Φτάνει μόνο η αγανάκτηση;

“ΟΧΙ στη δικτατορία της “Νέας Τάξης” (η επταετία ήταν τουλάχιστον ειλικρινής γιατί έδειχνε το πρόσωπό της) γιατί αυτή είναι παρούσα-απούσα, είναι παντού και πουθενά γιατί, ενώ μπορείς δήθεν να μιλάς “ελεύθερα”, εάν αυτά που λες είναι αντίθετα με αυτά που επιβάλλει η σύγχρονη προπαγάνδα δεν σε φυλακίζουν πια στον τόπο μας αλλά σε αποκλείουν, σε αφορίζουν, σε χαρακτηρίζουν αιρετικό και γραφικό, σε περιθωριοποιούν μέχρι να σε τελειώσουν”.


Η παραπάνω παράγραφος βρίσκεται σε φυλλάδιο που δινόταν χτες το βράδυ στους “αγανακτισμένους”, στην “πάνω” πλατεία Συντάγματος. Το φυλλάδιο φέρει την υπογραφή της “Δημοκρατικής Ριζοσπαστικής Κίνησης”. Στην “πάνω” πλατεία έβγαζε επίσης πύρινο λόγο ο γιατρός Δημήτρης Αντωνίου, γνωστός για τη μήνυση εναντίον των βουλευτών που ψήφισαν το Μνημόνιο, καθώς τους κατηγορεί για εσχάτη προδοσία.
Στο υπαίθριο λοιπόν, δικαστήριο που στήθηκε, ο γιατρός με πάθος προσπαθούσε να αφυπνίσει τον κόσμο και το ακροατήριο “τα έχωνε” κάθε φορά που αναφερόταν στους εθνικούς προδότες. Ένα σκηνικό που ζούμε καθημερινά στις τηλεοράσεις και σε εκπομπές, τύπου Αυτιά, Μάκη Ζούγκλα, Χαρδαβέλα, είχε μεταφερθεί απέναντι από το ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρεταννία” με βασικό συστατικό την αποθέωση της δημαγωγίας.
Προχωρώντας προς τον Άγνωστο, το γνωστό ενθουσιώδες πλήθος έριχνε μούτζες και λέηζερ προς τη Βουλή. Η γηπεδική ατμόσφαιρα έσπαγε την βαρυθυμία των αστυνομικών που εμφανώς δεν έβλεπαν την ώρα να πάνε σπίτια τους καθώς τους είχε φάει η ορθοστασία.

Στην “κάτω” πλατεία με τις αριστερές αποχρώσεις είχε ξεκινήσει η συνέλευση και οι ομιλητές διαδέχονταν ο ένας τον άλλο με συνθηματολογικό και προσχηματισμένο λόγο. Δε θα μπορούσε να γίνει εξάλλου κι αλλιώς για δύο κυρίως λόγους: α) ο χρόνος ομιλίας είναι απελπιστικά μικρός, β) το ακροατήριο έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους παρεμβάσεις καθώς νεολαίοι οι περισσότεροι έχουν ήδη “εκπαιδευτεί” στα αμφιθέατρα των σχολών τους ή αν δεν είναι φοιτητές, έχουν ήδη έτοιμη την αντζέντα από τη συμμετοχή τους στους συνδικαλιστικούς αγώνες και τις αναρίθμητες διαδηλώσεις.

Το αντιμνημονιακό μένος, η οικονομική κρίση, η αδυναμία της κυβέρνησης να θέσει τις βάσεις για ανάπτυξη κατάφεραν να κατεβάσουν στο Σύνταγμα πριν δέκα μέρες, χιλιάδες κόσμου. Άνθρωποι που έχουν χάσει τη δουλειά τους, χαμηλόμισθοι, φοιτητές κλπ. ζήτησαν να δοθούν προοπτικές για το μέλλον. Χτες η πλατεία με εμφανώς λιγότερο κόσμο έχει “παραδοθεί” στους “επαγγελματίες” που βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να διαδώσουν ό,τι και πριν την κρίση διατυμπάνιζαν.

Οι όποιες συλλογικότητες δημιουργούνται (και δεν είμαι καθόλου εναντίον στο να συνευρίσκονται οι άνθρωποι και να συνομιλούν) αποκτούν δυναμική όταν έχουν κάτι νέο να πουν, αφού έχει προηγηθεί η αυτοκριτική και έχουν αμφισβητηθεί οι μέχρι τώρα βεβαιότητες. Και κάτι τέτοιο δε γίνεται στο Σύνταγμα. Το σύστημα στο οποίο οι “αγανακτισμένοι” συναισθηματικά εναντιώνονται, δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν πραγματικά θέλουν να καταρρεύσει. Για παράδειγμα: πόσοι από τους συγκεντρωμένους θα δέχονταν την επόμενη μέρα να ζουν χωρίς χρήμα, μέσα σε μια ανταλλακτική οικονομία. Ακραίο ίσως το παράδειγμα, αλλά ώρες ώρες, όταν περνάω από το Σύνταγμα έχω την αίσθηση (συγχωρέστε με, ίσως κάνω και λάθος) ότι οι “αγανακτισμένοι” φωνάζουν γιατί έχουν χάσει την ελπίδα και την πιθανότητα ότι κάποια στιγμή στη ζωή τους, με το έναν ή άλλο τρόπο θα μπορούσαν να έχουν συμμετοχή στον πλούτο και στην ανεξέλεγκτη, ηδονιστική κατανάλωση, έτσι όπως τη βίωσαν οι προηγούμενες γενιές.
Καταλήγοντας θεωρώ ότι η αγανάκτηση και ο θυμός θα παραμείνουν αγανάκτηση και θυμός, όχι μόνο όταν η οποιαδήποτε εκλεγμένη κυβέρνηση ολιγωρεί και αδυνατεί, για οποιουσδήποτε λόγους να δώσει τις δέουσες λύσεις, αλλά όταν και οι “αγανακτισμένοι” αμφισβητίες δεν προβάλλουν ένα στοιχειώδη προγραμματικό τρόπο υλοποίησης των αιτημάτων τους.

feleki.wordpress.com