Η πιο αλληγορική εικόνα της Ελλάδας - έβερ.

Αίσθηση προκαλεί φωτογραφία που «τραβήχτηκε» τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας, μετά την εκδήλωσης της πυρκαγιάς σε δασική έκταση στα Σελλά.
Στο φακό του φωτορεπόρτερ Γιάννη Πεφάνη, καταγράφεται ο κόσμος να γελά και να γλεντά χορεύοντας ενώ πίσω τους στην κορυφογραμμή έχει ξεπροβάλλει το πύρινο μέτωπο.
 Η λήψη της φωτογραφίας έγινε στις τέσσερις σήμερα το πρωί, δηλαδή δυο ώρες μετά την έναρξη της φωτιάς. 
Σύμφωνα με μαρτυρίες πολιτών που βρέθηκαν στο χώρο της θρησκευτικής πανήγυρης, όταν οι φλόγες «ξεπήδησαν» από το βουνό και έγιναν αντιληπτές, ένας εκ των παρευρισκόμενων φώναξε «φωτιά».
Τότε φέρεται μέλος του Συλλόγου της περιοχής να τον πλησίασε και να του ζήτησε να σιωπήσει για να μην θορυβηθεί ο κόσμος και διαλυθεί το πανηγύρι...
πηγή

Φθόνος και μετριοκρατία

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη /athina984.gr


Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει. Albert Camus
Εδώ και σαράντα, περίπου, χρόνια, η χώρα αυτή καταδυναστεύεται από το χειρότερο πολίτευμα που έχει επινοήσει η ανθρωπότητα, το καθεστώς της μετριοκρατίας. Κύριο χαρακτηριστικό του, η εξισωτική κατάταξη των πολιτών με αυθαίρετους συλλογισμούς στη δικτατορία του μέσου όρου. 
Η επιλογή αυτού του «πολιτεύματος» από την ελληνική κοινωνία, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Το «κοινωνικό συμβόλαιο» της ημιτελούς μεταπολίτευσης του 1974, είχε ως βασική αρχή την «μικρή» και «μεγάλη» διαπλοκή να βρίσκεται στο απυρόβλητο της κοινωνικής κριτικής και επιτίμησης. 
Βασική προϋπόθεση για να επιτευχθεί αυτό ήταν ο εξοβελισμός κάθε έννοιας αριστείας από την κοινωνική ζωή, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την επέλαση των μετρίων σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο άριστος, ο άνθρωπος που βασισμένος στις ίδιες του τις δυνάμεις, γνώσεις, δεξιότητες, θεωρήθηκε αποσυνάγωγος, αφού με τη δράση του υπονόμευε τα σαθρά θεμέλια ενός συστήματος που βασιζόταν στη ραστώνη, τη διαπλοκή, του αλισβερίσι, με βασική ιδεολογική αρχή την «ήσσονα προσπάθεια». 
Οποιοσδήποτε προσπαθούσε να ξεχωρίσει, γίνονταν αμέσως δακτυλοδεικτούμενος ως παράδειγμα προς αποφυγή. Ένα τοίχος απομόνωσης τον περιέβαλε είτε στους χώρους δουλειάς είτε στα ιδρύματα σπουδών. Ας μη ξεχνάμε ότι είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη όπου δεν υπάρχουν σχολεία αριστείας, σχολεία που θα ενθαρρύνουν την προσπάθεια διάκρισης, τον αγώνα για βελτίωση των γνώσεων και των δεξιοτήτων. 


Η «κοινωνία των μετρίων» δεν ανέχεται οποιαδήποτε διάκριση βασίζεται στον κάματο, την προσπάθεια, την αυταπάρνηση. Απεναντίας, αποθεώνει κάθε μετριότητα που με πλάγιους και διαβλητούς τρόπους αναρριχάται σε προβεβλημένες θέσεις. Η «κοινωνία των μετρίων» θέλει μέτριους ηγέτες, αντανάκλαση της δικής της ανεπάρκειας να κατανοήσει την ιστορική συγκυρία, τις ανάγκες και τις προτεραιότητές της. Η «κοινωνία των μετρίων» λατρεύει τους διαλάμψαντες  κατά τον παρελθόν, τρέφεται από την παρελθοντολαγνεία, μα δεν ανέχεται τους συγκαιρινούς που κοπιάζουν ασταμάτητα. 
Πόσες και πόσες ιδέες καινοτόμες και αποτελεσματικές δε θάφτηκαν σε τούτο τον τόπο από μέτριους ακαδημαϊκούς και ακόμη πιο μέτριους γραφειοκράτες. Πόσοι και πόσοι επιφανείς επιστήμονες, τεχνοκράτες, ειδικοί, δεν αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν προκειμένου, όχι να τύχουν αναγνώρισης (αυτή έρχεται πολύ αργότερα και με πολύ κόπο), μα για να βρουν τις κατάλληλες συνθήκες να δουλέψουν και να παράξουν. Η Ayn Rand εύστοχα σημείωσε πως  «μετριότητα δεν σημαίνει μέτρια νοημοσύνη. Είναι μία μέτρια νοημοσύνη που μισεί και φθονεί αυτούς που είναι καλύτεροι».
Δίδυμος αδελφός της μετριοκρατίας είναι ο φθόνος. Ο φθόνος για καθένα που ξεχωρίζει, για εκείνον που διακρίνεται με την αξία του και την προσπάθεια του, για εκείνον που έχει στόχους και με κόπο, θυσίες και αυταπάρνηση θέτει στόχους και τους επιτυγχάνει. Ο φθόνος μισεί τον επιτυχημένο, όχι με την έννοια που έδινε η μεταμοντέρνα θρησκεία του life style, αλλά τον επιτυχημένο με την έννοια του Διαφωτισμού. 
Ο φθόνος όμως είναι ένα καρκίνωμα μεταστατικού τύπου που κατατρώει στα σωθικά και του ανθρώπου και της κοινωνίας. Υπονομεύει κάθε προσπάθεια βελτίωσης, φοβούμενος μη διαταραχθεί η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, μην αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Ο φθόνος της μετριότητας οδηγεί στην επικράτησης της κυρίαρχης, εδώ και δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία, ιδεολογία όπου «η επιτυχία θεωρείται ποινικό αδίκημα», όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει η μεγάλη κυρία της ελληνικής δημοσιογραφίας Ελένη Βλάχου.


Ας μην απορούμε λοιπόν πως φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση. 

Λέτε να παραιτηθούν οι δήμαρχοι; Και τι θα απογίνουμε χωρίς αυτούς;

Θύμωσαν οι δήμαρχοι και απειλούν να παραιτηθούν αν τους κόψουν ακόμα περισσότερο την κρατική επιχορήγηση ( κόκκινη γραμμή τα 2.7δις) ή τους περιορίσουν τους μισθούς λέει το ρεπορτάζ του Βήματος. Έπαθα τέτοιο σοκ από το ενδεχόμενο να μείνουμε χωρίς ΟΤΑ,  που παραφρόνησα και έγραψα στο απόφθεγμα των ημερών, αλλά και στο fb τα εξής:
«Tα 2,7 δις είναι η κόκκινη γραμμή των ΟΤΑ για επιχορήγηση από το κράτος. Να ένα καλό ισοδύναμο. Γιατί δεν τους κλείνει τελείως; Σάμπως τι καλό έχει δει ο πολίτης από τους ΟΤΑ; Με τα δημοτικά τέλη που πληρώνει, μια ιδιωτική εταιρία του μαζεύει τα σκουπίδια, του συντηρεί τους δρόμους και του φροντίζει τις πλατείες και τα πάρκα. Οι δήμοι δεν κάνουν ούτε αυτά.»
Οι γραμμές αυτές ως ήταν φυσικό προκάλεσαν ευμενή και δυσμενή σχόλια. Μερικοί φίλοι σοκαρίστηκαν. Δεν σοκάρονται βέβαια από το όργιο που συμβαίνει εδώ και χρόνια στους δήμους, αλλά από αυτά που έγραψα. Και δεν σοκάρονται γιατί οι δημοτικοί άρχοντες εκλέγονται και άμα λειτουργεί ο θεσμός των εκλογών λειτουργεί και η δημοκρατία.  Όμως έχω γράψει και χειρότερα πάνω σε αυτό το θέμα. Λατρεύω την τοπική αυτοδιοίκηση είναι αλήθεια. Για όσους θέλουν να ξέρουν τις απόψεις μου αναρτώ ένα παλιότερο σχετικό κείμενο και τους αφιερώνω. Είναι γραμμένο την εποχή που περιμέναμε την τρόικα.....


Φράγκοι, Λατίνοι, Νορμανδοί έρχονται από πέρα......
3 Αυγούστου 2010
Σαν λουλούδια ανοίγουν τα σκάνδαλα στους Δήμους. Απόλαυση να τα βλέπεις και να τα νιώθεις να σκορπίζουν τις ευωδιές τους.
1,7 δις τα συνολικά βεβαιωμένα χρέη, αλλά κανείς δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει το νούμερο, 30 δήμοι στο κόκκινο, ανοίγει και πάλι ο φάκελος υπεξαίρεσης 35 εκατ. ασφαλιστικών εισφορών στο δήμο Θεσσαλονίκης, 170 εκατ. τα χρέη στο δήμο ης Αθήνας αλλά μάλλον είναι  παραπάνω, ο δήμος Πειραιά κήρυξε στάση πληρωμών, 280 εκατ. τα χρέη του πλούσιου δήμου Αμαρουσίου κλπ. Είναι λίγα στοιχεία που αναφέρουν τα ΝΕΑ. Την άποψή μου για το τι συμβαίνει στους Δήμους την έχω καταθέσει αναλυτικά σε προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο: Οι δημοτικοί άρχοντες, ο Καλλικράτης και η οργάνωση των πολιτών.
Σήμερα θέλω να το απολαύσω.
Όλοι βέβαια ισχυρίζονται ότι πληρώνουν τόκους, δηλαδή παλιές αμαρτίες που μια ίδια ή διαφορετική,  δημοκρατική βεβαίως, παράταξη χρέωσε στο Δήμο. Όταν όμως αναλάμβαναν ως θριαμβευτές το βράδυ των εκλογών δεν μας ανάφεραν τίποτα σχετικό. Δεν μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν στο λαό ότι ο Δήμος είναι χρεωμένος μέχρι τα μπούνια και ως εκ τούτου θα κάνει πολιτική λιτότητας. Αντιθέτως όλοι οι δανειολήπτες, εμφάνιζαν, 4 χρόνια τώρα, ένα πολύ large χαρακτήρα. Και δώσε αναπλάσεις στις πλατείες, και δώσε παρτέρια σαν οχυρωματικά έργα στο Μπέλες και δώσε τουβλάκια σε όλα τα μεγέθη και τους τύπους και δώσε εκδηλώσεις, και δώσε γεύματα, και δώσε δημαρχεία, και δώσε διορισμούς και δώσε πνεύμονες πρασίνου και δώσε το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο και βιοκλιματικά και καλά πάρκα και δώσε ότι άλλη απίθανη παπαριά υπάρχει, για να ξοδεύεται αφειδώς δημόσιο χρήμα, να δουλεύει το δίκτυο. Και ο δημότης να ρωτάει αν θα του μαζέψουν τα σκουπίδια. Και μετά στην ουρά για το δάνειο με την εγγύηση του δημοσίου. Ένα ατέλειωτοparty, σαν αυτό που φανταζόμασταν ότι θάναι η ζωή μας όταν ήμασταν ακόμα παιδιά.
Το βλέπεις αυτό στα μάτια τους τη μέρα της νίκης, μια αισιοδοξία, μια τρελή χαρά, μια δίψα γι’ αυτό που θα επακολουθήσει, μια γυαλάδα καλοζωισμένων ανθρώπων στο ξυρισμένο δέρμα τους, μια ξηρότητα στο πάνω χείλος, δείγμα της προσμονής που δεν κρατιέται, μια υψωμένη γροθιά που κρατάει σφιχτά το μίτο που οδηγεί στο ταμείο.  
Τώρα βγαίνουν ιδρωμένοι στα κανάλια και κλαίγονται, δεν βγαίνουμε, δεν έχουμε, πεινάμε, δώστε κάτι, δώστε δυο πεντακοσάρικα, φταίει ο Καλλικράτης, φταίνε οι Νορμανδοί, οι Φράγκοι, οι Σάξονες, όλοι αυτοί οι βάρβαροι που ήρθαν σαν τους μπάτσους να μας διακόψουν το partyστην καλύτερη στιγμή  του, πάνω που χορεύαμε  το « Ας κρατήσουν οι χοροί». Έχετε δίκιο, σας νιώθω, οι άλλοι φταίνε, οι δανειστές και τα διορισμένα μίσθαρνα σκυλιά τους, όχι εσείς, Εσείς είστε εκλεγμένοι, δημοκρατικά και ετοιμάζεστε τον Οκτώβρη να αναβαπτισθείτε στην κολυμπήθρα της Δημοκρατίας με τους ψήφους του αμέτοχου λαού. Του λαού που ναρκισσεύεται νομίζοντας πως είναι κυρίαρχος, του λαού που δεν έμαθε ποτέ τι σημαίνει συλλογική ευθύνη, που δεν ρώτησε ποτέ, που τα βρίσκετε και κάνετε.  
Μόλις εκλεγείτε, πιστεύετε ότι έχετε πάρει πάλι την πράσινη κάρτα για να συνεχίσετε το party που έμεινε στη μέση. Αλλά δυστυχώς παιδιά υπολογίζετε χωρίς το ξενοδόχο. Και ο ξενοδόχος μπαινοβγαίνει στο μαγαζί με κάτι παλιομοδίτικες τσάντες και κάτι μπλε κουστουμάκια, είναι διαβασμένος, επίμονος κηπουρός, δεν δέχεται ούτε τις μεταφράσεις μας, έχει δικό του μεταφραστή, είναι παλιοτεχνοκράτης, νεοφιλελεύθερος, καριόλης, φασίστας, Ναζί, παλιοτόμαρο, κατακτητής και ότι άλλο θέλετε, αλλά είναι αυτός που σας φέρνει δώρο ,ένα μονό παπούτσι. Να δούμε αν θα καταφέρετε να βάλετε τα δύο σας πόδια μέσα.
mhmadas.blogspot

δεν είναι ανίδεοι,είναι απατεώνες

πηγή

Υπάρχουν και ..."καλές" ιδιωτικοποιήσεις;

Τότε: 
16 μήνες απεργιακών κινητοποιήσεων από το 2008 μέχρι και το 2009 εναντίον της υπογραφής της σύμβασης με τους Κινέζους, δεκάδες επερωτήσεις στη Βουλή από την τότε αντιπολίτευση, που έκαναν λόγο για ξεπούλημα των λιμανιών της χώρας,λυσώδης αντίδραση εργατοπατέρων και συγκεκριμένων κομμάτων που τους ...πατρονάρουν, μέχρις ότου υπογραφεί.η σύμβαση παραχώρησης των προβλητών ΙΙ και ΙΙΙ με την εκχώρηση δικαιώματος μακροχρόνιας εκμετάλλευσης από τον ΟΛΠ στην COSCO .
. 
Τώρα: 

-Δημιουργία περίπου 1000 νέων θέσεων εραγσίας για Έλληνες μέσα σε 2 χρόνια
-Απόδοση τουλάχιστον 2,2 εκ. ευρώ το μήνα από την Cosco στα κρατικά Ταμεία.
-Η ξέφρενη πορεία του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας που καταγράφηκε το 2011 με άνοδο της τάξης του 73,5% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, φθάνοντας τα 1.188.100 εμπορευματοκιβώτια, συνεχίζεται με ακόμη πιο εντυπωσιακή αύξηση το πρώτο πεντάμηνο του 2012 με άνοδο της τάξης του 130% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2011 καταγράφοντας μάλιστα τις καλύτερες επιδόσεις μεταξύ όλων των εμπορευματικών σταθμών της COSCO στην Ευρώπη!


Αυτά για να μη...δαιμονοποιούμε όλες τις ιδιωτικοποιήσεις..
Δεν είναι απαραίτητα κάτι θετικό για ένα σύγχρονο κράτος να πουλά τη Δημόσια περιουσία αλλά τα αποτελέσματα δείχνουν πως αν μια κρατική εταιρεία περάσει στα χέρια σοβαρών ιδιωτών επενδυτών δεν θα επέλθει άμεσα και το ...χάος.Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί.
Ας σοβαρευτούμε κάποτε..
greece-salonika.blogspot

eargasm

Επιτελους! Έβαλαν Air Condition στην Ακρόπολη

Άμεσα αντέδρασε ο υφυπουργός Πολιτισμού ο οποίος έσπευσε να λύσει το πρόβλημα των εργαζόμενων που ζεσταίνονται, ώστε ο αρχιολογικός χώρος να μην ξανακλείσει νωρίτερα όταν ανεβαίνει η θερμοκρασία

Ένας άντρας (ο Κώστας Τζαβάρας) και το όραμά του: Πλέον ο Παρθενώνας γίνεται ελκυστικός για τον τουρίστα, αφού διαθέτει όλα τα κομφόρ ενός ενοικιαζόμενου δωματίου! (Digital Artwork: Μάκης Ανασιάδης)

Ένα κατασκευαστικό πρόβλημα του Παρθενώνα ηλικίας 2.000 χρόνων, (αφού κανείς από όσους τον έχτισαν δεν είχε προβλέψει για σκιά), πρόβλημα που βασανίζει όχι μόνο τους φύλακες αλλά και τους επισκέπτες της Ακρόπολης κάθε καλοκαίρι με τη ζέστη, έλυσε μέσα σε ένα απόγευμα κ. Κώστας Τζαβάρας, δείχνοντας πρωτοφανή αποφασιστικότητα και πολιτική πυγμή!
Έτσι, χάρη στις ενέργειες του νέου υφυπουργού, θα εκλείψει επιτέλους η απαράδεκτη εικόνα με τους τουρίστες που ήταν αναγκασμένοι να περπατάνε τις ημέρες του καύσωνα, ανάμεσα στα πυρωμένα μάρμαρα κάνοντας αέρα με ό,τι έβρισκαν. Αλλά κυρίως οι φύλακες και γενικά οι εργαζόμενοι στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, δεν θα ξανανιώσουν αδικημένοι, αφού θα απολαμβάνουν τις ίδιες ανθρώπινες συνθήκες εργασίας όπως και οι άλλοι συνάδελφοί τους, του δημόσιου τομέα.
Στην τελετή τοποθέτησης των 100 μονάδων κλιματισμού (24.000 btu η καθεμία), ο κ. Τζαβάρας αφού διευκρίνησε πως το έργο δεν στοίχησε τίποτα στον Έλληνα φορολογούμενο, διότι η εταιρία που τα τοποθέτησε συμφώνησε να πληρωθεί με ανάρτηση διακριτικών διαφημιστικών banner στο χώρο, δήλωσε ότι έτσι ανοίγειο δρόμος προκειμένου να διεξαχθεί η πρώτη σύσκεψη των χωρών του «Πολιτιστικού G8», σε ανθρώπινες συνθήκες.


Ήδη πάντως, βρίσκεται υπο μελέτη και το σχέδιο να καλυφθούν με τέντα (από αυτές που χρησιμοποιούν οι καφετέριες στους ημιυπαίθριους χώρους) τα προπύλαια, ο Παρθενώνας και το Ερεχθείο, ώστε να μην κλείνούν το μνημείο οι φύλακες ούτε όταν βρέχει, με αιτιολογία ότι φοβούνται μη γλιστρήσουν.
ΜούφαNet 

Στη χώρα της «εύκολης λύσης»

Σε μια χώρα στην οποία ο ιδιωτικός τομέας έχει γονατίσει από τα λουκέτα και την ανεργία, στον δημόσιο τομέα γιατί οι απολύσεις πρέπει να είναι ακόμη «ταμπού»; 
Πότε, επιτέλους, θα καταλάβουμε σε αυτόν τον τόπο ότι δημοσιονομική προσαρμογή σημαίνει και συρρίκνωση του δημόσιου τομέα μέσω της κατάργησης των τμημάτων του που αποδεδειγμένα δεν προσφέρουν; 
Έως πότε θα καλείται ο κάθε συνεπής εργαζόμενος και φορολογούμενος, είτε απασχολείται στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα, να επωμίζεται τα βάρη που συνεπάγεται για τους ώμους του ένα υπερτροφικό και αναποτελεσματικό κράτος, το οποίο θεωρούσε εχθρό του έως τώρα την επιχειρηματικότητα και την αντιμετώπιζε ως ποινικό αδίκημα; 
Στη χώρα μας συντελείται μια πρωτοφανής αδικία, η οποία καταδικάζει το υγιές και παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας στην ανέχεια, χάριν της διατήρησης πελατειακών σχέσεων δεκαετιών, και τη χώρα ολόκληρη στη βαθιά ύφεση. 
Η συνεχής προσφυγή στην επιλογή της «εύκολης λύσης» των οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις, αλλά και της υπερφορολόγησης είναι αυτή η οποία φέρει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την ένταση με την οποία πλήττουν την Ελλάδα η ύφεση και η ανεργία.
Η ζήτηση προϊόντων και υπηρεσιών έχει εκμηδενιστεί, καθώς το κράτος απομυζά τους πολίτες μέσω των φόρων για να διατηρήσει ανέπαφες τις δομές του και την αναποτελεσματική λειτουργία του. 
Η φοροδιαφυγή παραμένει η κυριότερη πηγή κοινωνικής και οικονομικής αδικίας, καθώς το κράτος είτε την ενθαρρύνει, είτε αδυνατεί να την πατάξει, αλλά πλάι της εξακολουθεί να στέκει περήφανα και η νόμιμη διασπάθιση των χρημάτων των φορολογουμένων, μέσω της σπατάλης, της αδιαφάνειας και της αναποτελεσματικότητας που χαρακτηρίζει τη λειτουργία της κρατικής μηχανής στην Ελλάδα. 
Κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων, της παρούσας συμπεριλαμβανομένης, αρνούνται να «αγγίξουν» το ζήτημα της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα, μέσω της ριζικής αναδιοργάνωσής του και της κατάργησης όσων τμημάτων του στέκουν εδώ και χρόνια ανενεργά. 
«Όχι στις απολύσεις» στον δημόσιο τομέα ήταν ο κοινός παρανομαστής των τριών πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση. 


Γιατί; 
Επειδή διοικούν το μαγαζί που λέγεται Ελλάδα με τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων; Των ίδιων ανθρώπων που καταδικάζουν στην ανέχεια, αρνούμενοι να μειώσουν το δημοσιονομικό κόστος που βαραίνει τους ώμους τους; 
Δεν υπάρχει δημόσιο χρήμα. Υπάρχει το χρήμα των φορολογουμένων. Αυτό ποιος θα το σεβαστεί σε αυτόν τον χρεοκοπημένο τόπο; 
Οι περικοπές, ύψους 11,7 δισ. ευρώ, τις οποίες εις μάτην ζητά από τους ομολόγους του υπουργούς ο κ. Ι. Στουρνάρας, οφείλουν να έχουν μόνιμο χαρακτήρα και να αφορούν στη σμίκρυνση του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα. 
Οφείλουν να αφορούν στο λουκέτο των φορέων και των υπηρεσιών εκείνων που πράγματι δεν προσφέρουν χρήσιμο έργο και στην εκμηδένιση της σπατάλης, της γραφειοκρατίας και της αδιαφάνειας στο ελληνικό κράτος. 
Δύσκολο; Ίσως. Πρέπει όμως να γίνει. 
Όσο ασφυκτική και εάν είναι η πίεση των δανειστών μας και κοινοτικών εταίρων, για την άμεση και άκριτη υιοθέτηση περικοπών, με τη μορφή κατάργησης επιδομάτων ή την υιοθέτηση άλλων εύκολων λύσεων, όπως ένα νέο μαχαίρι στις συντάξεις, η παρούσα κυβέρνηση οφείλει να αντιπαραθέσει το εύλογο «ισοδύναμο» της μείωσης του δημόσιου τομέα. 
Οφείλει να προωθήσει άμεσα τις αποκρατικοποιήσεις, και μάλιστα σε ευρεία κλίμακα, οφείλει να προχωρήσει στην κατάργηση φορέων και οργανισμών, οφείλει να μειώσει τις θέσεις απασχόλησης που κρίνονται μη απαραίτητες. 
Κατά τρόπο αξιοκρατικό και αντικειμενικό. 
Τα οφείλει δε όλα αυτά όχι στους δανειστές, αλλά στον ίδιο τον ελληνικό λαό, ο οποίος φέρει σήμερα το βάρος της κρίσης.

του Ν.Γ. Δρόσου/euro2day.gr

Ο πολιτισμός της κοινής ησυχίας

Ο Πολ Μακάρτνεϊ και ο Μπρους Σπρίνγκστιν είναι δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας ροκ σκηνής. Τραγουδούσαν μαζί, ενώπιον χιλιάδων θεατών, το περασμένο Σάββατο στο Χάιντ Παρκ του Λονδίνου. Μέχρι στις 10.40 μ.μ., όταν ξαφνικά τους έκοψαν το ρεύμα. Σύμφωνα με το συμβόλαιο παραχώρησης αυτού του δημόσιου χώρου, η συναυλία έπρεπε να τελειώσει στις 10.15 μ.μ. και οι δύο ροκ σταρ -ίσως κάνοντας χρήση του προνομίου της δημοσιότητας που απολαμβάνουν- παρέτειναν αυτό που για κάποιους άλλους θεωρείται ηχορύπανση. Τότε παρενέβη η διοργανώτρια εταιρεία για να τιμήσει το συμβόλαιο που υπέγραψε με την πόλη του Λονδίνου, το οποίο ανέφερε ρητά ότι το αργότερο 10.30 μ.μ. αρχίζουν οι ώρες κοινής ησυχίας. Και έβγαλαν τα μικρόφωνα από την πρίζα.
Φυσικά, υπήρξαν αντιδράσεις: «Από πότε έγινε η Βρετανία αστυνομικό κράτος;», έγραψε στο twitter ο κιθαρίστας της συναυλίας. Ακόμη και ο ιδιόμορφος δήμαρχος του Λονδίνου κ. Μπόρις Τζόνσον δήλωσε την επομένη «αν με ρωτούσαν, θα έλεγα “για όνομα του Θεού! Αφήστε τους να τζαμάρουν”». Μέχρις εκεί, όμως. Δεν κάηκε τίποτε και ούτε εκδηλώθηκε η «ιερή αγανάκτηση» που θα κυριαρχούσε στα ελληνικά δελτία ειδήσεων αν διακοπτόταν π.χ. κατά τον ίδιο τρόπο μια συναυλία του κ. Μίλτου Πασχαλίδη.
Προς το παρόν, δεν είδαμε στον αγγλικό Τύπο τίτλους όπως «Φίμωσαν τον Πολ Μακάρτνεϊ και τον Μπρους Σπρίνγκστιν» και δεν διαβάσαμε ρεπορτάζ του στυλ «στην εποχή του Μνημονίου, ούτε η διασκέδαση επιτρέπεται στους Ελληνες». Δεν ακούσαμε δηλώσεις ότι η διακοπή της συναυλίας αποτελεί το πρώτο βήμα ενός καταχθόνιου σχεδίου για να σβήσει ο πολιτισμός στη Βρετανία, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι «ανατρεπτικός» και πάντα είναι ο πρώτος στόχος για να υποταχθούν οι μάζες. Το ’χε πει και ο... Κίσιγκερ, άλλωστε.


Αντιθέτως, στην Ελλάδα θα βλέπαμε δευτεροκλασάτους τραγουδιστές στην τηλεόραση να σχίζουν τα ιμάτιά τους για το «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», για τις «μαύρες μέρες που σηματοδοτεί αυτό το συμβάν», για τη «λογοκρισία που επιβάλλεται με πρόσχημα τις ώρες κοινής ησυχίας»· κι ας τελειώνουν οι συναυλίες στις δύο το πρωί, αντί στις δέκα και μισή το βράδυ. Κάποιοι θα έλεγαν «και η χούντα ήθελε ησυχία, μαζί με τάξη κι ασφάλεια» και δώσ’ του τα συνθήματα «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73...». Κάποιοι θα θυμούνταν τους αρχαίους ημών προγόνους -«στη χώρα όπου γεννήθηκε ο πολιτισμός, φτάσαμε σε σημείο να κλείνουν τα μικρόφωνα των καλλιτεχνών. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κάποιος από μια κυβέρνηση που έκοψε τις συντάξεις...». Κάποιοι θα θυμούνταν τις αγνές παραδόσεις του έθνους σύμφωνα με τις οποίες το γλέντι κρατάει στα μπουζούκια μέχρι τα ξημερώματα, ενώ άλλοι θα ξεκινούσαν τους συμψηφισμούς, «ναι, αλλά δεν πήγαν να διακόψουν τη συναυλία του τάδε ή του δείνα».
Την επόμενη μέρα, σίγουρα θα υπήρχε κάποιο αφιέρωμα με έντυπες τις παραπάνω δηλώσεις και τίτλο «Ησυχία ή πολιτισμός;», λες και η τήρηση των κανόνων και των συμβολαίων είναι δείγμα βαρβαρότητας. Φυσικά, ανάμεσα στις ανακοινώσεις όλων των κομμάτων που θα καταδίκαζαν το «έγκλημα κατά του πολιτισμού» θα ξεχώριζε εκείνη της ΓΕΝΟΠ που θα υποσχόταν ότι αν κάποιος τολμήσει να ξανακάνει το ίδιο, τεχνικοί του συνδικάτου θα είναι παρόντες για να ξανασυνδέσουν το ρεύμα...
medium.gr

Προς άνεργη μητέρα 3 παιδιών

Καμιά φορά όταν διαβάζω τα σχόλια στο site, τρομάζω. Όχι μ’ αυτά που με κατηγορούν, που καταγγέλλουν συνωμοσίες, προδότες, πράκτορες της Μέρκελ και του σιωνισμού. Αυτά τα συνηθίζεις, τα προσπερνάς άλλωστε εύκολα, είναι συνήθως με κεφαλαία και πολλά θαυμαστικά, τα καταλαβαίνεις με μια ματιά, είναι ίδια, πας παρακάτω. Τρομάζω με τα άλλα, τα κανονικά, αυτά που δείχνουν πόσο δύσκολη είναι η επικοινωνία, πόσο η προπαγάνδα τόσων χρόνων κρύβει τις αιτίες των προβλημάτων.
Από πού βρήκατε ότι η μείωση των εισοδημάτων μας είναι 15-20% ρωτάει η αναγνώστρια και πως ακριβώς θα δουλέψω περισσότερο εγώ για να τα αναπληρώσω; Με τιμή, άνεργη μητέρα 3 παιδιών.
Τα γράφει αυτά η αναγνώστρια, γιατί στο κείμενό μου έγραφα, καμία χώρα δεν διαλύεται άμα χάσει 10% του εθνικού της προϊόντος, κανένα νοικοκυριό δεν πεθαίνει, δουλεύει και το ξανακερδίζει. Και θέλει να πει με το γράμμα της, εγώ είμαι άνεργη ρε φίλε, έχασα το 100% του εισοδήματός μου και πώς να δουλέψω περισσότερο, αφού δεν έχω καν δουλειά;


Έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά κι εγώ αυτά ακριβώς λέω. Ότι εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, 1 εκατομμύριο άνθρωποι βρέθηκαν χωρίς δουλειά, γιατί κάποιοι άλλοι δεν θέλουν να χάσουν τίποτα. Όσοι είχαν το παραμικρό προνόμιο, λυσσασμένα αντιστέκονται σε κάθε περικοπή, σε κάθε αλλαγή, προτιμάνε να διαλυθεί εντελώς ο ιδιωτικός τομέας, να χάσουν οι άνθρωποι τα πάντα για να μην χάσουν αυτοί τίποτα.
Γιατί αυτό συνέβη στην Ελλάδα. 10% ήταν το πρωτογενές έλλειμμα του δημόσιου τομέα. Τα τελευταία χρόνια, 2006-2009, δημιουργήθηκε η μεγάλη φούσκα και εκτινάχτηκαν τα έξοδά του 50% παραπάνω. Τόσο δύσκολο ήταν να γίνουν οι περικοπές με δίκαιη κατανομή των βαρών; Είναι κανείς έλληνας που δεν ξέρει ότι λίπος υπήρχε , ότι η σπατάλη και η λεηλασία στον χώρο του δημοσίου ήταν απίστευτη; Και όμως, εφαρμόστηκαν οριζόντιες μειώσεις, επιχειρήθηκαν αναγκαστικές εφεδρείες χωρίς αξιολόγηση και κυρίως, επιβλήθηκαν δεκάδες νέοι φόροι που εξόντωσαν την οικονομία και οδήγησαν στην ύφεση διαρκείας. Για να μην μειωθεί το κόστος εκεί που έπρεπε.
Τώρα, 3 χρόνια μετά, συζητάμε για το εκλογικό επίδομα των υπαλλήλων της Βουλής οι οποίοι διπλασιάστηκαν, τριπλασιάστηκαν σε μια δεκαετία. Συζητάμε για το γυμναστήριο της Βουλής που νοικιάζει ξεχωριστό κτήριο στην Φιλελλήνων με 9 γυμναστές. Τώρα συζητάμε για τις αμειβόμενες επιτροπές στο Δημόσιο, γιατί σ’ αυτό το χρεοκοπημένο Δημόσιο δεν μπορούσαν να πουν ότι οι άνθρωποι θα παίρνουν ένα μισθό για την δουλειά τους χωρίς έξτρα αμοιβή.
Τώρα συζητάμε για 200 στελέχη στη ΔΕΗ που παίρνουν έξτρα «οικογενειακή
παροχή» μερικές χιλιάδες επιπλέον, καθεστώς που εφαρμόζεται σε όλα τα golden boys των ΔΕΚΟ. Τώρα δειλά-δειλά αρχίσαμε να συζητάμε μήπως η εκκλησία πληρώνει το μισό μισθό των κληρικών. Λογικό δεν είναι; Δεν τιμολογεί τις υπηρεσίες της από τη βάφτιση μέχρι την κηδεία και τα μνημόσυνα; Αν είναι δημόσιοι υπάλληλοι τότε αυτές οι αμοιβές είναι φακελάκια. Αν δεν είναι, γιατί να μην πληρώνονται από την εκκλησία;
Τώρα, 3 χρόνια μετά, συζητάμε ακόμα για τα δώρα προβολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που χρεώνονται στο κράτος, για το κόστος του καναλιού της Βουλής, γιατί στο κράτος δεν του ‘φτανε να πληρώνει καμιά 50αρια κρατικά, δημοτικά, εκκλησιαστικά, κομματικά Μέσα Ενημέρωσης, ήθελε και τηλεόραση της Βουλής. Τώρα, μετά από 3 χρόνια, συζητάμε για τις απάτες στα ταμεία με τις πλαστές συντάξεις και τα μαϊμού επιδόματα που στοιχίζουν 1 δις το χρόνο στο ΙΚΑ.


Γέμισαν τα σχολεία μας δυσλεκτικά παιδιά και τα πανεπιστήμια με υιοθετημένα πολύτεκνα. Ήταν δύσκολο να ξεκινήσουν απ’ την αρχή κόβοντας τα περιττά, τα ενοίκια των 150.000 το μήνα από τις Ανεξάρτητες Αρχές, τα εξωτικά επιδόματα, την προκλητική διαφθορά; Τον συνδικαλιστικό τουρισμό των ΔΕΚΟ; Τα δάνεια των χρεοκοπημένων κομματικών τραπεζών προς τα κόμματα; Τις κρατήσεις από τις ασφαλιστικές εισφορές υπέρ των συνδικάτων;
Κουράστηκαν πολύ οι άνθρωποι της task force, οι ξένοι εμπειρογνώμονες για να ανακαλύψουν τη διαφθορά στην δήθεν κοινωνική πρόνοια; Έτρεξαν ένα πρόγραμμα. Είδαν πόσο είναι ο μέσος όρος αναπηρίας στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, 9%; Έτρεξαν το πρόγραμμα, είδαν 18% στην Ζάκυνθο, την Κάλυμνο, το βρήκαν. Όλα είναι γνωστά. Όλα μπορούσαν να γίνουν.
Δεν έγιναν όμως. Μήπως είδατε και κανένα δήθεν αντιπολιτευόμενο κόμμα να καταγγέλλει τη μαζική διαφθορά, να απαιτεί αυτές τις περικοπές, να καταδικάζει τη λεηλασία; Μπα, καταγγέλλουν το Μνημόνιο, τη Μέρκελ, τους Νεφελίμ. Προστατεύουν τα προνομιούχα στρώματα, τους πελάτες τους, τόσα χρόνια στο πελατειακό κράτος, υποδυόμενα άλλα την κυβέρνηση που υπακούει και αντιστέκεται στα «κελεύσματα της τρόικας» και άλλα την αντιπολίτευση που την καταγγέλλει. Αλλά κάθε φορά που το ερώτημα γίνεται συγκεκριμένο, μούγκα στη στρούγκα.
Με ομοφωνία τα 7 κόμματα αποφάσισαν τη θερινή διακοπή της Βουλής. Θα συνεδριάζουν μόνο τα θερινά τμήματα, τα αμειβόμενα, με 150 ευρώ την κάθε συνεδρίαση.
Όσο στο ερώτημα ποιος πληρώνει η απάντηση από το πολιτικό σύστημα είναι «κανείς, φταίει η Μέρκελ, θα την καταγγείλουμε, θα κάνουμε αναδιαπραγμάτευση», τότε να το ξέρεις αγαπητή αναγνώστρια, άνεργη μητέρα 3 παιδιών: θα πληρώνεις εσύ.
Φώτης Γεωργελές/athensvoice.gr

Ο υπουργός - «συνδικαλιστής»

Το μοντέλο, διαχρονικό. Ο υπουργός, κατά ετυμολογία, είναι ο υπηρέτης, ο βοηθός, του λαού και πιο συγκεκριμένα των συμφερόντων του. Κάποτε, μάλιστα, ήταν αυτονόητο, ότι ο υπουργός ο οποίος δεν υπερασπιζόταν τα «συμφέροντα» των ομάδων πίεσης του χαρτοφυλακίου του, δεν τιμούσε τον όρκο του και δεν είχε λόγο πολιτικής ύπαρξης.
Όταν, από τα μέσα της δεκαετίας του 90, διαπιστώθηκε ότι τα λεφτά που συντηρούσαν το κρατικοδίαιτο μοντέλο λιγόστευαν επικίνδυνα, οι υπουργοί άρχισαν να αναλαμβάνουν επικίνδυνες αποστολές, όπως για παράδειγμα να γίνουν δυσάρεστοι στην εκλογική πελατεία τους.
Ήδη από τις χθεσινές συσκέψεις υπό τον υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, φάνηκε ότι υπάρχουν υπουργοί που, ακόμη και σε αυτή τη συγκυρία, αντιμετωπίζουν το νεοαποκτηθέν χαρτοφυλάκιό τους, ως συνιδιοκτήτες σε εξ αδιαιρέτου διαμέρισμα. Στις περικοπές δείχνουν το διπλανό τους και στις μεταρρυθμίσεις «κάνουν ότι δεν ακούν».


Δεν είναι και το πιο περίεργο. Τόσο στην κυβέρνηση Καραμανλή όσο και στην κυβέρνηση Παπανδρέου διέπρεψαν διοικητές ΔΕΚΟ ή οργανισμών – που σημειωτέον, αμείβονταν με ποσά που στον ιδιωτικό τομέα δεν θα έβλεπαν ούτε στα πιο φιλελεύθερα όνειρά τους – που είχαν ως αποστολή τη δρομολόγηση της αποκρατικοποίησης. Δεν τους έπαιρνε περισσότερο από έξι μήνες να ενσωματωθούν πλήρως και με ασπίδα τους συνδικαλιστές, να επιχειρηματολογούν για την ανάγκη διατήρησης του δημόσιου χαρακτήρα της επιχείρησης, για τη δημιουργία προϋποθέσεων κερδοφορίας της, καθώς και για τη στρατηγική της θέση. Με αποκορύφωμα, πολύ πιο πρόσφατο, όταν ο πρωτοδιορισθείς πρόεδρος του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, αποδεικνύοντας ότι ματαίως νομίζουμε πως τα έχουμε δει όλα, δήλωνε ότι δεν είναι ώρα για αποκρατικοποιήσεις, «διότι οι ξένοι θα πάρουν τα φιλέτα κοψοχρονιά». Παρόλα αυτά τη θέση την είχε αποδεχτεί.
Μπορεί όλοι οι παραπάνω, να έχουν δίκιο. Και προφανώς έχει δίκιο και ο νέος υπουργός Υγείας, που βλέπει ότι ο νοσοκομειακός τομέας με νέες περικοπές, θα πεθάνει, παίρνοντας μαζί του το πιο πολύτιμο αγαθό, κοινωνικής πολιτικής: τη δημόσια υγεία. Το ερώτημα είναι γιατί αποδέχθηκαν τις θέσεις αυτές, γιατί έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στις συγκεκριμένες προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, γιατί, στο κάτω – κάτω, συνεχίζουν να ανήκουν στα συγκεκριμένα κόμματα, που πρεσβεύουν τις ιδέες αυτές;


Σαν να γινόταν δηλαδή, ο Κ. Χατζηδάκης να συμβάδιζε με τους εργαζόμενους στην πρώην Ολυμπιακή για τη μη αποκρατικοποίησή της, ο Γ. Ραγκούσης με τους φορτηγατζήδες και τους ιδιοκτήτες ταξί, προκειμένου να μην ανοίξουν τα επαγγέλματά τους, η Μαριέττα Γιαννάκου να υπέκυπτε στο αίτημα ώστε τα βιβλία ιστορίας να τα γράφουν οι μητροπολίτες, ο Α. Λοβέρδος στο εύλογο αίτημα των φαρμακοποιών να «δουλεύουν» με περιθώριο κέρδους έως και 35% και η Αννα Διαμαντοπούλου στους πρυτάνεις, που θεωρούν ότι τα Ιδρύματά τους είναι υπεράνω αξιολόγησης και ότι οι ίδιοι είναι οι καλύτεροι μάνατζερ. Τότε, από τι θα θυμόμασταν τις κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου;
Γιώργος Σταματόπουλος/metarithmisi.gr

the july factor

Set july 12 by Allos Greece on Mixcloud

Βουλιάζουμε αλλά δεν αλλάζουμε!

Το μοτίβο είναι γνωστό. Την επαύριον της εκλογικής του νίκης, ο νέος πρωθυπουργός, περιχαρής, συγκινημένος και, φυσικά, με αίσθημα απερίγραπτης ευθύνης, αναγγέλλει στον ελληνικό λαό την πρόθεσή του να κάνει ό,τι δεν έκαναν οι προκάτοχοί του - να προβεί σε τολμηρές τομές, να «γυρίσει σελίδα». 
Ο Κ. Καραμανλής θεώρησε την εκλογή του το 2004 ως «καθαρή αξίωση για πολιτική αλλαγή». Ο Γ. Παπανδρέου εξέλαβε τη νίκη του το 2009 ως εντολή «αλλαγής πορείας» της χώρας. Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Ο ένας έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, ο άλλος την έσπρωξε λίγο παραπέρα... 
Δεν αναμένονταν να παρεκκλίνει από αυτή την παράδοση ρητορικής μεγαλοστομίας ο Α. Σαμαράς. «Θα κάνουμε τα πάντα για να σωθεί η χώρα μας και να παραμείνει σε ευρωπαϊκή τροχιά», ανέφερε στην πρώτη ομιλία του στο υπουργικό συμβούλιο. Παρόμοιες δηλώσεις έκαναν και οι δύο άλλοι πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνησή του. 


Να τους πιστέψουμε; Αν είμαστε αφελείς ή αμνήμονες, ναι. Αν διατηρούμε την πολιτική μας εγρήγορση, όχι. Η χώρα έφτασε στην πύλη εξόδου από την ευρωζώνη και με ευθύνη του κ. Σαμαρά. Ποιος δεν θυμάται την εμπρηστική ρητορική του κατά του Μνημονίου; Ποιος ξεχνά την καιροσκοπική και αποστασιοποιημένη στήριξη που παρέσχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου; Ποιος δεν βλέπει ότι οι παλαιοκομματικοί πολιτικάντηδες της ΝΔ που έχρισε υπουργούς – οι άνθρωποι, δηλαδή, που έχουν σημαντική ευθύνη για την πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία – δεν μπορούν να κάνουν κάτι που ποτέ δεν έμαθαν: να κυβερνούν με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον; 
Δείτε το, τώρα, από την άλλη μεριά. Πως συμπεριφέρονται οι Βενιζέλος και Κουβέλης στον Σαμαρά; Όπως, λίγο πολύ, συμπεριφέρθηκε ο Σαμαράς στον Παπαδήμο: κρατώντας αποστάσεις από την κυβέρνηση συνεργασίας. Δεν μετέχουν ούτε οι ίδιοι, ούτε κορυφαία στελέχη των κομμάτων τους στην κυβέρνηση. Αν όμως οι κυβερνητικοί εταίροι δεν ταυτίζονται με την κυβέρνησή τους, γιατί να πιστέψουμε ότι θα κάνουν τα πάντα για να σωθεί η χώρα; Αν δεν θέλουν οι ηγέτες μας να διακινδυνεύσουν κάτι πολύτιμο γι αυτούς (την εκλογική και εσωκομματική τους επιρροή) πως θα πειστούν οι πολίτες να διακινδυνεύσουν ό,τι θεωρούν κεκτημένο; 
Δείτε πως ενεργοποιούνται μερικά από τα βαθιά μοτίβα του πολιτικού συστήματος, ακόμα και σε συνθήκες χρεοκοπίας. Κρίσιμα υπουργεία, όπως είναι τα υπουργεία Υγείας και Παιδείας, ανατίθενται σε ασήμαντους κομματανθρώπους, ισορροπιστές πολιτικάντηδες, ή σε φιλόδοξους θεσιθήρες με κομματικές διασυνδέσεις. Το 2009 ο Παπανδρέου ανέθεσε το υπουργείο Υγείας στην Ξενογιαννακοπούλου και διόρισε τη Γεννηματά αναπληρώτρια υπουργό Παιδείας! Σήμερα ο Σαμαράς θεώρησε ως τον πλέον κατάλληλο για το υπουργείο Υγείας τον «γαλάζιο» αντίστοιχο της Ξενογιαννακοπούλου, τον Λυκουρέντζο – έναν άνθρωπο του κομματικού σωλήνα! Την αριστεία στο υπουργείο Παιδείας θα προωθήσουν οι κκ. Αρβανιτόπουλος και Παπαθεοδώρου, χαρακτηριστικά δείγματα του τύπου «καθηγητή» που επικράτησε στα πανεπιστήμια της μεταπολίτευσης. (Ήδη άρχισαν να εργάζονται για την αναίρεση κρίσιμων διατάξεων του νόμου Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, με τον οποίο εκδιώκεται θεσμικά ο κομματισμός από τα πανεπιστημιακά όργανα διοίκησης). Οι άνθρωποι αυτοί θα κάνουν τα πάντα να σώσουν τη χώρα… 


Δείγμα της αξιοπιστίας ενός πρωθυπουργού είναι οι πρωτοβουλίες που θα πάρει για τη ριζική αλλαγή της διαλυμένης κρατικής μηχανής. Ο κ. Σαμαράς ανακοίνωσε πρόσφατα την κατάργηση των ειδικών γραμματειών των υπουργείων. Πολύ σωστή απόφαση. Έχει κατά νου κάποια άλλη διοικητική δομή; Όχι. Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ο πρωθυπουργός δεν κυβερνά, προεδρεύει! Ο κ. Σαμαράς ζήτησε από τους υπουργούς του εισηγήσεις! Ο αυτοσχεδιασμός είναι προτιμότερος από το σχεδιασμό, όταν σε ενδιαφέρουν κυρίως οι εντυπώσεις. 
Τι παρέλειψε ο πρωθυπουργός; Το βασικότερο: την αντικατάσταση όλων των γενικών γραμματέων των υπουργείων – κατά κανόνα, κομματικών εγκάθετων ή προσωπικών φίλων – με στελέχη της διοίκησης. Δεν θα κόστιζε ούτε ένα ευρώ κάτι τέτοιο. Κι όμως δεν το τολμά. Γιατί; Στοιχειώδες αγαπητοί μου: χωρίς το κομματικό κράτος οι περισσότεροι πολιτικάντηδες δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης … 
Η λεγόμενη «προγραμματική συμφωνία» των συνεργαζομένων κομμάτων είναι ένα υπόδειγμα κενολογίας – χαρακτηριστικό δείγμα του νεφελώδους, «πολιτικά ορθού» κομματικού λόγου που άνθησε στη μεταπολίτευση. Ο μεταρρυθμιστικός λόγος επισκιάζεται από μια πληθώρα ευσεβών πόθων, ανεδαφικών επιδιώξεων, και τετριμμένα γενικόλογων (ενίοτε και ταυτολογικών) διακηρύξεων. Τι σχεδιάζει η κυβέρνηση για τη γραφειοκρατία; «Συνολική στρατηγική για χτύπημα γραφειοκρατίας»! Για τη φοροδιαφυγή; «Συνολική στρατηγική για χτύπημα φοροδιαφυγής»! Για την «ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης»; «[…] Ενίσχυση της επιτελικότητας, του συντονισμού και του ελέγχου της εφαρμογής δημοσίων πολιτικών»! 


Πως θα μπορούσε να σηματοδοτήσει το αυθεντικά καινούριο ένας ρηξικέλευθος πρωθυπουργός; Ιδού ένας απλός τρόπος. Πέρυσι τιμήθηκε από την Αμερικανική Εταιρία Δημόσιας Διοίκησης με το διεθνές βραβείο της ένας άξιος έλληνας δημόσιος λειτουργός, ο δρ. Π. Καρκατσούλης. Φαντάζεστε έναν πρωθυπουργό να διορίζει τον κ. Καρκατσούλη γενικό γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου ή επικεφαλής μιας νέας, πολιτικά ανεξάρτητης, δομής της δημόσιας υπηρεσίας; Δύσκολα… 
Γιατί δεν το κάνουν; Το κομματικό κράτος είναι η μήτρα των περισσότερων πολιτικών. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον διαμόρφωσαν τον πολιτικό τους χαρακτήρα. Ακόμα κι όταν αναγνωρίζουν εγκεφαλικά την ανάγκη να αλλάξει το κράτος, δεν διαθέτουν ούτε το ψυχικό σθένος ούτε την ευθυκρισία για κάτι τέτοιο. Όποιος γαλουχήθηκε στον πολιτικαντισμό, δύσκολα αποκτά τις δεξιότητες του statesman. Το δράμα της χώρας είναι ότι οι ιστορικοί εθισμοί της αποδεικνύονται ισχυρότεροι από το ένστικτο επιβίωσής της.
htsoukas.blogspot.gr

H φαντασία στην εξουσία

Θα μπορούσε να είναι και η προγραμματική σύγκλιση των τριών

Η τρόικα θα επιστρέψει στις 23 Ιουλίου, όχι για να τιμήσει την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, αλλά για να ασχοληθεί με όλα όσα ακολούθησαν την ευτυχή έκβαση της εθνικής περιπέτειας. Μέχρι τότε η κυβέρνηση οφείλει να παρουσιάσει ένα πλαίσιο μέτρων με απόδοση 11.5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Κοινώς έχει δέκα μέρες στη διάθεση της για να επεξεργαστεί πειστικές προτάσεις. Ακούγεται παράλογο. Και είναι. Αν θέλετε είναι μια πινελιά γελοιότητας στο δράμα που βιώνουμε.
Η χώρα πέρασε από δύο εκλογικές αναμετρήσεις προκειμένου να διαμορφώσει το πολιτικό περιβάλλον της επαναδιαπραγμάτευσης. Ουσιαστικά χρειάστηκε τρεις μήνες για να προσδιορίσει νέους κυβερνητικούς και κομματικούς συσχετισμούς. Χρήσιμο και απαραίτητο. Η έκφραση της λαϊκής βούλησης και η λειτουργία της Δημοκρατίας είναι υπεράνω όλων. Δεν ξέρω, όμως, τι ήταν σημαντικότερο στη συγκεκριμένη περίοδο: να καταγραφεί ανόθευτη η λαϊκή ετυμηγορία ή να τεθούν ουσιαστικές βάσεις για την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης; Για να το πω και αλλιώς, δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ο Σαμαράς και αδυνατούσε να φέρει εις πέρας ο Παπαδήμος. Θα μου πείτε ότι η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό χαρτί για την κυβέρνηση απέναντι στην τρόικα. Ναι, αλλά προς το παρόν δεν απέδωσε ούτε παράταση μίας ημέρας. Θα μου αντιγυρίσετε λέγοντας ότι η κυβέρνηση δεν επιδεικνύει σθένος διαπραγμάτευσης. Και θα σας ρωτήσω αν βλέπετε τους άλλους διατεθειμένους να το συζητήσουν. Εν προκειμένω η συζήτηση περί «εθνικού τσαμπουκά» και «πυρηνικών όπλων» ανήκει πλέον στη σφαίρα του υποθετικού και ίσως ποτέ να μη βγήκε από εκεί.


Δέκα μέρες, λοιπόν. Ούτε καν 300 ώρες για να υπάρξει στοιχειοθετημένος άξονας μέτρων με απόδοση 11.5 δισεκατομμυρίων. Δεν πρέπει να υπάρχει ιστορικός όρος για να το περιγράψει, το «τσαπατσουλιά» και το «βλακεία» υστερούν σε ειδικό βάρος. Πιστεύει, λοιπόν, κανείς ότι υπάρχει χώρος και χρόνος για να ανθίσει η καινοτομία και να επικρατήσει η αποφασιστικότητα; Λέτε να πείθονται οι δανειστές με την επιβολή διδάκτρων στους αιώνιους φοιτητές, την αύξηση της θητείας και την επιβάρυνση της Εκκλησίας με το μισό μισθολογικό κόστος των κληρικών; Εσείς πείθεστε; Τείνω να πιστέψω ότι πια όλο το σύστημα συνωμοτεί προκειμένου να φορολογεί τους ίδιους και να συντηρεί τις αντιφάσεις που το θρέφουν. Είμαστε πάνω από δύο χρόνια μέσα σε αυτή τη δίνη και ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε ένα δίκαιο και λειτουργικό φορολογικό νόμο. Δεν έχει «τρέξει» ούτε μία σοβαρή αποκρατικοποίηση, δεν έχει κλείσει ένας οργανισμός. Εκ των πραγμάτων, όταν οι εκπρόσωποι της τρόικας καθίσουν στο τραπέζι, πρώτα θα απαιτήσουν τα μέτρα που αποδίδουν σίγουρα και ύστερα θα επιτρέψουν στη φαντασία των δικών μας να εκφραστεί. Μετά μπορεί να τους δώσουν και χαρτιά για να ζωγραφίσουν τα μέτρα, ας πούμε έναν παπά που στέκεται μπροστά σε μια εκκλησία και μια τράπεζα. 
 του Κώστα Γιαννακίδη/protagon.gr

Δεν είναι κόμμα, είναι το βαθύ κράτος

Παύλος Αθανασόπουλος/metarithmisi.gr
Η συζήτηση στη Βουλή για τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, αποκάλυψε πλήρως την πραγματική πολιτική ουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Στο επίκεντρο των αγορεύσεων όλων των στελεχών του, και κυρίως βέβαια του κ. Τσίπρα, δεν ήταν τα προβλήματα των ανέργων, των κοινωνικά αποκλεισμένων, των φαινομένων ακραίας φτώχειας. Στο κέντρο των προβληματισμών του δεν ήταν η δημιουργία ενός σύγχρονου κοινωνικού κράτους, όπως θα περίμενε κανείς από ένα κόμμα της Αριστεράς.
Εκείνο που αποτέλεσε την κεντρική πολιτική ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η αποτροπή των αποκρατικοποιήσεων, η διατήρηση όλου αυτού του αναποτελεσματικού, παρασιτικού, καταπιεστικού για την πολίτη, διεφθαρμένου δημόσιου τομέα. Ενός δημόσιου τομέα που είναι η κύρια πηγή των ελλειμμάτων που μας οδήγησαν στην κρίση, που δημιούργησε ένα προνομιούχο κρατικοδίαιτο κοινωνικό στρώμα, που υπήρξε η βάση της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και διαπλοκής, που έπνιξε όλες τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Γύρω από αυτό το τερατώδες κράτος έχουν οικοδομηθεί σκληρά συμφέροντα, που αντιστέκονται λυσσωδώς σε κάθε εξυγίανση. Συμφέροντα που έχουν απλώσει πλοκάμια σε όλη την κοινωνία, παρεμποδίζουν κάθε μεταρρύθμιση και έχουν αυτονομήσει τον κρατικό μηχανισμό, κάνοντάς τον φορέα οπισθοδρόμησης.
Αυτός ο δημόσιος τομέας ευθύνεται για το ανατριχιαστικό που ανέφερε ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας, στη Βουλή. Δηλαδή, για το ότι ενώ οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα ανέρχονται στο 25%, δηλαδή στο μέσο ευρωπαϊκό όρο, το ποσοστό φτώχειας, ήδη προ κρίσης, ήταν 20%. Οι αποκρατικοποιήσεις είναι απαραίτητες για να γίνουν επενδύσεις, να υπάρξει ανάπτυξη, να αντιμετωπισθεί η ανεργία.
Αλλά ποιος είπε ότι ο κ. Τσίπρας ενδιαφέρεται για τους ανέργους ή όσους κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι; Τον κ. Τσίπρα τον ενδιαφέρουν μόνο οι νέοι κρατικοδίαιτοι πελάτες του.


Αποκαλύπτεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολιτικό κόμμα.
Είναι το βαθύ κράτος της χώρας.
Ένα βαθύ κράτος εφάμιλλο του βαθέος κράτους και του στρατιωτικοδικαστικού κατεστημένου της Τουρκίας και της νομενκλατούρας της Σοβιετικής Ένωσης. Το χειρότερο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ματαιώσει τις αποκρατικοποιήσεις με αντιδημοκρατικό και αντιθεσμικό τρόπο. Με απειλές κατά επενδυτών, δημοσίων υπαλλήλων και πολιτικών. Με αμφισβήτηση του δικαιώματος της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να κυβερνά. Με υπαινιγμούς για παρεμπόδιση των μεταρρυθμίσεων έξω από τη Βουλή, δημιουργώντας υποψίες για την ανοχή του σε αυτούς που καίνε την Αθήνα.
Το 80% των θέσεων ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητων Ελλήνων και Χρυσής Αυγής, όπως εκφράσθηκαν στη συζήτηση στη Βουλή, είναι παρόμοιες μεταξύ τους. Παρά τις θεατρικές αλληλοαποχωρήσεις. Αυτό, δεν το λέμε για να ενοχοποιήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για να τον προειδοποιήσουμε ότι η αντιθεσμική και αντιδημοκρατική υπονόμευση της κυβέρνησης παντί τρόπω που επαγγέλλεται, μπορεί να ενισχύσει την ακροδεξιά. Μια και ο ίδιος πλησιάζει στην οροφή. Και τότε, με ενισχυμένα τα δύο άκρα, η χώρα, πέραν των άλλων προβλημάτων της, θα μπει και σε εμφυλιοπολεμική κατάσταση.
Μπροστά σε όλα αυτά, η κυβέρνηση δεν έχει άλλο δρόμο παρά να εντείνει την αποφασιστικότητά της και να βελτιώσει τη λειτουργικότητά της. Όλοι πρέπει να λειτουργήσουν στα πλαίσια ενός ειλικρινούς διαλόγου επιχειρημάτων. Μακριά από κομματικές και προσωπικές υστεροβουλίες. Και απέναντι στο βαθύ κράτος του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται επείγουσα η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς.


Πολλά παιχνίδια παίζονται τελευταία στον ευρύτερο αυτό χώρο.
Ας τα παρακολουθούμε ψύχραιμα και κριτικά.
Στις τόσο οριακά κρίσιμες στιγμές για τη χώρα, αλλά και την ίδια την κεντροαριστερά, το τελευταίο που χρειάζεται είναι οι προσωπικές στρατηγικές. Οποθενδήποτε προερχόμενες.

Ubi Dubium Ibi Libertas

Ατομική ευθύνη. Από εκεί ξεκινάνε και εκεί τελειώνουν όλα. Έχοντας ατομική ευθύνη, πάντα κριτικάρεις τον εαυτό σου πριν κριτικάρεις τον άλλο. Μέσω αυτής της διαδικασίας, μαθαίνεις από τα δικά σου λάθη, παρατηρείς, εξελίσσεσαι, αναπτύσσεσαι.
Αν είσαι ΟΚ με τον εαυτό σου, κατά μία πολύ μεγάλη πιθανότητα είσαι ΟΚ και με το περιβάλλον σου. Μπορεί να έχεις σπουδάσει ή να έχεις μελετήσει το σύμπαν, μπορεί να έχεις γυρίσει τον κόσμο και να έχεις γράψει και δέκα βιβλία. Αν δεν είσαι ΟΚ μέσα σου, αναγκαστικά θα έχεις και θέματα προς τα έξω, ακόμα και αν έχεις την καλύτερη αναλυτική ικανότητα. Δεν μπορείς ποτέ να κάνεις κάτι καλύτερο για έναν συνάνθρωπο αν δεν έχεις στρώσει πρώτα τον εαυτό σου. Στην αλληλεγγύη, ισχύει το βασικό μάθημα που ισχύει και σε κάθε ανθρώπινη σχέση. Ο πιο σταθερός μπορεί να βοηθήσει αυτόν που παραπαίει, όχι το αντίστροφο. Προσπαθώντας να προστατεύσεις τον εαυτό σου που τον σέβεσαι, βρίσκεις τρόπους και λύσεις να εξελίσσεσαι και να αναπτύσσεσαι ώστε να συνεχίζεις να τα έχεις καλά μαζί του. Αναπόφευκτα, σε αυτή την πορεία προσφέρεις και στους άλλους και παράγεις θετικό έργο προς την κοινωνία. Αν δεν σέβεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, είναι αδύνατο να επιδείξεις πραγματικό σεβασμό προς οποιονδήποτε άλλο. Και το δυστύχημα είναι ότι πολύς κόσμος θεωρεί ότι σέβεται τον εαυτό του ενώ συνήθως απλά τον λυπάται.


Κάπως έτσι έχουμε πλημμυρίσει από μιζέρια. Όχι τα τελευταία χρόνια, εν μέσω κρίσης. Η μιζέρια στην Ελλάδα υπάρχει αιώνες τώρα. Απλά τις τελευταίες δεκαετίες καταφέραμε και την σκεπάσαμε στα γρήγορα με κάποιες επίπλαστες ανέσεις. Τώρα που κόβονται οι ανέσεις, ξαναβάλαμε την παλιά καλή μίζερή μας φάτσα. 


Κάπως έτσι εκνευρίζομαι με τον εύκολο αλτρουισμό από ανθρώπους που δεν αγαπάνε ούτε τους ίδιους τους εαυτούς τους. Ευφάνταστοι υποκριτές που γνωρίζουν τι είναι καλύτερο για τον άλλο, αλλά είναι ανίκανοι να εφαρμόσουν το καλύτερο για τους ίδιους. Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ τους και έχουν άποψη για την εργασία. Άνθρωποι που δεν έχει χρειαστεί ποτέ να ζήσουν με 400 ευρώ το μήνα και ενοίκιο, μακριά από οικογενειακά στηρίγματα και ασκούν ταξική αλληλεγγύη αφ’ υψηλού.
Στην Ελλάδα γίνεται μία διαρκής, ανακυκλούμενη μετάθεση ευθυνών σε τρίτους. Είτε στο Κράτος, είτε σε ιδεολογικούς και πολιτικούς αντιπάλους, είτε στον γείτονα, είτε ακόμα και στον άγνωστο περαστικό. Υπό τέτοιες συνθήκες είναι αδύνατη οποιαδήποτε ανάπτυξη ή οποιαδήποτε ιδεολογική επανάσταση πέρα από τα κλισέ τσιτάτα που ακούμε εδώ και δεκαετίες από τους ίδιους πολιτικούς χώρους. Κλισέ! Ο ίδιος πολιτικός λόγος, οι ίδιες ανούσιες διαμάχες, η ίδια κατινίστικη δημοσιογραφία. Οι ίδιοι καυγάδες για χάρη του καυγά και όχι της δημιουργικής αντιπαράθεσης.
Για να καταλάβεις σε πόση ιδεολογική σύγχυση βρισκόμαστε ως κοινωνία, δες πως και με τι μέσα εκφράζονται τα ρεύματα του φιλελευθερισμού και του αναρχισμού. Οι δύο πιο κοντινές ιδεολογίες, στην Ελλάδα βρίσκονται στα δύο πιο ακραία αντίπαλα στρατόπεδα, μετά από συνεχιζόμενα άκυρα πολιτικά γαρνιρίσματα μίας συντηρητικής αριστεράς, κατά τη διάρκεια ολόκληρου του 20ου αιώνα. Τα ιδανικά της ελευθερίας, με κάποιον αρρωστημένο και κομπλεξικό τρόπο διαστρεβλώθηκαν έτσι ώστε να θεωρούνται αντικείμενα φθόνου και ταξικού μίσους.
Στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ένα Κράτος σε ρόλο «Πατερούλη» για να καλύπτει όλες τις ανάγκες μας, μία Εκκλησία σε ρόλο ηθικού δασκάλου, για να συγχωρεί τις αμαρτίες μας, και μία σφιχτή οικογένεια για να μας προστατεύει πάντα και να μας στηρίζει στα πόδια μας. Τα δικά μας πόδια. Μη κρίνεις από τον εαυτό σου. Δες το γενικότερο μοντέλο.


Μιλώντας για μένα, δεν έχω ιδέα σε τι στάδιο βρίσκομαι. Γνωρίζω τα ελαττώματά μου και τα προτερήματά μου και πάντα προσπαθώ να φέρω το ισοζύγιο υπέρ των δεύτερων, αν και γνωρίζω ότι μέχρι και τον θάνατό μου, πάντα αρκετά από τα πρώτα θα παραμένουν εκεί. Αυτές οι ανομοιομορφίες είναι όμως που μας κάνουν ανθρώπους και που μας διαφοροποιούν πχ από την ομοιογένεια και την επικινδυνότητα ενός στρατού… ή ενός λαού.
Με ενοχλεί αφάνταστα η αναφορά σε έναν γενικό και αόριστο «λαό». Η λέξη «λαός» δεν περιγράφει διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικές φιλοδοξίες, αλλά μία ομοιογενή μάζα που βρίσκεται στο έλεος του κάθε δημαγωγού ή δικτάτορα ή κάποιου ευφάνταστου δόγματος. Αυτή η βολική απλούστευση των ανθρώπινων ομάδων, έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν πάντα για να καταπιέζει τους ανθρώπους ή για να αναδείξει «πεφωτισμένους» ηγέτες που έχουν την ικανότητα να εκπροσωπούν τον «λαό». Στην δική μου θεώρηση πραγμάτων, δεν υπάρχει πιο καταπιεστικό πράγμα από τον «λαό» και τα «λαϊκά» τεκταινόμενα. Προτιμώ να μιλάω για κοινωνίες, ή ανθρώπινα σύνολα, για πολυπολιτισμικές ομάδες, αλλά ποτέ για «λαούς». Γι’ αυτό όταν γενικεύω, φροντίζω πάντα να ξεκαθαρίζω ότι το κάνω για χάρη της καλύτερης κατανόησης και όχι απαραίτητα της πραγματικότητας.


Το μίσος ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν, ούτε ως ανταποδοτικό, ούτε ως διδακτικό μέσο. Το μίσος μπορεί να προέλθει μόνο από συναισθηματικές συνθήκες και όχι από ορθολογικές. Ο συναισθηματισμός είναι υπέροχο πράγμα, κυρίως όταν τον βιώνεις σε προσωπικό επίπεδο. Μπορείς να ταξιδεύεις με το μυαλό, να εκφράζεσαι καλλιτεχνικά, να προβληματίζεσαι σε πιο βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα, και φυσικά να τα μοιράζεσαι όλα αυτά με το περιβάλλον σου. Όταν όμως προσπαθείς να εντάξεις τον συναισθηματισμό σε πιο σύνθετες και εξορθολογισμένες έννοιες όπως το πολίτευμα, η οικονομία ή η πολιτική αναπόφευκτα θα σκάσεις σε αδιέξοδα. Διότι οι νομικές διαδικασίες έχουν πάντα το δίκαιο κατά νου και όχι την ευτυχία ή την ευθυμία. Στην ιδανική κοινωνία, αυτές οι διαδικασίες θα ταυτίζονταν άμεσα με τις ξεχωριστές ανάγκες του κάθε ανθρώπου. Αυτό όμως που έχουμε διδαχτεί από την ιστορία, και αυτό που βιώνουμε και σήμερα, δείχνει ότι τελικά βρισκόμαστε αρκετά μακριά από μία τέτοια ιδανική κοινωνία. Όχι επειδή έχουμε ιδεολογικές διαφορές, αλλά επειδή διαφέρουμε ως άνθρωποι. Και αυτή η διαφορετικότητα υπακούει στους φυσικούς και όχι μόνον στους πολιτισμικούς νόμους.
ellinaki.blogspot

Κομματάνθρωποι συνδικαλιστές: οι μπράβοι του πελατειακού συστήματος έτοιμοι να δώσουν τις τελευταίες τους μάχες

aristeristrouthokamilos.blogspot.gr 
Κάποιοι στην Ελλάδα, με όλη τους την άνεση κλείνουν διακόπτες, κλείνουν δρόμους, κλείνουν επιχειρήσεις αρκεί να μην αλλάξει τίποτα. Για να συνεχίσουν να αμείβονται αδρά χωρίς να δουλεύουν. Μόνο στο άκουσμα της πρόθεσης της εκλεγμένης πολιτικής εξουσίας να φέρει μια μεταρρύθμιση στο τραπέζι, εξανίστανται, εκβιάζουν, απειλούν. Και αν δεν γίνει το θέλημά τους - όπως τους έχουν καλομάθει οι πελάτες και εντολείς τους μέχρι σήμερα - ταλαιπωρούν τους πολίτες, την αγορά, το κέντρο της Αθήνας, τον τουρισμό, την παιδεία, τους αρχαιολογικούς χώρους... 
Κάνουν ότι είναι δυνατόν να καταστρέψουν την αξιοπιστία κάθε εθνικής απόπειρας ανάταξης και επαναφοράς σε κάποιο πρόγραμμα. Κι όλα αυτά, για τα μικροσυμφέροντα της επαγγελματικής τους ομάδας, του κλειστού επαγγέλματος, της συντεχνίας τους. Οι φρουροί του πελατειακού συστήματος που άνθισαν σαν πρασινοφρουροί, γαλάζια γενιά, "κόκκινοι" συνδικαλιστές, αγροτοπατέρες...
Χρόνια τώρα το σύστημα τους ανέχτηκε να κλείνουν τους δρόμους, το ρεύμα, την ενημέρωση γιατί ήσαν οι δικοί του άνθρωποι στις επίλεκτες θέσεις, η μαφία των μικροσυμφερόντων, το λίπος των κομματικών μηχανισμών, οι αποκλειστικοί και ελεγχόμενοι δρόμοι των διορισμών και των εξυπηρετήσεων.
Σήμερα, αποτελούν το βασικό εμπόδιο για οποιαδήποτε αλλαγή, ακόμη και ενάντια στα παλιά αφεντικά τους. Ως κρατικοδίαιτοι έζησαν και "μεγαλούργησαν" μέχρι σήμερα, άλλον τρόπο δεν γνωρίζουν. Και νοιώθουν προδομένοι από τα παλιά τους κόμματα.
Αυτονομημένοι αναγκαστικά, μπροστά στην εθνική ανάγκη και προσπάθεια για στροφή σε μια παραγωγική ανάκαμψη, και με τα προνόμιά τους να απειλούνται πια ευθέως, τα παράσιτα ενώνονται και αντιδρούν. Ενώνονται βάσει της κοινής τους ιδεολογίας, του "δικαιώματος της αμειβόμενης αεργίας" εις βάρος όσων εργάζονται και επιχειρούν. Και βρίσκουν ζεστή φιλοξενία στον "αντιμνημονιακό" λόγο των "δανεικών χωρίς όρους" της αντιπολίτευσης...
Είναι φυσικά φανερό ότι χωρίς την αντιμετώπισή τους καμιά απόπειρα επαναφοράς της χώρας μας σε παραγωγική πορεία δεν πρόκειται να πετύχει. 
Είναι δυστυχώς η βαρειά κληρονομιά του φαύλου κομματικού παρελθόντος της λεηλασίας του Δημοσίου από τις συμμορίες των κομματανθρώπων. Είναι τα δημιουργήματα της νοοτροπίας του κράτους λάφυρου του νικητή των εκλογών και της απομύζησης του εθνικού πλούτου από τους "κολλητούς" της εκάστοτε εξουσίας. Είναι η "γραμμή παραγωγής" της μίζας και των δανεικών που δεν φτάνουν ποτέ στην παραγωγή απλά υπονομεύουν τις επόμενες γενιές με δυσθεώρητες υποχρεώσεις. Είναι το λίπος της πελατειακής εξουσίας.
Τώρα, που δεν υπάρχει λάφυρο αλλά δανειακές συμβάσεις με σαφείς όρους (μνημόνια), η θέση των κομματανθρώπων κλονίζεται. Και οι αντιδράσεις τους είναι τυφλές και αντικοινωνικές. 
Είναι ταυτόχρονα και η κατάλληλη ώρα να συντριβούν από την συντονισμένη και αποφασιστική υποστήριξη - από την έλλογη κοινωνική αριστερά αλλά και την μεταρρυθμιστική δεξιά - των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και των ρήξεων με το παρελθόν και τους οπαδούς του που απειλούν ευθέως ολόκληρη την παραγωγική δύναμη και το αύριο αυτού του τόπου.


Γιατί η κρίσιμη για τον τόπο σύγκρουση τώρα αρχίζει επί της ουσίας:
Παραγωγοί εναντίον παρασίτων, μεταρρυθμίσεις εναντίον πελατειακού συστήματος, προοδευτικοί άνθρωποι εναντίον μεταλλαγμένων κομματανθρώπων συνδικαλιστών. Μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί δημοκρατικά: με διαφάνεια, κοστολόγηση, αξιολόγηση, αποφασιστικότητα. Και κυρίως με την εφαρμογή επιτέλους των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων.

Χωρίς μεταρρυθμίσεις δεν θα γίνει τίποτα

Ο εφιάλτης της αδράνειας: Ξαφνικά «ανακαλύφθηκαν» οι ιδιωτικοποιήσεις σε ρόλο της μαγικής λύσης που θα μας γλιτώσει από τις επώδυνες μεταρρυθμίσεις... Αν μάλιστα τις πλαισιώσουμε και με τίποτα εγγυήσεις και μονοπωλιακές δεσμεύσεις (για να «ανέβει το τίμημα»), τότε θα μπορούμε και να συνεχίσουμε τα ρουσφέτια μας με τον νέο ιδιοκτήτη! Κι έτσι η ιδιωτικοποίηση, ως διά μαγείας, εντάσσεται στην ύψιστη εθνική επιδίωξη: τη βολή μας και να μην αλλάξει τίποτα, προς Θεού! Οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει ασφαλώς να γίνουν, αλλά θα πρέπει να συνοδεύονται από μεταρρυθμίσεις και πραγματικό άνοιγμα (όχι κλείσιμο) των αγορών. Χωρίς μεταρρυθμίσεις καλύτερα να μη γίνει τίποτα.
Γιατί θα πρέπει να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις: Υπάρχουν ορισμένα διαδικαστικά και τεχνικά επιχειρήματα. Υπάρχει όμως κι ένα κρίσιμο, στρατηγικής φύσης επιχείρημα, που επισκιάζει όλα τα άλλα.
Πρώτα τα τεχνικά και απλά:
- Ακούγεται συχνά η άποψη πως δεν έχει νόημα η ιδιωτικοποίηση Οργανισμών και επιχειρήσεων, επειδή όσο κι αν πουληθούν, δεν φτάνει για να λυθεί το μεγάλο πρόβλημα χρέους που αντιμετωπίζουμε... Είναι ακριβές πως τα έσοδα δεν θα αρκούν για να αντιμετωπίσουν τα πιεστικά οικονομικά προβλήματα της χώρας. Ομως, αυτό είναι επιχείρημα για να πραγματοποιηθούν και μάλιστα γρήγορα και σε μεγάλη έκταση, και ειδικότερα σε συνδυασμό με άλλα διαρθρωτικά μέτρα (μεταρρυθμίσεις).
- Πολλοί δεν θα προχωρούσαν σε ιδιωτικοποιήσεις, υπό τον φόβο ότι θα κατηγορηθούν για «ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας».Αλλά τι σημαίνει ξεπούλημα; Ποια είναι η «πραγματική αξία» αυτών των περιουσιακών στοιχείων; Η αξία ενός στοιχείου δεν καθορίζεται από καλοπροαίρετες και αφελείς δικαστικές αποφάσεις, αλλά προσδιορίζεται από τις μελλοντικές προοπτικές χρήσης και αξιοποίησης. Αυτό έχει τρεις προεκτάσεις: Πρώτον, αν περιμένουμε να πιάσουμε την τιμή που κάποιοι φαντάζονταν στον καιρό των παχέων αγελάδων, τότε κάθε τιμή θα θεωρηθεί αυτομάτως εξευτελιστική, καθώς δεν θα πλησιάζει εκείνη που έχει χαραχθεί με χρυσά γράμματα στο συλλογικό μας φαντασιακό... Δεύτερον, όσο ένα περιουσιακό στοιχείο παραμένει αναξιοποίητο και αδρανές (ή λειτουργεί ανορθολογικά), η μέγιστη τιμή που θα μπορέσει να «πιάσει» συνεχώς θα μειώνεται... Τέλος, όσο δεν αποκλείεται οριστικά η πιθανότητα να αγοραστεί ένα περιουσιακό στοιχείο σε υποτιμημένες δραχμές, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν και κατά πόσον θα βρεθεί κάποιος να το αγοράσει σε ακριβά ευρώ...
Αλλά το κρίσιμο επιχείρημα είναι άλλο! Ακόμα κι αν δεν είχε η χώρα μεγάλο οικονομικό πρόβλημα (ώστε να χρειάζεται να εισπράξει επειγόντως τα έσοδα από την πώληση), το κράτος θα έπρεπε να ξεφορτωθεί τις περισσότερες δημόσιες επιχειρήσεις. Και αυτό επειδή και μόνο η ύπαρξη αυτών των «φέουδων και τιμαρίων»:
- Αποτελεί πειρασμό πελατειακών σχέσεων.
- Οδηγεί σε χειραγώγηση της αγοράς.
- Δημιουργεί δαιδαλώδεις καταστάσεις προμηθειών.
- Προάγει τη διαφθορά.
- Χωρίζει την κοινωνία σε δύο κατηγορίες: τους «εντός» και τους «εκτός» συστήματος...
Με λίγα λόγια, η ύπαρξη και λειτουργία πλαδαρών και αδιαφανών δημόσιων επιχειρήσεων δηλητηριάζει το πολιτικό σύστημα. Για τον λόγο αυτό και μόνο χρειάζονται ιδιωτικοποιήσεις. Ομως πρέπει να πλαισιώνονται με μεταρρυθμίσεις, αλλιώς οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές θα αποτελέσουν το νέο άλλοθι της μεταρρυθμιστικής αδράνειας.
Αντιγόνη Λυμπεράκη /ethnos.gr

Τα όμορφα λόγια όμορφα καίγονται…

Ξεκινήσαμε πέρυσι την άνοιξη, και μάλιστα διά στόματος εκπροσώπου της τρόικας, με ένα φιλόδοξο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων ύψους 50 δισ. ευρώ. 
Στη διαδρομή μπήκαν στο τραπέζι των αποκρατικοποιήσεων και σχέδια περί «πακεταρίσματος» και τιτλοποιήσεων της «ιδιωτικής περιουσίας του δημοσίου», όπως το Eureka, μέσω του οποίου θα μπορούσε να ξεπεραστεί ο σκόπελος των χαμηλών αποτιμήσεων που δημιουργούν η παρούσα ύφεση και η οικονομική αβεβαιότητα… 
Σταδιακά, ωστόσο, ο πήχης κατέβαινε και τον Δεκέμβριο του 2011 η κυβέρνηση Παπαδήμου υπολόγιζε τα έσοδα σε μόλις 9 δισ. ευρώ για εφέτος… 


Μόλις δύο μήνες μετά, τον Φεβρουάριο, ο στόχος κρίθηκε υπερβολικά φιλόδοξος και έτσι κατέβηκε στα 4,5 δισ. ευρώ και στη συνέχεια στα 3,2 δισ. ευρώ, βάσει της τελευταίας αναθεώρησης του προγράμματος. 
Χθες, μετά από συνεργασία του φίλτατου κ. Κ. Μητρόπουλου, διευθύνοντος συμβούλου του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, με τον υπουργό Οικονομικών, Γ. Στουρνάρα, πληροφορηθήκαμε ότι είναι αδύνατον να υλοποιηθεί ο πολλάκις υποβαθμισμένος στόχος των 3,2 δισ. ευρώ και ότι πλέον τα μόνα έσοδα στα οποία μπορούμε να προσδοκούμε για εφέτος είναι αυτά που αφορούν σε ένα κτίριο στο Μαρούσι και στην πώληση των κρατικών λαχείων…
Όλα αυτά, δε, ενώ υποτίθεται ότι η χώρα επιχειρεί να ανακτήσει την αξιοπιστία της διεθνώς και ενώ παραμένει βυθισμένη στη χειρότερη οικονομική ύφεση από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έως σήμερα. 


Ε, λοιπόν, φίλτατοι, δεν αρκεί. Τόσο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών όσο και το Μέγαρο Μαξίμου οφείλουν να θέσουν ένα τέλος στον εμπαιγμό και να καταστήσουν το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων «μπαντιέρα» στην προσπάθεια ανοικοδόμησης της χώρας, όπως εξάλλου υπόσχονταν έως τώρα. 
Οφείλουν δε να το πράξουν τόσο υπό το φως της χρηματοδοτικής ασφυξίας, στην οποία μας υποβάλλουν οι εταίροι και δανειστές μας, όσο και για να ελαφρύνουν το φορτίο που υφίσταται ο κάθε Έλληνας φορολογούμενος από τα χρέη και τα ελλείμματα αυτού του τόπου. 
Πού είναι η αποκρατικοποίηση «έκπληξη» για την οποία έκανε λόγο η κυβέρνηση; 
Πού είναι όσα έλεγε μόλις πριν από λίγες ημέρες από το βήμα της Βουλής ο κ. Σαμαράς για τις αποκρατικοποιήσεις και την επιθετική εκκίνησή τους; 
Σύμφωνα με την τελευταία τριμηνιαία έκθεση του ΙΟΒΕ, τα ηνία του οποίου κρατούσε έως πρόσφατα ο κ. Στουρνάρας, οι αποκρατικοποιήσεις δεν έχουν μόνον ταμειακό χαρακτήρα, αλλά θα ενισχύσουν άμεσα το ρυθμό ανάκαμψης της οικονομίας, προσθέτοντας κατά μέσο όρο 2% στο ελληνικό ΑΕΠ την περίοδο 2012-2015. 
Για κάθε ένα ευρώ που θα λαμβάνει ως έσοδο το ελληνικό δημόσιο από τις αποκρατικοποιήσεις, η ελληνική οικονομία θα ωφελείται σχεδόν δύο ευρώ ακόμη με τη μορφή επενδύσεων. 
Επενδύσεων οι οποίες θα συνοδευτούν από νέες θέσεις εργασίας και άρα από πολλαπλασιαστικά οφέλη τόσο για τον δημόσιο κορβανά, μέσω αυξημένων φόρων, όσο και για την οικονομία και το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών. 
Κυριότερα, όμως, μέσω των αποκρατικοποιήσεων θα τερματιστεί ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της οικονομίας από το κράτος και θα δοθεί έδαφος ανάπτυξης στην ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία υπό τις παρούσες συνθήκες τελεί υπό διωγμό. 
Ποια είναι, άραγε, τα τερατώδη εμπόδια που επικαλέστηκε ο φίλτατος κ. Μητρόπουλος για την ιδιωτικοποίηση ήδη εισηγμένων εταιρειών όπως ο ΟΠΑΠ, τα Ελληνικά Πετρέλαια, η ΕΥΑΘ, η ΕΥΔΑΠ, ή ακόμη και η ΑΤΕ, υπό τον έλεγχο της οποίας βρίσκεται και η ΕΒΖ; 


Γιατί πρέπει κάθε φορά να εφευρίσκουμε εκ νέου τον τροχό σε αυτήν τη χώρα και γιατί πρέπει κάθε φορά να χαμηλώνουμε τον πήχη αλλά και την αξιοπιστία μας; 
του Ν.Γ. Δρόσου/ euro2day.gr

Για μια ακόμη φορά σ’ αυτή τη χώρα, όλα είναι μεταμφιεσμένα στο αντίθετό τους.

Φώτης Γεωργελές/athensvoice.gr
Μου καίγεται η λάμπα, τη βγάζω και αγοράζω μια καινούργια. Πάω να βάλω την καινούργια, στρίβω, πιέζω, βιδώνω, τίποτα. Προσπαθώ, ιδρώνω, τίποτα. Κατεβαίνω πάλι κάτω και με κατεβασμένα μούτρα, γιατί τι σόι άντρας είσαι αν δεν μπορείς να βιδώσεις μια λάμπα, λέω, ρε φίλε, σε παρακαλώ, έρχεσαι ένα λεπτό να μου την περάσεις γιατί δεν τα καταφέρνω; Έρχεται, τη βάζει στο φτερό, με κοιτάει και λίγο υποτιμητικά, τι σου οφείλω, λέω περισσότερο από ευγένεια, ένα 20άρικο απαντάει αδιάφορα. Βάζει το 20άρικο στην τσέπη, γεια μας. Εγώ Πάκης, κοιτάζω τη λάμπα και κάνω μαθήματα πολιτικής οικονομίας νοερά.
Πάω τρέχοντας στους δικούς μου να το πω. Τους διασκεδάζουν οι ιστορίες μου. Είναι στη χιουμοριστική σειρά «ο Φ. ανακαλύπτει τον έξω κόσμο και μένει άναυδος». Ξέρετε μερικά προηγούμενα επεισόδια, τα έχω γράψει. Για το τσουρέκι που κάνει όσο μια καφετιέρα φίλτρου. Το dvd player που κοστίζει όσο το πάρκινγκ που άφησες το αμάξι για να αγοράσεις τη συσκευή. Την τηλεόραση που πληρώνεις 250 ευρώ και μετά 70 ευρώ στον ηλεκτρονικό για να σου ρυθμίσει τα κανάλια. Το παντελόνι που αγοράζεις φτηνά στις εκπτώσεις και μετά πληρώνεις άλλα τόσα για να το κοντύνεις.
Θέλουμε να στείλουμε ένα φορτίο έντυπα στο Κορωπί, να τα πάρει το φορτηγό το απόγευμα και να τα πάει την άλλη μέρα το πρωί. Κόστος μεταφοράς 240 ευρώ συν ΦΠΑ. Δηλαδή αν 3 ώρες δουλειά πάνε 300 ευρώ, εγώ πόσα πρέπει να ζητήσω γι’ αυτό που γράφω εδώ; Και τότε η απέναντι σελίδα με τη διαφήμιση πόσο πρέπει να κάνει, 6.000; Αν κάνει τόσα, τότε ο καφές θα κάνει 5 ευρώ. Αυτός που νοικιάζει στον καφέ των 5 ευρώ, θα πάει το νοίκι στις 10.000. Ο ηλεκτρονικός που πίνει με 5 ευρώ τον καφέ του θα ζητήσει 70 ευρώ για να μου ρυθμίσει τα κανάλια και ο γιατρός που έκανε και 20 χρόνια στο θρανίο, για να πληρώσει τον ηλεκτρονικό, θα ζητήσει φακελάκι.


Παλιά, όχι πια, τέτοιες μέρες στην εφημερίδα ήταν μέρες χαράς. Σχεδιάζαμε τις διακοπές μας. Είχαμε χάρτη και βάζαμε πινέζες. Την τελευταία μέρα λέγαμε: αύριο η ATHENS VOICE θα είναι στη Βενεζουέλα, το Μεξικό, την Ταϊλάνδη και τη Ζανζιβάρη. Χρόνο με το χρόνο διαπιστώναμε ότι οι προορισμοί ήταν όλο και πιο εξωτικοί. Είχαμε γίνει πλούσιοι; Όχι, είχαμε συνειδητοποιήσει ότι 15 μέρες διακοπές σε 5 αστέρων ξενοδοχείο σε μια εξωτική παραλία ήταν πιο φτηνά από λίγες μέρες στις Κυκλάδες. Τα τελευταία χρόνια πριν την κρίση, οι εφημερίδες επεσήμαιναν το πρόβλημα, τα σχολεία δεν πήγαιναν πια πενταήμερες στη Ρόδο, την Κρήτη, προτιμούσαν την Πράγα και τη Βαρκελώνη. Ήταν πιο φθηνά.


Τι έχει συμβεί; Υπερτιμολογούμε υπηρεσίες ο ένας στον άλλον. Κλέβουμε ο ένας τον άλλον. Και όλοι μαζί το κράτος. Καθώς η Ελλάδα έχανε τη μάχη της παραγωγής, ακριβαίναμε συνεχώς τις υπηρεσίες που στο εσωτερικό παρείχαμε ο ένας στον άλλον. Και όλοι διεκδικούσαμε τα λεφτά του κράτους. Αυτά που το κράτος δανειζόταν απλόχερα για να συντηρήσει το επίπεδο ζωής που θέλαμε. Μόλις τα δανεικά σταμάτησαν, ξαφνικά ήρθαν τα προβλήματα στον παράδεισο.
Λένε τώρα μερικοί ότι ήρθε η τρόικα και μας επιβάλλει «εσωτερική υποτίμηση». Σοβαρά; Η τρόικα το λέει; Δηλαδή, όλη η Ελλάδα τόσα χρόνια δεν λέει ότι η

Ο αριστερός αντιρατσισμός

Tου Διονυση Γουσετη


Στο 16ο ετήσιο «Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ», που τέλειωσε την Κυριακή, ο ανύποπτος αντιρατσιστής επισκέπτης βρέθηκε εμβρόντητος σε εκδηλώσεις όπως: «Το κίνημα και η Αριστερά στη νέα περίοδο» και «Cata-stroika, συνέπειες από την ολοκληρωτική εκποίηση μιας χώρας». Ο αντιρατσιστής δεν κατάλαβε γιατί πρέπει να θεωρεί την τρόικα καταστροφή και γιατί πρέπει να τον ενδιαφέρει το κίνημα και η Αριστερά στη νέα περίοδο, για να ενώσει τη φωνή του με άλλους αντιρατσιστές. Κατάλαβε απλά ότι έπεσε σε παγίδα επιτήδειων που καπηλεύονται τα αισθήματά του και πήρε δρόμο. Ετσι, ακυρώθηκε μια αντιρατσιστική φωνή. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι που μια ορισμένη Αριστερά παίζει ουσιαστικά το χαρτί του ρατσισμού. Σε συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής οργανώνει αντισυγκεντρώσεις αγανακτισμένων, όπως ακριβώς έκαναν οι ακροδεξιοί παρακρατικοί στη μετεμφυλιακή περίοδο (μία από αυτές κόστισε τη ζωή του Γρηγόρη Λαμπράκη). Και στις επιθέσεις της Χρυσής Αυγής σε μετανάστες αντιπαραθέτει επιθέσεις, εμπρησμούς και πλιάτσικο κουκουλοφόρων σε καταστήματα και κινηματογράφους, με απειλές της «Αυγής» να κάνει ντου και στη Βουλή. Αλλοτε πάλι, Αριστερά και Χρυσή Αυγή βρίσκονται στα ίδια μετερίζια, είτε των «δεν πληρώνω» είτε των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος.
Καταγγέλλεται -και είναι φανερό- ότι το κενό που αφήνει η αδιαφορία και η ανικανότητα των πολιτικών για την ασφάλεια των πολιτών, το γεμίζει η Χρυσή Αυγή, όπως το γέμιζε στην Παλαιστίνη η Χαμάς. Εκείνο που δεν καταγγέλλεται είναι ότι η εν λόγω Αριστερά αποκαλεί τους απελπισμένους που στρέφονται στη Χ.Α. ρατσιστές και έτσι τους χαρίζει στους ρατσιστές. Η ίδια Αριστερά χαρίζει στους ρατσιστές και όποιον πιστεύει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχτεί τη μιζέρια όλου του κόσμου ως μετανάστες.


Χρυσή Αυγή ψηφίζουν και οι αστυνομικοί. Ο λόγος είναι προφανής. Αυτή είναι που τους στηρίζει απέναντι στο «Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι» της Αριστεράς. Στο εθνικιστικό μίσος της Χ.Α. η Αριστερά αντιτάσσει το «ταξικό μίσος», υπονομεύοντας με τον ίδιο τρόπο την κοινωνική συνοχή. Πρόσφατα, η πλειοψηφία των βουλευτών έκανε αντίσταση ρίχνοντας 204 άκυρα στην εκλογή αντιπροέδρου από τη Χρυσή Αυγή, παραβιάζοντας (ανώνυμα) τον κανονισμό της Βουλής. Δεν κατέθεσαν επώνυμη πρόταση, ως όφειλαν, να τεθεί εκτός νόμου η Χ.Α. αφού έκριναν ότι βλάπτει τη δημοκρατία και τη χώρα. Σ’ αυτούς τους τζάμπα μάγκες, που προκαλούν το δημοκρατικό αίσθημα και γίνονται στρατολόγοι της Χ.Α. η Αριστερά πρωτοστατεί.
Στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ μετέχει παραδοσιακά με τραπεζάκι η Διεθνής Αμνηστία και η ΕΕΔΑ. Παλιότερα, ο υπογράφων έκανε βάρδια στο τραπεζάκι. Τώρα όμως αναρωτιέμαι, μήπως πρέπει να ξανασκεφτεί η Διεθνής Αμνηστία τη συμμετοχή της. Και η σκιώδης υπουργός ευρωπαϊκής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου δήλωσε ότι κινητήρια δύναμη για το δυνάμωμα του φασισμού είναι τα μέτρα που εφαρμόζουν οι δεξιές κυβερνήσεις στον οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό τομέα. Σκέφτηκε η φίλη Ρένα μήπως τα ίδια μέτρα είναι η κινητήρια δύναμη για το δυνάμωμα και του κόμματός της;
kathimerini.gr

Φέρτε πίσω τους συκοφάντες!

του Μιχάλη Πετράκου
Στην αρχαία Αθήνα οι συκοφάντες ήταν άνθρωποι που κατήγγειλαν συμπολίτες τους ότι έβγαζαν σύκα στο ‘εξωτερικό’ βλάπτοντας έτσι το δημόσιο συμφέρον που για κάποιο λόγο απαιτούσε τα σύκα να τρώγονται στην Αθήνα. Παρότι δεν είναι εντελώς σαφές το νομικό πλαίσιο του αδικήματος που αναδείκνυαν οι συκοφάντες [1] η ουσία είναι ότι επρόκειτο για πολίτες που κινούσαν τις διαδικασίες εναντίον παραβατών γινόμενοι οι ίδιοι κατήγοροι για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα του δημοσίου.
Στις ΗΠΑ, μια χώρα με πολλές ενδιαφέρουσες ιδιοτροπίες, ισχύει ένας σχετικός νόμος, ο False Claims Act, με τον οποίο αν κάποιος γνωρίζει για μια απάτη εναντίον του δημοσίου μπορεί, με βάση αυτό το νόμο, να προσφύγει αστικά εναντίον αυτού που βλάπτει το δημόσιο συμφέρον. Αν αποδειχτεί η κατηγορία στο δικαστήριο ο ενάγων, εισπράτει ένα μέρος από το ποσό που το δικαστήριο επιδικάζει στο δημόσιο (15%-30% του ποσού). Η όλη διαδικασία μπορεί να γίνει εντελώς ερήμην του ίδιου του δημοσίου, το οποίο όμως επίσης μπορεί να παρέμβει και να γίνει διάδικος. 
Ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε αρχικά την εποχή του αμερικανικού εμφυλίου για να αντιμετωπίσει προμηθευτές που πουλούσαν στον ομοσπονδιακό στρατό ελαττωματικά όπλα και εφόδια [2]. Πρόσφατα (1986, 2009) όμως, έχει προσαρμοστεί και ενδυναμωθεί για να καλύπτει πολλές σύγχρονες μορφές απάτης κατά του δημοσίου αλλά και να γίνει πιο γενναιόδωρο προς τους πολίτες που δρουν για λογαριασμό του. 


Πρόσφατα, πολίτες έφεραν στα δικαστήρια μια υπόθεση εναντίον της Βρετανικής Φαρμακευτικής εταιρίας GlaxoSmithKline γιατί προωθούσε με αθέμιτους τρόπους (δωρεάν αναζωογόνηση σε σπα, ταξίδια στη Χαβάη κλπ) τη συνταγογράφηση φαρμάκων της από γιατρούς ακόμα και για παθήσεις για τις οποίες δεν ήταν εγκεκριμένα από το δημόσιο. Τελικά στις 2 Ιουλίου 2012 ανακοινώθηκε [3] ότι η εταιρία συμβιβάστηκε και δέχτηκε να πληρώσει 3 δις. δολάρια, εκ των οποίων τα 2 δις για αγωγές που ξεκίνησαν από τους ιδιώτες για βλάβη των δημόσιων ασφαλιστικών οργανισμών. Είναι το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθεί για συμβιβασμό φαρμακευτικών εταιριών με το αμερικανικό δημόσιο. 
Δεν έχει γίνει γνωστό ποιο μέρος του ποσού πήραν οι ενάγοντες πολίτες αλλά πρέπει να ήταν κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια. Το αμερικανικό δημόσιο όχι μόνο πήρε πίσω 2.5-3 δις αλλά σταμάτησε μια τακτική προώθησης της συγκεκριμένης φαρμακευτικής που πάντως ωχριά μπροστά στην καταλήστευση των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων από το κύκλωμα του φαρμάκου και των λοιπών προμηθευτών στον χώρο της υγείας.
Όλα αυτά έγιναν, όχι μόνο επειδή κάποιοι πολίτες γνώριζαν την απάτη και μπορούσαν να τη στοιχειοθετήσουν, αλλά και γιατί μπορούσαν να κινηθούν οι ίδιοι δικαστικά για λογαριασμό του δημοσίου και μάλιστα να ωφεληθούν και ατομικά. 


Σε αντίθεση όμως με το αμερικανικό, το ελληνικό κράτος δεν μοιράζεται με τους πολίτες του ούτε το δικαίωμα αγωγής ούτε βεβαίως και το αποτέλεσμά της, παρότι είναι λεηλατημένο από ντόπιους και ξένους απατεώνες. 
Από τους ανοιχτομάτηδες τυφλούς μέχρι τους καταπατητές δημοσίων δασών και λογιών λογιών προμηθευτές και εργολάβους, γίνεται πάρτυ διαφόρων που εκμεταλλεύονται την ανεπάρκεια του δημοσίου να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του από καταβολής ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. 
Ο πρώην πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ περιέγραφε πρόσφατα με απόγνωση σε πρωινή εκπομπή ελληνικού καναλιού πως πηγαίνοντας για να επιθεωρήσει δημόσια και προς πώληση έκταση στη Μεσσηνία, την βρήκε γεμάτη σπίτια ιδιωτών-καταπατητών.
Βεβαίως η εξέλιξη της έννοιας του συκοφάντη δείχνει τις πιθανές αρνητικές πλευρές μιας τέτοιας δυνατότητας: το να εγείρονται αγωγές για παρενόχληση των εναγόμενων χωρίς οι κατηγορίες να είναι αληθινές. 
Παρ’ όλα αυτά, αυτές τις μέρες που το δημόσιο συμφέρον είναι πιο ανυπεράσπιστο από ποτέ, που για να καλύψει τις τρύπες που του προκαλούν διάφοροι απατεώνες κονταίνει συντάξεις και μισθούς, τα θετικά μιας τέτοιας νομοθεσίας ξεπερνούν τα ενδεχόμενα αρνητικά μερικές τάξεις μεγέθους. Το δημόσιο είναι αδύναμο απέναντι σε χιλιάδες μικρούς και μεγάλους απατεώνες και χρειάζεται βοήθεια, ας βάλουμε λοιπόν στο παιχνίδι τους συκοφάντες.
aristeristrouthokamilos.blogspot.gr

Η χαλυβουργία κλείνει. Επιτέλους μια νίκη

Επιτέλους μια νίκη. Μια νίκη για να γελάσει και λίγο το χειλάκι του Περισσού. Η Χαλυβουργία του Μάνεση, αυτό το σύγχρονο κολαστήριο της εργατικής τάξης, επιτέλους έκλεισε. Μπορεί οι σύντροφοι να μην τα πήγαν καλά στις εκλογές, αλλά στον πραγματικό ταξικό αγώνα έβαλαν γκολ. Μερικές εκατοντάδες ακόμα εργαζόμενοι στο δρόμο, μια ακόμα παραγωγική μονάδα βάζει λουκέτο. Ο αγώνας δικαιώνεται. Γιατί ο στόχος της Αριστεράς που σέβεται τον εαυτό της είναι η επιβίωση της τελευταίας Σοβιετικής Δημοκρατίας και όχι των εργαζομένων. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να εξαφανιστούν όλες οι σοβαρές παραγωγικές μονάδες και να  επιβιώσουν μόνο οι κρατικές και κυρίως αυτές που δεν παράγουν τίποτα. Αυτό είναι εξάλλου και το ιστορικό προτσές της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα. Δεν έχει σημασία αν κυβερνά ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος. Σημασία έχει η οικονομία ηλίθιε. Και αυτή πρέπει να παραμείνει σοβιετική.
Η Κουμουνδούρου ζηλεύει λίγο που δεν ήταν αυτή μπροστάρης σε αυτόν τον αγώνα τον καλό. Αλλά δεν χολοσκάνει, γιατί νέοι αγώνες ανοίγονται μπροστά της. Οι κρατικές επιχειρήσεις κινδυνεύουν να φύγουν από τα χέρια της μαφίας που τις λυμαίνεται και δεν πρέπει. Η ιστορία την καλεί να διασώσει τα φέουδα της κομματικής και της συνδικαλιστικής ολιγαρχίας και είναι δυνατότερη από ποτέ, ώστε να το πετύχει.
Είχαμε προβλέψει την τύχη του εργοστασίου του Ασπροπύργου. Το κλείσιμο ήταν στόχος, όχι μόνο των συντρόφων, αλλά πιθανόν και της εργοδοσίας. Οι δουλειές του χάλυβα στην Ελλάδα έχουν πέσει, η συγγενής μονάδα του Βόλου καλύπτει επαρκώς τη ζήτηση, γιατί να έχεις ανοικτό ένα εργοστάσιο που μπαίνει μέσα και το ΠΑΜΕ στο σβέρκο σου να σε ταλαιπωρεί;


Το θέμα που θέλω να θίξω είναι άλλο. Μάθαμε στα θρανία του κομμουνισμού ότι η μόνη πρωτοπόρα τάξη είναι η εργατική. Ο πρωτοπόρος εργάτης, υποθέτω, δεν είναι μόνο ο πιο εργατικός, ο πιο μπρατσωμένος, ο πιο ηρωικός, αλλά κυρίως ο πιο έξυπνος. Πως άφησαν λοιπόν οι χαλυβουργοί μια κομματική μειοψηφία να τους χειραγωγήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάσουν τη δουλειά τους;  Στόμα και μιλιά δεν είχαν; Γιατί δε φώναξαν; Γιατί δεν οργανώθηκαν και δεν αντιτάχθηκαν σε όλους αυτούς που σχεδόν ένα χρόνο τώρα, έπαιρναν το ψωμί από το στόμα των παιδιών τους; Που ήταν τα μπράτσα και η ψυχή τους; Πως θα οικοδομήσει αυτό το προλεταριάτο το σοσιαλισμό, αν είναι τόσο αφελές και άτολμο; Πως είναι δυνατόν άνθρωποι του πιο σκληρού μόχθου να υποτάσσονται σε μια χούφτα ιδεόληπτων ή υστερόβουλων κομματανθρώπων; Τόση πια δύναμη έχουν οι μαφίες; Πόση είναι η δύναμη της ιδεοληψίας ώστε να μπαίνει πάνω και από την επιβίωση; Πότε θα μάθουμε τι και πως παίχτηκε στον Ασπρόπυργο;
Φαντάζομαι ότι η άλλη Αριστερά αυτή της Ανανέωσης θα έχει κάτι να πει επί του θέματος.
mhmadas.blogspot.gr