Ο υπεραγανακτισμένος κ. Θεοδωράκης

Ιδού λοιπόν και ο υπεραγανακτισμένος έλληνας:

Μίκης Θεοδωράκης.

Δηλώνω εξαρχής ότι αναφέρομαι στον άνθρωπο και πολιτικό και όχι μουσικό Μίκη Θεοδωράκη (διότι προβλέπω τα «ναι μεν αλλά», «παρακαλώ λίγο σεβασμό», «ο πληθωρικός Μίκης» και άλλα τέτοια υποκριτικά).

Θεσπέσια η μουσική του, χτυπάει στην καρδιά μας ακόμη. Και φυσικά δεν ξεχνώ τα όσα τράβηξε στη Μακρόνησο. Μετά έφυγε στο Παρίσι και η επανεμφάνισή του στην πολιτική πήγαινε μαζί με την διαρκή, καταιγιστική και υψηλής ποιότητας μουσική του δημιουργία.
Αλλά ως εδώ και μη παρέκει.
Το θέμα μας είναι η συγκέντρωση που θέλει να κάνει αύριο (Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011) στη Θεσσαλονίκη. Μετά τη συγκέντρωση που έκανε στην Αθήνα και τα όσα ακολούθησαν από κάποιους από τους ακροατές του («Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» και άλλα τέτοια δημοκρατικά και πλήρως νεοταξικά).
Ποιο παρελθόν απ’ όλα;
Αντιγράφω από δήλωση του κ. Θεοδωράκη: (…) «δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω σε κείνες τις εποχές, που η εξουσία με αντιμετώπιζε σαν πολίτη β' κατηγορίας». Μάλιστα.

Να μη γυρίσετε κ. Θεοδωράκη. Ούτε σε κείνες ούτε σε άλλες, τότε δηλαδή που κάποιος με τα δικά σας στοιχεία:
1. Εφυγε από το δεσμωτήριο της χούντας με το αεροσκάφος του κ. Ζαν Ζακ Σερβάν – Σρεμπέρ (φιλόδοξου εκδότη του γαλλικού περιοδικού L’ Express, κεντροδεξιάς τοποθέτησης) που ενδιαφερόταν σφόδρα να αρχίσει πολιτική καριέρα με κάτι ηχηρό. Πέτυχε το ηχηρό, έχασε την καριέρα. Ολοι χαρήκαμε. Ισαμε που άρχισε να αφήνει αιχμές για συντρόφους του που παρέμεναν στα κελιά.
2.Εφυγε από το ΚΚΕ και εντασσόταν μια στο ΚΚΕ εσ. και μια στην ΕΔΑ (περίπου σαν τον Πάγκαλο).
3.Εφυγε από τους …αναθεωρητές και γύριζε στο ΚΚΕ.
4.Μετά την πτώση της δικτατορίας δήλωσε: «Καραμανλής ή τανκς» βοηθώντας τα μέγιστα αυτόν που έφυγε κρυφά από τη χώρα να καταγάγει τη μεγαλύτερη εκλογική νίκη μεταπολεμικά. Η αριστερά (τάχα μου ενωμένη) βούλιαξε σε μονοψήφιο.
5.Εφυγε από το ΚΚΕ και κατήγγειλε μετά από μια συναυλία του στη Θεσσαλονίκη τα μέλη της ΚΝΕ, βαφτίζοντας τα γενίτσαρους.
6.Ξαναγύρισε στο ΚΚΕ που τον κατέβασε για δήμαρχο στην Αθήνα.
7.Αποχώρησε (βαρέθηκα το «έφυγε») από το ΚΚΕ και για ένα διάστημα επαινούσε το ΠΑΣΟΚ.
8.Τοποθετείται στην εμπροσθοφυλακή των πολιτικών που κατήγγειλαν το ΠαΣοΚ και τον ηγέτη του, Αντρέα Παπανδρέου.
9.Δεν τον «παίζουνε» στην Οικουμενική κυβέρνηση και όταν τη ρίχνει ο Μητσοτάκης συντάσσεται μαζί του και γίνεται υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
10.Δηλώνει επανειλημμένα ότι αποχωρεί από την πολιτική και τελικά έτσι γίνεται, καθώς ουδείς πλέον του προτείνει συνεργασία.
11.Στο διάστημα που μεσολάβησε καταγγέλλει την εμπορευματοποίηση του τραγουδιού και αναλαμβάνει τη σύνθεση ορατορίου που του παρήγγειλε ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος.
12.Σε ανύποπτο χρόνο βγαίνει και κάνει δήλωση που πάνω κάτω έλεγε πως όποιοι μιλάνε για το Χριστόδουλο πρέπει προηγουμένως να πλένουν το στόμα τους.
13.Ιδρύει Κίνημα με τίτλο «Σπίθα» και στην πρώτη του εμφάνιση στο Βελλίδειο γίνεται δεκτός από πλήθη που η τοποθέτηση τους είναι εμφανώς εθνικιστική (με προεξάρχοντες διάφορους επαγγελματίες του είδους).

Αυτός λοιπόν ο κύριος λέγεται επίσης Μίκης Θεοδωράκης και αντί να καθίσει σπίτι του, στα 84 του, επιθυμεί να παίξει ξανά ρόλο στο πολιτικό παιχνίδι, εκμεταλλευόμενος την απαξίωση των κομμάτων και τη θολούρα που επικρατεί. Και τα βάζει με το δήμαρχο Μπουτάρη διότι ο δεύτερος θέλει να τηρήσει απόφαση που αποκλείει (και καλά κάνει) τις πολιτικές συγκεντρώσεις από την κάτω πλατεία Αριστοτέλους. Τα βάζει και με τον Πρύτανη του Αριστοτέλειου και ως αύριο έχει ο θεός (του).
Και προκαλεί: «Στην περίπτωση που επιμείνουν στις απαγορεύσεις και στους αποκλεισμούς, δηλώνω ότι από το απόγευμα της Πέμπτης θα "καταλάβω" μόνος μου τον δημόσιο αυτόν χώρο, που μου ανήκει όπως ανήκει σε όλους, και αν τολμούν, ας έλθουν να με διώξουν δια της βίας».

Μα τι γυρεύει;
Δεν ξέρω πως λέγεται αυτό το σύνδρομο. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο δήμαρχος εκλέχτηκε από μας (την πλειοψηφία δηλαδή, για να συνεννοούμαστε) και όχι από τον κ. Θεοδωράκη ή κάποιους από αυτούς που στο παρελθόν υπηρετούσε συνειδητά και εκ των υστέρων έβριζε.

Αραγε, σκέφτηκε ποτέ ο κ. Θεοδωράκης ότι στη σημερινή κατάντια της χώρας συνέβαλε κι αυτός με το παράδειγμά του και την πολιτική τους δράση; Την αμετροέπεια και την πρακτική του ανεμόμυλου; Όταν κάποια νέα παιδιά πιάνουν όλο τον πολιτικό κόσμο στο στόμα τους, αυτόν τον εξαιρούν; Η το πρότυπο που σήμερα καταδικάζουν ήταν ακριβώς αυτό που υιοθέτησε μεταπολιτευτικά ο κ. Θεοδωράκης;
Ο οποίος, προφανώς έχοντας ζηλώσει τη δόξα του Πεταλωτή του Α΄, μας γυρίζει με τη σειρά του πίσω, αλλά με εκδοχή λίγο περίεργη: «Παλαιότερα, επί εποχής βασιλευομένης δημοκρατίας, που είχα το ίδιο πρόβλημα κάθε φορά που σκόπευα να πάω στην Θεσσαλονίκη, γνώριζα το κέντρο από το οποίο εκπορεύονταν οι απειλητικές προειδοποιήσεις». Μάλιστα. Αυτό το κέντρο μήπως ήταν η δεξιά; Την οποία ως υπουργός υπηρέτησε ο κ. Θεοδωράκης;

Και για να γυρίσουμε στο σήμερα: στην ομάδα των συνεργατών του μήπως υπάρχουν ακροδεξιοί, εθνικιστές θεούσοι και ψιλικατζήδες της πολιτικής; Λάδι θα βγουν κι αυτοί μαζί με τον κ. Θεοδωράκη;
Ο δήμαρχος Μπουτάρης, που αντιπρότεινε η συγκέντρωση να γίνει στη Νέα Παραλία ή στην πλατεία Λαϊκής Αγοράς, απάντησε σ’ όλα αυτά: «Εγώ τον σέβομαι τον Θεοδωράκη. Το νταηλίκι όμως ότι "θα πάω και θα την καταλάβω" δεν το καταλαβαίνω. Είναι λίγο περίεργο».

Δεν είναι;

του Κλέαρχου Τσαουσίδη