Around the corner

Σ’ αυτήν την περίεργη εποχή που ζούμε, οι πιο πολλοί από μας δεν ξέρουν τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την επόμενη γωνία…

Εκείνο το πρωί της Κυριακής ξύπνησα νωρίς, γύρω στις 7. Κάθισα για λίγο στο κρεβάτι και μετά άνοιξα το παντζούρι. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και βαρύς.


Λίγες μέρες πριν ένας φίλος που νοιάζεται για μένα μου είχε ζητήσω να του κάνω μια χάρη, αλλά μια χάρη που θα ήταν για τον εαυτό μου. «Πήγαινε» μου είχε πει «και θα δεις». Κοίταξα τα ρολόι μου που έδειχνε πως κόντευε οκτώ. «Θα πάω» σκέφτηκα. Ντύθηκα και σε λίγο ήμουν στο αυτοκίνητο. Έβαλα μπρος τη μηχανή, άναψα ένα τσιγάρο και ήπια μια γουλιά από τον καφέ που είχα δίπλα μου. Αυτό μου δίνει μια αίσθηση κανονικότητας.

Μετά από κάποιο διάστημα είχα φτάσει στο δρόμο για το μοναστήρι που βρίσκεται ψιλούτσικα, στη μέση περίπου του βουνού. Ο δρόμος ήταν φιδωτός και καθώς τα σύννεφα ήταν χαμηλά σε λίγο μπήκα μέσα στην ομίχλη. «Ο δρόμος για το Θεό είναι ομιχλώδης» σκέφτηκα. Η ορατότητα δεν ξεπερνούσα τα πέντε δέκα μέτρα μπροστά μου και έτσι πήγαινα σχετικά σιγά για να μην βρεθώ κατά λάθος και πιο γρήγορα κοντά στο Θεό. Το μοναστήρι ούτε που φαινόταν μέσα στην ομίχλη. Βρήκα ολίγον στα τυφλά κάπου να παρκάρω και μετά κατέβηκα από το αυτοκίνητο. Προχώρησα με τα πόδια και ψάχνοντας κάπως είδα λίγο πιο μακριά την πύλη για το προαύλιο του μοναστηριού. Προχώρησα και μετά βρέθηκα μπροστά στην πόρτα της εκκλησίας. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο υποβλητική εικόνα. Τυλιγμένη μέσα στην ομίχλη η βαριά, ξύλινη σκαλισμένη πόρτα έδειχνε σαν να μην ανήκε πραγματικά σε ετούτον τον κόσμο. Μπήκα μέσα και η εικόνα μου θύμισε το εσωτερικό των εκκλησιών στο Άγιο Όρος , όταν είχα μερικές φορές πριν κάμποσα χρόνια. Σκοτεινή, με ελάχιστα κεριά αναμμένα, τις εικόνες στους τοίχους και τις ψαλμωδίες από τους ιερείς, κοντά στο ιερό. Όπως μου είχε δώσει οδηγίες ο φίλος μου ζήτησα τον συγκεκριμένο ιερέα, προφανώς τον ηγούμενο του μοναστηριού και του ζήτησα να με εξομολογήσει. Ο γέροντας με την σεβάσμια, έξυπνη και με κατανόηση μορφή μου έγνεψε και σε λίγο βρέθηκα γονατισμένος μπροστά του να κάνω την πρώτη μου εξομολόγηση εδώ και χρόνια. Εκείνη τη στιγμή διαπίστωσα ότι δεν ήξερα για τι ακριβώς να εξομολογηθώ.
Τα τελευταία χρόνια η ζωή μου δεν συμπεριελάμβανε συμβάντα, από αυτά που συνήθως λέμε σε κάποια εξομολόγηση. Γνώριζα όμως ότι είμαι κάτι άλλο. Ότι είμαι πολύ ατελής. Αλλιώς θα ήθελα να ήμουνα και αλλιώς είμαι. Μετά αναλογίστηκα την έννοια της αμαρτίας. Γιατί το νόημα της λέξης «αμαρτία», είναι στην κυριολεξία η αποτυχία μας στην επίτευξη κάποιου συγκεκριμένου σκοπού. Και σ’ αυτό το πράγμα εκείνο για το οποίο ήμουν σίγουρος είναι το ότι είχα αποτύχει και στους τρεις συγκεκριμένους σκοπούς που είχα βάλει στη ζωή μου. Και ίσως γι αυτό δεν έχω βρει την γαλήνη που κανονικά θα έπρεπε να είχα κατακτήσει σ’ αυτή τη ηλικία και σ’ αυτό το στάδιο της ζωής μου. Και για να πως την αλήθεια εκείνο στο οποίο τελικά κατέτειναν και οι τρεις σκοποί της ζωής μου ήταν η γαλήνη. Εφ όσον λοιπόν δεν έφτασα στη γαλήνη, που ήταν ο κύριος σκοπός πίσω από τους πρακτικούς σκοπούς μου, τότε κατά την αντίληψή μου είχα αποτύχει. Ζήτησα από τον ιερέα να ζητήσει από το Θεό να με συγχωρήσει για τα λάθη μου και τις ατέλειές μου και για τις όποιες άλλες αμαρτίες μου. Έχοντας το κεφάλι μου σκεπασμένο με το καλιμαύχι ο ιερέας ακούμπησε το χέρι του πάνω στο κεφάλι μου και ψιθύρισε μερικές προσευχές και μερικές ευχές. Όταν τέλειωσε κι αυτό πήγε και κοινώνησε, κάτι που δεν είχα κάνει από τότε στο Άγιο Όρος. Και μετά προσευχήθηκα για λίγο και για μένα και για την οικογένειά μου και για εσάς όλους.

Όταν βγήκα από το μοναστήρι η ομίχλη ήταν ακόμη εκεί. Βρήκα το αυτοκίνητο και κατέβηκα πάλι σιγά σιγά το δρόμο, όπως όταν ανέβαινα. Λίγο πάρα κάτω η ομίχλη τέλειωσε και στο βάθος έβλεπα την πολιτεία που απλωνόταν από κάτω. Ήταν ακόμη σχετικά νωρίς σ’ αυτήν τη συννεφιασμένη Κυριακή και έτσι ο θόρυβος που ερχόταν από την πόλη ήταν λιγοστός. Εκατομμύρια άνθρωποι μέσα στα σπίτια τους, θα έκαναν ασφαλώς τις δικές τους σκέψεις γι αυτήν καινούργια μέρα. Άλλοι ευτυχείς, άλλοι δυστυχείς, άλλοι με προβλήματα που δεν μπορούν να τα ξεπεράσουν, ο καθ’ ένας με τα δικά τους’ αυτό το στάδιο της ζωής του. Βρισκόμαστε όλοι μπλεγμένοι σ’ ένα κουβάρι που ποτέ δεν ξέρουμε που μας πηγαίνει. Εκεί που τα πράγματα είναι καλά ξαφνικά παίρνουν άλλη τροπή και μας βγάζουν από το δρόμο μας. Και πολλές φορές συμβαίνει και το αντίθετο. Εκεί που τα πάντα είναι χάλια ξαφνικά σαν κάποιο μαγικό χέρι να μας δίνει τη λύση.
Η επίτευξη της γαλήνης στη ζωή μας δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση όσο ίσως ακούγεται. Είναι η ίδια η φύση μας που πολλές φορές μας οδηγεί στο να χάνουμε τη γαλήνη που κάποιες φορές κατακτούμε. Αλλά πέρα από αυτό είναι και η ίδια η ζωή με τις άπειρες εκπλήξεις της που μας βγάζει από το δρόμο μας. Πολλές φορές πληρώνουμε για δικά μας λάθη, αλλά άλλες φορές και πολύ συχνά πληρώνουμε και για τα λάθη άλλων. Αναρωτιέμαι αν κάποια στιγμή μπορούμε να βρούμε τη δικαίωσή μας. Πιθανόν όχι εδώ , ίσως κάπου αλλού.

Αυτή την εποχή μάλιστα που η οικονομική κρίση μας έχει περιπλέξει στη δίνη της, ένα σωρό άνθρωποι έχουν χάσει όχι μόνο τη γαλήνη τους, αλλά και τον ύπνο τους. Και είναι λιγάκι δυστυχώς το ότι τα χρήματα παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο, που μπορούν να ανατρέψουν, ολόκληρη τη ζωή μας και τα πράγματα για το μέλλον.
Είτε γι αυτό είτε για άλλο λόγο, πολύ συχνά χάνουμε το δρόμο μας, όταν τα εμπόδια που συναντούμε ξεπερνάνε το όριο των αντοχών. Το ξεπέρασμα του ορίου των αντοχών είναι μία οδυνηρή στιγμή, γιατί συνοδεύεται με την κατάρρευση του συστήματός μας. Όμως το ανθρώπινο όν είναι κατασκευασμένο για να επιβιώνει και οι αντοχές είναι πολύ περισσότερες , απ’ όσο και εμείς οι ίδιοι νομίζουμε. Η κατάρρευση των ορίων μας, αυτόματα δημιουργεί τη γέννηση ενός άλλου μηχανισμού άμυνας, που σκοπό έχει να διευρύνει τα όριά μας και να τα προσαρμόσει στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε. Είναι δύσκολος και σκληρός αγώνας, αλλά πολύ συχνά καταφέρνουμε έτσι να ξεπεράσουμε, αυτά που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη έως και αφόρητη. Και το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός καινούργιου εαυτού, λιγότερο ευαίσθητου και πιο δυνατού.

Πάντα το αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Και όσο κι αν μερικές φορές μας φαίνεται αδύνατο, μπορεί να κρύβει την επαλήθευση των επιθυμιών μας.

Άρης Τερζόπουλος http://www.klik.gr/