Είμαστε Όλες Τραβεστί

'...κρυβόμασταν στη σπηλιά και ακούγαμε βζζζουμ! τις οβίδες να περνάνε. Και μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι, που ήξεραν από όπλα, «Άμα τις ακούτε, μη φοβάστε. Σημαίνει ότι πέρασαν ...και πάνε πιο κάτου». Αλλά μη με βάζεις να σου λέω για τον πόλεμο. Τώρα είναι χειρότερα. Πες μου τίποτε δικό σου.'

Μέρες τώρα σκέφτομαι τι δικό μου θα σου πω. Διαβάζω βρετανικές εφημερίδες, ρωτάω τη γνώμη των Άγγλων, ξημεροβραδιάζομαι στα blogs και στο οn-line ραδιόφωνο. Άλλοι λένε λέξεις όπως «οικονομικός πόλεμος», «τρομοκρατία», «συνομωσία». Άλλοι άλλες όπως «συμμόρφωση», «αναμενόμενο», «συνέπειες». Άλλοι ότι άργησα να γεννηθώ, άλλοι ότι θα πεθάνω πληρώνοντας. Άλλοι βρίζουν. Άλλες κλαίνε. Μερικοί δεν μιλούν καν.

Ένας συμπέρανε ότι έχω «αριστερό» τρόπο σκέψης και το λέει για «καλό». Μία με ρώτησε γιατί απεργούμε και δεν πάμε να δουλέψουμε; Ένας άλλος φώναξε τι κάνουμε εδώ όταν οι αλλαγές συντελούνται στο δρόμο; Η M. πρότεινε να γίνω Ιησουίτρια για να βρω κάτι να πιστεύω και o J. αναρωτήθηκε ποιός είναι αυτός ο σκύλος που είναι σε όλες τις πορείες. Ο Γ.Ν. υποσχέθηκε ότι επιτέλους θα αδυνατίσουμε και η μαμά μου συμβούλεψε να ζήσω χωρίς να δανειστώ.

Άκρη, που λες, δε βγάζω. Τι καλοί και κακοί, αριστεροί και δεξιοί, πλούσιοι και φτωχοί, σκλάβοι και επαναστάτες, γκέι και στρέιτ, Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες; ‘Οποιος μου φορτώνει την ταμπέλα του να την πάρει πίσω. Είμαστε όλες τραβεστί, που λέει κι ο κομμωτής μου. Εγώ αυτό καταλαβαίνω. Κι ότι θρηνούμε νεκρούς. Κι ότι δεν έχω σε τίποτα να πιστέψω. Μονάχα στον εαυτό μου.

Η γενιά της γιαγιάς μου έμαθε να φοβάται και να ελπίζει. Της μαμάς μου να μη φοβάται και να ονειρεύεται. Ε, η δική μου μαθαίνει και πού πάνε τα όνειρα όταν ξυπνάμε. Πιο κάτου.

βιβιανα μηλιαρεση/athensvoice.gr