Διαπλοκή και μυστικές υπηρεσίες κατά των δημοσίων ΑΕΙ!

Η τοποθέτηση στην κυβέρνηση  του πρύτανη  Θ. Παπαθεοδώρου  που πολέμησε με νύχια και με δόντια τον νόμο Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, και μάλιστα στην θέση του υφυπουργού Παιδείας, έχει αποθρασύνει όλους όσους αποφάσισαν ότι το δικό τους "όχι" ήταν ισχυρότερο από τα 255 "ναι" που ακούστηκαν για τον νόμο στην Βουλή των Ελλήνων.  Αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα. Επειδή το ατομικό συμφέρον του καθενός από εμάς υπερισχύει του συλλογικού. 
Μόλις  χτες βγήκε ο πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Γιάννης Μυλόπουλος και κατήγγειλε ότι πίσω από τον νόμο βρίσκονται ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία κάνουν πόλεμο φθοράς για να υποκαταστήσουν τα δημόσια με ιδιωτικά πανεπιστήμια.  Δηλαδή, κύριε καθηγητά, τα επιχειρηματικά  συμφέροντα, η διαπλοκή και οι μυστικές υπηρεσίες έχουν στόχο την δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο λόγος που τα ελληνικά πανεπιστήμια παίζουν μόνιμα στα ντέρμπι ουραγών των ευρωπαϊκών ΑΕΙ. 


Είναι φυσικό να βγαίνει ο κ. Μυλόπουλος, όπως και άλλοι πανεπιστημιακοί και να προσπαθούν να ρίξουν την χαριστική βολή στον νόμο Διαμαντοπούλου. Την κύρια βολή την έριξε η ίδια η κυβέρνηση, όταν αποφάσισε να επιβραβεύσει για την στάση του έναντι του νόμου τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, τοποθετώντας τον στην θέση του υφυπουργού Παιδείας. Ένας άνθρωπος που δεν σεβάστηκε το «ναι» 255 βουλευτών της Βουλής των Ελλήνων, θα προτείνει νόμους και διατάξεις. Για να τις εφαρμόσει ποιος; 
Ήταν ένα μεγάλο πολιτικό λάθος. Ένα αυτογκόλ που έβαλε η κυβέρνηση πριν καν μπει στον αγωνιστικό χώρο. Η κυρία Διαμαντοπούλου δεν ήταν μία πετυχημένη υπουργός Παιδείας. Κατάφερε, όμως, να πετύχει την συναίνεση των περισσοτέρων βουλευτών και να περάσει έναν νόμο με μεγάλη πλειοψηφία.  Τον νόμο αυτό τον ψήφισε και ο κ. Σαμαράς.  Ή ο κ Σαμαράς δεν καταλάβαινε τι ψήφιζε ή μας κορόιδεψε όταν ψήφιζε κάτι που δεν πίστευε. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση υπάρχει θέμα. 


Όσο για τους πανεπιστημιακούς; Αφού βρίσκουν, καλά κάνουν και αυθαιρετούν. Άλλωστε, ζούμε στην χώρα της αυθαιρεσίας και  των συντεχνιών. Ποιος νοιάζεται για την ευνομία ή το συλλογικό συμφέρον; 

Θανάσης Μαυρίδης/capital.gr