Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΕΑΣ (& ο μαρασμός της Πέμπτης)

Από μικρός πίστευα ότι η ανδρική φιλία είναι δομημένη πάνω σε γερές βάσεις και αξίες, μάλιστα υποτιμούσα την γυναικεία φιλία θεωρώντας την ρηχή και ευκαιριακή. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα έκανα παρέα με κάποιους ανθρώπους και με το που θα έκανα μία σχέση θα εξαφανιζόμουνα από τους πάντες, ριχνοντας μαύρη πέτρα πίσω μου και με το που θα χώριζα θα εψαχνα να τους ξαναβρώ -κάτι που συνέβαινε με τις περισσότερες, αν όχι όλες τις γνωστές και τις φίλες μου. Χλεύαζα μάλιστα το οτι ενώ όλες δηλώνουν πολυσύνθετα όντα, ουσιαστικά το μόνο θέμα που τους ενδιέφερε πραγματικα να συζητανε στις παρέες τους είναι για σχέσεις με το άλλο φύλο. Ακόμα και αν προσπαθούσαν να συζητήσουν για κάτι άλλο, η κατάληξη θα ήταν η ίδια. Αντίθετα, στις ανδρικές παρέες τα θέματα συζήτησης και οι προβληματισμοί ήταν πολύ περισσότερα, όπως πολιτική, αθλητικα, αυτοκίνητα, οικονομικά, εργασιακά, διεθνή θέματα, σχέσεις, playstation... Αυτή την διαφορετικότητα την υποστήριζα με πάθος σε μικρότερη ηλικία, με αποτέλεσμα πολλές φορές να αρνηθώ απολαύσεις και ευκαιρείες στον «βωμό» της παρέας, σε σημείο παρεξηγήσης.


Με το πέρασμα του χρόνου διαπιστώνω οτι οι αξίες που υποστήριζα με πάθος έχουν αρχίσει σιγα σιγα να φθείρονται και να μην πολυπιστεύω σ’ αυτές. Ο πραγματικός λόγος είναι οτι η αλλαγή που έχει έρθει σε μένα αλλα και στους φίλους μου, μας έχει ωθήσει σε άλλες κατευθύνσεις και έχουμε διαφορετικές προτεραιότητες. Τα προηγούμενα χρόνια ως παρέα είχαμε κοινούς στόχους, πιστεύαμε πανω κάτω στα ίδια πράγματα και μας ένωναν πολλα περισσότερα απο αυτά που μας χωρίζαν. Τώρα πλέον διαπιστώνω οτι τα κοινα σημεία επαφής είναι ελάχιστα εώς μηδαμηνά, βρισκόμαστε μεταξύ μας με το ζόρι, και ενδόμυχα ο καθένας μας ίσως να προτιμουσε να ήταν κάπου αλλου παρά με τους φίλους του. Η Euroleague, το Call of Duty, οι μαυρόασπρες ελληνικες ταινιες στην τηλεόραση, μια κοινωνικη συνεύρεση που μπορούσα να κάνω άλλη μέρα, η δουλεια μου σε συνδυασμο με το να δω τους φίλους μου, η βαρεμάρα που με διακατέχει,τ ο μάθημα που έβαλα την ημέρα και ώρα που ξέρω ότι θα βρεθω με τους φίλους μου τελικα ειναι πιο ελκυστικά και προτιμητέα.

Με βάση τα παραπάνω ουσιαστικά διαπιστώνω ότι δεν διαφέρουμε σε τίποτα σε σχέση με τις γυναίκες που εξαφανίζονται γιατί κι εμείς πράτουμε το ίδιο ακριβώς με την διαφορά οτι η δικαιολογία που προβάλλουμε είναι ΝΟΜΟΣ σε σχέση με το σύνολο. Αυτό που με θλίβει όμως είναι ότι πλέον δεν με ενοχλεί η κατάσταση -την αποδέχομαι και μάλιστα την δικαιολογώ. Η ένσταση μου είναι οτι οι δικαιολογίες που προβάλλω δεν με ικανοποιούν. Μια μου φταίει η κρίση, μία μου φταίει ο τρόπος ζωής μου που άλλαξε απότομα λόγω οικογένειας, μία μου φταίνε οι φίλοι μου οι παντρεμένοι γιατι το μόνο που λέμε είναι για κολικούς, πάνες, κακάκια, παιδικους σταθμους, την άλλη οι ανύπαντροι φίλοι μου -όταν δεν έχουν καμία γκομενοϊστορία να πουν δεν υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας- και ουσιαστικα βρίσκεσαι με ανθρώπους που ενώ έχεις ζήσει μαγικές στιγμές και νομίζεις οτι η φιλία σου έχει γερά θεμέλια, ουσιαστικα δεν έχεις τι να συζητήσεις και βαριέσαι στα 5 λεπτά. Κάποτε καναμε εκδρομές, οργανώναμε Gala, poker tournaments, καναμε ιστορικά parties, κάθε μήνας είχαμε και απο ένα event. Ακόμα και η καθαρά Δευτέρα είναι πλέον εφιάλτης για κάποιους. Οι συνήθειες που κάποτε ήταν δεδομένες, πλέον έχουν κατακεραυνωθεί και απαξιωθεί. Δεν πειράζει όμως γιατί η ζωή προχωράει και ο άνθρωπος εξελίσσεται. Αυτό που πραγματικά με στενοχωρεί είναι οτι αποξενώνομαι από ανθρώπους που είναι πολυ κοντά μου. ΔΕΝ θα ήθελα μετα από χρόνια να λέω οτι έχω χαθεί με αυτούς και να τους εξισώνω με φίλους που έκανα παρέα στην εφηβεία λεγοντας «έχω χαθεί με τον τάδε αλλα τον έχω μέσα στην καρδιά μου».

Τελειώνοντας, αποδέχομαι την διαφορετικότητα, άλλωστε ο καθένας πορεύεται με με τον δικό του τρόπο στην ζωή.

Αυλακιώτης / http://popoculture.blogspot.com/