Simon Cowell- Ο αντίχριστος της μουσικής βιομηχανίας

Στα μάτια των Βρετανών rockers ο Simon Cowell μπορεί και να ’ναι ο Αντίχριστος. Είναι ο δημιουργός του X Factor, ο άνθρωπος που καταφέρνει να δημιουργεί pop είδωλα εκεί που δεν υπάρχουν –βλέπε Susan Boyle– και να που δεν διστάζει να καταστρέψει κλασικά κομμάτια όπως το Hallelujah του Leonard Cohen. Σίγουρα πάντως ο ταλαντούχος (;) κύριος Cowell έχει πουλήσει την ψυχή του στο Διάβολο: δεν είναι τυχαίο που καλλιτέχνες του X Factor μονοπωλούν τις πρώτες θέσεις των charts στη Μεγάλη Βρετανία (περνώντας μπροστά και από τους Arctic Monkeys) και σημειώνουν τις μεγαλύτερες πωλήσεις. Ιδού τι απαντάει ο ηθικός αυτουργός στους ανήσυχους μουσικούς και μουσικόφιλους…


Σου αρέσει η rock μουσική; (ερώτηση του Simon Neil από τους Biffy Clyro)

Θα είμαι ειλικρινής. Όταν τελείωσα το σχολείο ήταν η εποχή που είτε θα άκουγες punk είτε disco. Είχα πάει σε μια συναυλία των Stranglers σε ένα φρικτό club όπου όλοι έφτυναν ο ένας τον άλλον. Μόνο αυτό έκαναν, από τη στιγμή που έμπαινες σε έφτυναν. Προσπαθούσα να σκεφτώ αν υπήρχε χειρότερος τρόπος να περάσω το βράδυ μου. Ο μπασίστας έφτυσε ένα κορίτσι που ήταν μαζί μου κι εκείνη είπε «Ω, Θεέ μου, με έφτυσε! Καταπληκτικό! Δεν θα πλυθώ για ένα μήνα!» Αυτό με έκανε να καταλάβω πως το rock δεν ήταν για μένα.


Είχες πάθος με τη μουσική όταν ήσουν μικρός;

Όχι και πολύ. Η κοινωνική μας ζωή οριζόταν από τους δίσκους που αγοράζαμε, αλλά δεν διάβαζα ποτέ στίχους ούτε έπαιρνα το όλο πράγμα σοβαρά. Η μουσική για μένα πάντα σήμαινε να περνάω καλά. Αν χώριζα, δεν άκουγα μακάβρια, μελαγχολικά τραγούδια για να νιώσω χειρότερα. Η μουσική ήταν κάτι που με έκανε χαρούμενο.


Τώρα έχεις περισσότερο πάθος;

Ναι…Αλλά, όπως είπα, δεν την παίρνω πολύ σοβαρά, γιατί θεωρώ ότι είναι καθαρή διασκέδαση, μια πολυτέλεια.


Δεν θεωρείς πως είναι ανησυχητικό ο άνθρωπος που διευθύνει την πιο επιδραστική μουσική εκπομπή στον κόσμο να μην παίρνει τη μουσική στα σοβαρά;

Ναι, το καταλαβαίνω, αλλά πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και στο φαγητό, ότι μερικοί άνθρωποι παίρνουν το φαγητό πολύ στα σοβαρά και γι’ αυτούς είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Έχω πάει σε χλιδάτα γαλλικά εστιατόρια και κοίταζα το μενού με τρόμο σκεφτόμενος ότι δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω να φάω. Έτσι για τους κριτικούς φαγητού είμαι ένας ποταπός και νομίζω ότι το ίδιο ισχύει και γι’ αυτούς που ασχολούνται πολύ με τη μουσική. Δεν υπάρχει καλό και κακό γούστο. Ποιος έχει το δικαίωμα να πει
ότι έχεις καλύτερο γούστο από κάποιον άλλον; Αλλά ας ξαναγυρίσω στα της μουσικής. Αν έχω όρεξη ακούω μουσική. Όπως όταν είμαι σε διακοπές, η μουσική έχει κύριο ρόλο.


Πώς πιστεύεις ότι θα είχε αντιμετωπιστεί μια καλλιτέχνις σαν τη La Roux στο X Factor; Θα περνούσε τον πρώτο γύρο;

Με μια καλή οντισιόν φυσικά. Μα, κοιτάξτε ποιοι έχουν κερδίσει στην εκπομπή. Δεν είμαστε προκατειλημμένοι απέναντι σε κάποιο look ή σε κάποιες ηλικίες, για την ακρίβεια δεν είμαστε προκατειλημμένοι απέναντι σε τίποτα.

Μα δεν θα κατέστρεφε έναν τέτοιον καλλιτέχνη να έρθει στην εκπομπή; Δεν μπορώ, φερ’ ειπείν να φανταστώ ότι η Florence θα επωφελούνταν αν είχε ως μέντορα την Dannii Minogue και αν έμπαινε σε διαδικασία εβδομαδιαίας ψηφοφορίας...

Δεν ξέρω τι να απαντήσω σ’ αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζονται αυτό που προσφέρουμε. Γράφουν δικά τους πράγματα, φτιάχνουν μπάντες, θέλουν να κάνουν περιοδείες. Άλλοι άνθρωποι, όπως π.χ. η Leona Lewis και η Susan Boyle δεν είχαν αυτές τις επιλογές, έτσι το ερώτημα είναι αν θα έπρεπε τέτοιοι άνθρωποι να έχουν ένα τέτοιοι μέσο ή όχι. Πιστεύω ακράδαντα πως ναι. Υπάρχουν εκατομμύρια ιστορίες ανθρώπων που δοκίμασαν να πετύχουν κάτι ακολουθώντας το δρόμο της λογικής και απέτυχαν. Η ιδέα πίσω από την εκπομπή είναι ότι υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι που τους έχουν κλείσει την πόρτα κατάμουτρα. Νομίζω πως το πιο σημαντικό είναι ότι είναι ένα θετικό show. Έβλεπα την εκπομπή του Jools Holland τις προάλλες και άντεξα είκοσι δευτερόλεπτα. Δεν μου άρεσε. Έβλεπα τις μπάντες, άκουγα τα τραγούδια και απλά δεν το καταλάβαινα όλο αυτό. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει άρα ποτέ δεν θα του έλεγα «Κόψε την εκπομπή σου, καταστρέφεις τη βιομηχανία!». Μάλλον θα του έλεγα «καλή τύχη».



«Το X Factor θυμίζει κάτι που θα έκανε ο Riddler στον Batman. Ρουφάει το μυαλό όλων. Κοίτα την κακομοίρα Susan Boyle. Την έχουν μετατρέψει σε τεράστια star και είναι γελοίο. Αυτό θα την κάνει να βασανίζεται σε όλη της τη ζωή. Είναι θύμα εκμετάλλευσης. Είναι φρικτό!» Τα λόγια ανήκουν στον Tom των Kasabian. Τι θα του έλεγες;

Θα του έλεγα: «Μακάρι να είχες πάει στο σπίτι της πριν από μερικά χρόνια και να δεις πώς ζούσε». Η Susan Boyle ήταν δυστυχισμένη, οι άνθρωποι πετούσαν πέτρες στην πόρτα της, την κορόιδευαν, τη χλεύαζαν κι εκείνη ονειρευόταν κάτι που δεν πίστευε ότι θα συμβεί ποτέ. Το όνειρό της ήταν να γίνει τραγουδίστρια. Τώρα έχει αυτή την ευκαιρία, αλλά και πάλι την κατακρίνουν και κατακρίνουν κι εμένα.


«Είχα πάει σε μια συναυλία των Stranglers. Ο μπασίστας έφτυσε ένα κορίτσι που ήταν μαζί μου κι εκείνη είπε: “Καταπληκτικό! Δεν θα πλυθώ για ένα μήνα!”. Αυτό με έκανε να καταλάβω πως το rock δεν ήταν για μένα»


Πώς νιώθεις που κατέστρεψες τη μουσική βιομηχανία; (ερώτηση της Elly Jackson από τους La Roux)

Αυτή είναι δική της γνώμη. Αυτό που πρέπει να καταλάβει η La Roux είναι ότι δεν ορίζουμε εμείς τη μουσική βιομηχανία, ούτε καν την επηρεάζουμε. Επηρεάζεται από ανθρώπους που αγοράζουν δίσκους και πιστεύουν στη δημοκρατία.


Το X Factor καλυτερεύει τη βρετανική μουσική σκηνή και με ποιον τρόπο; (ερώτηση του Johnny Marr)

Για να ξαναπιάσω αυτό που είπε η La Roux, η συγκεκριμένη κοπέλα έχει δισκογραφικό συμβόλαιο και νομίζω μια πολύ καλή συμφωνία και δεν ξέρω πόσα λεφτά από αυτά που κερδίζει θα ξοδέψει για να αναδείξει νέους καλλιτέχνες. Απάντηση; Πιθανόν μηδέν. Η μουσική βιομηχανία παρουσιάζει τρομερή πτώση. Προς υπεράσπισή μου, εκπομπές όπως οι Britain’s Got Talent και X Factor έχουν κάνει τους ανθρώπους να ασχοληθούν ξανά με τη μουσική και στέλνουν περισσότερο κόσμο στα δισκάδικα. Χρόνια είχαμε να δούμε τέτοια άνοδο.


Δηλαδή λες ότι όχι μόνο δεν καταστρέφεις τη βιομηχανία αλλά ότι είσαι ο σωτήρας της;

Δεν λέω ότι θα σώσω τη μουσική! Ξεκίνησα να ασχολούμαι με όλο αυτό καθαρά επιχειρηματικά και αυτό που έχω να πω –γιατί δέχομαι πολλή κριτική από ανθρώπους που μου λένε: καταστρέφεις τη μουσική βιομηχανία, είσαι έτσι, είσαι αλλιώς, είσαι ο Αντίχριστος!– είναι το εξής: Δουλεύω για τη Sony. Τα κέρδη που προκύπτουν δεν πηγαίνουν σε εμένα, διαμοιράζονται στην εταιρεία έτσι ώστε κάθε νεαρός A&R να έχει λεφτά για να προωθήσει νέους καλλιτέχνες. Αν κοιτάξεις το ρόστερ της RCA θα διαπιστώσεις ότι είναι πολύ ευρύ. Δεν γίνεται να τρέχεις μια δισκογραφική εταιρεία αν δεν έχεις ευρεία γκάμα στο γούστο σου. Δεν υπάρχεις.


Η Little Boots είναι ένα pop είδωλο που δεν πέρασε στον πρώτο γύρο του X Factor. Συμφωνείς μ’ αυτό;

Τώρα πια όχι. Αναμφίβολα υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται και για κάποιο λόγο –μια κακή οντισιόν, αν εμείς βρισκόμαστε σε κακή διάθεση– δεν τα καταφέρνουν.


Θα υπάρξει ποτέ επεισόδιο του X Factor αφιερωμένο στο indie;

Είναι κι αυτό μια πιθανότητα. Ήθελα να ξεφύγω από τα συνηθισμένα ερωτικά τραγούδια και την disco που παρουσιάζαμε διαρκώς και να προωθήσω νέες ιδέες. Πιστεύω πως θα ’πρεπε να κάνουμε κάτι για τον David Bowie. Θα ήταν καλό γιατί είναι φοβερός συνθέτης.
Για τον Bowie; Δεν είναι πολύ…ιερός για να τον αγγίξετε;

Δεν τα πιστεύω αυτά. Δεν υπάρχει ανάγκη για τέτοιους μελοδραματισμούς. Στο τέλος τέλος φτιάχνουμε απλώς κάτι δημοφιλές, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο.

Οι οπαδοί των Nirvana εκνευρίστηκαν με το Guitar Hero 5 που σου επιτρέπει να παίξεις με το avatar του Kurt Cobain, να τον βάλεις να τραγουδάει τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Πιστεύεις ότι η κληρονομιά που αφήνουν οι νεκροί rock stars πρέπει να είναι ιερή και απαραβίαστη;

Όχι! Νομίζω ότι μερικοί μερικοί παίρνουν τα πράγματα πολύ σοβαρά. Με την ίδια λογική δεν θα ανέβαζε κανείς ποτέ Μάκβεθ για να μην «αγγίξει» τον Shakespeare. Είναι φυσιολογικό να σέβεσαι τον εκάστοτε εκλιπόντα αλλά το να λες ότι κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει, είναι λάθος. Και μόνο η ιδέα δεκάδων παιδιών που θα προσπαθήσουν να του μοιάσουν είναι κάτι που δεν μου φαίνεται καθόλου ασεβές. Το αντίθετο μάλιστα.

Ο Leonard Cohen επικοινώνησε μαζί σου αφότου κατάφερες να βάλεις παρά τη θέλησή του τρεις διαφορετικές εκτελέσεις του Hallelujah στα charts;

Όχι. Θα ήθελα να με πάρει τηλέφωνο όμως. Προφανώς –και είναι πάλι ειρωνικό γιατί είχαμε πολλά παράπονα σχετικά, για την ακρίβεια δέχτηκα τη μεγαλύτερη κριτική γι’ αυτές τις διασκευές από οτιδήποτε άλλο– ο Leonard έκανε κάποιες κακές συμφωνίες και έχασε πολλά λεφτά. Όπως και να ’χει, αυτός ο δίσκος τον έχει κάνει να κερδίσει εκατομμύρια, οπότε μάλλον είναι χαρούμενος. Υπήρξαν άνθρωποι που είπαν τότε «Δεν μπορείς να πειράξεις αυτή την εκτέλεση» –και μιλάω για την εκτέλεση του Jeff Buckley– αλλά εγώ είπα: «Φυσικά και μπορώ, γιατί θα το κάνω περισσότερο δημοφιλές». Και, πιστέψτε με, ο Leonard Cohen δεν παραπονέθηκε όταν έλαβε μια επιταγή για τα δικαιώματα.


Το μέλλον της μουσικής είναι το dubstep;

Δεν έχω ιδέα.

Έχεις ακούσει το Merriweather Post Pavillion των Animal Collective;

Όχι. Εντάξει το ‘πιασα. Αυτές είναι ερωτήσεις που θα με κάνουν να φανώ ηλίθιος.

NME/αδαμ γιαννικος-ποπ +ροκ