Θάνατος στον εμποράκο...

“Γιατί παίζετε κάθε βράδυ ειδήσεις για την Τιεν Αν Μεν; Κόβουν ψήφους, που να πάρει...”


Αυτό είχε πει ανερυθρίαστα το 1989, προς διευθυντή ειδήσεων της ΕΡΤ, ένα στέλεχος της αριστεράς με ενεργή (οπισθοδρομική) παρουσία και σήμερα. Ενδεικτικό μιας νοοτροπίας που διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, αλλά συναντιέται κυρίως εκεί που ο βαλκανικός “ταλιμπανισμός” έχει την τιμητική του.

Σκέφτομαι πού βρισκόμαστε, λίγο πριν τα πιο μουδιασμένα (με την εξαίρεση του 2008, αλλά για άλλο λόγο) Χριστούγεννα της μικρής μας ζωής. Οι εκπρόσωποι της τρόικας αντιμετωπίζονται, από μια μερίδα του (πολιτικού και μη) κόσμου, ως “αποικιοκράτες”, που τόλμησαν να μας κουνήσουν το δάχτυλο στη Βουλή - μόνο που ξεχνάμε οτι εμείς ζητήσαμε τα λεφτά τους και τη βοήθεια τους, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε, ούτε μισθούς, ούτε συντάξεις...


Την άλλη εβδομάδα τα ΜΜΕ έχουν τρεις ημέρες απεργία - Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο - με την επιλογή των ημερών να υποδεικνύει τον προφανή στόχο να πληγούν οι κυριακάτικες εφημερίδες, εκεί που πονάει δηλαδή. Δεν ξέρω τι θα καταφέρουν οι δημοσιογράφοι (που συνδικαλιστικά κοίταζαν επί χρόνια, ιδίως τα τελευταία, το δάχτυλο) με την κίνηση αυτή, εκτός από το να φέρουν περισσότερες απολύσεις πιο κοντά. Το τέλος μοιάζει προδιαγεγραμμένο για πολλά μέσα - και η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για άλλα. Η φούσκα των δεκάδων εφημερίδων, ραδιοφώνων, τηλεοράσεων ήταν πάντοτε προβληματική σε αυτή τη χώρα - και ήταν θέμα χρόνου να σκάσει, με την πρώτη σοβαρή κρίση. Ο θάνατος μιας δημαγωγικής πραγματικότητας θα μπορέσει να εξυγιάνει το τοπίο ή απλώς θα βρεθούν άνθρωποι στην ανεργία;

Στο κέντρο της Αθήνας καθημερινά γίνεται και μια πορεία. Μαζί με την υποβάθμιση, το παρεμπόριο και την οικονομική κρίση, οι καταστηματάρχες έχουν να αντιμετωπίσουν και τη δυσκολία πρόσβασης από τις απεργίες. “Τα μαγαζιά δεν έχουν ούτως ή άλλως δουλειά, επειδή ο κόσμος δεν έχει λεφτά” είναι η προφανής αντίρρηση. Ωστόσο, κάθε ευρώ που χάνεται, μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ της ανάσας ζωής που έχει απόλυτη ανάγκη μια επιχείρηση, με πτώση 50% στο τζίρο της - ή του λουκέτου. To κέντρο της Αθήνας δεν είναι μόνο κατανάλωση, αλλά και "βιτρίνα" του τουρισμού. Μέχρι και καυγάς έγινε για τις δύο Κυριακές, που θα δουλέψουν - και μετά οι ίδιοι θα διαμαρτύρονται οτι "κατακλυστήκαμε από πολυεθνικές και πολυκαταστήματα". Άσε που εκεί που θα έπρεπε η πόλη να πάρει την πιο γιορτινή της όψη (μόνο και μόνο για λόγους οικονομικούς), είναι πνιγμένη στα σκουπίδια και στα κουτοπόνηρα παιχνίδια πολιτικάντηδων και άθλιων συντεχνιών του ρουσφετιού...

“Μα αν δεν διεκδικήσουν τώρα οι εργαζόμενοι, που χάνουν τα πάντα, πότε θα το κάνουν”; “Δεν έχω δει καμία βαρβάτη απεργία”, μου λέει ένας ακροατής, τις προάλλες. Ποιός αντέχει να χάνει τα μεροκάματα; Και τι μπορούν να καταφέρουν οι κινητοποιήσεις, όταν το περιθώριο διαπραγμάτευσης είναι τόσο περιορισμένο; Ναι, το δικαίωμα του εργαζόμενου είναι πάντα ζωντανό. Εκτός αν (το) έχεις “χρεωκοπήσει” εδώ και χρόνια...

Στις ΔΕΚΟ θα περικοπούν οι μισθοί και το ερώτημα είναι μονίμως το ίδιο: Γιατί υπήρχαν μισθοί πάνω από 1800 ευρώ, για το 89% των εργαζομένων - σε αυτόν τον παράλογο "σοσιαλισμό της μη παραγωγικότητας"; Μόνο πολύ υψηλό επίπεδο γνώσεων και ικανοτήτων δικαιολογεί απολαβές που φτάνουν (με διάφορους τρόπους) ή και ξεπερνούν τα 4 χιλιάρικα. Κι όμως, φοβάμαι οτι αυτοί που πρέπει να τα πάρουν, δεν θα τα παίρνουν πια. Ακριβώς (όπως έγινε και στην ΕΡΤ), γιατί επί χρόνια τα έπαιρναν αυτοί που δεν έπρεπε να τα πάρουν, οι απαράδεκτοι και οι άχρηστοι...

Είναι ώρες που χάνω τη συνήθη αισιοδοξία μου. Οι πολιτικές δυνάμεις και ο συνδικαλισμός έχουν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ταπεινά κίνητρα: Τη διατήρηση της ύπαρξης τους. Την πνοή που χρειάζεται αυτή η υπεπροσπάθεια να βγούμε από την κρίση (χωρίς τις ίδιες αγκυλώσεις και πρακτικές), κανείς δεν δείχνει ικανός να τη δώσει.

Λένε οτι ο ελληνικός λαός δεν αντιδρά όσο θα έπρεπε. Νομίζω οτι εμφανώς θυμώνει, αλλά σιωπηρά περιμένει να δει. Κι αν δεν εξεγείρεται, είναι γιατί αντιλαμβάνεται οτι αυτό θα είναι απλώς αυτοκαταστροφικό, δεν θα οδηγήσει πουθενά. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν αντιλαμβάνεται οτι ο θυμός του πρέπει να κατευθύνεται και προς τον καθρέφτη - και να μετατραπεί σε αυτοβελτίωση...

http://prokopisdoukas.blogspot.com/