Κόκκινες κάρτες

Όποτε έρχεται η εμπαθής Τρόϊκα στην Ψωροκώσταινα, βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτό που χαρακτηρίζει το κράτος εν τη γενέσει του: γραφειοκρατία, ατιμωρησία, συνδικαλιστική αμετροέπεια, ανεπαρκές σύστημα δικαιοσύνης, απείθαρχη δημοσιονομική ασυδοσία, μη εφαρμογή των όρων του μνημονίου, αδιαφορία τήρησης των νόμων, με ελλείμματα που αραδιάζονται ανερυθρίαστα από το Γενικό Λογιστήριο, το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων κι από την Τράπεζα της Ελλάδος, δεδομένου ότι είναι κοινό μυστικό πως η ακυβερνησία μάλλον φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα για τους περιχαρείς ακροαριστερούς, αναρχοφασίστες, σοσιαλφασίστες του ΣΥΡΙΖΑ που μπερδεύουν ανεύθυνα την κρατικοποίηση με την εθνικοποίηση των τραπεζών, με χρώμα Τσάβες κι κόκκινα μαντίλια.


Από την πρώτη προεκλογική περίοδο, παρακολουθώ με περίσσια οργή το μικροκομματικό πανηγύρι, με την παράλογη υπαιτιότητα κι τους επαγγελματίες κήνσορες με αληγείς ανέμους κινδυνολογίας, να περιφέρονται στα ρυπαροκάναλα χωρίς φειδώ κι μέτρο αλλά με πλούσιο αντιευρωπαϊκό λεξικό, το οποίο αναφέρεται στο τέταρτο ράϊχ, με πάμπολλες εικόνες που περιλαμβάνουν σβάστικες, ξανθούς στρατιώτες με τον γυλιό στους ώμους, άψογα γερμανικά από ντοκιμαντέρ, χιτλερικούς ύμνους κι παρανοϊκές λαϊκίστικες αρκάνες που πιάνουν τόπο, δεδομένου ότι ο Ελληναράς χάνοντας τα επιδόματα κι την αφράτη πολυθρόνα του άχρηστου τμήματος που την κέρδισε ψηφίζοντας σοσιαλισμό, δέχεται τον ρόλο του αναξιοπαθούντος κομπάρσου στο γυαλί μπας κι περισώσει κάτι.
Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι πάντα εδώ κι η Κομισιόν τραβάει τα μαλλιά της με την μεσογειακή χαβούζα του «ό,τι να΄ναι, όπως να΄ναι», αφού οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις δηλούν το αυτονόητο: ουδείς ενδιαφέρεται για την χώρα που εξακολουθεί να κρέμεται από το κουρελιασμένο, πάλαι ποτέ περήφανο λάβαρό της, ταπεινωμένη κι εξαθλιωμένη, παραπεταμένη στην γωνία με την απαραίτητη ευθιξία στα μούτρα, ξέροντας κατά βάθος ότι εξυφαίνει εκ του πονηρού το πελατειακό κράτος, το οποίο πλέον μετοίκησε προς Κουμουνδούρου μεριά με ανυπέρβλητη μαεστρία παρθενορραφής για να σερβιριστεί σαν καινούργιο φρούτο, που σέβεται την Δημοκρατία κι τους Νόμους, ασχέτως αν πράττει το αντίθετο με τσιρίδες λενινιστικής σοφίας που προσδοκά εργατικές σημαίες κι ρώσικα τσιτάτα.


Η πολιτική επιστήμη είναι απλή κι αποτελεί πολύτιμο εργαλείο σε χέρια υπεύθυνα, μόνο που οι Έλληνες δεν ενδιαφέρονται για εξυγίανση κι μεταρρυθμίσεις στον πολιτικό κι πολιτιστικό στίβο διότι το μόνο που τους νοιάζει είναι δύο πράγματα: να μην τους αγγίξεις το πορτοφόλι κι τα πολύτιμα κεκτημένα, τα οποία μπολιασμένα με παλαιοκομμουνιστικό οίστρο από τηλεβόες κι μισάνθρωπους αρθρογράφους του ΚΚΕ που παρεμπιπτόντως, πληρώνονται από τον κρατικό κορβανά για να συμμετέχουν σε Δημοκρατικό Κοινοβούλιο, τραμπουκίζουν κι ανακατεύουν με τις συνήθεις τακτικές του ΠΑΜΕ την κοινωνική ζωή, οργανώνοντας απεργίες που έχουν κηρυχθεί παράνομες (το τονίζω αυτό) με γνήσιο κομμουνιστικό μίσος, δήθεν ταξικής πάλης.
Το σκηνικό είναι γνωστό κι επαναλαμβάνομαι αλλά η τάξη στο Ελλαδιστάν δεν έχει θέση· απεναντίας αυτό που διαιωνίζεται είναι η καθημερινή συνθηματολογία ένοπλης πάλης από εκστασιασμένους κουκουλοφόρους που έχουν οίστρο όταν ακούνε για την πλατεία Ταχρίρ ή την παλαιστινιακή ιντιφάντα (ασχέτως αν δεν έχουν πατήσει το πόδι τους εκεί για να δουν από κοντά τι εστί πόλεμος κι θηριωδίες), νεοναζί ασπόνδυλα που λοιδωρούν το Σύνταγμα με παραστρατιωτικές οργανώσεις ενώ ο Άρειος Πάγος ποιεί την νήσσαν ενώ θα έπρεπε να κηρύξει παράνομο το κόμμα της χρυσής αυγής, αστυνομία που είναι αναποτελεσματική όσον αφορά την προστασία κι την ασφάλεια του πολίτη ώστε η αυτοδικία να θεωρείται πλέον λειτούργημα ως πράξη θεμιτή με πολλά άλλοθι.


Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Δημοκρατία καταπατείται πολλάκις ενώ τα όριά της πλέον είναι δυσδιάκριτα αφού ο καθένας πλέον ερμηνεύει παραγράφους κι εδάφια κατά το δοκούν, με την σιγουριά ότι δημοκρατικό είναι οτιδήποτε εξυπηρετεί τον δικό του μικρόκοσμο, ξεχνώντας το μέτρο, τις υποχρεώσεις, την ικανότητα αυτοθέσμισης, την ένταξη κανόνων στο συνολικό νομικό σύστημα, την διαπαιδαγώγηση για την παραγωγή κριτικού πνεύματος, παιδεία που να εστιάζεται στην πολιτική μέριμνα, αυστηρή επιτήρηση των δημόσιων καθηκόντων, με αξίωμα την πολιτική ισότητα κι αφύπνιση της αποτελεσματικής άσκησης των καθηκόντων· φυσικά ξεχνώ, όχι ανιδιοτελώς, την νοοτροπία του Ελληναρά που απεργεί κι δεν δουλεύει από πόζα γιατί έτσι επιτάσσει το κόμμα.


Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν αλλά εις μάτην.
theelfatbay.net