.png "English"){kind=small}
-
Σάββατο 25 Ιουνίου 2011
Τα ανθρωπάκια στο περιστύλιο
Μπορεί οι ρεπόρτερ και οι παρουσιαστές να αυτο-γελοιοποιούνταν επι ώρες, προσπαθώντας να βρουν κρυμμένα πολιτικά μηνύματα πίσω από παύσεις και υπαινιγμούς (ναι, κάποιος που προσπαθεί να αναλύσει την παράσταση ενός κλόουν, είναι πιο γελοίος από τον κλόουν), αλλά τον «ελέφαντα» συνέχιζαν να κάνουν ότι δεν τον βλέπουν.
Προφανώς γιατί κανείς δεν τολμάει να πει ότι η Εθνική Περιουσία έχει ήδη ξεπουληθεί. Και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο. Όχι, δεν έχει ξεπουληθεί (ακόμα) σε ξένους. Έχει ήδη ξεπουληθεί από αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους που αποκαλούνται βουλευτές. Και έχει ξεπουληθεί για κάτι πολύ πιο ευτελές: για να διατηρήσουν και να μεγαλώσουν την εκλογική τους πελατεία. Αυτή είναι μεγαλύτερη προδοσία για την οποία δεν μιλάει ποτέ κανείς. Για αυτούς τους αθρόους διορισμούς με τους οποίους σπαταλήθηκαν οι μεταπολιτευτικές δεκαετίες. Χρόνια τώρα. Μετέτρεψαν τις ΔΕΚΟ, από επιχειρήσεις φιλέτα που έπρεπε να παράγουν πλούτο, σε εθνικό οικονομικό βραχνά που έχουμε φθάσει σε σημείο να συζητάμε πώς θα απαλλαγούμε από αυτόν. Και μαζί με τις ΔΕΚΟ, κατέστρεψαν και έναν ολόκληρο λαό. Κάνοντάς τον μαλθακό και δουλοπρεπή, μαθημένο να σκύβει στους προθαλάμους των γραφείων τους. Αν ψάχνουν όλοι πραγματικούς προδότες, ιδού. Αυτοί που έβαλαν μια ολόκληρη χώρα να πληρώνει με τους φόρους της, τις προεκλογικές τους ρουσφετολογικές εκστρατείες-προσλήψεις.
Μέχρι που το σύστημα κόμπλαρε και δεν άντεχε άλλο. Πλέον δεν έβγαιναν τα νούμερα. Και τότε, αυτοί οι ίδιοι που ευτέλησαν τους δημόσιους οργανισμούς πήραν το ελεεινά σοβαροφανές τους ύφος και μίλησαν για «ώρες ευθύνης», για «δύσκολες ώρες» και για «λιποτάκτες που παραιτούνται αντί να μείνουν όρθιοι στη μάχη». Κοροϊδεύοντάς μας για άλλη μια φορά μέσα στα μούτρα μας! Διότι, πράγματι, για τις γελοιότητες των προηγούμενων ημερών μπορεί να φταίει ο ΓΑΠ ή μπορεί να φταίει ο Σαμαράς.
Αλλά κάποιος πρέπει επιτέλους να αποδώσει τις ευθύνες που αναλογούν και σε αυτό τον ανεκδιήγητο θίασο που μας θύμισε την παρουσία του, σε διακαναλιακή μετάδοση. Παρελαύνοντας με τη μετριότητά του και τη θλιβερή κλισέ ρητορεία του μπροστά στα μικρόφωνα. Διαβάζοντας μάλιστα από χειρόγραφο, γιατί οι περισσότεροι δεν ήταν ικανοί να πούνε τρεις φράσεις απέξω! Αυτά τα κουτοπόνηρα ανθρωπάκια της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, που τη μια στιγμή μιλούσαν, φουσκωμένοι με τον «κουραδοτσαμπουκά» ενός γκαραζόμαγκα, για «θάρρος» και «τόλμη» και την άλλη δεν τολμούσαν καν να ονοματίσουν αυτούς που κατηγορούσαν, αλλά χρησιμοποιούσαν την ξεφτίλικη αντωνυμία «κάποιοι» λες και είναι παίκτες reality και θέλουν να φυλάνε καλού-κακού τον κώλο τους. Αυτά τα κουτοπόνηρα ανθρωπάκια που δεν έχουν καν το σθένος να αντιμετωπίσουν τους «πελάτες» τους έξω από τη Βουλή ή στις εκλογικές τους περιφέρειες. Γιατί αν δεν έχουν κάποια εκδούλευση για το συντελεστή δομησης στις περιοχές Natura ή κάτι άλλο ευχάριστο να τους πουν, κρύβονται. Γιατί το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να διορίζουν. Και όταν κινδυνεύει να σταματήσει αυτό, τότε και μόνο τότε αντιδρούν. Ναι, αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια που τα βλέπεις και δεν τα εμπιστεύεσαι ούτε για να σου πάρουν τσίχλες από το περίπτερο και να σου φέρουν ακριβώς τα ρέστα. Που βγήκαν με χάρες και ίντριγκες, φιλώντας κατουρημένες ποδιές τοπικών κομματαρχών.
Αυτά λοιπόν τα θλιβερά ανθρωπάκια είναι μεγαλύτερη απογοήτευση και από τον ΓΑΠ και από τον Σαμαρά. Διότι αυτά είναι η πραγματική μας αντανάκλαση. Αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια που γνωρίσαμε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, θα συνεχίσουν να πουλάνε εκδουλεύσεις. Θα συνεχίσουν να πουλάνε τη δειλία τους, μετονομάζοντάς τη σε «Εθνικό Καθήκον». Ελπίζοντας ότι μερικοί ακόμα, που περιμένουν διορισμό, είναι ακόμα διατεθειμένοι να κάνουν τα στραβά μάτια και να παραστήσουν ότι «αγοράζουν».
Άλλωστε η διαδικασία είναι γνωστή. Όσοι έχουν δει επαρχιακές κομματικές συγκεντρώσεις ξέρουν την ίδια και απαράλλαχτη εικόνα: μόλις τελειώσει η ομιλία για τα προσχήματα, οι ψηφοφόροι τους περιμένουν σε μια γωνία για «κατ’ ιδίαν συνομιλίες» και «τακτοποιήσεις υποθέσεων». Γιατί και οι ψηφοφόροι με κάτι πρέπει να εξαργυρώσουν την υπομονή τους να ακούν λόγους που θυμίζουν μαθήματα πατριδογνωσίας δημοτικού. Γιατί αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια έτσι κάνουν πράξη την πολιτική: πουλώντας βολέματα και χάρες με λεφτά τρίτων.
Έτσι, όλος αυτός ο θίασος της επαρχιώτικης κουτοπονηριάς επιστράτευσε τέτοια λεκτική εφευρετικότητα μόνο και μόνο για να αποφύγει να παραδεχθεί το αυτονόητο που όλοι ξέρουμε: ότι τρέμουν μήπως αλλάξει τίποτα. Γιατί αυτά που υποτίθεται ότι πρέπει να αλλαξουν (όπως λένε, χωρίς ποτέ να προσδίδεται ενεργό υποκείμενο στο απρόσωπο «πρέπει»), είναι η αρρώστια που τους γέννησε. Είναι τα δικά τους παιδιά στις ΔΕΚΟ που ροκανίζουν προϋπολογισμούς και φορολογίες από το υστέρημα. Και εκείνοι δεν μπορούν να τα βάλουν με τα δικά τους παιδιά, γιατί χωρίς αυτά οι ίδιοι είναι ένα τίποτα.Έτσι, ακόμα και τώρα, αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια όσο μιλάνε κλείνουν με τρόμο το μάτι στους «πελάτες» τους, προσπαθώντας να τους πουν με τρόπο «χαλαρώστε, παιδιά, καθαρίζω. Δεν θα αλλάξει τίποτα».
«Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι εχθροί μας, πρέπει να το καταλάβουμε, έχουμε ξεχάσει τις αξίες και τις αρχές του κινήματός μας» είπε κάποια στιγμή στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ο πολιτικός γίγαντας Πάρις Κουκουλόπουλος. (Ναι, αυτό θεωρήθηκε αιχμηρή δήλωση κατά της ηγεσίας, άξια να διακόψουν αλαφιασμένα τα κανάλια το πρόγραμμά τους για να το μεταδώσουν.)
Την ίδια στιγμή ο επίσης βουλευτής Κοζάνης Αλέκος Αθανασιάδης προτίμησε να παραιτηθεί παρά να δυσαρεστήσει τη μισή Κοζάνη που έχει τοποθετήσει στη ΔΕΗ, ψηφίζοντας μερική ιδιωτικοποίηση. Και ο Γιώργος Λιάνης, το πολιτικό Μαμούθ που δεν είχε καν το σθένος να πάει κόντρα στους αστρολόγους της Δήμητρας Λιάνη την εποχή της αυλής της, δοκιμάζει να σταθεί απέναντι στην Ιστορία; Και μάλιστα μιλώντας για «γελοιότητα»! Γιατί όχι; Ποιος θα του φέρει αντίρηση; Αυτοί που εκλιπαρούν για λίγη ακόμα γραφικότητα στα κανάλια;
Προφανώς, λοιπόν, δεν είναι τυχαίο ότι και αυτή η εσωκομματική ανταρσία δεν συνέβη με αφορμή σοβαρά ιδεολογικά θέματα. Βουλευτές Κοζάνης και Φλώρινας ξεσηκώθηκαν. Δηλαδή βουλευτές περιοχών όπου ο διορισμός στη ΔΕΗ είναι κάτι σαν το επαγγελματικό Ελντοράντο. Την προηγούμενη φορά άλλοι ήταν έτοιμοι να ρίξουν κυβέρνηση για τη δόμηση στις προστατευόμενες περιοχές. Τώρα για να υπερασπιστούν τα «δικά τους» παιδιά από το ξεβόλεμα της πιθανής ιδιωτικοποίησης. Σιγά μην αντιδρούσαν με τέτοια αυτοθυσία στο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας… Αν τους ενδιέφερε αυτό, δεν θα είχαν μετατρέψει τις ΔΕΚΟ σε φιλάνθρωπο ταμείο βολέματος. Να εξηγούμαστε.
Γι’ αυτό και αυτά τα ανθρωπάκια ήταν η μεγαλήτερη απογοήτευση όλου αυτού του θεάτρου σκιών. Βγήκαν σαν τα σαλιγγάρια, ξεθύμαναν, έπαιξαν τους «θυμωμένους» με τα συνοφρυωμένα φρύδια στην τηλεόραση (όσοι δεν είχαν Botox) για να τους δουν και να τους δείξουν επιείκεια οι «αγανακτισμενοι». Και στη συνέχεια ξαναλούφαξαν πίσω στο κλουβί τους, ελπίζοντας ότι θα συνεχίσουν να κάνουν απρόσκοπτα το ίδιο καταστροφικό «τίποτα» που κάνουν τόσα χρόνια: να μετατρέπουν τη δημόσια περιουσία σε προβληματικό τσιφλίκι τους και στη συνέχεια να χωρίζουν την κοινωνία σε «δικούς τους» και σε «δουλοπάροικους» που θα τους πληρώνουν.
Άσε ρε…
Νίκος Ζαχαριάδης
Το «πάρτι» στην πόρτα μας…
Ο εντοπισμός «κρυφής» αποθήκης με μη καταγεγραμμένο φαρμακευτικό υλικό αξίας άνω του ενός εκατ. ευρώ, σε ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια νοσοκομεία της Αθήνας, το Ιπποκράτειο, που αποκάλυψε μόλις χθες ο υπουργός Υγείας, κ. Ανδρέας Λοβέρδος, σημειώνεται ως ακόμη μία επιβεβαίωση της ύπαρξης αυτού του πάρτι και του γεγονότος ότι το «σαράκι» της αδιαφάνειας είναι συνυφασμένο με τον ιστό του δημόσιου τομέα.
Όπως πρόσφατα αποκάλυψε ο ίδιος ο κ. Λοβέρδος, παραδίδοντας στον αρμόδιο εισαγγελέα τα σχετικά στοιχεία, νοσοκομεία και Ταμεία της χώρας προμηθεύονταν τα αναγκαία για τη λειτουργία τους υλικά σε τιμές έως και 22 φορές υψηλότερες από εκείνες που πληρώνει η υπόλοιπη αγορά.
Χαρακτηριστική της κατάστασης αυτής η περίπτωση του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων, το οποίο πλήρωνε «καπέλο» 50% στις τιμές εμφυτεύσιμου καρδιολογικού υλικού (στεντ). Ενώ η τιμή ήταν 1.000 ευρώ, οι υπηρεσίες του νοσοκομείου τα προμηθεύονταν με 1.500 ευρώ το καθένα.
Το ΙΚΑ πέρυσι δαπανούσε 205 εκατ. ευρώ τον μήνα για φάρμακα, ποσό που εφέτος περιορίστηκε στα 128 εκατ. ευρώ. Η μείωση της δαπάνης κατά περίπου 40% είναι αποτέλεσμα της μείωσης της συνταγογράφησης ή της μείωσης του επιπέδου του προσφερόμενου έργου;
Ίσως ναι, αλλά ίσως και όχι.
Όπως καταδεικνύει μελέτη του αν. καθηγητή Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ κ. Δ. Μάρδα, το ΙΚΑ αλλά και το καθ’ ύλην αρμόδιο «παρατηρητήριο τιμών» όριζαν τιμές έως και 20 φορές υψηλότερες από εκείνες που ίσχυαν στην αγορά…
Ο κατάλογος των παραδειγμάτων της σπατάλης και της αδιαφάνειας είναι μακρύς, και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ίδια άποψη για το κατά πόσον είναι ακόμη απαραίτητο ή όχι το περίφημο «φακελάκι» στα δημόσια νοσοκομεία, ή εντέλει εάν το κόστος που καλείται να επωμισθεί ο κάθε φορολογούμενος πολίτης για τη λειτουργία τους είναι το προσήκον ή όχι…
Από τη στήλη αυτή το έχουμε υποστηρίξει και στο παρελθόν και θα συνεχίσουμε να το υποστηρίζουμε με κάθε ευκαιρία. Εάν το κράτος δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά καλά και στις σωστές τιμές, ας τη δώσει στους ιδιώτες.
Τι εμποδίζει σήμερα το υπουργείο Υγείας, ή οποιοδήποτε άλλο τμήμα της κρατικής μηχανής είναι αρμόδιο στον τομέα αυτόν, να διενεργήσει έναν ανοικτό διαγωνισμό για τη διοίκηση των κρατικών νοσοκομείων από ομόλογα ιδρύματα της Ευρώπης ή ευρύτερα του εξωτερικού;
Υπό μια ρητή προϋπόθεση: Ό,τι ισχύει στα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Ευρώπης να ισχύει και στα νοσοκομεία της χώρας μας. Ίδιες τιμές προμήθειας υλικού. Ίδιες τιμές προμήθειας φαρμάκων, ίδιες μέθοδοι και διαδικασίες.
Τον μέσο όρο των τιμών της Ευρώπης δεν μας λέει ότι πληρώνουμε το υπουργείο; Ας αφήσει λοιπόν αυτόν τον μέσο όρο στην ησυχία του και ας φέρει την Ευρώπη στην πόρτα μας.
Στα νοσοκομεία του Λονδίνου, του Παρισιού ή του Βερολίνου δεν προστρέχουν όσοι Έλληνες θέλουν να βρουν την υγεία τους και έχουν τα λεφτά ή την ασφαλιστική κάλυψη;
Ε, ας φέρουμε τα νοσοκομεία αυτά εδώ. Αν μη τι άλλο, θα γλιτώσουμε τα έξοδα μετάβασης…
Ας δούμε τότε, που το παρόν καθεστώς προμηθειών στα δημόσια νοσοκομεία θα καταρρεύσει και το φαρμακευτικό υλικό θα διατίθεται στις ίδιες τιμές με εκείνες που πληρώνει ο Άγγλος, ο Γάλλος και ο Γερμανός ασθενής, αν θα υπάρξει αδιαφάνεια…
Ας δούμε τι θα σημάνει το καθεστώς αυτό και για τον ιατρικό κλάδο και για τις φαρμακαποθήκες αλλά και για ολόκληρο το σύστημα Υγείας της χώρας μας…
Γιατί δεν το τολμούν αυτό; Έστω δοκιμαστικά, φερ’ ειπείν… για ένα νοσοκομείο όπως το Ιπποκράτειο. Ή μήπως το προτιμούν όπως είναι σήμερα;
του Ν.Γ. Δρόσου / euro2day.gr
Οι Ολυμπιακοί των «ζαβών» (;;;)
Γιορτή ίσων ευκαιριών, ή τσίρκο τραυμάτων;
ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ (Συμπεράσματα ευγενικής κακοήθειας)
από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )
Παλιά στα χωριά, οι «υγιείς» περνούσαν την ώρα τους, διασκεδάζοντας με το ζαβό του χωριού στην κεντρική πλατεία. Το ζαβό, ζαβό ήτανε δεν καταλάβαινε και πολλά, γελούσε το έρμο και αν η μεταχείριση και τα αστεία των συγχωριανών του δεν ήταν πολύ σκληρά, αφ’ ενός εκείνο αισθανόταν και μέρος του κοινωνικού συνόλου, αφ’ ετέρου οι «υγιείς» πιστεύανε ότι «ε λίγη πλάκα δεν κάνει και κακό, έτσι του δείχνουμε και την αγάπη μας». Από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα, δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα τουλάχιστον στην Ελλάδα. Μια χώρα με παράδοση «Καιάδα» στην αντιμετώπιση όσων δεν τηρούν το προφίλ του φυσιολογικού, στην οποία, η ποιότητα ζωής όσων γεννήθηκαν με νοητική στέρηση η κάποια άλλη ειδική ανάγκη, απέχει έτη φωτός από τα ιλουστρέ διαφημιστικά κοινωνικά μηνύματα που προβάλλει κατά καιρούς η τηλεοπτική οθόνη. Μια χώρα, από τις τελευταίες στην ευρωπαϊκή ζώνη, που θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να διοργανώνει Special Olympics, γιατί πρώτα νοιάζεσαι έμπρακτα για τους συμπολίτες σου με ειδικές ανάγκες, ικανοποιείς αυτές τους τις ανάγκες, προστατεύεις το δικαίωμα τους στην αξιοπρέπεια και μετά τους βγάζεις σαν τσίρκο στην αρένα. Ναι, για να είμαι ειλικρινής το πρόβλημα μου με τα Special Olympics, δεν βρίσκεται τόσο στη διοργάνωση τους από την Ελλάδα όσο στον ίδιο τον θεσμό. Και ξεκινάει από το πρόβλημα μου με τη σημασία των σκέτων των κανονικών Olympics και το τι ακριβώς αυτοί σηματοδοτούν. Το μεγάλο το ωραίο και το αληθινό; Σόρι, αλλά τέτοιο σύνθημα δεν φτουράει πια ούτε για αυτοδιαφήμιση πέους από χρισμένο επιβήτορα. Μικρότερη σχέση έχει ο αθλητισμός με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, από ότι το Δελφινάριο με το θέατρο. Σκορ ρεκόρ, χορηγοί, πακτωλοί χρημάτων, τηλεοπτικές αναμεταδόσεις, σόου, αναβολικά, πολιτικές σκοπιμότητες, σκάνδαλα και χρέη. Τα ξέρουμε όλα αυτά, τα ζήσαμε κι από πρώτο χέρι μην επαναλαμβανόμαστε. Οπότε τι ακριβώς εξυπηρετεί η διοργάνωση μιας ‘ειδικής’ Ολυμπιάδας; Προωθεί το μήνυμα της ισότητας; Με ποιον τρόπο; Με το να βλέπω παιδάκια με σύνδρομο down να κάνουν οχτάρια στο στίβο και να χαίρομαι που το δικό μου παιδί είναι υγιές; Ή σχετίζεται με το δικαίωμα των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες στην άθληση; Αν ναι, που ακριβώς είναι αυτό το δικαίωμα τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου στη χώρα μου; Σε ποιο άσυλο ακριβώς κρύβεται να πάω να του πω, «γεια σου δικαίωμα να σε χαιρόμαστε;» Αν υποτίθεται (εννοείται πως απλώς υποτίθεται) στους Ολυμπιακούς τους κανονικούς γιορτάζουμε το νους υγιής σε σώμα υγιές, τι ακριβώς γιορτάζουμε στα Special Olympics; Δεν γνωρίζω πώς θα λειτουργούσα αν ήμουν πατέρας ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες. Μπορεί από την αγωνία μου και την αγάπη μου για αυτό το παιδί, να τα έβλεπα διαφορετικά τα πράγματα και πρώτος να το παρακινούσα να συμμετάσχει, προσδοκώντας το χαμόγελό του στη νίκη, τη συμμετοχή του στα κοινά. Είναι μεγάλη πουτάνα το συναίσθημα και σου αλλάζει την αντίληψη σου και ζητώ συγνώμη προκαταβολικά αν κάποιος γονέας αισθάνεται προσβεβλημένος με ότι γράφω παραπάνω. Απλά δεν πιστεύω ότι με πορδές βάφονται αυγά. Και αυτό είναι ούτως ή άλλως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Εκτός κι αν κάποιος πιστεύει, ότι η διοργάνωση του 2004, έκανε γενικό καλό στον αθλητισμό στη χώρα μας. Σόρι αλλά αν το πιστεύεις είσαι απλά βλάκας και εκεί όχι συγγνώμη δε σου ζητάω, αλλά κόβω και την καλημέρα μαζί σου. Ό,τι καλό έκαναν οι Ολυμπιακοί του 2004, τόσο καλό θα κάνουν και τα Special Olympics στο παιδί σου. Άρτος και θεάματα με τα «ζαβά» να χαζογελάνε (δεν είμαι εγώ σκληρός, η εικόνα είναι πιο σκληρή) στο στάδιο, την ώρα που εμείς κουνάμε σημαιούλες στις κερκίδες, ξορκίζοντας τις ενοχές μας, απέναντι στην απουσία μας από τις ζωές τους και τις ανάγκες τους. Ενώ κάποιες κοσμικές, κοσμικοί και λοιποί επώνυμοι, χρίζονται φιλάνθρωποι και ευαισθητοποιημένοι. Εξαργυρώνοντας το στραβό, αθώο και ενίοτε σπαραχτικό χαμόγελο του δικού σου «ζαβού» παιδιού.
iefimerida.gr
ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ (Συμπεράσματα ευγενικής κακοήθειας)
από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )
Παλιά στα χωριά, οι «υγιείς» περνούσαν την ώρα τους, διασκεδάζοντας με το ζαβό του χωριού στην κεντρική πλατεία. Το ζαβό, ζαβό ήτανε δεν καταλάβαινε και πολλά, γελούσε το έρμο και αν η μεταχείριση και τα αστεία των συγχωριανών του δεν ήταν πολύ σκληρά, αφ’ ενός εκείνο αισθανόταν και μέρος του κοινωνικού συνόλου, αφ’ ετέρου οι «υγιείς» πιστεύανε ότι «ε λίγη πλάκα δεν κάνει και κακό, έτσι του δείχνουμε και την αγάπη μας». Από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα, δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα τουλάχιστον στην Ελλάδα. Μια χώρα με παράδοση «Καιάδα» στην αντιμετώπιση όσων δεν τηρούν το προφίλ του φυσιολογικού, στην οποία, η ποιότητα ζωής όσων γεννήθηκαν με νοητική στέρηση η κάποια άλλη ειδική ανάγκη, απέχει έτη φωτός από τα ιλουστρέ διαφημιστικά κοινωνικά μηνύματα που προβάλλει κατά καιρούς η τηλεοπτική οθόνη. Μια χώρα, από τις τελευταίες στην ευρωπαϊκή ζώνη, που θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να διοργανώνει Special Olympics, γιατί πρώτα νοιάζεσαι έμπρακτα για τους συμπολίτες σου με ειδικές ανάγκες, ικανοποιείς αυτές τους τις ανάγκες, προστατεύεις το δικαίωμα τους στην αξιοπρέπεια και μετά τους βγάζεις σαν τσίρκο στην αρένα. Ναι, για να είμαι ειλικρινής το πρόβλημα μου με τα Special Olympics, δεν βρίσκεται τόσο στη διοργάνωση τους από την Ελλάδα όσο στον ίδιο τον θεσμό. Και ξεκινάει από το πρόβλημα μου με τη σημασία των σκέτων των κανονικών Olympics και το τι ακριβώς αυτοί σηματοδοτούν. Το μεγάλο το ωραίο και το αληθινό; Σόρι, αλλά τέτοιο σύνθημα δεν φτουράει πια ούτε για αυτοδιαφήμιση πέους από χρισμένο επιβήτορα. Μικρότερη σχέση έχει ο αθλητισμός με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, από ότι το Δελφινάριο με το θέατρο. Σκορ ρεκόρ, χορηγοί, πακτωλοί χρημάτων, τηλεοπτικές αναμεταδόσεις, σόου, αναβολικά, πολιτικές σκοπιμότητες, σκάνδαλα και χρέη. Τα ξέρουμε όλα αυτά, τα ζήσαμε κι από πρώτο χέρι μην επαναλαμβανόμαστε. Οπότε τι ακριβώς εξυπηρετεί η διοργάνωση μιας ‘ειδικής’ Ολυμπιάδας; Προωθεί το μήνυμα της ισότητας; Με ποιον τρόπο; Με το να βλέπω παιδάκια με σύνδρομο down να κάνουν οχτάρια στο στίβο και να χαίρομαι που το δικό μου παιδί είναι υγιές; Ή σχετίζεται με το δικαίωμα των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες στην άθληση; Αν ναι, που ακριβώς είναι αυτό το δικαίωμα τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου στη χώρα μου; Σε ποιο άσυλο ακριβώς κρύβεται να πάω να του πω, «γεια σου δικαίωμα να σε χαιρόμαστε;» Αν υποτίθεται (εννοείται πως απλώς υποτίθεται) στους Ολυμπιακούς τους κανονικούς γιορτάζουμε το νους υγιής σε σώμα υγιές, τι ακριβώς γιορτάζουμε στα Special Olympics; Δεν γνωρίζω πώς θα λειτουργούσα αν ήμουν πατέρας ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες. Μπορεί από την αγωνία μου και την αγάπη μου για αυτό το παιδί, να τα έβλεπα διαφορετικά τα πράγματα και πρώτος να το παρακινούσα να συμμετάσχει, προσδοκώντας το χαμόγελό του στη νίκη, τη συμμετοχή του στα κοινά. Είναι μεγάλη πουτάνα το συναίσθημα και σου αλλάζει την αντίληψη σου και ζητώ συγνώμη προκαταβολικά αν κάποιος γονέας αισθάνεται προσβεβλημένος με ότι γράφω παραπάνω. Απλά δεν πιστεύω ότι με πορδές βάφονται αυγά. Και αυτό είναι ούτως ή άλλως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Εκτός κι αν κάποιος πιστεύει, ότι η διοργάνωση του 2004, έκανε γενικό καλό στον αθλητισμό στη χώρα μας. Σόρι αλλά αν το πιστεύεις είσαι απλά βλάκας και εκεί όχι συγγνώμη δε σου ζητάω, αλλά κόβω και την καλημέρα μαζί σου. Ό,τι καλό έκαναν οι Ολυμπιακοί του 2004, τόσο καλό θα κάνουν και τα Special Olympics στο παιδί σου. Άρτος και θεάματα με τα «ζαβά» να χαζογελάνε (δεν είμαι εγώ σκληρός, η εικόνα είναι πιο σκληρή) στο στάδιο, την ώρα που εμείς κουνάμε σημαιούλες στις κερκίδες, ξορκίζοντας τις ενοχές μας, απέναντι στην απουσία μας από τις ζωές τους και τις ανάγκες τους. Ενώ κάποιες κοσμικές, κοσμικοί και λοιποί επώνυμοι, χρίζονται φιλάνθρωποι και ευαισθητοποιημένοι. Εξαργυρώνοντας το στραβό, αθώο και ενίοτε σπαραχτικό χαμόγελο του δικού σου «ζαβού» παιδιού.
iefimerida.gr
το συστημα του barroso
Αντιλαμβάνομαι πλήρως την ανυπομονησία που έχουν ορισμένοι από τους εταίρους μας, συμπεριλαμβανομένων και των Η.Π.Α. σχετικά με τις διαδικασίες που ακολουθούμε για την επίλυση των προβλημάτων μας. Την ίδια στιγμή όμως, τους ζητώ να σεβαστούν το σύστημά μας, δήλωσε Barroso απαντώντας σ’ όσους αμερικανούς επιχειρηματίες έχουν επικρίνει την αναποφασιστικότητα και την «κακοφωνία» της Ευρώπης, σχετικά με την αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους.
Πιθανότατα οι Αμερικανοί να μη σέβονται το ευρωπαϊκό σύστημα (μας), αλλά γυρνώντας την ταινία μερικούς μήνες πίσω, θυμάμαι εκείνο το άρθρο αμερικανικής εφημερίδας, που έγραψε για τους ψηλούς μισθούς των Βρυξελλών και για στελέχη της Επιτροπής, που λένε στους Έλληνες εργαζόμενους να δεχτούν τις περικοπές που τους επιβάλλονται.
Το ίδιο άρθρο αναφέρθηκε και σε μισθούς Επιτρόπων. Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είναι βέβαια ο José Manuel Barroso.
Αν μην τι άλλο, οι Αμερικανοί ξέρουν και σέβονται έναν παχύ multi-figure salary.
Το ερώτημα λοιπόν για τον Barroso, είναι κατά πόσο το σύστημα που απαιτεί ο ίδιος να σεβαστούν οι Αμερικανοί, έχει πλέον την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα που ξετυλίγεται στην Ελλάδα. Κατά κατά πόσο αυτό το σύστημα σέβεται (και δεν προκαλεί) τις προσδοκίες των ελλήνων εργαζόμενων, οι οποίοι είναι μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας, σε αντίθεση με τους Αμερικανούς.
xomeritis.blogspot.
Ας σώσουμε το ευρώ!
Το δεύτερο φυσικά, σπεύδει να απαντήσει. Η σφιχτή ευρωπαϊκή ενοποίηση ήταν από την αρχή μια κακή ιδέα, καθώς στηριζόταν στην προϋπόθεση ότι χώρες με ισχυρή τάση για δουλειά και αποταμίευση μπορούν να επιβάλουν πειθαρχία σε χώρες πιο «χαλαρές». Αλλά αυτό αποτελεί μια ουτοπία. Και τώρα βλέπουμε τις συνέπειες στους δρόμους. Οι Ελληνες εντάχθηκαν με ενθουσιασμό στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ευρωζώνη γιατί θεώρησαν ότι θα έβγαζαν λεφτά. Και είχαν δίκιο. Τώρα που κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, οι Ευρωπαίοι είναι αναγκασμένοι να τους βοηθήσουν. Καλό θα ήταν λοιπόν να κρεμάσουμε σε κάθε ευρωπαϊκό θεσμό μια ταμπέλα που θα γράφει: «Μην ανησυχείτε, τα παιδιά θα πληρώσουν».
Ο Τζένκινς και άλλοι ευρωσκεπτικιστές θεωρούν ότι με τα τελευταία γεγονότα δικαιώνονται. Λογικό είναι λοιπόν να ακολουθούν και «παραινέσεις» όπως το χθεσινό κύριο άρθρο της «Γκάρντιαν»: «Δεχθείτε την πραγματικότητα - και χρεοκοπήστε!». Με άλλα λόγια, διαλύστε την ευρωζώνη, στην οποία ευτυχώς (όπως είπε και ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον) εμείς δεν μπήκαμε ποτέ. Κλείστε το μαγαζί, προτού γκρεμιστεί από μόνο του.
Σ' αυτό το καταστροφολογικό μέτωπο έχει αρχίσει, ευτυχώς, να αντιπαρατίθεται τον τελευταίο καιρό μια ομάδα ένθερμων ευρωπαϊστών, κυρίως Γερμανών και Γάλλων. «Σώστε το ευρώ!» ζητά ο Κρίστιαν Ράιερμαν με χθεσινό του άρθρο στην ιστοσελίδα του «Σπίγκελ», όπου τονίζει ότι η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να εξηγήσει στους ψηφοφόρους ότι τα δισεκατομμύρια ευρώ που διατίθενται σήμερα δεν αποτελούν δώρο σε τεμπέληδες Νοτιοευρωπαίους, αλλά ασφαλιστική δικλίδα για την προστασία της οικονομικής ευημερίας της Γερμανίας. Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να εργαστεί για την απόκτηση μιας πραγματικής οικονομικής κυβέρνησης.
Χρήματα μπορεί να μην υπάρχουν, αλλά λύσεις υπάρχουν. Οταν ο Νικολά Σαρκοζί έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας - σημειώνει ο γάλλος οικονομολόγος Ζαν-Πιερ Βεσπερινί στη «Μοντ» - είχε δηλώσει ότι η ισοτιμία του ευρώ ήταν πολύ υψηλή και ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να εργαστεί για την υποτίμηση του νομίσματος. Η ισοτιμία τότε ήταν 1,36 δολάρια ανά ευρώ. Πέντε χρόνια αργότερα, έφτασε τα 1,43 δολάρια ανά ευρώ, αυξήθηκε δηλαδή κατά 5%. Η ισοτιμία αυτή συμφέρει μόνο τη Γερμανία και τις χώρες που συνδέονται μ' αυτή. Οι γάλλοι βιομήχανοι, αντίθετα, γνωρίζουν ότι η «ορθή» ισοτιμία είναι 1,15 δολάρια ανά ευρώ. Ας αρπάξει λοιπόν την ευκαιρία ο γάλλος πρόεδρος και ας πιέσει την ΕΚΤ να αλλάξει ρότα. Θα ωφεληθούν έτσι τόσο η Γαλλία, όσο και η Ελλάδα. Και θα σωθεί το ευρώ.
diastaseis.blogspot
Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011
Ο αθλητικός τύπος δεν τα έβλεπε στημένα
Σε 15 αθλητικές εφημερίδες, πάνω από 10 αθλητικά ραδιόφωνα και πάνω από 20 αθλητικά σάιτ τις τελευταίες μέρες γίνεται «της Πόπης». Εκατοντάδες αθλητικοί δημοσιογράφοι, όπως ο Μιχάλης Τσόχος εδώ, υμνούν την εισαγγελέα Πόπη Παπανδρέου επειδή η δικαστική έρευνα αποκαλύπτει το βρώμικο κύκλωμα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Παίχτες, προπονητές, διαιτητές και πρόεδροι ομάδων (όλα τα ονόματα) κατηγορούνται πως, ανάμεσα σε άλλα, έστηναν παιχνίδια και γίνονταν πλούσιοι «προβλέποντας» την έκβαση του κάθε αγώνα στο στοίχημα. Ζήτω λοιπόν! Το ποδόσφαιρο ξεβρωμίζει. Επιτέλους!
Ανάμεσα στους γαργαλιστικούς διαλόγους και τα δεκάδες ρεπορτάζ που θα βγουν από εδώ και πέρα για το πώς τα κέρδη από το στοίχημα λέκιαζαν την τιμή της «στρογγυλής θεάς», ένα ρεπορτάζ είναι αυτό που σταθερά θα λείπει: πως τα κέρδη από το στοίχημα λεκιάζουν τη τιμή και την αξιοπρέπεια του αθλητικού Τύπου. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο ελληνικός αθλητικός Τύπος όπως είναι σήμερα θα ήταν νεκρός, χωρίς τα μυθικά διαφημιστικά έσοδα από το στοίχημα. Οι περισσότερες αθλητικές εφημερίδες μάλλον θα είχαν κλείσει ήδη, αντί να φυτρώνουν εδώ και χρόνια σαν τα μανιτάρια, χαρίζοντας μας το ευρωπαϊκό ρεκόρ αθλητικών φύλλων. Επιπλέον, άλλοτε μικρά αθλητικά σάιτ όπως το contra.gr, το sport24.gr και το gazzetta.gr δεν θα έφταναν να γίνουν οι ναυαρχίδες του ελληνικού ίντερνετ αν δεν χρηματοδοτούνταν με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από κολοσσούς του (παράνομου ακόμη στην Ελλάδα) online betting.
Ίσως δεν ήθελαν να δυσφημήσουν το προϊόν που διαφημίζουν. Λογικό. Ίσως για αυτό να μην είναι τυχαίο πως οι αποκαλύψεις για την «παράγκα» του ελληνικού ποδοσφαίρου είχαν βγει από μία «μη αθλητική» εκπομπή, τη Ζούγκλα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Ή πως οι αποκαλύψεις για τη σύνδεση του σκανδάλου Χόιτσερ-Σάπινα με το ματς Πανιώνιος- Δυναμό Τυφλίδας είχαν βγει από μία άλλη «μη αθλητική» εκπομπή, το Focus του Γιώργου Κουβαρά. Ή πως η πρώτη συνέντευξη-βόμβα του αξιωματούχου της UEFA Πίτερ Λιμάχερ για τα διεφθαρμένα ματς στην Ελλάδα, το 2006, ήταν μίας άλλης «μη αθλητικής εκπομπής», της Έρευνας με τον Παύλο Τσίμα. Αχιλλέας Μπέος, Θωμάς Μητρόπουλος, Τάκης Γιαννόπουλος και άλλοι ήταν τότε οι φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι σε στημένα και στοίχημα. Αχιλλέας Μπέος, Θωμάς Μητρόπουλος, Τάκης Γιαννόπουλος και (πολλοί) άλλοι και σήμερα. Έκπληξη;
«Δεν έπεσα κι από τα σύννεφα» με όσα ακούω, δήλωσε χθες βράδυ στο δελτίο της ΝΕΤ ο διευθυντής της Goal News, Ανδρέας Δημάτος. Καθώς το προϊόν «στοίχημα» παραμένει το ψωμί του ελληνικού αθλητικού Τύπου, ούτε κι εγώ. Δαγκώνεις το χέρι που σε ταϊζει;
Ανάμεσα στους γαργαλιστικούς διαλόγους και τα δεκάδες ρεπορτάζ που θα βγουν από εδώ και πέρα για το πώς τα κέρδη από το στοίχημα λέκιαζαν την τιμή της «στρογγυλής θεάς», ένα ρεπορτάζ είναι αυτό που σταθερά θα λείπει: πως τα κέρδη από το στοίχημα λεκιάζουν τη τιμή και την αξιοπρέπεια του αθλητικού Τύπου. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο ελληνικός αθλητικός Τύπος όπως είναι σήμερα θα ήταν νεκρός, χωρίς τα μυθικά διαφημιστικά έσοδα από το στοίχημα. Οι περισσότερες αθλητικές εφημερίδες μάλλον θα είχαν κλείσει ήδη, αντί να φυτρώνουν εδώ και χρόνια σαν τα μανιτάρια, χαρίζοντας μας το ευρωπαϊκό ρεκόρ αθλητικών φύλλων. Επιπλέον, άλλοτε μικρά αθλητικά σάιτ όπως το contra.gr, το sport24.gr και το gazzetta.gr δεν θα έφταναν να γίνουν οι ναυαρχίδες του ελληνικού ίντερνετ αν δεν χρηματοδοτούνταν με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από κολοσσούς του (παράνομου ακόμη στην Ελλάδα) online betting.
Ίσως δεν ήθελαν να δυσφημήσουν το προϊόν που διαφημίζουν. Λογικό. Ίσως για αυτό να μην είναι τυχαίο πως οι αποκαλύψεις για την «παράγκα» του ελληνικού ποδοσφαίρου είχαν βγει από μία «μη αθλητική» εκπομπή, τη Ζούγκλα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Ή πως οι αποκαλύψεις για τη σύνδεση του σκανδάλου Χόιτσερ-Σάπινα με το ματς Πανιώνιος- Δυναμό Τυφλίδας είχαν βγει από μία άλλη «μη αθλητική» εκπομπή, το Focus του Γιώργου Κουβαρά. Ή πως η πρώτη συνέντευξη-βόμβα του αξιωματούχου της UEFA Πίτερ Λιμάχερ για τα διεφθαρμένα ματς στην Ελλάδα, το 2006, ήταν μίας άλλης «μη αθλητικής εκπομπής», της Έρευνας με τον Παύλο Τσίμα. Αχιλλέας Μπέος, Θωμάς Μητρόπουλος, Τάκης Γιαννόπουλος και άλλοι ήταν τότε οι φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι σε στημένα και στοίχημα. Αχιλλέας Μπέος, Θωμάς Μητρόπουλος, Τάκης Γιαννόπουλος και (πολλοί) άλλοι και σήμερα. Έκπληξη;
«Δεν έπεσα κι από τα σύννεφα» με όσα ακούω, δήλωσε χθες βράδυ στο δελτίο της ΝΕΤ ο διευθυντής της Goal News, Ανδρέας Δημάτος. Καθώς το προϊόν «στοίχημα» παραμένει το ψωμί του ελληνικού αθλητικού Τύπου, ούτε κι εγώ. Δαγκώνεις το χέρι που σε ταϊζει;
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011
ΟΤΕ: Ιστορίες… συνδικαλιστικής τρέλας!
Και σε αρκετές περιπτώσεις έτσι έχουν τα πράγματα.
Στην περίπτωση του ΟΤΕ, ωστόσο, φαίνεται να συμβαίνει το εντελώς αντίθετο!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο ΟΤΕ βλέπει κατά τα τελευταία χρόνια συνεχώς τα κέρδη του να μειώνονται. Και φυσικά αυτό δεν οφείλεται μόνο στον ανταγωνισμό, αλλά και στους περιορισμούς που του επιβάλλει η ΕΕΤΤ με αποτέλεσμα την απώλεια πελατών.
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το κόστος προσωπικού είναι πολύ υψηλότερο σε σχέση με αυτά των άλλων
χωρών, η διοίκηση του ΟΤΕ προσπάθησε να περιορίσει το σχετικό κόστος.
Να σημειωθεί πως οι εργαζόμενοι στον Οργανισμό είναι ίσως οι μόνοι που δεν έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση.
Πρώτα απ’ όλα, γιατί, σε αντίθεση με τον ιδιωτικό τομέα, απολύσεις δεν μπορούν να γίνουν, επειδή βάσει νόμου έχουν την προστασία της εργασίας που ισχύει στον άμεσο δημόσιο τομέα.
Αλλά ούτε και μειώσεις μισθών και δώρων που έχουν επιβληθεί στους δημοσίους υπαλλήλους δεν έχουν γίνει, γιατί ο ΟΤΕ συγκαταλέγεται στον… ιδιωτικό τομέα!
Φυσικά, μη νομίζετε πως οι συνδικαλιστές νιώθουν ευγνώμονες γι' αυτό.
Αντίθετα, διαμαρτύρονται εντόνως γιατί η διοίκηση του ΟΤΕ αποφάσισε να προβεί σε δύο… παντελώς αχαρακτήριστες ενέργειες:
Πρώτον, να εφαρμόσει το ωράριο των 40 ωρών, που άλλωστε ήδη ισχύει στον δημόσιο τομέα. Τόλμησε, δηλαδή, να ζητήσει να εργάζονται οι υπάλληλοι του Οργανισμού τόσες ώρες όσες οι συνάδελφοί τους στον στενό δημόσιο τομέα…
Και δεύτερον -άκου θράσος!- να κόψει στους εργαζομένους που έκαναν χρήση υπηρεσιακού αυτοκινήτου το υπερωριακό επίδομα… για το ζέσταμα του αυτοκινήτου!
Βέβαια, μη νομίζετε πως οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ έμειναν μόνο στα λόγια!
Ως γνήσιοι αγωνιστές (αλήθεια, θυμόσαστε και κάποιους παλαιότερους συνδικαλιστές του Οργανισμού που πέρασαν στη συνέχεια από το ελληνικό κοινοβούλιο;) απέστειλαν και εξώδικο προς τη διοίκηση του Οργανισμού, απειλώντας με μηνύσεις για παράνομη αύξηση ωραρίου και για κατάργηση υπερωριακής απασχόλησης στους οδηγούς!
Κύριοι, ο… αγώνας τώρα δικαιώνεται!
χαμαιλεων
"Δεν είμαι από 'δω, είμαι απ΄τα Λιόσσα"
Την προηγούμενη Τετάρτη (15 Ιουνίου ή αλλιώς 1η του πρώτου έτους της Επανάστασης -ημέρα εφόδου για την κατάληψη της Βουλής) δεν πήγα στη δουλειά μου. Έπαιρνε το ενδεικτικό της η κόρη μου κι έτσι βρεθήκαμε νωρίς στο σπίτι, εκείνη να παίζει κι εγώ να παρακολουθώ τις εξελίξεις από τα έκτακτα δελτία ειδήσεων. Όχι ιδιαίτερα επαναστατική στάση –το αναγνωρίζω –αλλά έτσι μου προέκυψε, φέρτε μου μια κεντρική επιτροπή να κάνω την αυτοκριτική μου επιτόπου, σύντροφοι.
Επειδή λοιπόν έβλεπα τηλεόραση, είχα ταυτόχρονη «ενημέρωση» από το νταβαντούρι στο Σύνταγμα κι από τα σουμουτού του Παπανδρέου με τον Σαμαρά περί σχηματισμού κυβέρνησης μπεν μιξ. Κι αυτά είναι όσα κατάλαβα:
-Η κυβέρνηση ξύπνησε ψιλοχεσμένη λόγω της επαπειλούμενης λαϊκής εξέγερσης και, γι΄αυτό, έτοιμη να προτείνει συμβιβαστικές λύσεις εκτόνωσης.
-Οι «Αγανακτισμένοι» δεν κατάφεραν τελικά να αποκλείσουν τη Βουλή, όπως είχαν προαναγγείλει –θες επειδή οι μπάτσοι είχαν πιάσει νωρίς τα πόστα, θες επειδή δεν μαζεύτηκαν πολλοί στα μπλόκα; Πάντως οι πολιτικοί μπαινόβγαιναν με σχετική άνεση.
-Οι «αντιεξουσιαστές» ξέχασαν (ή δεν έμαθαν ποτέ) οτι η βίαιη αντίδραση έπεται της πολιτικής ζύμωσης κι έτσι διώχτηκαν καροτσάκι από την πλατεία Συντάγματος.
-Το «κίνημα των Αγανακτισμένων» ανακάλυψε οτι στις πορείες γίνονται και μπάχαλα και βιάστηκε να τα φορτώσει σε προβοκάτορες (αλάνθαστη συνταγή ΚΚΕ).
-Τα κοινοβουλευτικά κόμματα της «Αριστεράς» αναλώθηκαν στις προετοιμασίες της επανάστασης και ξέχασαν να την αναγγείλουν.
-Το Λάος περίμενε σύσσωμο πάνω απ΄τα τηλέφωνα μπας και του ζητηθεί η συνεργασία.
-Τα αποκόμματα (Κουβέλης, Ντόρα) αγχώθηκαν για να αποδείξουν οτι διαφέρουν από τα κόμματα που αποσχίστηκαν.
-Η Ν.Δ. την είδε πολύφερνος γαμπρός και χάλασε το συνοικέσιο ζητώντας παραπάνω προίκα.
Έτσι κάπως είδα την όλη φιέστα από την τηλεόραση –δεν διεκδικώ κάποια εγκυρότητα, απλώς παραθέτω εντυπώσεις. Και πρόσεξε τώρα πώς φτιάχνεται μια σαπουνόπερα....
Κάποιος είπε στους ειδησάδες οτι ο Παπανδρέου ψάχνει για πρόσωπα ιντελεκτουέλ προκειμένου να κάνει κυβέρνηση εθνικής αποδοχής. Αρχίσανε να περνάνε κρόουλ, ανάποδο και πεταλούδα τα ονόματα διαπρεπών φελλών τύπου Λάμπρος Παπαδήμας (ο τραπεζίτης που έκανε ΟΝΕ), σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης (κάτι ανάμεσα σε σερ Μπιθί και σερ Λάνσελοτ) και άλλοι που δεν θυμάμαι γιατί δεν με εντυπωσίασαν. Στην πορεία έσκασε η πρώτη απαίτηση του «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς» –προκειμένου να συμμετάσχει στη συγκυβέρνηση: άμεση απόσυρση του νόμου περί παροχής υπηκοότητας σε μετανάστες που ψηφίστηκε πριν κάτι μήνες από το Πασόκ!!! Δηλαδή, δώσε βάση στην πενιά, θα έβγαινε η μεικτή κυβέρνηση η οποία θα αποσκοπούσε «στη σωτηρία της χώρας από τη χρεοκοπία» και πρώτη της απόφαση θα ήταν: «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ.......» (στις τελίτσες βάζεις όποια εθνικότητα γουστάρεις).
Ακολούθησε η πρόταση του Σαμαρά περί του νέου πρωθυπουργού κι αυτός ήταν κάποιος υπερκομματικός φυσικά, κάποιο πρόσωπο κοινής αποδοχής μακριά από κομματικές ταμπέλες –ποιος; Ο σερ Σταύρος Δήμας, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ!!!
Και μετά έσκασε η τρίτη πρόταση Σαμαρά –να κάνουν αυτή τη συγκυβέρνηση μονάχα για να επαναδιαπραγματευτούν το Μνημόνιο και να πάνε σε εκλογές!!! Δηλαδή, να βάλουν τον Χ φούφουτο μπροστά, να τον στείλουν στις Βρυξέλλες, να προτείνει όσα έχει προτείνει κι ο Αντωνάκης και τα έχουν απορρίψει οι Ευρωπαίοι μετά πολλών επαίνων, να τα απορρίψουν πάλι και καπάκι να γίνουν εκλογές όπου «εμείς ως ΝΔ προσπαθήσαμε αλλά το Πασόκ τα είχε τόσο σκατώσει που δε σωζόταν με τίποτα η παρτίδα (διαβάζεται και πατρίδα)».
Όσο λοιπόν η ΝΔ ασχολιόταν με το μοίρασμα υπουργείων και πρωθυπουργείων στην επόμενη κυβέρνηση, είδαν οι Πασόκοι οτι στο Σύνταγμα η αντίδραση είχε εκφυλιστεί σε λιμαδούρα και ξεφοβήθηκαν. «Ίσα μωρή λινάτσα που θα κάνουμε συγκυβέρνηση», σκέφτηκαν και βγήκε ο Γιωργάκης να ανακοινώσει οτι αυτός βεβαίως και οπωσδήποτε και η πατρίς υπεράνω όλων, το εθνικό συμφέρον προέχει, «είμαι και ποδηλάτης δεν έχω ανάγκη τις καρέκλες –καρεκλάς είναι ο Σαμαράς που άκουγε Μπόνεϊ Εμ στα νιάτα του» -τέλος πάντων, αυτά....
Έλα όμως που είχε γίνει το τζέρτζελο στις ειδήσεις!! Τόσοι δημοσιογράφοι, τόσοι αναλυτές (τι να γίνεται άραγε αυτή η γοητευτική γλωσσοκοπάνα η Κάκια Αναλυτή;) τόσες απευθείας συνδέσεις... Για να μη δυσαρεστηθεί το φιλοθεάμον κοινό (εγώ δηλαδή, που κόντευα να κλείσω δωδεκάωρο βλέποντας ειδήσεις) αποφάσισε ο ευεργετικός Γιωργάκης να κάνει τουλάχιστον έναν ανασχηματισμό.
Επειδή όμως τα σαΐνια των καναλιών είχαν ετοιμάσει ήδη ρεπορτάζ για Παπαδήμες και σερ Πολ Μακάρντεϊ αποφάσισαν οτι στον ανασχηματισμό ο Γιωργάκης κάποιον απ΄αυτούς θα βάλει καλά και σώνει! Η συγκεκριμένη τακτική ονομάζεται «ροτέισον μεταγραφικής βόμβας» και χρησιμοποιείται στις αθλητικές εφημερίδες κάθε καλοκαίρι –δηλαδή κάποιος χάρβαλος αποφασίζει ένα πρωί οτι ο Ολυμπιακός έχει κάνει επαφές για να φέρει τον Μέσι. Αφού παιχτεί μέχρις εξαντλήσεως η είδηση και βγει στον αφρό η μούργα –αλλάζει το τροπάρι, γίνεται δηλαδή ανακύκλωση, και τώρα για τον Μέσι ενδιαφέρεται ο Παναθηναϊκός ο οποίος δίνει διπλάσια χρήματα –όχι επειδή τον χρειάζεται, αλλά έτσι για να τη σπάσει στους γάβρους. Έτσι λοιπόν πέρασε η επόμενη μέρα, με τον Γιωργάκη να παρακαλάει τον Μέσι να έρθει για Υπουργός Οικονομικών. Και τη μεθεπόμενη βγήκε η σύνθεση της ανασχηματισμένης κυβέρνησης η οποία ήταν «μια απ΄τα γίδια», τουτέστιν κώλωσε ο Γιωργάκης με κάτι αποχωρήσεις βουλευτών του και λοιπές αντιδράσεις στελεχαραίων κι έφτιαξε ένα σχήμα κάργα Πασοκικό –μόνο ζιβάγκο δε φοράγανε, λόγω θέρους. Πώς να δικαιολογήσουν οι δημοσιογράφοι πού ξεκίνησαν με Παπαδήμο και κατέληξαν σε Βενιζέλο; Όπως δικαιολογούν οι φυλλάδες τη βόμβα Μέσι η οποία καταλήγει σε κροτίδα Μπασινά: «δεν ήθελε η μάνα του, δεν τον άφηνε η γυναίκα του, κλώτσησε ο αδερφός του για να μη χάσει τη συνδρομή στο Βαρκελώνη Τένις Κλαμπ». Έτσι ακριβώς και οι δημοσιογράφοι επιστράτεψαν μανάδες κι αδερφούς του Γιωργάκη για να δικαιολογηθεί η ματαίωση της συγκυβέρνησης, ρίξανε και ολίγη απόρριψη από Παπαδήμο μεριά –έδεσε το βύσσινο.
Βγάζεις κάποιο συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία; Εγώ πάντως απ΄ότι κατάλαβα
Επειδή λοιπόν έβλεπα τηλεόραση, είχα ταυτόχρονη «ενημέρωση» από το νταβαντούρι στο Σύνταγμα κι από τα σουμουτού του Παπανδρέου με τον Σαμαρά περί σχηματισμού κυβέρνησης μπεν μιξ. Κι αυτά είναι όσα κατάλαβα:
-Η κυβέρνηση ξύπνησε ψιλοχεσμένη λόγω της επαπειλούμενης λαϊκής εξέγερσης και, γι΄αυτό, έτοιμη να προτείνει συμβιβαστικές λύσεις εκτόνωσης.
-Οι «Αγανακτισμένοι» δεν κατάφεραν τελικά να αποκλείσουν τη Βουλή, όπως είχαν προαναγγείλει –θες επειδή οι μπάτσοι είχαν πιάσει νωρίς τα πόστα, θες επειδή δεν μαζεύτηκαν πολλοί στα μπλόκα; Πάντως οι πολιτικοί μπαινόβγαιναν με σχετική άνεση.
-Οι «αντιεξουσιαστές» ξέχασαν (ή δεν έμαθαν ποτέ) οτι η βίαιη αντίδραση έπεται της πολιτικής ζύμωσης κι έτσι διώχτηκαν καροτσάκι από την πλατεία Συντάγματος.
-Το «κίνημα των Αγανακτισμένων» ανακάλυψε οτι στις πορείες γίνονται και μπάχαλα και βιάστηκε να τα φορτώσει σε προβοκάτορες (αλάνθαστη συνταγή ΚΚΕ).
-Τα κοινοβουλευτικά κόμματα της «Αριστεράς» αναλώθηκαν στις προετοιμασίες της επανάστασης και ξέχασαν να την αναγγείλουν.
-Το Λάος περίμενε σύσσωμο πάνω απ΄τα τηλέφωνα μπας και του ζητηθεί η συνεργασία.
-Τα αποκόμματα (Κουβέλης, Ντόρα) αγχώθηκαν για να αποδείξουν οτι διαφέρουν από τα κόμματα που αποσχίστηκαν.
-Η Ν.Δ. την είδε πολύφερνος γαμπρός και χάλασε το συνοικέσιο ζητώντας παραπάνω προίκα.
Έτσι κάπως είδα την όλη φιέστα από την τηλεόραση –δεν διεκδικώ κάποια εγκυρότητα, απλώς παραθέτω εντυπώσεις. Και πρόσεξε τώρα πώς φτιάχνεται μια σαπουνόπερα....
Κάποιος είπε στους ειδησάδες οτι ο Παπανδρέου ψάχνει για πρόσωπα ιντελεκτουέλ προκειμένου να κάνει κυβέρνηση εθνικής αποδοχής. Αρχίσανε να περνάνε κρόουλ, ανάποδο και πεταλούδα τα ονόματα διαπρεπών φελλών τύπου Λάμπρος Παπαδήμας (ο τραπεζίτης που έκανε ΟΝΕ), σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης (κάτι ανάμεσα σε σερ Μπιθί και σερ Λάνσελοτ) και άλλοι που δεν θυμάμαι γιατί δεν με εντυπωσίασαν. Στην πορεία έσκασε η πρώτη απαίτηση του «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς» –προκειμένου να συμμετάσχει στη συγκυβέρνηση: άμεση απόσυρση του νόμου περί παροχής υπηκοότητας σε μετανάστες που ψηφίστηκε πριν κάτι μήνες από το Πασόκ!!! Δηλαδή, δώσε βάση στην πενιά, θα έβγαινε η μεικτή κυβέρνηση η οποία θα αποσκοπούσε «στη σωτηρία της χώρας από τη χρεοκοπία» και πρώτη της απόφαση θα ήταν: «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ.......» (στις τελίτσες βάζεις όποια εθνικότητα γουστάρεις).
Ακολούθησε η πρόταση του Σαμαρά περί του νέου πρωθυπουργού κι αυτός ήταν κάποιος υπερκομματικός φυσικά, κάποιο πρόσωπο κοινής αποδοχής μακριά από κομματικές ταμπέλες –ποιος; Ο σερ Σταύρος Δήμας, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ!!!
Και μετά έσκασε η τρίτη πρόταση Σαμαρά –να κάνουν αυτή τη συγκυβέρνηση μονάχα για να επαναδιαπραγματευτούν το Μνημόνιο και να πάνε σε εκλογές!!! Δηλαδή, να βάλουν τον Χ φούφουτο μπροστά, να τον στείλουν στις Βρυξέλλες, να προτείνει όσα έχει προτείνει κι ο Αντωνάκης και τα έχουν απορρίψει οι Ευρωπαίοι μετά πολλών επαίνων, να τα απορρίψουν πάλι και καπάκι να γίνουν εκλογές όπου «εμείς ως ΝΔ προσπαθήσαμε αλλά το Πασόκ τα είχε τόσο σκατώσει που δε σωζόταν με τίποτα η παρτίδα (διαβάζεται και πατρίδα)».
Όσο λοιπόν η ΝΔ ασχολιόταν με το μοίρασμα υπουργείων και πρωθυπουργείων στην επόμενη κυβέρνηση, είδαν οι Πασόκοι οτι στο Σύνταγμα η αντίδραση είχε εκφυλιστεί σε λιμαδούρα και ξεφοβήθηκαν. «Ίσα μωρή λινάτσα που θα κάνουμε συγκυβέρνηση», σκέφτηκαν και βγήκε ο Γιωργάκης να ανακοινώσει οτι αυτός βεβαίως και οπωσδήποτε και η πατρίς υπεράνω όλων, το εθνικό συμφέρον προέχει, «είμαι και ποδηλάτης δεν έχω ανάγκη τις καρέκλες –καρεκλάς είναι ο Σαμαράς που άκουγε Μπόνεϊ Εμ στα νιάτα του» -τέλος πάντων, αυτά....
Έλα όμως που είχε γίνει το τζέρτζελο στις ειδήσεις!! Τόσοι δημοσιογράφοι, τόσοι αναλυτές (τι να γίνεται άραγε αυτή η γοητευτική γλωσσοκοπάνα η Κάκια Αναλυτή;) τόσες απευθείας συνδέσεις... Για να μη δυσαρεστηθεί το φιλοθεάμον κοινό (εγώ δηλαδή, που κόντευα να κλείσω δωδεκάωρο βλέποντας ειδήσεις) αποφάσισε ο ευεργετικός Γιωργάκης να κάνει τουλάχιστον έναν ανασχηματισμό.
Επειδή όμως τα σαΐνια των καναλιών είχαν ετοιμάσει ήδη ρεπορτάζ για Παπαδήμες και σερ Πολ Μακάρντεϊ αποφάσισαν οτι στον ανασχηματισμό ο Γιωργάκης κάποιον απ΄αυτούς θα βάλει καλά και σώνει! Η συγκεκριμένη τακτική ονομάζεται «ροτέισον μεταγραφικής βόμβας» και χρησιμοποιείται στις αθλητικές εφημερίδες κάθε καλοκαίρι –δηλαδή κάποιος χάρβαλος αποφασίζει ένα πρωί οτι ο Ολυμπιακός έχει κάνει επαφές για να φέρει τον Μέσι. Αφού παιχτεί μέχρις εξαντλήσεως η είδηση και βγει στον αφρό η μούργα –αλλάζει το τροπάρι, γίνεται δηλαδή ανακύκλωση, και τώρα για τον Μέσι ενδιαφέρεται ο Παναθηναϊκός ο οποίος δίνει διπλάσια χρήματα –όχι επειδή τον χρειάζεται, αλλά έτσι για να τη σπάσει στους γάβρους. Έτσι λοιπόν πέρασε η επόμενη μέρα, με τον Γιωργάκη να παρακαλάει τον Μέσι να έρθει για Υπουργός Οικονομικών. Και τη μεθεπόμενη βγήκε η σύνθεση της ανασχηματισμένης κυβέρνησης η οποία ήταν «μια απ΄τα γίδια», τουτέστιν κώλωσε ο Γιωργάκης με κάτι αποχωρήσεις βουλευτών του και λοιπές αντιδράσεις στελεχαραίων κι έφτιαξε ένα σχήμα κάργα Πασοκικό –μόνο ζιβάγκο δε φοράγανε, λόγω θέρους. Πώς να δικαιολογήσουν οι δημοσιογράφοι πού ξεκίνησαν με Παπαδήμο και κατέληξαν σε Βενιζέλο; Όπως δικαιολογούν οι φυλλάδες τη βόμβα Μέσι η οποία καταλήγει σε κροτίδα Μπασινά: «δεν ήθελε η μάνα του, δεν τον άφηνε η γυναίκα του, κλώτσησε ο αδερφός του για να μη χάσει τη συνδρομή στο Βαρκελώνη Τένις Κλαμπ». Έτσι ακριβώς και οι δημοσιογράφοι επιστράτεψαν μανάδες κι αδερφούς του Γιωργάκη για να δικαιολογηθεί η ματαίωση της συγκυβέρνησης, ρίξανε και ολίγη απόρριψη από Παπαδήμο μεριά –έδεσε το βύσσινο.
Βγάζεις κάποιο συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία; Εγώ πάντως απ΄ότι κατάλαβα
Κοινοβουλευτικός αυτοχειριασμός: Η αυτοκαταστροφική μανία της πολιτικής μας τάξης
Αν η αντίδραση έμενε σε αυτό το επίπεδο θα ήταν ένα ανοιχτό παιχνίδι διεκδικητικής ισχύος για το σήμερα και το αύριο. Χάσκουν όμως ορθάνοιχτοι λογαριασμοί με το χτες. Η συλλογική μνήμη –και η επιλεκτική λήθη- κρατούν ακέραιη από το παρελθόν τη διαχρονική, καλπάζουσα πλέον, απαξίωση της πολιτικής τάξης. Σφάλλουν όσοι θεωρούν ότι η απόρριψη του πολιτικού προσωπικού είναι μια πρόσκαιρη, παράπλευρη απώλεια του αντιμνημονιακού πυρετού. Η απόρριψη αυτή αναπτύσσεται επί χρόνια ώσπου έγινε αυτόνομη δύναμη, κινούν αίτιο άλλων εξελίξεων. Διαπερνά οριζόντια τους πολιτικούς χώρους, κωδικοποιεί εκ νέου την αέναη επιθυμία βεβήλωσης συμβόλων και θεσμών, γεφυρώνει διαφορές και ισοπεδώνει διαφοροποιήσεις. Η τωρινή της εκφορά όμως κάνει το μεγάλο βήμα υπερβαίνοντας μια νοητή γραμμή: το ρητό ή υπόρρητο αίτημα «να φύγουν όλοι» ανοίγει νέα φάση στη δαιδαλώδη ιστορία της νεοελληνικής αντιπροσώπευσης. Παραδοσιακά θέλαμε να εκλέγουμε εκπροσώπους, να μας «κάνουν τις δουλειές» και να τους βρίζουμε επανεκλέγοντάς τους. Τώρα επέρχεται ένα ρήγμα, μια τυφλή ανάκληση της εντολής. Βοούν πλατείες και δημοσκοπήσεις: το κοινωνικό συμβόλαιο διαρρηγνύεται.
Άδικη και ανιστόρητη η συλλήβδην απόρριψη του πολιτικού προσωπικού, μυωπικά παραβλέπει ποιοτικές, ιδεολογικές ή άλλες παραμέτρους. Όσοι, μαγεμένοι από τον μελανοχίτωνα αντικοινοβουλευτισμό, δεν κάνουν τη διάκριση «άλλο η Βουλή, άλλο κάποιοι βουλευτές» ανοίγουν σκοτεινές ατραπούς. Βοηθάνε άθελά τους κι οι συνεπαρμένοι από το όνειρο μιας νεφελώδους αμεσοδημοκρατίας. Όμως τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Ο εστί μεθερμηνευόμενο, ας προσέχαμε. Τώρα στροβιλιζόμενη στο κέντρο της δίνης, λοιδωρούμενη και προπηλακιζόμενη, η πολιτική μας τάξη καλείται να πληρώσει ακέραιο το τίμημα.
Πώς αντιδρά; Όπως θα έλεγαν οι παλαιότεροι, «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής». Μετά από μήνες ακραίας κοινωνικής έντασης, με τη χώρα σε κατάσταση σοκ, ελάχιστες φωνές ουσίας δείχνουν πως υπάρχει ακόμα ένστικτο επιβίωσης του πολιτικού συστήματος. Κι αυτές ακόμα τις επικαλύπτουν όσοι, αφού πέρασαν δεκαετίες στους διαδρόμους του πελατειακού ανακτόρου, τώρα γλοιώδεις και ψοφοδεείς καμώνονται πως «ακούνε τις πλατείες». Άλλοι καταγγέλλουν και πηδούν από το καράβι φορώντας το σωσίβιο της βουλευτικής τους έδρας. Πρόσφατοι χειρισμοί πλήττουν κι άλλο το αναπομείναν κύρος των θεσμών: παράκαμψη διαδικασιών, πολιτική ελαφρότητα, αδιαφανείς διαπραγματεύσεις, αντικατάσταση της πολιτικής από την επικοινωνιακή της αποτύπωση. Τελευταία καταφυγή η κομματική ένταση με κορώνες για Ιουλιανά. Δίπλα ο συνήθης γελωτοποιός της κοινοβουλευτικής αυλής ξερογλύφεται για κάποιο κόκκαλο από τα απομεινάρια του δικομματισμού. Πιο πέρα η Αριστερά, «κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία», φροντίζει να μείνει μακριά από τη σκόνη της κατάρρευσης.
Η απονομιμοποίηση των θεσμών στα ύψη, η αντικοινοβουλευτική ρητορική στα κεραμίδια. Κι ενώ η χώρα βυθίζεται στην κρίση του χρέους, είναι βέβαιη η επερχόμενη πολιτική αστάθεια και η εναλλαγή ταχύτατα απονομιμοποιούμενων κυβερνητικών σχηματισμών. Σε αυτή τη συγκυρία, λείπουν εκείνοι που θα άρουν τις αμαρτίες δεκαετιών με λόγο ουσιαστικά και όχι υποκριτικά (αυτο)κριτικό, με μια πρόταση λειτουργικής σύνδεσης του ακυρωμένου χτες με το βομβαρδισμένο σήμερα και το σκοτεινό αύριο. Η Δημοκρατία χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε την πεποίθηση ότι η λήψη των αποφάσεων μπορεί να επιστρέψει με σοβαρότητα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, ακόμα κι αν σαρωθεί το υπάρχον πλήρωμα. Επιλογές προσωπικής διάσωσης βυθίζουν όμως την απαξιωμένη κοινοβουλευτική σκηνή σε περισσότερη απαξίωση. Φαύλος κύκλος…
Υγ. Σύμβολο ιλαρό των ημερών ο βουλευτής που έτρεχε να αποσύρει κορώνες αντιμνημονιακές από την ιστοσελίδα του πριν ορκιστεί υφυπουργός. Το φαινόμενο έχει όνομα. Παντελής ελαφρότητα.
Ο κ. Γλέζος πάει πλατεία - Η σαπουνόφουσκα της άμεσης Δημοκρατίας
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Κύριε Ροΐδη,
Πάνω στη διασωληνωμένη με δάνεια ελληνική Οικονομία χορεύουν δεξιοί και αριστεροί λαϊκιστές. Στους πρώτους συγκαταλέγεται ο τ.υπουργός της ΝΔ κ.Μ.Θεοδωράκης και το κόμμα του εθνικιστή κ.Σαμαρά ο οποίος έχει διακριθεί στην αγορά ψήφων με διορισμούς στα Μουσεία ως Υπ.Πο. και στην αδιαφανή σπατάλη τεράστιων ποσών ως Υπ.Εξ. και ο οποίος
πρόσφατα τάχθηκε μαζί με τον πατριώτη και θεοσεβή κ.Ε.Βενιζέλο υπέρ των παρανοϊκών όσο και καταστροφικών για την Οικονομία Υπερεξοπλισμών μας. Στους αριστερούς λαϊκιστές συγκαταλέγεται κατά την άποψή μου και κάποιο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπαίνω στον πειρασμό να πω πως πέρα από καθαρά φασιστικές απόψεις που έχει εκφράσει ο τ.υπουργός της ΝΔ κ.Θεοδωράκης και η Σπίθα του («Πολλοί λένε ότι πρέπει να σεβόμαστε τη θέληση των ανθρώπων για την καταγωγή τους. Εγώ θα έλεγα: θες να είσαι Τούρκος; Πήγαινε στην Τουρκία. Τι κάθεσαι και υποφέρεις;» ….«καλός ως αρχή ο φράκτης των 12,5 χλμ., θα χρειαστεί όμως να επεκταθεί σε όλο το μήκος των συνόρων στον Έβρο»), έχουν εκφρασθεί από εκεί και φτηνιάρικες γελοιότητες όπως: «Έχω ένα ωραίο κομμάτι που το λένε Ακρόπολη. Ο Κινέζος προσφέρει 100, ο Σκοπιανός 102, ο Τούρκος 110. Η Ακρόπολη κατοχυρώνεται στην Τουρκία».
Στον μπερντέ των ετερόκλητων αγανακτισμένων που χωράνε από τους παπάδες του Αμβρόσιου μέχρι γραφικούς αριστεριστές που φαντασιώνονται την αθηναϊκή κομμούνα, εισέβαλε και ο Μανώλης Γλέζος. Ο κ.Γλέζος είναι πραγματικά ένα πολύ σεβαστό πρόσωπο για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, για τη γνωστή του συμβολική πράξη, για τους διωγμούς που έχει υποστεί και για τη δράση του γενικά στο χώρο της Αριστεράς. Μέχρις εδώ συμφωνούμε νομίζω όλοι. Ο κ.Γλέζος όμως συμμετείχε στην υποκριτική φιέστα του Χουντόδουλου για τη δήθεν αποκατάσταση της «Εθνικής Αντίστασης» (!!!) Ο ήρωας της Αντίστασης, έπαθε δυστυχώς γλωσσοδέτη μπροστά στο Χουντόδουλο (ανάλογο με αυτόν που παθαίνει ο αρχηγός του ο κ.Τσίπρας μπροστά στον αρχιεπίσκοπο Βοιωτοπεδίου Σιβιτανιδείου, Ασωπού & Βουλιαγμένης) και ξέχασε να ζητήσει αποκατάσταση των ΕΑΜιτών κληρικών που τους κατακρεούργησε η Εκκλησία, ή να βάλει πιπέρι στη θρασύτατη γλώσσα του δεσπότη.
Τώρα ενέσκηψε ως ειδικός στο θέμα της Άμεσης Δημοκρατίας, ειδικά από τη στιγμή που ο αρχηγός του ο κ.Τσίπρας απενοχοποίησε την πλατεία αναβαθμίζοντάς την σε «Εκκλησία του Δήμου»:
«O Μανώλης Γλέζος, μάλιστα, δήλωσε ότι στην άμεση δημοκρατία όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, ανήκουν στο λαό, και ασκούνται από τον λαό, ενώ τόνισε με νόημα ότι “μια καινούρια Ελλάδα γεννιέται, η Ελλάδα της άμεσης δημοκρατίας”. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στη βουλευτική ασυλία, λέγοντας ότι πλέον, στους καιρούς που ζούμε, το προνόμιο αυτό πρέπει να καταργηθεί».
Από ότι ξέρω ο κ.Γλέζος στις βουλευτικές εκλογές του 1981 και του 1985, εκλέχτηκε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ. Το 1984 διορίστηκε από τον Α.Παπανδρέου Ευρωβουλευτής. Δεν θυμάμαι να εξέφρασε ποτέ την άποψη για κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας μια άποψη που διακινείται μόνο από φασίστες και λαϊκιστές. Η βουλευτική ασυλία είναι δημοκρατική κατάκτηση που πάγια την υποστήριζε η Αριστερά, γιατί επιτρέπει στο βουλευτή να καταγγείλει τα πιο ισχυρά συμφέροντα χωρίς να σύρεται από αυτά στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Ο κ.Γλέζος χαϊδεύει τα αυτιά των απολίτικων της πλατείας. Γνωρίζει άριστα πως η βουλευτική ασυλία ήταν (πάντα και σήμερα) ανάγκη να περιοριστεί μόνο στη δυνατότητα απόλυτα ελεύθερης έκφρασης πολιτικών απόψεων και κρίσεων. Αν το τότε κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ την έχουν εκφυλίσει στην πράξη ακόμη και σε ατιμωρησία ποινικών αδικημάτων βουλευτών, μπορούσε να είχε διαμαρτυρηθεί, να είχε προτείνει τροποποιήσεις ή το λιγότερο να υπερψήφιζε τις αιτήσεις άρσης ασυλίας βουλευτών που προκάλεσαν τροχαία ατυχήματα κλπ. Θα ήταν ενδιαφέρον να μας πληροφορούσε κάποιος ποια υπήρξε η πρακτική του πάνω σ’αυτό γιατί δεν τον θυμάμαι να συγκαταλέγεται στις φωνές εκείνων των λίγων βουλευτών, κυρίως της Αριστεράς, που ζητούσαν τροποποίηση του σχετικού προνομίου.
Ο κ.Γλέζος υπήρξε και φίλαθλος. Το 1999 συμμετείχε στην αποστολή της ΑΕΚ στο Βελιγράδι, με σκοπό τη στήριξη του χασάπη Μιλόσεβιτς, ένα χρόνο πριν ο λαός τον ανατρέψει με πραγματική εξέγερση και όχι περατζάδες από τις πλατείες. Όσο κι αν έψαξα δε βρήκα ούτε μια δήλωση του κ.Γλέζου για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε
Κύριε Ροΐδη,
Πάνω στη διασωληνωμένη με δάνεια ελληνική Οικονομία χορεύουν δεξιοί και αριστεροί λαϊκιστές. Στους πρώτους συγκαταλέγεται ο τ.υπουργός της ΝΔ κ.Μ.Θεοδωράκης και το κόμμα του εθνικιστή κ.Σαμαρά ο οποίος έχει διακριθεί στην αγορά ψήφων με διορισμούς στα Μουσεία ως Υπ.Πο. και στην αδιαφανή σπατάλη τεράστιων ποσών ως Υπ.Εξ. και ο οποίος
πρόσφατα τάχθηκε μαζί με τον πατριώτη και θεοσεβή κ.Ε.Βενιζέλο υπέρ των παρανοϊκών όσο και καταστροφικών για την Οικονομία Υπερεξοπλισμών μας. Στους αριστερούς λαϊκιστές συγκαταλέγεται κατά την άποψή μου και κάποιο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπαίνω στον πειρασμό να πω πως πέρα από καθαρά φασιστικές απόψεις που έχει εκφράσει ο τ.υπουργός της ΝΔ κ.Θεοδωράκης και η Σπίθα του («Πολλοί λένε ότι πρέπει να σεβόμαστε τη θέληση των ανθρώπων για την καταγωγή τους. Εγώ θα έλεγα: θες να είσαι Τούρκος; Πήγαινε στην Τουρκία. Τι κάθεσαι και υποφέρεις;» ….«καλός ως αρχή ο φράκτης των 12,5 χλμ., θα χρειαστεί όμως να επεκταθεί σε όλο το μήκος των συνόρων στον Έβρο»), έχουν εκφρασθεί από εκεί και φτηνιάρικες γελοιότητες όπως: «Έχω ένα ωραίο κομμάτι που το λένε Ακρόπολη. Ο Κινέζος προσφέρει 100, ο Σκοπιανός 102, ο Τούρκος 110. Η Ακρόπολη κατοχυρώνεται στην Τουρκία».
Στον μπερντέ των ετερόκλητων αγανακτισμένων που χωράνε από τους παπάδες του Αμβρόσιου μέχρι γραφικούς αριστεριστές που φαντασιώνονται την αθηναϊκή κομμούνα, εισέβαλε και ο Μανώλης Γλέζος. Ο κ.Γλέζος είναι πραγματικά ένα πολύ σεβαστό πρόσωπο για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, για τη γνωστή του συμβολική πράξη, για τους διωγμούς που έχει υποστεί και για τη δράση του γενικά στο χώρο της Αριστεράς. Μέχρις εδώ συμφωνούμε νομίζω όλοι. Ο κ.Γλέζος όμως συμμετείχε στην υποκριτική φιέστα του Χουντόδουλου για τη δήθεν αποκατάσταση της «Εθνικής Αντίστασης» (!!!) Ο ήρωας της Αντίστασης, έπαθε δυστυχώς γλωσσοδέτη μπροστά στο Χουντόδουλο (ανάλογο με αυτόν που παθαίνει ο αρχηγός του ο κ.Τσίπρας μπροστά στον αρχιεπίσκοπο Βοιωτοπεδίου Σιβιτανιδείου, Ασωπού & Βουλιαγμένης) και ξέχασε να ζητήσει αποκατάσταση των ΕΑΜιτών κληρικών που τους κατακρεούργησε η Εκκλησία, ή να βάλει πιπέρι στη θρασύτατη γλώσσα του δεσπότη.
Τώρα ενέσκηψε ως ειδικός στο θέμα της Άμεσης Δημοκρατίας, ειδικά από τη στιγμή που ο αρχηγός του ο κ.Τσίπρας απενοχοποίησε την πλατεία αναβαθμίζοντάς την σε «Εκκλησία του Δήμου»:
«O Μανώλης Γλέζος, μάλιστα, δήλωσε ότι στην άμεση δημοκρατία όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, ανήκουν στο λαό, και ασκούνται από τον λαό, ενώ τόνισε με νόημα ότι “μια καινούρια Ελλάδα γεννιέται, η Ελλάδα της άμεσης δημοκρατίας”. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στη βουλευτική ασυλία, λέγοντας ότι πλέον, στους καιρούς που ζούμε, το προνόμιο αυτό πρέπει να καταργηθεί».
Από ότι ξέρω ο κ.Γλέζος στις βουλευτικές εκλογές του 1981 και του 1985, εκλέχτηκε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ. Το 1984 διορίστηκε από τον Α.Παπανδρέου Ευρωβουλευτής. Δεν θυμάμαι να εξέφρασε ποτέ την άποψη για κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας μια άποψη που διακινείται μόνο από φασίστες και λαϊκιστές. Η βουλευτική ασυλία είναι δημοκρατική κατάκτηση που πάγια την υποστήριζε η Αριστερά, γιατί επιτρέπει στο βουλευτή να καταγγείλει τα πιο ισχυρά συμφέροντα χωρίς να σύρεται από αυτά στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Ο κ.Γλέζος χαϊδεύει τα αυτιά των απολίτικων της πλατείας. Γνωρίζει άριστα πως η βουλευτική ασυλία ήταν (πάντα και σήμερα) ανάγκη να περιοριστεί μόνο στη δυνατότητα απόλυτα ελεύθερης έκφρασης πολιτικών απόψεων και κρίσεων. Αν το τότε κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ την έχουν εκφυλίσει στην πράξη ακόμη και σε ατιμωρησία ποινικών αδικημάτων βουλευτών, μπορούσε να είχε διαμαρτυρηθεί, να είχε προτείνει τροποποιήσεις ή το λιγότερο να υπερψήφιζε τις αιτήσεις άρσης ασυλίας βουλευτών που προκάλεσαν τροχαία ατυχήματα κλπ. Θα ήταν ενδιαφέρον να μας πληροφορούσε κάποιος ποια υπήρξε η πρακτική του πάνω σ’αυτό γιατί δεν τον θυμάμαι να συγκαταλέγεται στις φωνές εκείνων των λίγων βουλευτών, κυρίως της Αριστεράς, που ζητούσαν τροποποίηση του σχετικού προνομίου.
Ο κ.Γλέζος υπήρξε και φίλαθλος. Το 1999 συμμετείχε στην αποστολή της ΑΕΚ στο Βελιγράδι, με σκοπό τη στήριξη του χασάπη Μιλόσεβιτς, ένα χρόνο πριν ο λαός τον ανατρέψει με πραγματική εξέγερση και όχι περατζάδες από τις πλατείες. Όσο κι αν έψαξα δε βρήκα ούτε μια δήλωση του κ.Γλέζου για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε
Σάββατο 18 Ιουνίου 2011
Δε φάιναλ θολουθιόν
Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες ότι ακόμη κι ένα ευρώ στα σωστά χέρια, (δηλαδή σε οποιουδήποτε εκτός από του κράτους) μπορεί να λύσει κάποια από τα προβλήματά μας. Τόσα χρόνια μας πρήζουν τα συκώτια για τη δύναμη του λαού και τη δύναμη της ψήφου και τη δύναμη των πολλών και άλλα τέτοια. Σκέφτηκα λοιπόν, φαντάσου δύναμη που θα έχουν όλοι οι παραπάνω στο πιο φραγκάτο. Για φαντάσου δηλαδή, ένα μάτσο Αγανακτισμένους ΚΑΙ με λεφτά.
Δε σου λέω όλοι, 5 μυριάκια Ελλήνων να δώσουμε από ένα ταλιράκι για παράδειγμα, μαζέψαμε μάνι μάνι 25 μυριάκια για πλάκα. Ελάχιστα συγκριτικά δηλαδή, αλλά ρε παιδί μου βαστάμε κάτι να διαπραγματευτούμε. Και με τους πολιτικούς που έχουμε, μόνο με λεφτά μπορείς να τραβήξεις την πλήρη προσοχή τους. Και να το εκμεταλλευτούμε. Όπως μία τράπεζα ας πούμε.
Θέλεις κύριε να κάνουμε μπίζνες; Ωραία. Και να δεις μετά γλέντια. Πώς μας τα κουνάει το ΔΝΤ και κάνουμε τούμπες; Έτσι θα τα κουνάμε κι εμείς. Θες κύριε κι άλλα λεφτά; Καίγεσαι να πληρώσεις συντάξεις και δεν έχεις; Θέλει το κράτος λαδάκι στη μηχανή και το ΔΝΤ είναι αναποφάσιστο; Εδώ. Εμείς. Εδώ οι καλοί τοκογλύφοι. Ξέχνα τους όρους των μνημονίων, φτύσε την κακιά μέρκελ και τους ξινούς αυστριακούς και όλους τους ξένους και αυτά που σε υποχρεώνουν να υπογράψεις κι έλα εδώ να τα πάρεις από μένα.
ΑΛΛΑ πρώτα πάρτε αυτό, διαβάστε το και υπογράψτε παρακαλώ:
[χεχε, μπορεί να είμαι κατά της βίας αλλά μόνο της σωματικής]
===================================
Όρος Άλφα και Ωμέγα: Για να εκταμιευθεί έστω κι ένα ταλιράκι από το Ταμείο Των Κονομημένων (πρώην Αγανακτισμένων δατ ιζ), πρέπει να εξαφανιστεί δια παντός από τη βουλή οποιοσδήποτε έχει κάνει βουλευτής (και οι συγγενείς του έως 4ου βαθμού) έως την 01.06.2011.
Υπογραφές
(χώρος για 300 τζίφρες)
Με αγανάκτηση,
Όλοι Εμείς
===================================
Φυσικά και το ξέρω ότι έτσι θα χάσουμε και μερικούς καλούς πολιτικούς αλλά αν είναι τόσο καλοί όσο φαντάζομαι, ε ας θυσιαστούν για το καλό του τόπου. Βέβαια, το ίδιο θα πούμε και στα λαμόγια. Θα τους πούμε μην στεναχωριέστε παιδιά, κάτι θα βρεθεί και για σας. Πρέπει να βοηθήστε τον τόπο δια της απουσίας σας. Δε θα χαθείτε τέτοιες καρδιές. Κάνετε αγαθοεργίες και φιλανθρωπίες αφού έχετε συνηθίσει να «υπηρετείτε τον λαό». Λυπούμαστε, θα μας λείψετε, έχει ο θεός αλλά μια φορά στην Βουλή, ούτε ζωγραφιστοί.
Και μην μου πείτε ότι είναι δύσκολο να μαζευτούν φράγκα. Αν τα βάλεις κάτω, τα εισιτήρια για να τρέχουμε τόσες μέρες στο Σύνταγμα μας έχουν ξεπαραδιάσει. Να μην πω για την ομογένεια, να μην πω για όσους κιμπάρηδες δώσουν κάτι παραπάνω, για αριστερούς με δεξιά τσέπη και κάθε είδους Πατριώτες Με Λεφτά που θα θελήσουν να βάλουν κάτι παραπάνω. Όλους θα τους πιάνει η καμπάνια.
Άσε που θα ξεχυθούμε στα ιντερνέτια κι Εμείς Οι Γαμάτοι Κειμενογράφοι Της Ελληνικής Διαφήμισης και θα κάνουμε τους ξένοι να κλαίνε με μαύρο δάκρυ μέχρι να πατήσουν το ρημάδι το κουμπάκι του ντονέισον φορ πουρ γκρις στο πέιπαλ.
Ε, κι άμα μαζευτούν ψίχουλα, δε χάθηκε ο κόσμος. Κάνουμε ένα μπάρμπεκιου στο Σύνταγμα, τα χαρίζουμε στην Ισπανία, φτιάχνουμε το Άγαλμα Του Μαλάκα, κάτι θα βρούμε.
[αυτά και άλλα συμβαίνουν μέσα στο νυσταγμένο κρανίο μιας τεθλιμμένης μάναger όταν το μόνο που τη χωρίζει από το σουκού είναι ένας κουβάς καφέ και μια χιλιάδα λέξεις ]
x-psilikatzoy
Πτυχιούχοι και ανεργία
Τι μάς λέει το παραπάνω γράφημα; Ότι η ανεργία των εργαζομένων με πτυχίο, απλό ή ενισχυμένο με μεταπτυχιακά, στις ΗΠΑ τραβάει την ανηφόρα. Από 3,4% το 2000, έφτασε σήμερα αισίως στο 8,4%, αφού έκανε ένα θεαματικό πήδημα το 2008. Η συνολική ανεργία είναι στο 9,9% εδώ και καιρό, όπερ σημαίνει ότι είτε έχεις πτυχίο, είτε δεν έχεις, το ίδιο και το αυτό.
Ποια συμπεράσματα βγαίνουν;
1) ότι η θεωρία, για την οποία τιμήθηκε και με βραβείο Νόμπελ ο ultra νεοφιλελεύθερος Πισαρίδης, σύμφωνα με την οποία δουλειές υπάρχουν, μόνο που αυτές δεν βρίσκονται στο ίδιο σταυροδρόμι με αυτούς που τις ψάχνουν, κι αυτό για διάφορους λόγους, όπως για παράδειγμα, επειδή δεν μπορούν να πουλήσουν τα σπίτια τους και να μετακινηθούν, (θεωρία του άλλου πολυ-τιμημένου και ανεκδιήγητου A. Ostwald), είναι επιεικώς για τα μπάζα. Και να σκεφτείς ότι το συμπέρασμα αυτό είχε βγει μέσα από σχοινοτενείς αναλύσεις, μακροσκελείς εξισώσεις και υψιπετή μαθηματικά!
2) ότι η αγορά, ή ότι έχει απομείνει από αυτή στις αναπτυγμένες χώρες δεν χρειάζεται πλέον εξειδικευμένους σε τόση ποσότητα όπως την προηγούμενη περίοδο του '60-'80. Γιαυτό άλλωστε και ιδιωτικοποιούνται τα πανεπιστήμια, γιαυτό άλλωστε και θεσπίζονται δίδακτρα εκεί όπου δεν υπάρχουν, και τριπλασιάζονται (ΗΒ), εκεί που ήδη υπήρχαν. Ξεχάστε τα πολλά πολλά πτυχία. Όσοι ακόμα τα θέλουν, θα πρέπει να τα χρυσοπληρώνουν, δηλαδή οι συνήθεις ύποπτοι. Εφ' όσον η εκπαίδευση γίνεται προϊόν μοιραία θα ακολουθήσει τους νόμους της αγοράς. Για να περιοριστεί η ζήτηση θα πρέπει να ανέβουν οι τιμές.
3) ότι οι οικονομολόγοι ό,τι είχαν να πουν το είπαν. Η βασιλεία τους πλέον τελειώνει όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται τα παραδείγματα τα οποία δείχνουν ολόγυμνη την ανεπάρκεια των εργαλείων και των θεωριών τους. Για να μη διασυρθούν ακόμα παραπέρα ας γυρίσουν όσο είναι καιρός στα σχολειά και τα γραφεία τους και ας αφήσουν τη διαχείριση των κοινών στην πολιτική.
Tέλος εποχής...
e-cynical.blogspot.com
Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011
"Η καινούργια επανάσταση" -Κουμπότρυπες Α.Ε.
Παρασκευή, Ιούνιος 10, 2011
Κάθομαι, που λες, και παρακολουθώ με προσοχή το ξεκίνημα αυτής της φρέσκιας επανάστασης. Ξεκοκαλίζω τις πηγές στο διαδίκτυο, βλέπω και ολίγες ειδήσεις μπας και τρουπώσει κάνας πούρος επαναστάτης κι ακουστεί από τα κανάλια... Τι πράγμα; Όχι δεν πάω –δεν κατεβαίνω στο Σύνταγμα, προτιμώ να τα παρακολουθώ όλα αυτά από μακριά. Ο λόγος είναι οτι βαρβάμαι κυρίως και δευτερευόντως φοβιέμαι.
Αν λοιπόν γράψω κάτι άσχετο, δεν πρόκειται περί κακίας, εντεταλμένης υπηρεσίας ή άλλο παρόμοιο –πρόκειται περί λανθασμένης πληροφόρησης και με χαρά να με διορθώσεις.
Έχοντας εξηγηθεί ακριβώς από πάνω λέω να προχωρήσω σε μια συνοπτική παρουσίαση όσων εντόπισα μέχρι σήμερα. Είναι λοιπόν δύο οι πρωταγωνιστικές οντότητες της υπόθεσης, οι εξής τρεις:
1.Η τρόικα
Τουτέστιν κάποιοι εκπρόσωποι χρηματοπιστωτικών ομίλων οι οποίοι (όμιλοι) ενδιαφέρονται να πάρουν πίσω τα χρήματα που δάνεισαν, συν τους τόκους, συν ότι άλλο περιλαμβάνει η συμφωνία δανεισμού. Σε αυτό το πλαίσιο έρχονται μερικοί υπάλληλοι εδώ πέρα, καθαρά σαν εμπειρογνώμονες, να βοηθήσουν τη συγκέντρωση χρημάτων (αυτοί έχει επικρατήσει να ονομάζονται τρόικα) όσο τα αφεντικά τους περιμένουν τις εκθέσεις τους για να δουν αν θα υπογράψουν τις επόμενες εκταμιεύσεις δανειακών δόσεων (όσο περιμένουν, πηδάνε και καμιά καμαριέρα –άνθρωποι είναι κι αυτοί, ορμές έχουν –πώς να γίνει;)
2.Η κυβέρνηση
Δηλαδή η ζωντανή απόδειξη οτι ο Αλέφαντος δεν ήταν άνθρωπος, ήταν στάση ζωής! Ανέλαβαν τη δουλειά ξέροντας οτι το μαγαζί είχε χρεοκοπήσει (κι αν δεν το ήξεραν μαλακία τους –έπρεπε να με πάρουν ένα τηλέφωνο, ή να διαβάζουν το μπλογκ μου που το έγραφα από το 2008). Ανέλαβαν λοιπόν (υποθέτω λόγω καούρας να κυβερνήσουν κι αυτοί ένα τέρμινο) αλλά ακόμα δεν έχουν αποφασίσει πώς θέλουν να το κάνουν. Θέλουν να παίξουν ντόνταλ φούντμπολ α λα Ρίνους Μίχελς; Άρα πλακώνονται στις αποκρατικοποιήσεις, εκποιήσεις, ανασκολοπισμούς των ΔΕΚΟ, κατατεμαχισμούς πλεοναζόντων δημοσίων υπαλλήλων και άλλα τέτοια ρομαντικά. Θέλουν να το παίξουν ομάδα του λαού –προσφυγομάνα ΑΕΚ; Χώνουν τα λεφτά των δανεικών στους αναξιοπαθούντες ψηφοφόρους τους και ψάχνουν το μπαγιόκο στα κερατιλίκια –μαύρο χρήμα, αγοροπωλησία ναρκωτικών κ.λ.π. –όσο μας παραμυθιάζουν με περασμένα μεγαλεία. Αυτοί εδώ όμως παίζουν σύστημα Αλέφαντου –τερατολογύδρια στα αποδυτήρια, καραγκιοζιλίκια στον πάγκο -κι όταν βγαίνει η ομάδα στο χόρτο δεν προλαβαίνει να κουβαλήσει τη μπάλα από το πλεκτό στη σέντρα –πρώτος σκόρερ της αναμέτρησης ο τερματοφύλακας με απανωτά αυτογκόλ:
-Θέλουν να μειώσουν τις δαπάνες του Δημόσιου τομέα (λογικό –αφού εκεί πάει το δανεικό χρήμα) και κόβουν τους μισθούς των Δημοσίων υπαλλήλων την ώρα που οι ΔΕΚΟ καταπίνουν τα πενταπλάσια από όσα εξοικονομούνται με την περικοπή και οι «αμυντικές» δαπάνες παραμένουν στον θεό.
-Πάνε να κλείσουν τις ΔΕΚΟ (λογικό –αφού αυτές καταπίνουν), τους πλακώνουν οι βουλευτές και η κομματική βάση η οποία απαρτίζεται από συνδικαλιστές και υπαλλήλους των ΔΕΚΟ στην πλειονότητά της. Πάνε να περιορίσουν λίγο τις «αμυντικές», τους την πέφτουν οι πατριωταράδες εντός κι εκτός Πασόκ οτι είναι πράχτορες των μασόνων και των ναϊτών ιπποτών της μακρουλής τραπέζης.
-Ανεβάζουν ΦΠΑ και λοιπούς φόρους (παράλογο –αφού έχουν κόψει μισθούς, αλλά σιγουράκι για να έρθει χρήμα στα ταμεία), μουλαρώνουν οι εφοριακοί που τους έχουν κόψει τους μισθούς και κάνουν λευκή απεργία διαρκείας –παπάρια τα έσοδα.
-Ψυλλιάζονται οτι οι εισπράκτορες φόρων δεν εισπράττουν (το λογικό θα ήταν να τους κόψουν τον κώλο) κι αποφασίζουν να κάνουν τους πολίτες εισπράκτορες τάζοντας φοροαπαλλαγές. Μαζεύουν οι πολίτες αποδείξεις, παράλληλα πέφτουν έξω τα έσοδα λόγω κάμψης της αγοραστικής δύναμης –έχουν και να πληρώνουν στους πολίτες τις επιστροφές φόρων, πάει το πακετάκι που τσιμπάγανε τα προηγούμενα χρόνια.
-Βλέπουν οτι το μαλακίσανε με τις αποδείξεις των πολιτών, βγάζουν τώρα μια έκτακτη ετήσια εισφορά για τους πολίτες -πάλι τ΄αρχίδια τους θα πάρουν (καθότι 300, ας πούμε, θα μου χρωστάνε από τη φορολογική δήλωση του 2010, άντε να μου βγάλουν φιρμάνι να δώσω 300 εισφορά –πατσίσαμε και τους ασπασμούς μου στη θεία).
-Αποφασίζουν να πουλήσουν ακίνητη περιουσία του κράτους ή χρήσεις γης για 100 έτη –πράγμα που κάνει ακριβώς το ίδιο –και σωστά ξηγιούνται εφόσον ρημάζουν τα ακίνητα γραπωμένα από τον κάθε δημαρχάκο ο οποίος τα αφήνει να γίνουν σκουπιδότοποι αλλά αν κάνεις να τα πειράξεις, σου διοργανώνει και μια συναυλία με αίτημα «Κάτω τα χέρια από το πάρκο του λαού» (πάρκο ονομάζει τη χωματερή με το συρματόπλεγμα στην οποία έχει πρόσβαση μόνο ότι πετάει κι ότι έρπει). Ξυπνάει η επαναστατικοοικολογική συνείδηση κάποιων Πασόκων, παγώνουν τις σχετικές διαδικασίες –νιξ κοκό από τις πωλήσεις των ακινήτων.
Θα μπορούσα να συνεχίζω για σελίδες ολόκληρες αλλά νομίζω οτι έγινε εμφανής η εμπνευσμένη διακυβέρνηση της παρούσας κυβέρνησης –αν έχεις απορίες ρώτα με να σου λέω.
3.Οι αγανακτισμένοι πολίτες
Εγώ ήμουνα νέος τη δεκαετία του ’80 (είχα αυτή την ατυχία) και τότε «αγανακτισμένους πολίτες» λέγανε κάτι χοντρούς Πασόκους που μαζεύονταν όποτε γινόταν εκδήλωση με θέμα διαφορετικό από την επίσημη γραμμή των κοινοβουλευτικών κομμάτων και ρίχνανε ξύλο , την εκδήλωση. Ή κάνανε περιφρούρηση στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ για να μην τα σπάσει ο κόσμος μετά την δολοφονία Καλτεζά και την αθώωση Μελίστα για παράδειγμα. Είμαι λοιπόν (και το δηλώνω εξ αρχής) αρνητικά φορτισμένος με τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό.
Παρακάτω -βλέπω αυτούς τους ανθρώπους να μαζεύονται μισό μήνα τώρα στο Σύνταγμα. Μαζεύονται, λέει, όντας αλληλέγγυοι με τους Ισπανούς (που τους είπαν οτι κοιμούνται) και με τους Αιγύπτιους, τους Λίβυους κ.λ.π. Μόνο που οι Ισπανοί απλώς καταπόντισαν τους σοσιαλιστές κι ανέβασαν τους δεξιούς, ενώ στην Αίγυπτο διώξανε τον Μουμπάρακ και φέρανε τον στρατό να κάνει ελέγχους παρθενίας -δε με γεμίζουν ελπίδες οι εξελίξεις των αλληλέγγυων! Μαζεύονται, κουνάνε ελληνικές σημαίες (κάποιοι, ελπίζω, λίγοι), έχουν στήσει ένα πανό που λέει να φύγει η κυβέρνηση και η τρόικα, κάνουν και λαϊκή συνέλευση καθημερινά διακηρύσσοντας την άμεση δημοκρατία. Εμένα μου αρέσει η άμεση δημοκρατία, μου αρέσουν οι λαϊκές συνελεύσεις -θεωρώ οτι είναι η μοναδική προοπτική ορθής διαχείρισης των ζητημάτων που απασχολούν μια κοινωνία. Νομίζω οτι η κοινωνική συμβίωση απανθρωποποιήθηκε την εποχή που περάσαμε άνευ όρων από την Κοινότητα στην Κοινωνία –εκεί κάπου χάθηκε η άμεση εκπροσώπηση και υποκαταστάθηκε από την a priori εξουσιοδότηση κάποιων να μιλούν στο όνομα όλων. Όμως:
-Η λαϊκή συνέλευση της πλατείας είναι ένα όργανο το οποίο, μέχρι σήμερα, δεν έχω διαβάσει να έχει βγάλει κάποια απόφαση απτή, κανονική και εφαρμόσιμη. Εντάξει, το όλο κίνημα έχει καθορίσει κάποιες συνισταμένες αυτοοργάνωσης, αλλά η οργάνωση δημιουργείται με προοπτική την επίτευξη κάποιων στόχων. Οργάνωση για την οργάνωση είναι σα μαλακία χωρίς φαντασίωση.
-Η άμεση δημοκρατία, από οτι έχω καταλάβει, εξαντλείται στην απαγόρευση συμμετοχής
Αν λοιπόν γράψω κάτι άσχετο, δεν πρόκειται περί κακίας, εντεταλμένης υπηρεσίας ή άλλο παρόμοιο –πρόκειται περί λανθασμένης πληροφόρησης και με χαρά να με διορθώσεις.
Έχοντας εξηγηθεί ακριβώς από πάνω λέω να προχωρήσω σε μια συνοπτική παρουσίαση όσων εντόπισα μέχρι σήμερα. Είναι λοιπόν δύο οι πρωταγωνιστικές οντότητες της υπόθεσης, οι εξής τρεις:
1.Η τρόικα
Τουτέστιν κάποιοι εκπρόσωποι χρηματοπιστωτικών ομίλων οι οποίοι (όμιλοι) ενδιαφέρονται να πάρουν πίσω τα χρήματα που δάνεισαν, συν τους τόκους, συν ότι άλλο περιλαμβάνει η συμφωνία δανεισμού. Σε αυτό το πλαίσιο έρχονται μερικοί υπάλληλοι εδώ πέρα, καθαρά σαν εμπειρογνώμονες, να βοηθήσουν τη συγκέντρωση χρημάτων (αυτοί έχει επικρατήσει να ονομάζονται τρόικα) όσο τα αφεντικά τους περιμένουν τις εκθέσεις τους για να δουν αν θα υπογράψουν τις επόμενες εκταμιεύσεις δανειακών δόσεων (όσο περιμένουν, πηδάνε και καμιά καμαριέρα –άνθρωποι είναι κι αυτοί, ορμές έχουν –πώς να γίνει;)
2.Η κυβέρνηση
Δηλαδή η ζωντανή απόδειξη οτι ο Αλέφαντος δεν ήταν άνθρωπος, ήταν στάση ζωής! Ανέλαβαν τη δουλειά ξέροντας οτι το μαγαζί είχε χρεοκοπήσει (κι αν δεν το ήξεραν μαλακία τους –έπρεπε να με πάρουν ένα τηλέφωνο, ή να διαβάζουν το μπλογκ μου που το έγραφα από το 2008). Ανέλαβαν λοιπόν (υποθέτω λόγω καούρας να κυβερνήσουν κι αυτοί ένα τέρμινο) αλλά ακόμα δεν έχουν αποφασίσει πώς θέλουν να το κάνουν. Θέλουν να παίξουν ντόνταλ φούντμπολ α λα Ρίνους Μίχελς; Άρα πλακώνονται στις αποκρατικοποιήσεις, εκποιήσεις, ανασκολοπισμούς των ΔΕΚΟ, κατατεμαχισμούς πλεοναζόντων δημοσίων υπαλλήλων και άλλα τέτοια ρομαντικά. Θέλουν να το παίξουν ομάδα του λαού –προσφυγομάνα ΑΕΚ; Χώνουν τα λεφτά των δανεικών στους αναξιοπαθούντες ψηφοφόρους τους και ψάχνουν το μπαγιόκο στα κερατιλίκια –μαύρο χρήμα, αγοροπωλησία ναρκωτικών κ.λ.π. –όσο μας παραμυθιάζουν με περασμένα μεγαλεία. Αυτοί εδώ όμως παίζουν σύστημα Αλέφαντου –τερατολογύδρια στα αποδυτήρια, καραγκιοζιλίκια στον πάγκο -κι όταν βγαίνει η ομάδα στο χόρτο δεν προλαβαίνει να κουβαλήσει τη μπάλα από το πλεκτό στη σέντρα –πρώτος σκόρερ της αναμέτρησης ο τερματοφύλακας με απανωτά αυτογκόλ:
-Θέλουν να μειώσουν τις δαπάνες του Δημόσιου τομέα (λογικό –αφού εκεί πάει το δανεικό χρήμα) και κόβουν τους μισθούς των Δημοσίων υπαλλήλων την ώρα που οι ΔΕΚΟ καταπίνουν τα πενταπλάσια από όσα εξοικονομούνται με την περικοπή και οι «αμυντικές» δαπάνες παραμένουν στον θεό.
-Πάνε να κλείσουν τις ΔΕΚΟ (λογικό –αφού αυτές καταπίνουν), τους πλακώνουν οι βουλευτές και η κομματική βάση η οποία απαρτίζεται από συνδικαλιστές και υπαλλήλους των ΔΕΚΟ στην πλειονότητά της. Πάνε να περιορίσουν λίγο τις «αμυντικές», τους την πέφτουν οι πατριωταράδες εντός κι εκτός Πασόκ οτι είναι πράχτορες των μασόνων και των ναϊτών ιπποτών της μακρουλής τραπέζης.
-Ανεβάζουν ΦΠΑ και λοιπούς φόρους (παράλογο –αφού έχουν κόψει μισθούς, αλλά σιγουράκι για να έρθει χρήμα στα ταμεία), μουλαρώνουν οι εφοριακοί που τους έχουν κόψει τους μισθούς και κάνουν λευκή απεργία διαρκείας –παπάρια τα έσοδα.
-Ψυλλιάζονται οτι οι εισπράκτορες φόρων δεν εισπράττουν (το λογικό θα ήταν να τους κόψουν τον κώλο) κι αποφασίζουν να κάνουν τους πολίτες εισπράκτορες τάζοντας φοροαπαλλαγές. Μαζεύουν οι πολίτες αποδείξεις, παράλληλα πέφτουν έξω τα έσοδα λόγω κάμψης της αγοραστικής δύναμης –έχουν και να πληρώνουν στους πολίτες τις επιστροφές φόρων, πάει το πακετάκι που τσιμπάγανε τα προηγούμενα χρόνια.
-Βλέπουν οτι το μαλακίσανε με τις αποδείξεις των πολιτών, βγάζουν τώρα μια έκτακτη ετήσια εισφορά για τους πολίτες -πάλι τ΄αρχίδια τους θα πάρουν (καθότι 300, ας πούμε, θα μου χρωστάνε από τη φορολογική δήλωση του 2010, άντε να μου βγάλουν φιρμάνι να δώσω 300 εισφορά –πατσίσαμε και τους ασπασμούς μου στη θεία).
-Αποφασίζουν να πουλήσουν ακίνητη περιουσία του κράτους ή χρήσεις γης για 100 έτη –πράγμα που κάνει ακριβώς το ίδιο –και σωστά ξηγιούνται εφόσον ρημάζουν τα ακίνητα γραπωμένα από τον κάθε δημαρχάκο ο οποίος τα αφήνει να γίνουν σκουπιδότοποι αλλά αν κάνεις να τα πειράξεις, σου διοργανώνει και μια συναυλία με αίτημα «Κάτω τα χέρια από το πάρκο του λαού» (πάρκο ονομάζει τη χωματερή με το συρματόπλεγμα στην οποία έχει πρόσβαση μόνο ότι πετάει κι ότι έρπει). Ξυπνάει η επαναστατικοοικολογική συνείδηση κάποιων Πασόκων, παγώνουν τις σχετικές διαδικασίες –νιξ κοκό από τις πωλήσεις των ακινήτων.
Θα μπορούσα να συνεχίζω για σελίδες ολόκληρες αλλά νομίζω οτι έγινε εμφανής η εμπνευσμένη διακυβέρνηση της παρούσας κυβέρνησης –αν έχεις απορίες ρώτα με να σου λέω.
3.Οι αγανακτισμένοι πολίτες
Εγώ ήμουνα νέος τη δεκαετία του ’80 (είχα αυτή την ατυχία) και τότε «αγανακτισμένους πολίτες» λέγανε κάτι χοντρούς Πασόκους που μαζεύονταν όποτε γινόταν εκδήλωση με θέμα διαφορετικό από την επίσημη γραμμή των κοινοβουλευτικών κομμάτων και ρίχνανε ξύλο , την εκδήλωση. Ή κάνανε περιφρούρηση στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ για να μην τα σπάσει ο κόσμος μετά την δολοφονία Καλτεζά και την αθώωση Μελίστα για παράδειγμα. Είμαι λοιπόν (και το δηλώνω εξ αρχής) αρνητικά φορτισμένος με τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό.
Παρακάτω -βλέπω αυτούς τους ανθρώπους να μαζεύονται μισό μήνα τώρα στο Σύνταγμα. Μαζεύονται, λέει, όντας αλληλέγγυοι με τους Ισπανούς (που τους είπαν οτι κοιμούνται) και με τους Αιγύπτιους, τους Λίβυους κ.λ.π. Μόνο που οι Ισπανοί απλώς καταπόντισαν τους σοσιαλιστές κι ανέβασαν τους δεξιούς, ενώ στην Αίγυπτο διώξανε τον Μουμπάρακ και φέρανε τον στρατό να κάνει ελέγχους παρθενίας -δε με γεμίζουν ελπίδες οι εξελίξεις των αλληλέγγυων! Μαζεύονται, κουνάνε ελληνικές σημαίες (κάποιοι, ελπίζω, λίγοι), έχουν στήσει ένα πανό που λέει να φύγει η κυβέρνηση και η τρόικα, κάνουν και λαϊκή συνέλευση καθημερινά διακηρύσσοντας την άμεση δημοκρατία. Εμένα μου αρέσει η άμεση δημοκρατία, μου αρέσουν οι λαϊκές συνελεύσεις -θεωρώ οτι είναι η μοναδική προοπτική ορθής διαχείρισης των ζητημάτων που απασχολούν μια κοινωνία. Νομίζω οτι η κοινωνική συμβίωση απανθρωποποιήθηκε την εποχή που περάσαμε άνευ όρων από την Κοινότητα στην Κοινωνία –εκεί κάπου χάθηκε η άμεση εκπροσώπηση και υποκαταστάθηκε από την a priori εξουσιοδότηση κάποιων να μιλούν στο όνομα όλων. Όμως:
-Η λαϊκή συνέλευση της πλατείας είναι ένα όργανο το οποίο, μέχρι σήμερα, δεν έχω διαβάσει να έχει βγάλει κάποια απόφαση απτή, κανονική και εφαρμόσιμη. Εντάξει, το όλο κίνημα έχει καθορίσει κάποιες συνισταμένες αυτοοργάνωσης, αλλά η οργάνωση δημιουργείται με προοπτική την επίτευξη κάποιων στόχων. Οργάνωση για την οργάνωση είναι σα μαλακία χωρίς φαντασίωση.
-Η άμεση δημοκρατία, από οτι έχω καταλάβει, εξαντλείται στην απαγόρευση συμμετοχής
Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011
Ο υπεραγανακτισμένος κ. Θεοδωράκης
Ιδού λοιπόν και ο υπεραγανακτισμένος έλληνας: Μίκης Θεοδωράκης.
Δηλώνω εξαρχής ότι αναφέρομαι στον άνθρωπο και πολιτικό και όχι μουσικό Μίκη Θεοδωράκη (διότι προβλέπω τα «ναι μεν αλλά», «παρακαλώ λίγο σεβασμό», «ο πληθωρικός Μίκης» και άλλα τέτοια υποκριτικά).
Θεσπέσια η μουσική του, χτυπάει στην καρδιά μας ακόμη. Και φυσικά δεν ξεχνώ τα όσα τράβηξε στη Μακρόνησο. Μετά έφυγε στο Παρίσι και η επανεμφάνισή του στην πολιτική πήγαινε μαζί με την διαρκή, καταιγιστική και υψηλής ποιότητας μουσική του δημιουργία. Αλλά ως εδώ και μη παρέκει.
Το θέμα μας είναι η συγκέντρωση που θέλει να κάνει αύριο (Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011) στη Θεσσαλονίκη. Μετά τη συγκέντρωση που έκανε στην Αθήνα και τα όσα ακολούθησαν από κάποιους από τους ακροατές του («Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» και άλλα τέτοια δημοκρατικά και πλήρως νεοταξικά).
Ποιο παρελθόν απ’ όλα;
Αντιγράφω από δήλωση του κ. Θεοδωράκη: (…) «δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω σε κείνες τις εποχές, που η εξουσία με αντιμετώπιζε σαν πολίτη β' κατηγορίας». Μάλιστα.
Να μη γυρίσετε κ. Θεοδωράκη. Ούτε σε κείνες ούτε σε άλλες, τότε δηλαδή που κάποιος με τα δικά σας στοιχεία:
1. Εφυγε από το δεσμωτήριο της χούντας με το αεροσκάφος του κ. Ζαν Ζακ Σερβάν – Σρεμπέρ (φιλόδοξου εκδότη του γαλλικού περιοδικού L’ Express, κεντροδεξιάς τοποθέτησης) που ενδιαφερόταν σφόδρα να αρχίσει πολιτική καριέρα με κάτι ηχηρό. Πέτυχε το ηχηρό, έχασε την καριέρα. Ολοι χαρήκαμε. Ισαμε που άρχισε να αφήνει αιχμές για συντρόφους του που παρέμεναν στα κελιά.
2.Εφυγε από το ΚΚΕ και εντασσόταν μια στο ΚΚΕ εσ. και μια στην ΕΔΑ (περίπου σαν τον Πάγκαλο).
3.Εφυγε από τους …αναθεωρητές και γύριζε στο ΚΚΕ.
4.Μετά την πτώση της δικτατορίας δήλωσε: «Καραμανλής ή τανκς» βοηθώντας τα μέγιστα αυτόν που έφυγε κρυφά από τη χώρα να καταγάγει τη μεγαλύτερη εκλογική νίκη μεταπολεμικά. Η αριστερά (τάχα μου ενωμένη) βούλιαξε σε μονοψήφιο.
5.Εφυγε από το ΚΚΕ και κατήγγειλε μετά από μια συναυλία του στη Θεσσαλονίκη τα μέλη της ΚΝΕ, βαφτίζοντας τα γενίτσαρους.
6.Ξαναγύρισε στο ΚΚΕ που τον κατέβασε για δήμαρχο στην Αθήνα.
7.Αποχώρησε (βαρέθηκα το «έφυγε») από το ΚΚΕ και για ένα διάστημα επαινούσε το ΠΑΣΟΚ.
8.Τοποθετείται στην εμπροσθοφυλακή των πολιτικών που κατήγγειλαν το ΠαΣοΚ και τον ηγέτη του, Αντρέα Παπανδρέου.
9.Δεν τον «παίζουνε» στην Οικουμενική κυβέρνηση και όταν τη ρίχνει ο Μητσοτάκης συντάσσεται μαζί του και γίνεται υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
10.Δηλώνει επανειλημμένα ότι αποχωρεί από την πολιτική και τελικά έτσι γίνεται, καθώς ουδείς πλέον του προτείνει συνεργασία.
11.Στο διάστημα που μεσολάβησε καταγγέλλει την εμπορευματοποίηση του τραγουδιού και αναλαμβάνει τη σύνθεση ορατορίου που του παρήγγειλε ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος.
12.Σε ανύποπτο χρόνο βγαίνει και κάνει δήλωση που πάνω κάτω έλεγε πως όποιοι μιλάνε για το Χριστόδουλο πρέπει προηγουμένως να πλένουν το στόμα τους.
13.Ιδρύει Κίνημα με τίτλο «Σπίθα» και στην πρώτη του εμφάνιση στο Βελλίδειο γίνεται δεκτός από πλήθη που η τοποθέτηση τους είναι εμφανώς εθνικιστική (με προεξάρχοντες διάφορους επαγγελματίες του είδους).
Αυτός λοιπόν ο κύριος λέγεται επίσης Μίκης Θεοδωράκης και αντί να καθίσει σπίτι του, στα 84 του, επιθυμεί να παίξει ξανά ρόλο στο πολιτικό παιχνίδι, εκμεταλλευόμενος την απαξίωση των κομμάτων και τη θολούρα που επικρατεί. Και τα βάζει με το δήμαρχο Μπουτάρη διότι ο δεύτερος θέλει να τηρήσει απόφαση που αποκλείει (και καλά κάνει) τις πολιτικές συγκεντρώσεις από την κάτω πλατεία Αριστοτέλους. Τα βάζει και με τον Πρύτανη του Αριστοτέλειου και ως αύριο έχει ο θεός (του).
Και προκαλεί: «Στην περίπτωση που επιμείνουν στις απαγορεύσεις και στους αποκλεισμούς, δηλώνω ότι από το απόγευμα της Πέμπτης θα "καταλάβω" μόνος μου τον δημόσιο αυτόν χώρο, που μου ανήκει όπως ανήκει σε όλους, και αν τολμούν, ας έλθουν να με διώξουν δια της βίας».
Μα τι γυρεύει;
Δεν ξέρω πως λέγεται αυτό το σύνδρομο. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο δήμαρχος εκλέχτηκε από μας (την πλειοψηφία δηλαδή, για να συνεννοούμαστε) και όχι από τον κ. Θεοδωράκη ή κάποιους από αυτούς που στο παρελθόν υπηρετούσε συνειδητά και εκ των υστέρων έβριζε.
Αραγε, σκέφτηκε ποτέ ο κ. Θεοδωράκης ότι στη σημερινή κατάντια της χώρας συνέβαλε κι αυτός με το παράδειγμά του και την πολιτική τους δράση; Την αμετροέπεια και την πρακτική του ανεμόμυλου; Όταν κάποια νέα παιδιά πιάνουν όλο τον πολιτικό κόσμο στο στόμα τους, αυτόν τον εξαιρούν; Η το πρότυπο που σήμερα καταδικάζουν ήταν ακριβώς αυτό που υιοθέτησε μεταπολιτευτικά ο κ. Θεοδωράκης;
Ο οποίος, προφανώς έχοντας ζηλώσει τη δόξα του Πεταλωτή του Α΄, μας γυρίζει με τη σειρά του πίσω, αλλά με εκδοχή λίγο περίεργη: «Παλαιότερα, επί εποχής βασιλευομένης δημοκρατίας, που είχα το ίδιο πρόβλημα κάθε φορά που σκόπευα να πάω στην Θεσσαλονίκη, γνώριζα το κέντρο από το οποίο εκπορεύονταν οι απειλητικές προειδοποιήσεις». Μάλιστα. Αυτό το κέντρο μήπως ήταν η δεξιά; Την οποία ως υπουργός υπηρέτησε ο κ. Θεοδωράκης;
Και για να γυρίσουμε στο σήμερα: στην ομάδα των συνεργατών του μήπως υπάρχουν ακροδεξιοί, εθνικιστές θεούσοι και ψιλικατζήδες της πολιτικής; Λάδι θα βγουν κι αυτοί μαζί με τον κ. Θεοδωράκη;
Ο δήμαρχος Μπουτάρης, που αντιπρότεινε η συγκέντρωση να γίνει στη Νέα Παραλία ή στην πλατεία Λαϊκής Αγοράς, απάντησε σ’ όλα αυτά: «Εγώ τον σέβομαι τον Θεοδωράκη. Το νταηλίκι όμως ότι "θα πάω και θα την καταλάβω" δεν το καταλαβαίνω. Είναι λίγο περίεργο».
Δεν είναι;
του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Τα γεροντικά πείσματα δεν προάγουν την πολιτική
Βέβαια τα τραύματα του παρελθόντος είναι πολύ βαθιά και η δυσκολία στο να ιαθούν οφείλεται περισσότερο σε ένα μετατραυματικό στρες που στέκεται ακόμα αμήχανο απέναντι στην ιστορία του. Αυτά δεν λαμβάνει υπόψη του ο Μίκης Θεοδωράκης, που ιστορική του διαδρομή στα πολιτικά πράγματα είναι πολυπλόκαμη όσο και δαιδαλώδης, θα έπρεπε να είχε την αυτογνωσία να μην δημιουργεί προσωπικά ερείσματα ασύμβατα με την παρούσα αυτοεκπληρούμενη ιδιότητά του ως ένας υπερκομματικός μεσσίας της ύστερης μεταπολιτευτικής εποχής.
Σαφώς οι πολιτικές θέσεις του Μίκη Θεοδωράκη είναι έντονα συζητήσιμες όσο και αμφιλεγόμενες μέσα στη διαχρονική τους διαδρομή. Υπάρχουν μερικά προτερήματα αλλά τα ελαττώματα προβάλλουν απειλητικά τόσο προς την υστεροφημία του όσο και στο κοινωνικό αποτύπωμα. Η έξυπνη συνθηματολογική ιαχή Καραμανλής ή τανκς παράδωσε στην θέση του σε ένα ασαφές εγωκεντρικό Μίκης ή Μνημόνιο που επανακαθορίζει – άθελά του προφανώς – μια αναβίωση του παλαιοκομματισμού έναντι στο αίτημα για την πλήρη απάλειψή του. Κακά τα ψέμματα, ο Μίκης Θεοδωράκης σκέφτεται ακόμη παλαιοκομματικά. Ενώ πρεσβεύει την πολιτική υπέρβαση ταυτόχρονα έχει βρει ένα νέο επικοινωνιακό Ανένδοτο στο πρόσωπο ενός δημάρχου.
Η διαμάχη μεταξύ Μπουτάρη και Θεοδωράκη ίσως να μην φαίνεται τόσο αθώα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ συγκρούονται δύο γεροντικά πείσματα αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Η πρόκληση σαφώς είναι μονόπλευρη κι έχει καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα. Ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης προσέφερε αιτιολογημένα καθαρές εναλλακτικές λύσεις, δύο άλλες πλατείες εκτός της Αριστοτέλους, αλλά η άρνηση του υπερκομματικού μεσσία απέκτησε αίφνης την αξιακή υποδαύλιση των σκοτεινότερων εποχών της Θεσσαλονίκης. Η δολοφονία Λαμπράκη δεν μπορεί να τίθεται σαν μέτρο σύγκρισης όπως διαφάνηκε ύπουλα – εν κρυπτώ και παραβύστω – από τις αμετροέπειες περί αντίστασης.
Η επιλογή της Θεσσαλονίκης – και ειδικά της πλατείας Αριστοτέλους – δεν ήταν τυχαία. Μια επικοινωνιακή λαίλαπα ακολούθησε στα λεγόμενα “πατριωτικά” μπλογκ. Το αποκορύφωμα αυτής της ασύδοτης προπαγάνδας βγήκε στο άρθρο κάποιου Γεωργίου Μαλούχου στο ΒΗΜΑ, με τίτλο “Ο κ. Μπουτάρης βλάπτει σοβαρά τη Δημοκρατία“! Κι όλα αυτά για μια εξαιρετικά επιβαρυμένη πλατεία από εμπορικές επιχειρήσεις και ξεπερασμένες ιδεοληψίες που μόνο κακό επέφεραν με το μικροπολιτικαντισμό και τη λαμογιά των προηγούμενων διαχειριστών της εξουσίας στην πολύπαθη προσφυγούπολη.
Η ηλικία του Μίκη Θεοδωράκη ίσως συγχωρεί τη φιλαυτία του, χαρακτηριστικό πολλών επιφανών που πλησιάζουν τη δύση του βίου τους, αλλά δεν δικαιολογεί αυτό τον εσμό των αυλοκολάκων που τον περιστοιχίζει. Δεν δικαιολογεί επίσης τη μεγάλη του καλλιτεχνική αξία, εξάλλου πάρα πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες ήταν εξαιρετικά αντιπαθείς τόσο στη προσωπική τους ζωή όσο και στις πολιτικές απόψεις. Αλλά τους θυμόμαστε και τους τιμάμε για το μέγιστο καλλιτεχνικό έργο που προσέφεραν.
Η πλατεία Αριστοτέλους δεν είναι φυσικά μια ιερή αγελάδα. Αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να είναι η κλωτσοπατινάδα του κάθε πικραμένου. Οι αιτιάσεις του κ. Μπουτάρη είναι λογικές αν και χάνει κι αυτός αρκετά το δίκιο του με την υπερπροβολή του θέματος. Δεν φταίει λοιπόν η πλατεία Αριστοτέλους αλλά αυτοί που την εκμεταλλεύονται ιδεοληπτικά. Περισσότερο ο ανένδοτος Μίκης, πολύ λιγότερο ο Μπουτάρης που δίκαια έθεσε κάποια όρια στον μικροπολιτικαντισμό.
Δεν υπάρχουν ιεροί τόποι λοιπόν. Αλλά αυτοκρατορικές συμπεριφορές.
blog.teleologikos.eu
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011
Καθένας πρέπει να διαλέξει «αγανάκτηση», να διαλέξει «Ελλάδα».
Σιγά-σιγά, αρχίζουν τα πράγματα να ξεκαθαρίζουν. Υπάρχουν δύο Ελλάδες. Και οι δύο είναι, μάλιστα, «αγανακτισμένες» Ελλάδες. Η μία θέλει να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν μέχρι το 2009. Θέλει, δηλαδή, το ευρύτερο Δημόσιο να καταναλώνει κάθε χρόνο 24 δισεκατομμύρια περισσότερα απ’ όσα εισπράττει. Κι αυτά να πηγαίνουν σε όσους έχουν μια προνομιακή κατά το μάλλον ή ήττον σχέση με τον κρατικό μηχανισμό. Η διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα να παίρνει έργα και προμήθειες με ληστρικές συμβάσεις. Τα κόμματα-επιχειρήσεις να διαχειρίζονται επ’ ωφελεία τους, αδιαφανώς, το δημόσιο χρήμα. Οι εκλογικοί πελάτες των κομμάτων να διορίζονται σωρηδόν στο δημόσιο σε θέσεις μη παραγωγικές. Οι συνδικαλιστές των κομμάτων να συνδιοικούν τις δημόσιες επιχειρήσεις. Με 300 χιλιάδες εφάπαξ να βγαίνουν σε πρόωρες συντάξεις με εθελούσιες εξόδους στα 50 τους. Τα ευγενή ταμεία να χρηματοδοτούνται από τις εισφορές υπέρ τρίτων που καταβάλλει η υπόλοιπη κοινωνία. Η κοινωνική πρόνοια να μετατρέπεται σε εισοδήματα προνομιούχων ομάδων. Οι νησίδες του δημοσίου, αυτονομημένες, εκκλησία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, δημοτική αυτοδιοίκηση, να έχουν μετατραπεί σε εστίες λεηλασίας και σπατάλης. Τα κρατικοδίαιτα Μέσα Ενημέρωσης να χρηματοδοτούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και οι επιχορηγούμενοι διανοούμενοι να τα αμπαλάρουν όλα αυτά με το περιτύλιγμα του «δημοσίου συμφέροντος». Να περνάνε αυτοί καλά, με δανεικά, επιχορηγήσεις, κοινοτικές επιδοτήσεις. Ο λογαριασμός όμως να επιβαρύνει ολόκληρη την κοινωνία. Και αγανακτούν με τους πολιτικούς που υπόσχονταν ότι θα συνεχιστεί το πάρτι και τώρα τους ρίχνουν στη μοιρασιά.
Και υπάρχει η άλλη μισή Ελλάδα. Η επιχειρηματικότητα που προσπαθεί να δημιουργήσει προϊόντα που αξίζουν να πουληθούν. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα που θέλουν απλώς να εργαστούν και να ζήσουν απ’ τη δουλειά τους. Οι μεροκαματιάρηδες που παλεύουν για την επιβίωση. Οι 800 χιλιάδες άνεργοι που αυξάνονται συνεχώς, καθώς ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας ασφυκτιά και δεν μπορεί να σηκώσει άλλο τα βάρη του χρεοκοπημένου κράτους. Οι νέοι που κατά εκατοντάδες χιλιάδες δεν μπορούν καν να εισέλθουν στην παραγωγή για να μετρηθούν κι αυτοί ως άνεργοι. Η ανεργία των οποίων έχει φτάσει σε βορειοαφρικάνικα επίπεδα. Οι γυναίκες που αποκλείονται από τις δύσκαμπτες μορφές εργασίας και δεν μπορούν να εισέλθουν στην παραγωγή. Το ένα εκατομμύριο φτηνό μεταναστευτικό εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα. Οι εργαζόμενοι, οι επιστήμονες, οι επαγγελματίες, που πληρώνουν φόρους χωρίς κρατική ανταπόδοση υπηρεσιών ποιότητας, που πληρώνουν υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές σε ταμεία χρεοκοπημένα. Η Ελλάδα που θέλει ν’ αλλάξουν όλα όσα βαραίνουν αυτή τη χώρα.
Αυτή η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη. Γιατί περιλαμβάνει και μεγάλα τμήματα της πρώην ευνοημένης Ελλάδας, τα οποία έχουν εδώ και καιρό καταλάβει ότι το σύστημα ήταν αντιπαραγωγικό, άδικο, μη διατηρήσιμο. Ότι είχε μετατραπεί σε παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος με πολύ λίγους κερδισμένους και όλους πια χαμένους.
Αυτή η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη. Γιατί περιλαμβάνει και μεγάλα τμήματα της πρώην ευνοημένης Ελλάδας, τα οποία έχουν εδώ και καιρό καταλάβει ότι το σύστημα ήταν αντιπαραγωγικό, άδικο, μη διατηρήσιμο. Ότι είχε μετατραπεί σε παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος με πολύ λίγους κερδισμένους και όλους πια χαμένους.
Ενώ αυτή η Ελλάδα είναι η πλειοψηφία των πολιτών, στον επίσημο δημόσιο λόγο δεν αντιπροσωπεύεται. Κόμματα, συνδικαλιστικοί φορείς, επαγγελματικοί σύλλογοι, ΜΜΕ, εκφράζουν το παλιό σύστημα εξουσίας, αυτό που χρεοκόπησε. Μόνο οι ελίτ των πρώην ευνοημένων στρωμάτων δίνουν λυσσασμένες μάχες οπισθοφυλακής για να μη χάσουν τα κεκτημένα. Γιατί αυτοί έχουν να χάσουν και τα περισσότερα.
Παρ’ όλο που η Ελλάδα της συντήρησης είναι πλειοψηφία στο δημόσιο λόγο, το παιχνίδι έχει κριθεί, δεν μπορεί να το κερδίσει. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει πια λεία να διαμοιράσει στην εκλογική της πελατεία. Δεν μπορεί να κάνει διορισμούς στο χρεοκοπημένο δημόσιο, δεν μπορεί να δώσει άλλες επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση στους αγρότες, δεν μπορεί να μοιράσει αφειδώς πρόωρες συντάξεις και παχυλά εφάπαξ στα στρώματα του δημόσιου τομέα γιατί τα ταμεία δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν τις συντάξεις ούτε αυτών που είναι ήδη μέσα. Δεν υπάρχουν έργα να διανείμει με το αζημίωτο στη διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα, δεν υπάρχουν πια λεφτά προς εξαγορά υποστήριξης σε ανύπαρκτα μέσα ενημέρωσης και κρατικά σιτιζόμενους διανοούμενους. Το πάρτι τελείωσε. Οι μάχες που δίνονται αυτή την περίοδο με τόση ένταση, αφορούν μόνο τα στενά συμφέροντα αποκλειστικά των διαφόρων ελίτ του χρεοκοπημένου συστήματος. Γι’ αυτούς είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Το σύστημα εξουσίας της χρεοκοπίας δεν διανοείται να παραδώσει το μηχανισμό παραγωγής προνομίων. Γι’ αυτό οι αντιδράσεις του είναι μεγάλης σφοδρότητας, αλλά ελάχιστης μαζικότητας. Έχουν αρχίσει να χάνουν ραγδαία τη λαϊκή τους βάση. Η εκλογική τους πελατεία βρίσκεται πια απέναντι.
Παρ’ όλο που η Ελλάδα της συντήρησης είναι πλειοψηφία στο δημόσιο λόγο, το παιχνίδι έχει κριθεί, δεν μπορεί να το κερδίσει. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει πια λεία να διαμοιράσει στην εκλογική της πελατεία. Δεν μπορεί να κάνει διορισμούς στο χρεοκοπημένο δημόσιο, δεν μπορεί να δώσει άλλες επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση στους αγρότες, δεν μπορεί να μοιράσει αφειδώς πρόωρες συντάξεις και παχυλά εφάπαξ στα στρώματα του δημόσιου τομέα γιατί τα ταμεία δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν τις συντάξεις ούτε αυτών που είναι ήδη μέσα. Δεν υπάρχουν έργα να διανείμει με το αζημίωτο στη διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα, δεν υπάρχουν πια λεφτά προς εξαγορά υποστήριξης σε ανύπαρκτα μέσα ενημέρωσης και κρατικά σιτιζόμενους διανοούμενους. Το πάρτι τελείωσε. Οι μάχες που δίνονται αυτή την περίοδο με τόση ένταση, αφορούν μόνο τα στενά συμφέροντα αποκλειστικά των διαφόρων ελίτ του χρεοκοπημένου συστήματος. Γι’ αυτούς είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Το σύστημα εξουσίας της χρεοκοπίας δεν διανοείται να παραδώσει το μηχανισμό παραγωγής προνομίων. Γι’ αυτό οι αντιδράσεις του είναι μεγάλης σφοδρότητας, αλλά ελάχιστης μαζικότητας. Έχουν αρχίσει να χάνουν ραγδαία τη λαϊκή τους βάση. Η εκλογική τους πελατεία βρίσκεται πια απέναντι.
Καθώς το τοπίο εξελίσσεται αργά αλλά σταθερά έτσι, τα πιο παρασιτικά τμήματα της χρεοκοπίας δεν διστάζουν να παίξουν με τη φωτιά, να χρησιμοποιήσουν τον πιο καταστροφικό λαϊκισμό, την πιο ακραία δημαγωγία, για να δημιουργήσουν καταστάσεις έντασης, έκρυθμων συνθηκών, ώστε να καθυστερήσουν τις αναπόφευκτες αλλαγές. Να εκμεταλλευτούν την αγανάκτηση και το φόβο απέναντι στις νέες συνθήκες και να τον καναλιζάρουν σε αντιευρωπαϊκές, αντιδυτικές, αντιδημοκρατικές κατευθύνσεις. Σε σχέδια «σωτηρίας της πατρίδας», όπου οι ιθαγενείς φύλαρχοι θα προτάσσουν τα στήθη τους απέναντι στην «κατοχική εισβολή των Γερμανών», των ιμπεριαλιστών, των Εβραίων, των κερδοσκόπων, της «παγκόσμιας Διακυβέρνησης».
Όσα ακούγονται δημοσίως αυτές τις μέρες από πρυτάνεις πανεπιστημίων, πολιτικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, δεν έχουν προηγούμενο στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Προσπαθώντας να χειραγωγήσουν τον κόσμο εναντίον της ευρωπαϊκής προοπτικής, δεν διστάζουν να προωθήσουν την πιο ακραία, αντιδημοκρατική ρητορική. Αν πιστέψουμε το δημόσιο λόγο που εκφωνούν πολιτικοί γκάνγκστερ, ανεύθυνοι διανοούμενοι, τριτοκοσμικά κόμματα, επαγγελματίες επαναστάτες των τηλεοπτικών παραθύρων, ζούμε γερμανική κατοχή, εγκάθετοι παραχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, κυβερνούν δοσίλογοι, κατηγορούμενοι για εσχάτη εθνική προδοσία, απεργάζονται σχέδια εξαφάνισης του ελληνισμού με στόχο το ξεπούλημα της πατρίδας μας στους ξένους. Το πολιτικό σύστημα είναι κλέφτες και δοσίλογοι, η κυβέρνηση είναι παράνομη και σε συνθήκες «δικτατορίας», όλα φυσικά επιτρέπονται: Δεν υπάρχουν νόμοι, κανόνες της δημοκρατίας, ακόμα και η βία είναι επιτρεπτή. Αυτό είναι το μήνυμα της ρητορικής του λαϊκισμού.
Αυτή η ακροδεξιοαριστερή, συνωμοσιολογική, αντικοινοβουλευτική, αντιευρωπαϊκή, τριτοκοσμική ρητορική δεν αποτελεί κίνδυνο μόνο για τη μεταρρύθμιση της Ελλάδας και την αποφυγή της χρεοκοπίας. Οι αδίστακτοι μαθητευόμενοι μάγοι ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας. Κινδυνεύει η ίδια η υπόσταση της κοινωνίας μας μέσα στη δημοκρατική Δύση. Οι χώρες αυτοκτονούν και τα παραδείγματα είναι άφθονα γύρω μας.
Σ’ αυτή την περίεργη και κρίσιμη στιγμή δεν μπορεί κανένας να σιωπά. Καθένας πρέπει να διαλέξει «αγανάκτηση», να διαλέξει «Ελλάδα».
Σ’ αυτή την περίεργη και κρίσιμη στιγμή δεν μπορεί κανένας να σιωπά. Καθένας πρέπει να διαλέξει «αγανάκτηση», να διαλέξει «Ελλάδα».
γεροντικη αλαζονεια
Ο Μίκης Θεοδωράκης κάνει συμβολική κατάληψη στην πλατεία Αριστοτέλους (8/6/2011) και αποκαλύπτει στους δημοσιογράφους για πιο λόγο δεν απαντά στα τηλεφωνήματα του Γιάννη Μπουτάρη:
«Ο κ. Μπουτάρης είναι παραγωγός καλών κρασιών, δεν έχω να πω τίποτα µαζί του. Αν θέλει να επανορθώσει, πρέπει να ζητήσει συγγνώμη και να παρευρεθεί στην εκδήλωση»
ΣτΣ: Η αλαζονεία των αξιόλογων ανθρώπων, μας πληγώνει περισσότερο από την αλαζονεία των μη αξιόλογων.
apropos
«Ο κ. Μπουτάρης είναι παραγωγός καλών κρασιών, δεν έχω να πω τίποτα µαζί του. Αν θέλει να επανορθώσει, πρέπει να ζητήσει συγγνώμη και να παρευρεθεί στην εκδήλωση»
ΣτΣ: Η αλαζονεία των αξιόλογων ανθρώπων, μας πληγώνει περισσότερο από την αλαζονεία των μη αξιόλογων.
apropos
δε βρέχει, φτύνουνε
Έχωσε ηδονικά το δάκτυλο στο δεξί ρουθούνι. Το αριστερό το είχε καθαρίσει πριν από πέντε λεπτά. Ήταν πρωί ακόμα και έβγαζε κάτι κροκόδειλους, να! Το ξύσιμο ήταν το χόμπυ του. Γενικά. Έξυνε το κεφάλι του, το αυτί του, τη μύτη και ενίοτε τους όρχεις του, με σαφή προτίμηση στον αριστερό. Ήταν οικογενειακή παράδοση. Ο πρώτος του ξάδελφός ευφραινόταν πολύ να ξύνει συγχρόνως την κορυφή του -κατά πολύ πιο τριχωτού- κεφαλιού και την αιχμή του- κατά πολύ πιο προτεταμένου- πηγουνιού. Τον είχαν πει και τον ίδιο κάποτε χιμπατζή κάτι γκόμενες στην παραλία. Χρέωσε τότε την πιστωτική και έκανε λέιζερ. Οι τρίχες παρέμειναν στη θέση τους αλλά οι μηνιαίες άτοκες δόσεις έκαναν φτερά. Είχε κάνει κι άλλα έξοδα.
Τα πιο πεταμένα λεφτά πάντως ήταν ο αρραβώνας του. Τον είχαν ζαλίσει να την πάρει την κοπέλα. Και ζαλισμένος τι απόφαση να πάρεις, δέχτηκε. Και την πήρε. Και την απόφαση και την κοπέλα. Τη ζήτησε. Του την έδωσαν. Δε ζήτησε όμως λίγο καιρό μετά να εκδηλώσει σχιζοφρένεια ο αδελφός της. Του την έδωσε. Η μάνα του ήταν κάθετη: "Το νου σου πού πας να μπλέξεις. Τα παιδιά που θα σου κάνει θα΄ναι για το ψυχιατρείο. Αυτά τα πράματα είναι 100% κληρονομικά". Τι σημασία έχουν οι μελέτες, η κλινική εμπειρία, οι ανακοινώσεις στα συνέδρια και τα άρθρα στα επιστημονικά περιοδικά όταν υπάρχει η άποψη της μάνας;
Την παράτησε την κοπέλα. Σύντομα προέβη στις δικές του ανακοινώσεις: είχε ξεχρεώσει μαζί της. Αλλά ήταν χρεωμένος μέχρι τα ξυσμένα αυτιά. Γι' αυτό δούλευε μέχρι αργά. Δηλαδή καθόταν μπροστά σε έναν υπολογιστή και ξυνόταν. Αλλά ήταν καλός στη δουλειά του, έλεγε. Δηλαδή τα έξυνε με μαεστρία.
Μάλιστα κάποιοι συνάδελφοί του, εκτιμώντας πιθανόν το ταλέντο του, κάποτε του χάρισαν ένα χρήσιμο αξεσουάρ. Κάτι που θα έκανε το συγκεκριμένο χομπίστα να αγαλλιάσει. Σε έναν συλλέκτη γραμματοσήμων θα χάριζαν ένα δερματόδετο άλμπουμ. Σ' έναν ερασιτέχνη ψαρά τίποτε μπομπάρδες. Σ' εκείνον χάρισαν βαμβάκι και ιωδιούχο αντισηπτικό. Αν τυχόν μάτωνε από το ξύσιμο, να μη πάθει καμία μόλυνση ο άνθρωπος. Τον νοιάζονταν.
Κόλλησε τον κροκόδειλα που ψάρεψε από τα άδυτα της μύτης του, στην έσω και κάτω επιφάνεια του γραφείου, αν τον ψάχνετε, στη συλλογή με τα υπόλοιπα κακάδια, ως ψαράς και ως συλλέκτης μαζί, ενώ συνέχιζε να κοιτάει αποχαυνωμένος την οθόνη του υπολογιστή. Η αποχαύνωση δεν ήταν ωστόσο αποτέλεσμα παρατεταμένης χρήσης του Η/Υ. Δεν είχε ούτε μιάμιση ώρα δουλειάς. Η αποχαύνωση δεν ήταν επίκτητη, ήταν εγγενής. Στο γενετικό του κώδικα, εκεί δίπλα στην πληροφορία "είμαι γνήσιος απόγονος του Περικλέους" (και του Μινώταυρου θα προσθέταμε) την οποία ο ίδιος με συνοπτικές διαδικασίες είχε καταφέρει να αποκωδικοποιήσει, με το δικό του πειραγμένο σύστημα επεξεργασίας δεδομένων, υπήρχε άλλη μια καταγεγραμμένη πληροφορία. Είχε μια έμφυτη προδιάθεση στη βλακεία. Η ανεπιβεβαίωτη πληροφορία περί καταγωγής ήταν και η μόνη που θα γινόταν αποδεκτή από τον εργαζόμενο. Όλα τα άλλα ήταν κακοήθειες. Ως γνήσιος απόγονος του Σωκράτους έπαιζε το γνώθι σε αυτόν στα δάχτυλα.
Στα δάχτυλα έπαιζε όμως και ένα μικροσκοπικό πράσινο μπαλάκι. Ήταν λιγάκι κάπως από μύξα αλλά τι σημασία είχε. Ήταν πιο αποτελεσματικό για τα νεύρα του από τα stress balls που σου δίνουν οι ψυχίατροι πριν σου σπάσουν τελείως τα νεύρα. Το παιχνιδάκι του είχε φέρει σε απελπιστική κατάσταση την έγκυο συνάδελφό του, τη διαγωνίως καθήμενη και με οπτική επαφή στο θέαμα. "Ο εμετικός, ο εμετικός", είπε δυο φορές σαν ξόρκι και εκτόξευσε το πολτοποιημένο κρουασάν και το ρόφημα που είχε καταναλώσει πριν λίγο. Αηδίασε ο άνθρωπος. Τι ελεεινή να μη μπορεί να συγκρατηθεί. Ήξερε κι άλλες έγκυες που είχαν αναγούλες αλλά δεν έβγαζαν τα σωθικά τους μπροστά στον κόσμο. Τελοσπάντων, αυτός συνέχιζε να κάνει τη δουλειά του. Οι άλλοι οι άχρηστοι βρήκαν ευκαιρία με την αναμπουμπούλα να λασκάρουν. Μόνο αυτός από όλο το γραφείο δεν κουνήθηκε απ' τη θέση του. Αυτά έβλεπε το αφεντικό και τον κρατούσε τη στιγμή που γινόταν σφαγή στο γραφείο. Ο ένας μετά τον άλλο έπαιρναν πόδι.
Κάποιο μεσημέρι εκλήθη αιφνιδίως στο γραφείο του διευθυντή. Του ανακοινώθηκε χωρίς περιστροφές η απόλυσή του. Βγήκε έξω. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο τη σχισμή εκείνη του εγκεφάλου από όπου τρυπώνει και φωλιάζει το μίσος άφησε ανοιχτή. Κάποιος από τα λαμόγια στο γραφείο έβαλε ρουφιανιές στο διευθυντή. Θα τον βρει ποιος είναι και θα του γαμήσει ό,τι έχει και δεν έχει. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο τις εκκρεμότητες άφησε ανοιχτές. Θα τον βρει τον πούστη και θα τον σκίσει. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο το συρτάρι του γραφείου άφησε ανοιχτό όταν πια είχε μαζέψει και το τελευταίο πραγματάκι του. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο την πόρτα άφησε ανοιχτή φεύγοντας. Και το στόμα των συναδέλφων του. Κι αυτό το άφησε ανοιχτό. Έτσι όπως έφυγε χωρίς ένα γεια.
Τις επόμενες μέρες το δικό του στόμα και τα στόματα εκείνων που νόμισε πως τον κατέδιδαν, που νόμισε πως τον λοιδορούσαν, που δε νόμισε αλλά τον χλεύαζαν, που δε νόμισε αλλά τον περιγελούσαν, το δικό του το στόμα το σφραγισμένο με μίσος και το δικά τους τα άναυδα στόματα, θα ενώνονταν σε ένα σύνθημα, ένα γιουχάισμα, ένα αίτημα. Στην πλατεία. Εκείνος πιο ψηλά, προς τη Βουλή. Εκείνοι πιο χαμηλά, προς τις συνελεύσεις. Εκείνου τα χέρια θα έδιναν πιο πολλές μούτζες. Εκείνων θα σηκώνονταν για πιο πολλές ψηφοφορίες. Στον ίδιο τόπο, εκεί, εκεί θα έφτυνε το προτεσταντικό work ethic αλά ελληνικά, που είχε καταπιεί αμάσητο. Εκεί θα έφτυναν τον εμπαιγμό και την ειρωνεία προς τον συνάδελφο. Και πάνω στο ολισθηρό έδαφος των φτυσμένων αντανακλαστικών, σε μια αρένα όπου κανείς δεν προϊσταται, θα πήγαιναν παραπέρα. Άγνωστο πού. Αλλά παραπέρα.
niemandsrose-niemandsrose.blogspot.com
Τα πιο πεταμένα λεφτά πάντως ήταν ο αρραβώνας του. Τον είχαν ζαλίσει να την πάρει την κοπέλα. Και ζαλισμένος τι απόφαση να πάρεις, δέχτηκε. Και την πήρε. Και την απόφαση και την κοπέλα. Τη ζήτησε. Του την έδωσαν. Δε ζήτησε όμως λίγο καιρό μετά να εκδηλώσει σχιζοφρένεια ο αδελφός της. Του την έδωσε. Η μάνα του ήταν κάθετη: "Το νου σου πού πας να μπλέξεις. Τα παιδιά που θα σου κάνει θα΄ναι για το ψυχιατρείο. Αυτά τα πράματα είναι 100% κληρονομικά". Τι σημασία έχουν οι μελέτες, η κλινική εμπειρία, οι ανακοινώσεις στα συνέδρια και τα άρθρα στα επιστημονικά περιοδικά όταν υπάρχει η άποψη της μάνας;
Την παράτησε την κοπέλα. Σύντομα προέβη στις δικές του ανακοινώσεις: είχε ξεχρεώσει μαζί της. Αλλά ήταν χρεωμένος μέχρι τα ξυσμένα αυτιά. Γι' αυτό δούλευε μέχρι αργά. Δηλαδή καθόταν μπροστά σε έναν υπολογιστή και ξυνόταν. Αλλά ήταν καλός στη δουλειά του, έλεγε. Δηλαδή τα έξυνε με μαεστρία.
Μάλιστα κάποιοι συνάδελφοί του, εκτιμώντας πιθανόν το ταλέντο του, κάποτε του χάρισαν ένα χρήσιμο αξεσουάρ. Κάτι που θα έκανε το συγκεκριμένο χομπίστα να αγαλλιάσει. Σε έναν συλλέκτη γραμματοσήμων θα χάριζαν ένα δερματόδετο άλμπουμ. Σ' έναν ερασιτέχνη ψαρά τίποτε μπομπάρδες. Σ' εκείνον χάρισαν βαμβάκι και ιωδιούχο αντισηπτικό. Αν τυχόν μάτωνε από το ξύσιμο, να μη πάθει καμία μόλυνση ο άνθρωπος. Τον νοιάζονταν.
Κόλλησε τον κροκόδειλα που ψάρεψε από τα άδυτα της μύτης του, στην έσω και κάτω επιφάνεια του γραφείου, αν τον ψάχνετε, στη συλλογή με τα υπόλοιπα κακάδια, ως ψαράς και ως συλλέκτης μαζί, ενώ συνέχιζε να κοιτάει αποχαυνωμένος την οθόνη του υπολογιστή. Η αποχαύνωση δεν ήταν ωστόσο αποτέλεσμα παρατεταμένης χρήσης του Η/Υ. Δεν είχε ούτε μιάμιση ώρα δουλειάς. Η αποχαύνωση δεν ήταν επίκτητη, ήταν εγγενής. Στο γενετικό του κώδικα, εκεί δίπλα στην πληροφορία "είμαι γνήσιος απόγονος του Περικλέους" (και του Μινώταυρου θα προσθέταμε) την οποία ο ίδιος με συνοπτικές διαδικασίες είχε καταφέρει να αποκωδικοποιήσει, με το δικό του πειραγμένο σύστημα επεξεργασίας δεδομένων, υπήρχε άλλη μια καταγεγραμμένη πληροφορία. Είχε μια έμφυτη προδιάθεση στη βλακεία. Η ανεπιβεβαίωτη πληροφορία περί καταγωγής ήταν και η μόνη που θα γινόταν αποδεκτή από τον εργαζόμενο. Όλα τα άλλα ήταν κακοήθειες. Ως γνήσιος απόγονος του Σωκράτους έπαιζε το γνώθι σε αυτόν στα δάχτυλα.
Στα δάχτυλα έπαιζε όμως και ένα μικροσκοπικό πράσινο μπαλάκι. Ήταν λιγάκι κάπως από μύξα αλλά τι σημασία είχε. Ήταν πιο αποτελεσματικό για τα νεύρα του από τα stress balls που σου δίνουν οι ψυχίατροι πριν σου σπάσουν τελείως τα νεύρα. Το παιχνιδάκι του είχε φέρει σε απελπιστική κατάσταση την έγκυο συνάδελφό του, τη διαγωνίως καθήμενη και με οπτική επαφή στο θέαμα. "Ο εμετικός, ο εμετικός", είπε δυο φορές σαν ξόρκι και εκτόξευσε το πολτοποιημένο κρουασάν και το ρόφημα που είχε καταναλώσει πριν λίγο. Αηδίασε ο άνθρωπος. Τι ελεεινή να μη μπορεί να συγκρατηθεί. Ήξερε κι άλλες έγκυες που είχαν αναγούλες αλλά δεν έβγαζαν τα σωθικά τους μπροστά στον κόσμο. Τελοσπάντων, αυτός συνέχιζε να κάνει τη δουλειά του. Οι άλλοι οι άχρηστοι βρήκαν ευκαιρία με την αναμπουμπούλα να λασκάρουν. Μόνο αυτός από όλο το γραφείο δεν κουνήθηκε απ' τη θέση του. Αυτά έβλεπε το αφεντικό και τον κρατούσε τη στιγμή που γινόταν σφαγή στο γραφείο. Ο ένας μετά τον άλλο έπαιρναν πόδι.
Κάποιο μεσημέρι εκλήθη αιφνιδίως στο γραφείο του διευθυντή. Του ανακοινώθηκε χωρίς περιστροφές η απόλυσή του. Βγήκε έξω. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο τη σχισμή εκείνη του εγκεφάλου από όπου τρυπώνει και φωλιάζει το μίσος άφησε ανοιχτή. Κάποιος από τα λαμόγια στο γραφείο έβαλε ρουφιανιές στο διευθυντή. Θα τον βρει ποιος είναι και θα του γαμήσει ό,τι έχει και δεν έχει. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο τις εκκρεμότητες άφησε ανοιχτές. Θα τον βρει τον πούστη και θα τον σκίσει. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο το συρτάρι του γραφείου άφησε ανοιχτό όταν πια είχε μαζέψει και το τελευταίο πραγματάκι του. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Μόνο την πόρτα άφησε ανοιχτή φεύγοντας. Και το στόμα των συναδέλφων του. Κι αυτό το άφησε ανοιχτό. Έτσι όπως έφυγε χωρίς ένα γεια.
Τις επόμενες μέρες το δικό του στόμα και τα στόματα εκείνων που νόμισε πως τον κατέδιδαν, που νόμισε πως τον λοιδορούσαν, που δε νόμισε αλλά τον χλεύαζαν, που δε νόμισε αλλά τον περιγελούσαν, το δικό του το στόμα το σφραγισμένο με μίσος και το δικά τους τα άναυδα στόματα, θα ενώνονταν σε ένα σύνθημα, ένα γιουχάισμα, ένα αίτημα. Στην πλατεία. Εκείνος πιο ψηλά, προς τη Βουλή. Εκείνοι πιο χαμηλά, προς τις συνελεύσεις. Εκείνου τα χέρια θα έδιναν πιο πολλές μούτζες. Εκείνων θα σηκώνονταν για πιο πολλές ψηφοφορίες. Στον ίδιο τόπο, εκεί, εκεί θα έφτυνε το προτεσταντικό work ethic αλά ελληνικά, που είχε καταπιεί αμάσητο. Εκεί θα έφτυναν τον εμπαιγμό και την ειρωνεία προς τον συνάδελφο. Και πάνω στο ολισθηρό έδαφος των φτυσμένων αντανακλαστικών, σε μια αρένα όπου κανείς δεν προϊσταται, θα πήγαιναν παραπέρα. Άγνωστο πού. Αλλά παραπέρα.
niemandsrose-niemandsrose.blogspot.com
Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011
επαρχιωτικη bebe προωθηση προϊοντων
παρακαλειται το επιμελητηριον χαλκιδικης,εαν και οταν στελνει ενημερωτικα e-mails,
να μη χρησιμοποιει το bebestars.gr
και γιατι να μην απαντω σε ενα κρεοπωλειο,σε ενα μπαρ ή σε ενα στεγνοκαθαριστηριο;
α,οκ, οταν θα γινει και αντιστοιχα προεδρος του επιμελητηριου, αναλογος επαγγελματιας.
υ.γ. φαντασου δηλαδη το βουλευτη, να στελνει ως προεδρος υγειονομικης επιτροπης του κρατους, mail απο την ιδιωτικη του κλινικη.
να μη χρησιμοποιει το bebestars.grεχουν γραφεια,υπαλληλους,πληκτρολογια και φανταζομαι ηλεκτρονικη διευθυνση.
δε γουσταρω να ενημερωνομαι και να απαντω σε καταστημα παιδικων ειδων, οταν προκειται για θεματα του επιμελητηριου χαλκιδικης.και γιατι να μην απαντω σε ενα κρεοπωλειο,σε ενα μπαρ ή σε ενα στεγνοκαθαριστηριο;
α,οκ, οταν θα γινει και αντιστοιχα προεδρος του επιμελητηριου, αναλογος επαγγελματιας.
υ.γ. φαντασου δηλαδη το βουλευτη, να στελνει ως προεδρος υγειονομικης επιτροπης του κρατους, mail απο την ιδιωτικη του κλινικη.
Μπορούν οι βάτραχοι να γίνουνε λιοντάρια;
«Αφήστε την Ελλάδα ήσυχη να κάνει τη δουλειά της», δήλωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός. Σε ποιους απευθυνόταν; Άγνωστο. Η έκκλησή του πάντως ήταν αφελής. Πρώτον διότι από το παγκόσμιο μιντιακό χωριό δεν μπορείς ποτέ να αποσυρθείς, αφού υποχρεωτικά ζεις σε ένα διαρκές «τώρα» υπό τα βλέμματα των άλλων. Και δεύτερον, διότι είναι λιγότερο πιθανό να σε «ενοχλήσουν» (δηλαδή να υποστείς αρνητική δημοσιότητα), στο βαθμό που είσαι αξιόπιστος. Δεν μας αφήνουν ήσυχους οι ξένοι γιατί εμείς δεν τους αφήνουμε σε ησυχία!
Γιατί τους εμπνέουμε ανησυχία; Διότι η εγχώρια πολιτική ελίτ είναι αναξιόπιστη. Το πολιτικό σύστημα φλυαρεί περί «αλλαγής» αλλά δεν μπορεί να παραγάγει καινοτόμα πολιτικά γεγονότα: τομές που θα μεταβάλουν τις πεποιθήσεις των άλλων (εταίρων, πιστωτών, ΜΜΕ) προς μια ευνοϊκή για τη χώρα κατεύθυνση. Είναι οι δανειστές που μας ζητούν διαρκώς να κάνουμε ρηξικέλευθα πράγματα (π.χ. εκτεταμένες κρατικοποιήσεις, μείωση προσωπικού στο δημόσιο τομέα, συναίνεση), τα οποία όμως εμείς προσποιούμαστε ότι υιοθετούμε. Μόνοι μας αδυνατούμε να δράσουμε αξιόπιστα και να αλλάξουμε τις προσδοκίες τους για μας. Ιδού μερικά πρόσφατα παραδείγματα.
Συγκαλείται εκτάκτως το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, το οποίο καταλήγει να λειτουργεί ως συνεδρία παραγωγής «νέων ιδεών»! Ο έχων την πρωτοβουλία πρωθυπουργός δραματοποιεί μια ήδη δραματική με τις δηλώσεις Παπακωνσταντίνου («χρήματα υπάρχουν μέχρι τον Ιούλιο») και Δαμανάκη («μεθοδεύεται απομάκρυνση της Ελλάδας από το ευρώ») πολιτική ατμόσφαιρα, αλλά προσέρχεται στην κρίσιμη συνάντηση δίχως στρατηγική! Δεν εκπλήσσει. Τόχουμε ξαναπεί: ο Παπανδρέου δεν έχει νοοτροπία κυβερνήτη αλλά προέδρου Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Είναι στο φόρτε του όταν «διαβουλεύεται», εξού και τα «οpen gov», «ανοιχτό κόμμα», «ανοιχτός σε προτάσεις» - ανοιχτός σε όλα! Δεν συνειδητοποιεί ότι η δουλειά του κυβερνήτη είναι το αντίθετο: να αποφασίζει, να προβαίνει σε de-cisions, δηλαδή να απο-κόπτει, να απορρίπτει εναλλακτικές για να επικεντρωθεί σε με μία.
Αποκορύφωμα είναι η πομφόλυγα του δημοψηφίσματος που το πρωθυπουργικό περιβάλλον άφησε να αιωρείται. Δεν είναι μόνο ότι η διαχείριση ενός τόσο σύνθετου φαινομένου όσο η οικονομική κρίση δεν συμπυκνώνεται σε ένα διλημματικού τύπου ερώτημα. Πιο σημαντικό είναι ότι, για κάποιον που ενδιαφέρεται να πείσει τους πιστωτές του για την αξιοπιστία του, το δημοψήφισμα θα ήταν λάθος κίνηση: δείχνει έλλειψη ηγετικής αυτοπεποίθησης, εντείνει την αβεβαιότητα και, άρα, την εικοτολογία. Πως, λοιπόν, να μας «αφήσουν ήσυχους»;
Σε συνέντευξή του ο κ.Παπακωνσταντίνου το 2010 δήλωσε ότι «αν χρειαστεί να έρθουν νέα μέτρα ίσως να είναι ένας άλλος υπουργός ο οποίος να το κάνει. […] Θα σημαίνει ότι εγώ έχω αποτύχει». Του θυμίζει πρόσφατα ο Αλέξης Παπαχελάς στους «Νέους Φακέλους» τη δήλωση εκείνη, και τι απαντά; «Έστω ότι εγώ φεύγω αύριο το πρωί. Και λοιπόν; Αυτός που θα με αντικαταστήσει, θα κάνει μια διαφορετική πολιτική; Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ο Παπακωνσταντίνου;».
Ο υπουργός Οικονομικών δεν κατανοεί τον στρατηγικό χαρακτήρα των δημόσιων δεσμεύσεών του. Εκστομίζοντας μια απειλή παραίτησης πασχίζεις να μεταβάλεις αξιόπιστα τις αντιλήψεις των αντιπάλων σου ως προς την αποφασιστικότητά σου (αφού με τη δέσμευσή σου ότι θα παραιτηθείς, εναντιώνεσαι στο συμφέρον σου), έτσι ώστε να κάμψεις τις αντιδράσεις τους. Με στρατηγικούς όρους, η απειλή δεν αποσκοπεί στην πληροφόρηση αλλά στη διαμόρφωση των εξελίξεων. Αν όμως, τελικά, χάσεις τον έλεγχο των εξελίξεων και δεν υλοποιήσεις των απειλή σου, τότε μειώνεται η αξιοπιστία σου, δεν γίνεσαι πλέον πιστευτός. Αν θες να είσαι αξιόπιστος, πρέπει να διατυπώνεις απειλές που μπορείς να εκτελέσεις!
Τι προτείνει ο κ. Σαμαράς για να βγούμε από την κρίση; «Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου». Ποια είναι, όμως, η βάση της διαπραγματευτικής μας ισχύος σήμερα; Η εξαιρετική εφαρμογή του Μνημονίου ή, μήπως, το αρραγές πολιτικό μέτωπο; Για μια ακόμη φορά εμφανιζόμαστε αναξιόπιστοι: θέλουμε εκ των υστέρων να αλλάξουμε τη συμφωνία δανεισμού για να αποφύγουμε την επώδυνη εφαρμογή της.
Η πρόταση του κ.Σαμαρά θα ήταν αξιόπιστη υπό έναν όρο: ότι το αίτημα της επαναδιαπραγμάτευσης θα προερχόταν από μία νέα κυβέρνηση, η οποία δεν θα βαρυνόταν από τις δεσμεύσεις της προηγούμενης. Αλλά για να συμβεί αυτό είτε θα πρέπει ο κ.Σαμαράς να πιέσει για εκλογές (δεν το κάνει) και να τις κερδίσει (αβέβαιο), είτε θα πρέπει να συμπράξει με τον αντίπαλό του για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης, ενδεχόμενο που απορρίπτει κατηγορηματικά. Άρα, γιατί μιλά για «επαναδιαπραγμάτευση»; Γιατί αυτό ξέρει να κάνει: να δημαγωγεί.
Καταλήγουμε έτσι στην αρχική διαπίστωση. Το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο στην ιστορικά διαμορφωμένη μικρόνοιά του. Δεν μπορεί να δημιουργήσει νέα πολιτικά γεγονότα-εκπλήξεις. Ποια θα μπορούσε να είναι αυτά; Μια οικουμενική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας• μια νέα κυβέρνηση με τους πιο άξιους που διαθέτει η χώρα• η εξώθηση των αρχηγών των δύο κομμάτων εξουσίας σε παραίτηση, όπως στην περίπτωση του Τσάμπερλεν στη Βρετανία, όταν, λίγο μετά την κήρυξη πολέμου στη Γερμανία το 1939, παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία για να σχηματισθεί οικουμενική κυβέρνηση.
Οι πολιτικάντηδες θυμήθηκαν τώρα τη «σωτηρία της πατρίδας» όταν επί δεκαετίες ξεδιάντροπα λαφυραγωγούσαν τους θεσμούς της. Μηρυκάζουν κοινοτοπίες για την κρισιμότητα των περιστάσεων προκειμένου να μη χρειαστεί να δράσουν ρηξικέλευθα – να προβούν σε αντισυμβατικές πράξεις που θα παραγάγουν μια νέα πολιτική δυναμική, η οποία θα μεταβάλει θετικά για τη χώρα τις πεποιθήσεις των δανειστών μας.
Όταν πέρασες όλη σου τη ζωή σα βάτραχος πώς ξαφνικά θα γίνεις λιοντάρι; Μπορεί ο Βενιζέλος να γίνει Μπήβερμπρουκ και ο Παπανδρέου Τσόρτσιλ;
htsoukas.blogspot.com
Γιατί τους εμπνέουμε ανησυχία; Διότι η εγχώρια πολιτική ελίτ είναι αναξιόπιστη. Το πολιτικό σύστημα φλυαρεί περί «αλλαγής» αλλά δεν μπορεί να παραγάγει καινοτόμα πολιτικά γεγονότα: τομές που θα μεταβάλουν τις πεποιθήσεις των άλλων (εταίρων, πιστωτών, ΜΜΕ) προς μια ευνοϊκή για τη χώρα κατεύθυνση. Είναι οι δανειστές που μας ζητούν διαρκώς να κάνουμε ρηξικέλευθα πράγματα (π.χ. εκτεταμένες κρατικοποιήσεις, μείωση προσωπικού στο δημόσιο τομέα, συναίνεση), τα οποία όμως εμείς προσποιούμαστε ότι υιοθετούμε. Μόνοι μας αδυνατούμε να δράσουμε αξιόπιστα και να αλλάξουμε τις προσδοκίες τους για μας. Ιδού μερικά πρόσφατα παραδείγματα.
Συγκαλείται εκτάκτως το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, το οποίο καταλήγει να λειτουργεί ως συνεδρία παραγωγής «νέων ιδεών»! Ο έχων την πρωτοβουλία πρωθυπουργός δραματοποιεί μια ήδη δραματική με τις δηλώσεις Παπακωνσταντίνου («χρήματα υπάρχουν μέχρι τον Ιούλιο») και Δαμανάκη («μεθοδεύεται απομάκρυνση της Ελλάδας από το ευρώ») πολιτική ατμόσφαιρα, αλλά προσέρχεται στην κρίσιμη συνάντηση δίχως στρατηγική! Δεν εκπλήσσει. Τόχουμε ξαναπεί: ο Παπανδρέου δεν έχει νοοτροπία κυβερνήτη αλλά προέδρου Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Είναι στο φόρτε του όταν «διαβουλεύεται», εξού και τα «οpen gov», «ανοιχτό κόμμα», «ανοιχτός σε προτάσεις» - ανοιχτός σε όλα! Δεν συνειδητοποιεί ότι η δουλειά του κυβερνήτη είναι το αντίθετο: να αποφασίζει, να προβαίνει σε de-cisions, δηλαδή να απο-κόπτει, να απορρίπτει εναλλακτικές για να επικεντρωθεί σε με μία.
Αποκορύφωμα είναι η πομφόλυγα του δημοψηφίσματος που το πρωθυπουργικό περιβάλλον άφησε να αιωρείται. Δεν είναι μόνο ότι η διαχείριση ενός τόσο σύνθετου φαινομένου όσο η οικονομική κρίση δεν συμπυκνώνεται σε ένα διλημματικού τύπου ερώτημα. Πιο σημαντικό είναι ότι, για κάποιον που ενδιαφέρεται να πείσει τους πιστωτές του για την αξιοπιστία του, το δημοψήφισμα θα ήταν λάθος κίνηση: δείχνει έλλειψη ηγετικής αυτοπεποίθησης, εντείνει την αβεβαιότητα και, άρα, την εικοτολογία. Πως, λοιπόν, να μας «αφήσουν ήσυχους»;
Σε συνέντευξή του ο κ.Παπακωνσταντίνου το 2010 δήλωσε ότι «αν χρειαστεί να έρθουν νέα μέτρα ίσως να είναι ένας άλλος υπουργός ο οποίος να το κάνει. […] Θα σημαίνει ότι εγώ έχω αποτύχει». Του θυμίζει πρόσφατα ο Αλέξης Παπαχελάς στους «Νέους Φακέλους» τη δήλωση εκείνη, και τι απαντά; «Έστω ότι εγώ φεύγω αύριο το πρωί. Και λοιπόν; Αυτός που θα με αντικαταστήσει, θα κάνει μια διαφορετική πολιτική; Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ο Παπακωνσταντίνου;».
Ο υπουργός Οικονομικών δεν κατανοεί τον στρατηγικό χαρακτήρα των δημόσιων δεσμεύσεών του. Εκστομίζοντας μια απειλή παραίτησης πασχίζεις να μεταβάλεις αξιόπιστα τις αντιλήψεις των αντιπάλων σου ως προς την αποφασιστικότητά σου (αφού με τη δέσμευσή σου ότι θα παραιτηθείς, εναντιώνεσαι στο συμφέρον σου), έτσι ώστε να κάμψεις τις αντιδράσεις τους. Με στρατηγικούς όρους, η απειλή δεν αποσκοπεί στην πληροφόρηση αλλά στη διαμόρφωση των εξελίξεων. Αν όμως, τελικά, χάσεις τον έλεγχο των εξελίξεων και δεν υλοποιήσεις των απειλή σου, τότε μειώνεται η αξιοπιστία σου, δεν γίνεσαι πλέον πιστευτός. Αν θες να είσαι αξιόπιστος, πρέπει να διατυπώνεις απειλές που μπορείς να εκτελέσεις!
Τι προτείνει ο κ. Σαμαράς για να βγούμε από την κρίση; «Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου». Ποια είναι, όμως, η βάση της διαπραγματευτικής μας ισχύος σήμερα; Η εξαιρετική εφαρμογή του Μνημονίου ή, μήπως, το αρραγές πολιτικό μέτωπο; Για μια ακόμη φορά εμφανιζόμαστε αναξιόπιστοι: θέλουμε εκ των υστέρων να αλλάξουμε τη συμφωνία δανεισμού για να αποφύγουμε την επώδυνη εφαρμογή της.
Η πρόταση του κ.Σαμαρά θα ήταν αξιόπιστη υπό έναν όρο: ότι το αίτημα της επαναδιαπραγμάτευσης θα προερχόταν από μία νέα κυβέρνηση, η οποία δεν θα βαρυνόταν από τις δεσμεύσεις της προηγούμενης. Αλλά για να συμβεί αυτό είτε θα πρέπει ο κ.Σαμαράς να πιέσει για εκλογές (δεν το κάνει) και να τις κερδίσει (αβέβαιο), είτε θα πρέπει να συμπράξει με τον αντίπαλό του για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης, ενδεχόμενο που απορρίπτει κατηγορηματικά. Άρα, γιατί μιλά για «επαναδιαπραγμάτευση»; Γιατί αυτό ξέρει να κάνει: να δημαγωγεί.
Καταλήγουμε έτσι στην αρχική διαπίστωση. Το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο στην ιστορικά διαμορφωμένη μικρόνοιά του. Δεν μπορεί να δημιουργήσει νέα πολιτικά γεγονότα-εκπλήξεις. Ποια θα μπορούσε να είναι αυτά; Μια οικουμενική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας• μια νέα κυβέρνηση με τους πιο άξιους που διαθέτει η χώρα• η εξώθηση των αρχηγών των δύο κομμάτων εξουσίας σε παραίτηση, όπως στην περίπτωση του Τσάμπερλεν στη Βρετανία, όταν, λίγο μετά την κήρυξη πολέμου στη Γερμανία το 1939, παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία για να σχηματισθεί οικουμενική κυβέρνηση.
Οι πολιτικάντηδες θυμήθηκαν τώρα τη «σωτηρία της πατρίδας» όταν επί δεκαετίες ξεδιάντροπα λαφυραγωγούσαν τους θεσμούς της. Μηρυκάζουν κοινοτοπίες για την κρισιμότητα των περιστάσεων προκειμένου να μη χρειαστεί να δράσουν ρηξικέλευθα – να προβούν σε αντισυμβατικές πράξεις που θα παραγάγουν μια νέα πολιτική δυναμική, η οποία θα μεταβάλει θετικά για τη χώρα τις πεποιθήσεις των δανειστών μας.
Όταν πέρασες όλη σου τη ζωή σα βάτραχος πώς ξαφνικά θα γίνεις λιοντάρι; Μπορεί ο Βενιζέλος να γίνει Μπήβερμπρουκ και ο Παπανδρέου Τσόρτσιλ;
htsoukas.blogspot.com
