Τα γεροντικά πείσματα δεν προάγουν την πολιτική

Η Θεσσαλονίκη είναι μια εξαιρετικά επιβαρυμένη πόλη από την ιστορία, την ιδεοληψία και τη σημειολογία. Περισσότερο και από την Αθήνα διότι αποτελεί την επιτομή για το χτίσιμο του νέου επεκταμένου ελληνικού κράτους στον εικοστό αιώνα. Πληθυσμοί προστέθηκαν, αναδιανεμήθηκαν ή εξοντώθηκαν ριζικά, οι παλιές οικιστικές φυσιογνωμίες άλλαξαν άρδην και σβήστηκαν εντελώς ενώ η πολιτιστική ταυτότητα της πόλης απέκτησε πλέον ένα μονοσήμαντο χαρακτήρα εξοντώνοντας ανηλεώς κάθε άλλη ποικιλομορφία. Η Θεσσαλονίκη σήμερα είναι μια φτωχή πόλη τόσο πολιτιστικά όσο και κοινωνικά. Μια προσφυγούπολη που θέλει να ξεχάσει σταδιακά το δέος της προσφυγιάς για να αναβαπτιστεί σε ένα παραληρηματικό ιδεώδες τοπικής συνέχειας.


Βέβαια τα τραύματα του παρελθόντος είναι πολύ βαθιά και η δυσκολία στο να ιαθούν οφείλεται περισσότερο σε ένα μετατραυματικό στρες που στέκεται ακόμα αμήχανο απέναντι στην ιστορία του. Αυτά δεν λαμβάνει υπόψη του ο Μίκης Θεοδωράκης, που ιστορική του διαδρομή στα πολιτικά πράγματα είναι πολυπλόκαμη όσο και δαιδαλώδης, θα έπρεπε να είχε την αυτογνωσία να μην δημιουργεί προσωπικά ερείσματα ασύμβατα με την παρούσα αυτοεκπληρούμενη ιδιότητά του ως ένας υπερκομματικός μεσσίας της ύστερης μεταπολιτευτικής εποχής.
Σαφώς οι πολιτικές θέσεις του Μίκη Θεοδωράκη είναι έντονα συζητήσιμες όσο και αμφιλεγόμενες μέσα στη διαχρονική τους διαδρομή. Υπάρχουν μερικά προτερήματα αλλά τα ελαττώματα προβάλλουν απειλητικά τόσο προς την υστεροφημία του όσο και στο κοινωνικό αποτύπωμα. Η έξυπνη συνθηματολογική ιαχή Καραμανλής ή τανκς παράδωσε στην θέση του σε ένα ασαφές εγωκεντρικό Μίκης ή Μνημόνιο που επανακαθορίζει – άθελά του προφανώς – μια αναβίωση του παλαιοκομματισμού έναντι στο αίτημα για την πλήρη απάλειψή του. Κακά τα ψέμματα, ο Μίκης Θεοδωράκης σκέφτεται ακόμη παλαιοκομματικά. Ενώ πρεσβεύει την πολιτική υπέρβαση ταυτόχρονα έχει βρει ένα νέο επικοινωνιακό Ανένδοτο στο πρόσωπο ενός δημάρχου.

Η διαμάχη μεταξύ Μπουτάρη και Θεοδωράκη ίσως να μην φαίνεται τόσο αθώα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ συγκρούονται δύο γεροντικά πείσματα αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Η πρόκληση σαφώς είναι μονόπλευρη κι έχει καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα. Ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης προσέφερε αιτιολογημένα καθαρές εναλλακτικές λύσεις, δύο άλλες πλατείες εκτός της Αριστοτέλους, αλλά η άρνηση του υπερκομματικού μεσσία απέκτησε αίφνης την αξιακή υποδαύλιση των σκοτεινότερων εποχών της Θεσσαλονίκης. Η δολοφονία Λαμπράκη δεν μπορεί να τίθεται σαν μέτρο σύγκρισης όπως διαφάνηκε ύπουλα – εν κρυπτώ και παραβύστω – από τις αμετροέπειες περί αντίστασης.
Η επιλογή της Θεσσαλονίκης – και ειδικά της πλατείας Αριστοτέλους – δεν ήταν τυχαία. Μια επικοινωνιακή λαίλαπα ακολούθησε στα λεγόμενα “πατριωτικά” μπλογκ. Το αποκορύφωμα αυτής της ασύδοτης προπαγάνδας βγήκε στο άρθρο κάποιου Γεωργίου Μαλούχου στο ΒΗΜΑ, με τίτλο “Ο κ. Μπουτάρης βλάπτει σοβαρά τη Δημοκρατία“! Κι όλα αυτά για μια εξαιρετικά επιβαρυμένη πλατεία από εμπορικές επιχειρήσεις και ξεπερασμένες ιδεοληψίες που μόνο κακό επέφεραν με το μικροπολιτικαντισμό και τη λαμογιά των προηγούμενων διαχειριστών της εξουσίας στην πολύπαθη προσφυγούπολη.

Η ηλικία του Μίκη Θεοδωράκη ίσως συγχωρεί τη φιλαυτία του, χαρακτηριστικό πολλών επιφανών που πλησιάζουν τη δύση του βίου τους, αλλά δεν δικαιολογεί αυτό τον εσμό των αυλοκολάκων που τον περιστοιχίζει. Δεν δικαιολογεί επίσης τη μεγάλη του καλλιτεχνική αξία, εξάλλου πάρα πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες ήταν εξαιρετικά αντιπαθείς τόσο στη προσωπική τους ζωή όσο και στις πολιτικές απόψεις. Αλλά τους θυμόμαστε και τους τιμάμε για το μέγιστο καλλιτεχνικό έργο που προσέφεραν.
Η πλατεία Αριστοτέλους δεν είναι φυσικά μια ιερή αγελάδα. Αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να είναι η κλωτσοπατινάδα του κάθε πικραμένου. Οι αιτιάσεις του κ. Μπουτάρη είναι λογικές αν και χάνει κι αυτός αρκετά το δίκιο του με την υπερπροβολή του θέματος. Δεν φταίει λοιπόν η πλατεία Αριστοτέλους αλλά αυτοί που την εκμεταλλεύονται ιδεοληπτικά. Περισσότερο ο ανένδοτος Μίκης, πολύ λιγότερο ο Μπουτάρης που δίκαια έθεσε κάποια όρια στον μικροπολιτικαντισμό.

Δεν υπάρχουν ιεροί τόποι λοιπόν. Αλλά αυτοκρατορικές συμπεριφορές.

blog.teleologikos.eu