Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ 2010

Γράφει ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης 

(Το δάνειο του τίτλου απ το σκληρό Απρίλη του 45 του Μάνου Χατζιδάκι.)


Γύρω μου υφέρπει μια διαρκής γκρίνια.
Θα την έβρισκα εντελώς δικαιολογημένη, αν δεν φοβόμουν οτι θα παραμείνει ακριβώς αυτό: Μια διαρκής γκρίνια.
Η γκρίνια έχει σημασία αν εξελίσσεται σε επιχείρημα και το επιχείρημα σε δράση.
Αλλιώς είναι σαν τον αυνανισμό.
Σε εκτονώνει για λίγο και μετά είσαι χειρότερα από πριν.
Εδώ, είτε φυσάει- είτε δεν φυσάει- δεν κουνιέται φύλλο.
Απλώς όλοι μεμψιμοιρούν.
Κι ύστερα επιστρέφουν σπίτι, ανοίγουν την τηλεόραση και βλέπουν αηδίες τρώγοντας delivery.
Τα κανάλια βρίθουν από εκπομπές μαγειρικής, πρωι, μεσημέρι, βράδυ.
Γιατί;
Αφού πια, κανείς δεν μαγειρεύει.
Δεν υπάρχουν εστίες, υπάρχουν μόνο διαμερίσματα.
Σαν τους ανάπηρους που βλέπουνε αγώνα, ν αγιάσει το στόμα σου Τζιμάκο.
Χαζεύεις τους άλλους να μαγειρεύουν γιατί εσύ δεν έχεις χρόνο.
Ο χρόνος δεν είναι χρήμα.
Ο χρόνος είναι κρίμα.
Αντί να χαρίσεις πέντε λεπτά για να τηγανίσεις ένα αυγό και μια πατάτα, χάνεις μια ώρα για να δεις με κάθε λεπτομέρεια πως φτιάχνεται το σούσι και τα λινγκουίνι με αυγοτάραχο.
Και τελικά τρως κρύα πίτσα.
Το πρωί σχολιάζεις με ένα κούνημα του κεφαλιού και νεύματα αποδοκιμασίας οτι καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις. Που καταντήσαμε, λες στον διπλανό σου, αλλά αυτός δεν σ ακούει, έχει τα δικά του ζόρια, έχει να αντιμετωπίσει τον πρώτο Δεκέμβρη χωρίς δώρο Χριστουγέννων.
Αλλά, πριν καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις, έχει καταργηθεί η ίδια η συλλογικότητα.
Και τι νόημα έχουν οι 24άωρες απεργίες κατόπιν εορτής;
Ποιόν πονάνε και τίνος το αυτί ιδρώνει;
Το Μνημόνιο δεν είναι η αρχή. Είναι η φυσιολογική κατάληξη μιας χώρας με το ψευδώνυμο ο σώζον εαυτον σωθήτω, όπου οι 25άρηδες ανησυχούν για το αν θα προλάβουν να πάρουν σύνταξη, οι 35άρηδες δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει με το δάνειο και οι 45άρηδες αναρωτιούνται αν φταίνε και οι ίδιοι για το μπάχαλο.
Οι 50άρηδες και πάνω έχουν απλά κατάθλιψη.
Κι ο καθένας προσπαθεί να τη βολέψει, όπως μπορεί.
Και γω δεν μπόρεσα να χαρώ ούτε το γκολ του Μπλάνκο στο 90.
Δεν είμαι λιγότερο ΑΕΚ από παλιά. Και εξακολουθώ να φχαριστιέμαι όταν χάνουν οι γάβροι- ακόμα και στο τάβλι.
Φοβάμαι, απλά, οτι έχω ξεχάσει να νικάω.

http://www.e-tetradio.gr/