let's twist again

Δεν ξέρω πώς ακριβώς ορίζει καθένας το «ποιότητα ζωής».

Ούτε σε ποια ζυγαριά μετράει το «αξιοπρέπεια».

Για εμάς μιλάω, όχι για όσους έχουν χρυσά ζύγια και μεταξωτές μεζούρες.

Ξέρω ότι έχω τη διαστροφή να συναναστρέφομαι με «κανονικούς» ανθρώπους, πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, με ελλείψεις, με αδυναμίες, με ελαττώματα, με ατέλειες, με φοβίες αλλά ταυτόχρονα και με το σπάνιο χάρισμα να καταλαβαίνουν πόσο αξίζει η -έστω καθόλου σπάνια - μοναδικότητά τους και ποιοι και τι ακριβώς είναι στην you only live once καθημερινότητά τους (μερικοί που νομίζουν πως τους χρωστά ο θεός ή ήρθαν για ν’ αφήσουν το ανεξίτηλο στίγμα τους στον πλανήτη ας αδειάζουν τη γωνιά, δεν με αφορούν).

Και ξέρω, είμαι σίγουρος δηλαδή, πως για πολλούς από τους «κανονικούς» ανθρώπους, αυτούς που ένας ψωνισμένος θα αποκαλούσε και «μετριότητες», εκείνο που η αξιοπρέπεια και η ποιότητας ζωής αντιπροσωπεύει είναι κάτι πάρα πολύ απλό και χειροπιαστό : να μη σε κοιτάξουν τα παιδιά σου με βλέμμα που δείχνει φόβο.

Πολλοί δεν το κατάφεραν. Βρέθηκαν φάτσα με τέτοια μάτια. Θα ΄ρθει σύντομα και η σειρά μας; Το πιο πιθανό. Κι αν το βρίσκεις εύκολο να πεις «μάθε τα να μη φοβούνται, δείξε δυνατός κι ας καταρρέεις, μάθε τα να κολυμπούν στα πολύ βαθιά μόνα τους, δίδαξέ τα να ζουν με την πραγματικότητα, αυτός είναι ο ρόλος σου», θα σου πω «ναι, αυτό προσπαθώ κάθε μέρα αλλά μεγάλωσαν πια και μπορούν να ξεχωρίσουν ποια ερμηνεία είναι για Όσκαρ και ποια κατευθείαν για το ταμείο ανεργίας». Και τότε κάποια θα τα σπάσουν όλα, θα κάψουν καρέκλες, οθόνη, μηχανή προβολής, κυλικείο, αφίσες, κριτικούς του κώλου, όλα. Ζητώντας επιτέλους «τα λεφτά μας πίσω» και δείχνοντάς μας πώς είναι να “είσαι” και όχι να υποδύεσαι. Ίσως τότε πάψουμε να φοβόμαστε κι εμείς αυτούς που κυβερνούν και αρχίσουν αυτοί να φοβούνται εμάς. Μόνον τότε θα μας σεβαστούν, αν μπει μέσα τους ξανά ο φόβος.Έχουμε τόσο μαζεμένο μέσα μας που είναι γαιδουριά ολκής και έλλειμα αλτρουισμού να τον διαχειριστούμε μόνοι.

http://kkmoiris.yooblog.gr/