Η Αλίκη Βουγιουκλάκη της αριστεράς

Η κ. Άτκινσον, για να γυρίσουμε στο ΔΝΤ, μετά από 10ημερες διαβουλεύσεις με την τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη (του γνωστού που μας συμβουλεύει και σήμερα), «παρέδωσε χθες (σ.σ. 23.4.1992) στον υπουργό Εθνικής Οικονομίας κ. Στ. Μάνο (σ.σ. επίσης γνωστό συμβουλάτορα κι επικριτή ευθυνών), το προσχέδιο της ετήσιας έκθεσης όπου αποτυπώνονται οι ανησυχίες του διεθνούς οργανισμού για την πολύπαθη ελληνική οικονομία και κυρίως για τις αποτυχημένες προσπάθειες τιθάσευσης των τεράστιων δημοσίων ελλειμμάτων. Οι εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ, πιο ελαστικοί στις κρίσεις τους από τους συναδέλφους της Νομισματικής επιτροπής της ΕΟΚ, διαπιστώνουν αποτυχίες στο δημοσιονομικό τομέα τονίζοντας την ανάγκη μείωσης δημοσίων δαπανών, πάταξης φοροδιαφυγής και εξυγίανσης του παραπαίοντος ασφαλιστικού συστήματος. Ακόμη οι εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ, επηρεασμένοι προφανώς από τις προειδοποιήσεις και αναφορές των Κοινοτικών ότι κινδυνεύει να καταστεί εύθραυστο το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, αφιέρωσαν μεγάλο μέρος των διαβουλεύσεων στο θέμα της εξυπηρέτησης του χρέους. Ιδιαίτερος προβληματισμός αναπτύχθηκε για τη συνεχή προσφυγή στις εκδόσεις τίτλων, που αποκαλύπτονται ξαφνικά όπως αυτή χθες της ΕΤΒΑ και στο μέλλον της Αγροτικής, προς κάλυψη αφανών αναγκών. Το ΔΝΤ δεν διαφωνεί με την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, αρκεί η δημοσιονομική προσαρμογή, που θα προωθηθεί, να εξασφαλίζει την ομαλή εξυπηρέτησή του. Επιμένουν στην άμεση εφαρμογή μέτρων που θα οδηγούν στη μείωση των ελλειμμάτων του Δημοσίου».

Αν τολμήσει ένας απλός πολίτης ν’ αναρωτηθεί «γιατί σήμερα, μετά από 18 χρόνια;», τιμητές δημοσιογράφοι, πολιτικοί, αρχηγοί παλαιών και νέων κομμάτων που διατυπώνουν ευθρασώς (δηλ. όχι με θάρρος, αλλά με θράσος, ανερυθρίαστα) απόψεις για την όψιμη διάσωσή μας, θ’ απαντήσουν: «έλα καημένα, αυτά ανήκουν στο παρελθόν, ότι έγινε, έγινε, ας κοιτάξουμε μπροστά, πάψε να ’σαι κολλημένος σε παρελθοντολογίες»!

Κι η αριστερά; θα αναλογιστούμε, τι έκανε και τι κάνει η κατακερματισμένη; Ανακάλυψα την απάντηση πριν μερικές βδομάδες στην μονοκάναλη συνέντευξη του Τσίπρα που ακολούθησε της διακαναλικής του Γιωργάκη: ενώ δεν έβρισκα κάποιον ψόγο, εντούτοις έμενα καθηλωμένος, μουδιασμένος και μοιρολατρικώς απογοητευμένος. Γιατί; μονολόγησα, μέχρι που το επόμενο βράδυ, ενώ στο ένα κανάλι παιζόταν η «Νοσταλγία» του Ταρκόφσκι και στο άλλο μια κομεντί, επέλεξα ο αθεόφοβος (για να ξέρει ο αναγνώστης το επίπεδό μου), «τη Νεράιδα και το παλικάρι», της γνωστής διαμάχης Βροντάκηδων - Φουρτουνάκηδων που σκηνοθέτησε ο Δημόπουλος σε σενάριο Λάκη Μιχαηλίδη κι… απ’ όπου εμπνεύστηκε ο Σαίξπηρ την ιστορία των Μοντέγων και Καπουλέτων στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Διαπίστωσα πως όσο ξένη ήταν η εθνική μας σταρ με ό,τι παιζόταν γύρω της, ακόμη και στις πιο δραματικές σκηνές, και στις πλέον ποιητικές ατάκες, όπως «το κορίτσι που σου δίνω μήτε ο άνεμος δεν τ’ άγγιξε», άλλο τόσο υπηρεσιακός και διεκπεραιωτικός στο δικό του ρόλο παραμένει ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κτλ.

Δεν είναι μομφή ο χαρακτηρισμός του τίτλου, (ούτε μου τον υπαγόρευσε ο Αλαβάνος), απλή ερμηνεία επιχειρώ, μια δικαιολογία της ανεπάρκειάς μας, ένα ακόμα «γιατί;» στην αποξένωσή μας απ’ το λαό. Άλλωστε ακόμα κι ο Πετρόπουλος είχε πει με καμάρι: «επέπρωτο να γίνω η Αλίκη Βουγιουκλάκη της λαογραφίας μας». Κι εμείς συχνά καταφεύγαμε στον ελληνικό κινηματογράφο για να επευφημήσουμε δραστήριους φίλους μας. Το «Να ‘τος, να ‘τος ο χορευταράς, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας της Αριστεράς», έχει αφήσει εποχή στη Γαύδο.

του Κώστα Κρεμμύδα