ενα μυθο θα σας πω

Παντού υπάρχει ένας μύθος: Μια φορά κι έναν καιρό, στη γη κυριαρχούσε το Σκότος κι οι Άνθρωποι ζούσαν στη δυστυχία. Κάποτε όμως εμφανίστηκε ένας Ήρωας, που τα έβαλε με τις σκοτεινές δυνάμεις κι έφερε το φως. Ήταν ανιδιοτελής και αγνός, φτιαγμένος από την πάστα των παλιών, καλών ηρώων, κι οι Άνθρωποι τον αγάπησαν. Το Σκότος όμως τον μίσησε τόσο πολύ που μια μέρα τον σκότωσε (αν και μερικοί λένε ότι ο Ήρωας δεν σκοτώθηκε, αλλά απλώς έφτασε πολύ κοντά στο θάνατο, ενώ κάτι ακούγεται και για έναν Προδότη που τον πούλησε στους πράκτορες του Σκότους). Προς έκπληξη όλων τελικά, ο Ήρωας ξεπέρασε τον εαυτό του κι αναστήθηκε (ή ανέκτησε δυνάμεις κι ανέκαμψε), οπότε τελικά κατατρόπωσε το Σκότος. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.


Ο Μύθος αυτός ήταν γνωστός από τα αρχαία χρόνια, σε διάφορες παραλλαγές και με διάφορους πρωταγωνιστές. Όπως λέει κι ο Σαββόπουλος, όλα αυτά είναι ρόλοι που έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί χιλιάδες φορές. Η παραπάνω περίληψη θα μπορούσε να αναφέρεται στους μύθους του Όσιρι, του Ταμμούζ, του Διόνυσου, του Άδωνι, της θεάς Ιννάνα – γνωστή στην πιάτσα και ως Ιστάρ – ενώ ταιριάζουν αρκετά και οι μύθοι του Ασκληπιού, του Ζάλμοξι, του (λυδικού) Άττι, του Ορφέα, του (περσικού) Μίθρα και της Περσεφόνης. Γνωστά είναι όλα αυτά, καθώς και μια πιθανολογούμενη ερμηνεία ότι αντικατοπτρίζουν τον ετήσιο κύκλο των εποχών. Εδώ όμως με ενδιαφέρει κάτι άλλο: η επίμονη επανεμφάνιση του Μύθου ακόμα και στις μέρες μας.
Ο Μύθος λοιπόν είναι απλός και ανίκητος. Κατά βάση, αποτελεί παράσταση για τέσσερις ρόλους. Ο Ήρωας (που θα είναι πάντα ανιδιοτελής), το Σκότος (που θα είναι πάντα βδελυγματικά κακό), οι Άνθρωποι (που θα είναι πάντα αδύναμοι και αθώοι), ενώ ενδεχομένως να παίζει κι ο Προδότης (που θα είναι πάντα διπρόσωπος, ραδιούργος, υποκριτής κ.λπ.). Είναι κομμένος και ραμμένος για συγκρουσιακές καταστάσεις – κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές, οτιδήποτε – που γίνονται ενώπιον μιας κοινότητας και στο όνομά της, αρκεί ο καλός της υπόθεσης να εξυψωθεί σε ουρανούς αγνότητας, ο κακός να καταβαραθρωθεί στα τάρταρα της φαυλότητας, η κοινότητα να θεωρηθεί αμέτοχη και αδύναμη μπροστά σ’ αυτήν τη σύγκρουση των δύο αρχετυπικών δυνάμεων, η τελική νίκη να έρθει μετά από μια ανάσταση μεταφορική ή κυριολεκτική, ενώ ο προδότης, αν παίζει, να γίνει μια σύνθεση Ιάγου, Ιζνογκούντ και Αρτέμη Μάτσα.

O Μύθος Στην Πολιτική


Ο Μύθος ευδοκιμεί ιδιαίτερα σε φανατικές, στρατευμένες και εξτρεμιστικές πολιτικές ομάδες – τόσο εκ δεξιών όσο και εξ ευωνύμων. Θα μπορούσε να γίνει ορισμός της πολιτικής ακρότητας: είναι το μέρος του πολιτικού φάσματος που ερμηνεύει την πραγματικότητα μέσω του Μύθου. Ας πάρουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, τη Χρυσή Αυγή και τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς κι ας τις συνουσιάσουμε σε μία οντότητα, τη Χρυσή Συνωμοσία Πυρήνων της Αυγής (ΧΡΥΣΠΑ) για να τσατίσουμε και τους δύο. Η ΧΡΥΣΠΑ λοιπόν αντιλαμβάνεται τον εαυτό της με όρους Ήρωα, δηλαδή ανιδιοτελή, αγνό και στρατιώτη στη μάχη ενός τίμιου σκοπού:

Είμαστε αυτοί που αγαπάνε κι έχουνε ανάγκη να αγαπάνε τις αξίες τους γιατί μια μέρα ίσως πεθάνουμε για αυτές. Είμαστε τα αγριολούλουδα που εκρίνουν ένοχα αρώματα, τα αγριολούλουδα που με τα αγκάθια τους ματώνουν τα ίδια τα χέρια που τα μαζεύουν. Αγριολούλουδα που φύτρωσαν από το δημιουργικό τίποτα. Γεννηθήκαμε και υπάρχουμε για να πληρώνουμε ένα τίμημα που κανείς άλλος δεν έχει τη δύναμη να πληρώσει. Κουβαλάμε τις αμαρτίες ενός ολόκληρου λαού, μα αγωνιζόμαστε για το μέλλον και την επιβίωση του. Στεκόμαστε όρθιοι και πιστοί σε έναν υποδουλωμένο κόσμο, περιμένοντας να έρθει η δική μας η σειρά. Άνθρωποι που αγαπούν τόσο την ελευθερία, στον αγώνα τους για αυτήν, να φλερτάρουν με τα δεσμά της φυλακής, άνθρωποι πιο ζωντανοί απ' τον καθένα, να τους στήνει καρτέρι ο θάνατος στα μονοπάτια των επιλογών τους, που συνεχίζουν τον αγώνα της αφύπνισης, αυτές οι ύστατες δυνάμεις, διωγμένες, περιθωριοποιημένες, συγκαλυμμένες μα ακατάβλητες, έχουν αναλάβει ένα τιτάνιο έργο: μια ιδέα, μια πρόταση, ένα σχέδιο που φτιάχνει κάτι πιο όμορφο ενάντια σ’ αυτόν τον κόσμο (ποτ πουρί από εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ)

Ο Προδότης, κατά την ΧΡΥΣΠΑ, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία, να είναι λύκος μεταμφιεσμένος σε πρόβατο, πιο Αρτέμης Μάτσας κι από τον Αρτέμη Μάτσα:
Επιδιώκουμε να καταδείξουμε τον προδοτικό κομπλεξισμό των πρώην αριστερών καθώς και το ρόλο των τυμβωρύχων της σκέψης και της διαννόησης, που διαφεντεύουν στα κυκλώματα των "ανθρώπων του πνεύματος". Οι ψευτοεθνικιστές, που η δράση των απροσκύνητων Ελλήνων αποκαλύπτει τον βρώμικο και προβοκατόρικο ρόλο τους, να υπάρχουν για να παγιδεύουν τον λαό, να παγιδεύουν τους αληθινούς εθνικιστές και πατριώτες. Γι’ αυτό το σκοπό δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχο χτύπημα από την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στον τηλε-λακέ της εξουσίας Μίμη Ανδρουλάκη (σύνθεση από εδώ κι εδώ).

Η Τελική Νίκη έρχεται σύντομα, όπου να ‘ναι, αφού η ΧΡΥΣΠΑ λίγο καιρό ξαποσταίνει αλλά ξανά προς τη δόξα θα τραβήξει:
Ό,τι και να κάνουν όμως τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και τα παχιά λόγια των εξουσιαστών και των απροκάλυπτα πλέον συνεταίρων τους ψευτοεθνικιστών δεν θα είναι ικανά για να φιμώσουν την λαϊκή οργή, να σταματήσουν την Εθνική Αντίσταση: εμείς απλά αυτό που λέμε στους εχθρούς της ελευθερίας είναι πως ό,τι και να κάνετε θα συνεχίσουμε να σας χτυπάμε, να ενοχλούμε τα συμφέροντά σας, να πλήττουμε τη σιγουριά και την ασφάλειά σας (μίγμα από εδώ κι εδώ).
Άντε, φτάνει, μέχρι εδώ.

Στο Φινάλε


Παντού λοιπόν υπάρχει ένας Μύθος, μόνο που η πραγματικότητα δε δουλεύει έτσι: στην πράξη, είτε ο Ήρωας αποδεικνύεται κι αυτός ιδιοτελής και μικρόψυχος, είτε το Σκότος είχε τραυματική παιδική ηλικία και γι’ αυτό ανέπτυξε τόσο σκοταδιστικές τάσεις (τίποτα πάντως που να μην ξεπερνιέται με τη βοήθεια ενός καλού ψυχολόγου), είτε ο Προδότης ήταν απλώς πλανημένος και απληροφόρητος, είτε οι ίδιοι οι Άνθρωποι τελικά δεν ήταν τόσο αθώοι και αμέτοχοι. Κάπου πάντως θα χαλάσει η συνταγή. Και οι μύθοι είναι μεν καλοί για την εφηβική ηλικία του πνεύματος, από ένα σημείο και μετά όμως οφείλουν να ξεπερνιούνται, αν κάποιος φυσικά επιθυμεί να μην κοροϊδεύει τον εαυτό του. Κλείνουμε με τα λόγια του Τάκη Κονδύλη από εδώ: "Μια από τις κρίσιμες ανακαλύψεις στην πνευματική μου ζωή ... είναι ότι ο απέναντι σου, εκείνος που εσύ θεωρείς αντίπαλο ή εχθρό σου, μπορεί να έχει εξ ίσου καθαρή συνείδηση και εξ ίσου αγνά κίνητρα όσο και εσύ, να διαπνέεται από την ίδια ακλόνητη πεποίθηση για το δίκαιο του. Τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως παρουσιάζονται στα διδακτικά–προπαγανδιστικά έργα του Μπρεχτ, που άσκησαν τόση γοητεία ακριβώς επειδή ξεχωρίζουν με το μαχαίρι το άσπρο από το μαύρο"

http://ironprison.blogspot.com/