Έχω την τάση να πλακώσω κάποιον στο ξύλο εσχάτως. Κι επειδή δεν είμαι βίαιος άνθρωπος, μάλλον θα την πληρώσει κανένας άσχετος οδηγός που θα παραβιάσει στοπ κι επειδή δεν είμαι και κάνας σφίχτης ή γνώστης των απόκρυφων, αηδιαστικών, βρομερών τεχνικών της Ανατολής μάλλον το περισσότερο ξύλο θα το αρπάξω εγώ.
Αλλά νομίζω οτι μπήκανε στο κόκκινο οι αντοχές μου.
Ας πούμε, τόσον καιρό στο μπλογκ (αλλά και έξω από αυτό) έχω σιχτιρίσει με άτομα που ξέρουν καλύτερα από μένα το τι σκέφτομαι κι επιμένουν οτι έτσι είναι, αυτό εννοώ, αυτό που λένε εκείνοι κι όχι αυτό που λέω εγώ! Καταπληκτικό. Δεν συμβαίνει μόνο σε μένα, αλλά όταν συμβαίνει σε μένα μ΄ενοχλεί.
Θυμάμαι παλιότερα είχα κάνει ένα ποστ περί του τι είναι αυτό το πράγμα που ονομάζουμε «ελευθερία» -μέσα στην κοινωνία φυσικά, επειδή έξω από αυτήν δεν μπορεί να υπάρχει ελευθερία. Το είχα κάνει το ρημαδοπόστ επειδή κάποιοι λεβέντες υπερασπίζονταν το άνευ όρων δικαίωμα καθενός να λέει οτιδήποτε –υποστήριζα τότε (κι ακόμα το υποστηρίζω) οτι «η ελευθερία του ενός αρχίζει εκεί που αρχίζει και η ελευθερία του άλλου». Τουτέστιν, αν εγώ είμαι σ΄ένα εστιατόριο και λέω ανέκδοτα με σκατά και στον ίδιο χώρο είναι κάποιο άλλο άτομο που αηδιάζει, το να σταματήσω τα σκατοανέκδοτα δεν αποτελεί λογοκρισία, ούτε καταπατά το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασής μου. Το γράφω απλουστευτικά για να μην το παιδεύουμε. Τότε λοιπόν πολλοί διαφωνούσαν και η διαφωνία τους ήταν ανάλογη του δικαιώματος στο ελεύθερο κάπνισμα: «αν δεν σου αρέσει, εσύ έχεις το πρόβλημα και σήκω φύγε». Άρα, αυτός που ασκεί το δικαίωμα αποκτά, εκ προοιμίου, πλεονέκτημα σε σχέση με αυτόν ο οποίος το υφίσταται: «δεν φταίω εγώ που έκλασα, φταις εσύ που το μύρισες».
Λέω λοιπόν. Η διαφωνία μου εκείνη την εποχή είχε να κάνει συγκεκριμένα με το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης των φασιστοειδών –υποστήριζα οτι αυτό το δικαίωμα δεν το έχουν επειδή ουσιαστικά πρόκειται για κατάχρηση δικαιώματος. Δηλαδή αν ο φασίστας μπορεί απρόσκοπτα να αναπτύσσει τις απόψεις του περί ανωτερότητας της φυλής, περί μιαρότητας των ξένων, περί θρησκευτικής μοναδικότητας και άλλα συναφή τότε καταχράται το κοινό μας δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση. Σα να είσαι σε έναν σινεμά και να στέκεσαι όρθιος πάνω στο κάθισμα, έχεις τότε καταχραστεί το δικαίωμά σου να βλέπεις την ταινία με αποτέλεσμα να εμποδίζεις τον από πίσω να το ασκήσει. Ή να στο πω αλλιώς, έχεις δικαίωμα να αναπτύξεις την πεποίθησή σου περί ανωτερότητας της Χ κοινωνικής θεωρίας και να προσδοκάς οτι η εφαρμογή της θα έσωζε τον κόσμο αλλά αν αρχίσεις να λες οτι πρέπει να σκοτωθούν και κάνα μύριο νοματαίοι για να εφαρμοστεί καλύτερα η θεωρία τότε καταχράσαι το προηγούμενο δικαίωμά σου.
Απορώ λοιπόν. Όλοι αυτοί που υποστήριζαν την πλήρη ελευθερία του λόγου τι έκαναν όταν έφαγε γιαούρτια η Σώτη η Τριανταφύλλου για παράδειγμα; Όσοι διαβάζουν το μπλογκ ξέρουν οτι Σώτη για μένα σημαίνει «απαύγασμα του μαριαντουανετισμού», αλλά δεν θα έπρεπε να έχει κι αυτή το δικαίωμα να πει τα δικά της; Αυτοί που έλεγαν «ναι» επικρότησαν αυτούς που τη γιαούρτωσαν στερώντας της το συγκεκριμένο δικαίωμα!
Απορώ επίσης. Τον Πάγκαλο τον γιαουρτώσανε, τον Παπανδρέου τον γιουχάρανε, τον Χατζηδάκη τον πλακώσανε –κανέναν του Λάος θα περιλάβουν καμιά φορά; Εκτός αν τους ενοχλούν λιγότερο (ή δεν τους ενοχλούν καθόλου) αυτά που λένε οι του Λάος –τότε πάω πάσο.
Δεν βγάζω άκρη και φορτώνω και μου΄ρχεται η τάση να πλακώσω κανέναν στο ξύλο όπως σου έγραφα στην αρχή.
Άκουσα τις προάλλες οτι κυκλοφόρησε ένα μέιλ που έγραφε οτι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει στις 25 Μαρτίου (αν δεν βάλει τον Ευαγγελισμό της η Παναγία να μας σώσει). Τέτοια μέιλ μού έρχονται με το σωρό. Για τη χρεοκοπία της Ελλάδας, για τις μυστικές συμφωνίες του Παπανδρέου με τους Σιωνιστές, για τα μεταλλαγμένα τρόφιμα που θα κάνουν το πουλί μας να φωσφορίζει στο σκοτάδι.... Με εξαίρεση το τελευταίο (επειδή τυγχάνω ολίγον νάρκισσος με μυωπία) τα υπόλοιπα τα πετάω στα σκουπίδια και μπλοκάρω τις διευθύνσεις από τις οποίες μου στάλθηκαν. Αυτό δεν είναι κάτι που έμαθα τότε που έκανα διδακτορικό στη Σίλικον Βάλεϊ, είναι κάτι που ξέρει ο κάθε μακροχρόνιος χρήστης του ίντερνετ –ένα το κρατούμενο.
Άσε που η χώρα χρεοκόπησε από τη στιγμή που αδυνατούσε να καλύψει τις δανειακές της υποχρεώσεις (να πληρώνει τις δόσεις της δηλαδή) και παράλληλα αδυνατούσε να δανειστεί –δύο τα κρατούμενα. Κι αυτό ακριβώς είχε ανακοινώσει ο Γιωργάκης στο Καστελόριζο, «χρεοκοπήσαμε και μπαίνουμε σε επιτήρηση». Το οποίο, αν θες να ξέρεις, λέγεται «εξωδικαστικός συμβιβασμός» και το κάνουν όλες οι καλές τράπεζες, αν πας και τους δηλώσεις ταπί σου λένε «θα αναλάβω εγώ τη διαχείριση των εσόδων-εξόδων σου κι έτσι θα σε κάνω να με ξεχρεώσεις». Εφιαλτικό; Τι να λέμε τώρα –από εξωδικαστικό συμβιβασμό βρυκολάκιασε μέχρι κι ο Φρέντι Κρούγκερ.
Έρχεται λοιπόν ένα μέιλ και λέει (κάνω αναγωγή): «θυμάστε τον Τζιμ Μόρισον που κάτι φήμες τον θέλουν ζωντανό να παίζει κανάστα στα Μάταλα; λοιπόν στις 25 Μαρτίου ο Τζιμ Μόρισον θα πεθάνει!» Κι αντί να εισπράξει την ευγενική απόρριψη του τύπου «άντε απ΄εδώ ρε σαχλαμάρα» το συγκεκριμένο μέιλ περνάει από ένα σωρό μπλογκ που κοιμούνται δίπλα στο εικονοστάσι του Τρωκτικού, γαμάει κάποιες συνεδριάσεις του Χρηματιστηρίου, γίνεται θέμα μεταξύ Αδέκαστου Μπάρα Καρχιμάκη και Αμερόληπτου Δημοσιογραφικού Εκπρόσωπου Μιχελάκη –«ποιος το κυκλοφόρησε», «ποιος το έγραψε», «που αποσκοπούσε» και άλλα φωτο-γραφικά. Κι οι δημοσιογράφοι να την παίζουν, την είδηση, και να γίνονται κουβέντες –έψαξα από περιέργεια και βρήκα το δεύτερο μέιλ του χρεοκοπολόγου, ήταν ένα χοντροκομμένο πράμα που βρώμαγε «κοίτα να δεις». Τι περί σημαντικής θέσεως σε τράπεζα που δεν μπορεί να αποκαλύψει για να μη βρει το μπελά του, τι περί ερωτήσεων τις οποίες αποφεύγουν να απαντήσουν οι πολιτικοί –τα πάντα έγραφε ο λεβέντης προκειμένου να καταλήξει στο πολυπόθητο: «κοίτα να δεις τι θα τους κάνω». Ο μαλάκας ο μπλόγκερ που το αναδημοσίευε, έγραφε σαν παρατήρηση: «οπωσδήποτε είναι έγκυρο αφού δίνει μέιλ τράπεζας!» Ομολογώ οτι τσίμπησα ο μαλάκας και κάθισα να το διαβάσω για να βρω το εξής μέιλ τράπεζας: «g-t.bank@yahoo.gr»! Θεϊκό; Ε, μετά δε σε πιάνει να τους πλακώσεις όλους στο ξύλο;
Και δεν εννοώ αυτούς που γράψανε το σχετικό μέιλ.
Εννοώ εκείνους τους μισθουλάκηδες που ιδρώσανε μην πτωχεύσει το κράτος και τρέξανε να πάρουν τα αποθέματά τους από τις τράπεζες –μην και χάσουν τα αμύθητα 300 ευρώ που έχουν απομείνει στις 3 εκάστου μήνα στον λογαριασμό τους.
Εννοώ τους νεόκοπους ειδήμονες που τριγυρίζουν στα γραφεία και στις παρέες αναλύοντας το επικείμενο «κούρεμα μισθών, συντάξεων και χρέους». Διότι εγώ ξέρω οτι πριν κάνα χρόνο μας κάνανε μείωση μισθών. Τώρα το κούρεμα τι διάολο είναι; Θα βάζω την κάρτα μου στο μηχάνημα και θα βγαίνουν τα εικοσάευρα κουρεμένα κρου κατ ή α λα γκαρσόν;
Αφήσανε τα σπρεντ και τα ασφάλιστρα δανείων και πλακώσανε τα κουρέματα και τις αναπροσαρμογές του χρέους –ο κάθε πικραμένος κρύβει μέσα του έναν καθηγητή μακροοικονομίας του LSE. Ήταν αυτός ο ίδιος καθηγητής που κουμάνταρε τον πικραμένο την εποχή του Χρηματιστηρίου και τον ώθησε (κατά δήλωση του πικραμένου) να πιστέψει τον Σημίτη και τον Παπαντωνίου που του λέγανε το το Χρηματιστήριο θ΄ανέβει.
Και σ΄αυτόν τον πικραμένο απευθύνονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης όταν εκφράζουν απόψεις του τύπου «να μην πληρώσουμε το χρέος μας, να διαπραγματευτούμε την αποπληρωμή έτσι ώστε ενώ χρωστάμε 10 για 5 χρόνια να καταλήξουμε οτι χρωστάμε 5 για 10 χρόνια»! Και κάθεται ο μαλάκας και τους ακούει κι αναφωνεί «δίκιο έχουν ρε συ!» Αλλά δεν πάει να το κάνει το κόλπο στην τράπεζα που χρωστάει το καταναλωτικό του επειδή θυμάται ακόμα εκείνη τη διαφήμιση με τον υπάλληλο που χέζεται στο γέλιο με τα αιτήματα του πελάτη.
Και στήνεται μετά στην οθόνη να μαστουρώσει με κάποια γιαπωνέζικη ραδιενέργεια –πριν προλάβει να κλείσει την τηλεόραση τον έχει πιάσει η αϋπνία. Καθότι του είπε ο σάχλας πρώην ερευνητής του Δημόκριτου οτι πυρηνικό εργοστάσιο έχει και στη Βουλγαρία θα φτιάξουν και στην Τουρκία άσε που εκφράζονται υποψίες (ανεπιβεβαίωτες ακόμα) οτι τα μεταλλαγμένα τρόφιμα που κάνουν το πουλί να φωσφορίζει στο σκοτάδι εκλύουν ραδιενέργεια. Και σκέφτεται ο σάχλας: «λες να έρθει κατά δω η ραδιενέργεια και να με λυπάται ο πάσα κόσμος όπως λυπάμαι εγώ τους γιαπωνέζους τώρα;» Και δεν κοιτάει οτι με τις μαλακίες που τρώει έχει γίνει κινητό δειγματολόγιο ασθενειών, από καρκίνο μέχρι μπέρι-μπέρι, δεν κοιτάει οτι η ατμόσφαιρα της πόλης του είναι λίγο πιο μολυσμένη από όσο υπολογίζουν να γίνει η ατμόσφαιρα της Φουκουσίμα ΑΜΑ σκάσει ο αντιδραστήρας –παρά τον πειράζει το πυρηνικό του γείτονα. Βεβαίως αυτός ο υποφαινόμενος είναι ο ίδιος τύπος που σήκωσε κεραία κινητής κρυμμένη πίσω από τον ηλιακό του επειδή η εταιρεία τού είπε οτι η ακτινοβολία θα γαμάει τους γείτονες αλλά όχι το δικό του σπίτι.
Θα πεις βέβαια πώς όλα αυτά τα ξέρεις, σε εκνευρίζουν και κατανοείς την τάση μου να πλακώσω κάποιον στο ξύλο –αν συναναστρέφεσαι με τέτοιους ανθρώπους οι αντοχές σου μπαίνουν στα κόκκινα. Όμως το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό.
Βλέπεις, ο πικραμένος που ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους καθαρίζοντας το πεζοδρόμιο της κοντινότερης χούντας (επειδή ο αποδιοπομπαίος τράγος υπήρξε ιστορικά ο θυρωρός του κοντού με το φαγωμένο μουστάκι), ο αγανακτισμένος που κόπτεται για να παραμείνουν τα αγγούρια μακριά από τον κώλο του κι όπου θέλουν ας μπούνε, ο ειδήμονας του δελτίου ειδήσεων (ή του αποκαλυπτικού μπλογκ) –αυτός ο άνθρωπος είναι η δική μας αντανάκλαση στον καθρέφτη.
Κι αφού είναι η αντανάκλασή μας –δεν δικαιούμαι να υποθέσω οτι κάπως έτσι είμαστε κι εμείς;
Κι αφού η αντανάκλασή μας στον καθρέφτη είναι αυτό που μας τσιτώνει τα νεύρα –δεν δικαιούμαι να υποθέσω οτι ξεσπώντας στον καθρέφτη το μόνο που θα εξασφαλίσω θα είναι τα εφτά χρόνια γρουσουζιάς;
Κι αν αυτά ισχύουν –τι μένει να κάνουμε; Κάποιος πρέπει να την πληρώσει την ιστορία, δε νομίζεις; Κάπου πρέπει να ορίσουμε τους εχθρούς μας μπας και μπορέσουμε να υπολογίσουμε τους φίλους μας, κάπου πρέπει να μπει το «αυτοί» προκειμένου να προσδιοριστούμε σε αντίστιξη «εμείς».
Πώς όμως;
Εννοώ οτι πέραν του γεγονότος οτι η τακτική του ετεροπροσδιορισμού συνήθως παραποιεί την συλλογική μας ταυτότητα (κλασσικό παράδειγμα: όταν λογιζόμαστε ως «οι αντίπαλοι των Τούρκων» σταματάμε να μετράμε σαν «εργάτες») έχουμε σβήσει κιόλας το μεγαλύτερο κομμάτι της συλλογικής μας μνήμης. Χτες άκουγα τον Πεταλωμένο Γάτο, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, να λέει οτι «οι δήθεν αγανακτισμένοι πολίτες παραπέμπουν σε άλλες εποχές, επώδυνες για τη δημοκρατία μας». Έμεινα κάγκελο –«αμάν, ξεκίνησε η ανατροπή του status quo από τα πάνω!» ψέλλισα. Επειδή θυμάμαι ακόμα τους αγανακτισμένους πολίτες της δεκαετίας του ’80, αυτά τα τάγματα εφόδου του Πασόκ που σε σάπιζαν στο ξύλο πριν προλάβουν να έρθουν τα ΜΑΤ και να σε λιανίσουν. Το να παραδεχτεί κυβερνητικός εκπρόσωπος οτι τέτοιες ενέργειες ήταν επικίνδυνες για τη δημοκρατία μου φάνηκε κυριολεκτικά επιστημονικοφανταστικό. Μέχρι να με συνεφέρει βέβαια η συνέχεια της δήλωσης η οποία αναφερόταν στους «αγανακτισμένους πολίτες» του ’60 οι οποίοι προετοίμασαν την επιβολή της χούντας. Είναι ολίγον παρανοϊκό –έτσι; Σα να βγει ο εκπρόσωπος της Ν.Δ. να κατηγορεί το Πασόκ οτι δολοφονεί 15χρονους και να αναφέρεται στον Καλτεζά!
Εννοώ επίσης οτι η κυριαρχική διαμάχη κατευθύνεται στο σόου Πάγκαλου –Τσίπρα (παλιά ο Πάγκαλος έκανε παράσταση με την Αλέκα, αλλά φαίνεται οτι σταμάτησε να κόβει εισιτήρια και αλλάξανε τον ζεν πρεμιέ), κόσμος ασχολείται με τις εξωφρενικές καταγγελίες Παγκάλου, κόσμος διαβάζει τους αόριστους αφορισμούς του Αλέξη, κόσμος κουβεντιάζει ακόμα για το όνομα της Μακεδονίας! Συγνώμη, αλλά εγώ θα υποθέσω οτι όλοι έχουν δίκιο. Κι ο Πάγκαλος που λέει οτι έχει βάλει Αλβανούς ο Αλέξης για να τον σκοτώσουν κι ο Αλέξης που λέει οτι πωρώνει τον κόσμο ο Πάγκαλος και μπορεί να τον τραμπουκίσουν. Κι ο Μιχελάκης δίκιο έχει οτι ο Πάγκαλος είπε: «ας λέγονται όπως θέλουν οι Σκοπιανοί». Εγώ λοιπόν δίνω σε όλους δίκιο –η ερώτηση είναι: «και τι μας νοιάζει εμάς;»
Να στην κάνω αλλιώς την ερώτηση: «η Σκορδά είναι έγκυος, σε νοιάζει τι παιδί θα γεννήσει;» Αν όχι (και δίκιο έχεις) –τι σε νοιάζει πώς θα λέγονται οι Σκοπιανοί ή αν θέλουν να αλληλοσκοτωθούν ο Τσίπρας με τον Πάγκαλο; Ή αν έχει επιχειρήσεις αιμορουφήχτρες το ΚΚΕ (για να θυμηθώ την παλιότερη διαμάχη) –τι σκατά σε νοιάζει; Από τη μια «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» κι από την άλλη «save Alexis»; Από τη μια «οι πολιτικοί είναι απατεώνες» κι από την άλλη «άκου τι είπε ο τάδε!» -δηλαδή από πότε έγινε αξιόπιστος ο απατεώνας για να ακούμε τι λέει και να το επεξεργαζόμαστε; Αν έλεγε ο Κοσκοτάς οτι η χώρα θα χρεοκοπήσει θα τον λαμβάναμε σοβαρά υπόψη;
Ε;
Λοιπόν, η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα είναι ένα καραμπινάτο «ναι» και γι΄αυτό θα πάω να πλακώσω στο ξύλο κανέναν σφίχτη γυμναστηρίου, να με κάνει άλογο από το πολύ κλωτσομπουνίδι, μπας και έρθει στη θέση του το μυαλό μου.
http://themotorcycleboy.blogspot.com/
.png "English"){kind=small}
