Το «οικείο» του ναζισμού και το «ανοίκειο» της δημοκρατίας.

Ο νεοναζί δεν είναι μία δαιμονική ύπαρξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο. Δυστυχώς για όλους μας, είναι ο «άνθρωπος της διπλανής πόρτας». Έτσι, ο συνήθης άνθρωπος, ο στοργικός πατέρας, ο καλός και τυπικός γείτονας κ.ο.κ., μπορούν να επιδεικνύουν και κτηνώδεις συμπεριφορές. Το ότι το ίδιο άτομο είναι δυνατόν να έχει δύο εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές, είναι ζήτημα που έχει την ψυχοδυναμική και ψυχιατρική του ερμηνεία (π.χ. διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας). Έχει όμως λυθεί και «ιστορικά»: Ο Robert Lifton, ο οποίος μελέτησε τη συμπεριφορά των γιατρών των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, μετά την επίσκεψή του στον κρατούμενο τότε Μέγκελε, τα είπε όλα με μία φράση του:
«... Ήταν άνθρωπος. Όχι δαίμονας και αυτό είναι το πρόβλημά μας...».
Όταν έλεγε λοιπόν ο Robert Lifton ότι «..αυτό είναι το πρόβλημά μας...», εννοούσε ότι ο ναζί δεν ήταν το τέρας της κολάσεως, ούτε είχε κάποια δαιμονική μορφή με τέσσερα χέρια, πέντε πόδια κ.ο.κ. που πολύ θα ήθελε. (Πόσο θα μας βόλευε αυτό, αφού θα μας απενοχοποιούσε!). Αντίθετα, διαπίστωνε έκπληκτος ότι ο ναζί ήταν μία εκδοχή του καθημερινού ανθρώπου.
Αυτό όμως είναι και το δικό μας πρόβλημα. Διότι προκύπτει ότι ο καθένας είναι δυνατόν να προσβληθεί από την «ασθένεια» του ναζισμού. Και δυστυχώς, όπως πάρα πολλές ασθένειες, είναι και αυτή μεταδοτική, διότι προφανώς ανταποκρίνεται σε βαθύτερες ιδιότητές μας, που μόνον η πολιτισμική «καταστολή» - δημιουργία ίσως είναι το ορθότερο - τις περιθωριοποιεί.


Και ερχόμαστε στην κύρια εκδήλωση της «νόσου»: Το πρόβλημα των νεοναζί δεν είναι ότι υπάρχει και άλλη άποψη, διαφορετική από τη δική τους, αλλά κυρίως ότι υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι. Αν εμφορούνται και από άλλη άποψη, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς.
Γι’ αυτό και στόχος των νεοναζί δεν είναι κατά κανόνα η διαφορετική άποψη, αλλά ο εκάστοτε φορέας της. Ήτοι ο διαφορετικός άνθρωπος, ο οποίος μάλιστα για το λόγο αυτό, ανακηρύσσεται σε εχθρό τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι δεν μπαίνουν στον κόπο να απαντούν σε συγκεκριμένα θέματα που τίθενται, αλλά αντίθετα, είτε βιαιοπραγούν, είτε επιδίδονται σε δίκες προθέσεων αυτών που τα θέτουν. (Ξέρουμε ποιος είσαι, ξέρουμε γιατί τα λες, ποιο σκοπό έχεις κ.ο.κ.)
Με τον τρόπο αυτό πλήττουν προσωπικά τον φορέα της αντίθετης άποψης, υποκαθιστώντας τον δημόσιο «διάλογο» είτε με τη φυσική βία, είτε με την ηθική τρομοκρατία.
Δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν «φυλές ναζί» και «φυλές δημοκρατών», ώστε να δημιουργούνται στεγανά. Αυτά είναι μόνο στο μυαλό μας. Έτσι, η ναζιστική αυτή νοοτροπία μπορεί να διαπερνά οριζόντια, σαν μεταδοτικό μικρόβιο, όλη την κοινωνία. Όταν μάλιστα νομιμοποιείται κοινωνικά ή έστω γίνεται ανεκτή, μας κατακλύζει, γιατί προφανώς ανταποκρίνεται σε ενστικτώδεις ανάγκες μας.
Ο Φρόιντ, μάλιστα, στο «Πολιτισμός πηγή δυστυχίας», θεωρεί ότι πολιτισμός είναι η καταστολή των ενστίκτων.
Γι’ αυτό και το ήθος των ναζί, επειδή ακριβώς πηγάζει από ακατέργαστα ένστικτα, είναι οικείο και «φυσικό» στον άνθρωπο. Αντίθετα, η δημοκρατία, επειδή ως πολιτισμική δημιουργία εδράζεται στην καταστολή των ενστίκτων, είναι «ανοίκεια» και μη «φυσική» κατάσταση. Γι’ αυτό και είναι δύσκολη υπόθεση η λειτουργία της, μια και απαιτεί διαρκή «παίδευση» και κυρίως αέναη νοηματοδότηση.


Δυστυχώς, η σημερινή αντιπολίτευση επιλέγει τη «φυσική» συμπεριφορά που περιγράψαμε, η οποία προσιδιάζει στο νεοναζιστικό πρότυπο.
Ήτοι, προκειμένου να αντιπολιτευτούν την όποια ασκούμενη πολιτική, την μετονομάζουν σε «έγκλημα», οπότε οι φορείς της είναι αναγκαστικά εγκληματίες. Με τον τρόπο αυτό εκτυλίσσεται μία «ευγενής» άμιλλα Καμμένου – ΣΥΡΙΖΑ, για το ποιος θα τιμωρήσει τους εγκληματίες, που διαπράττουν εγκλήματα εις βάρος του λαού. Αντί πολιτικού λόγου δηλαδή, εκδίδουν εγκληματολογικά δελτία.
Μάλιστα, όσο πιο αντικοινωνικά συμφέροντα υπερασπίζονται, τόσο περισσότερους «εγκληματίες» ανακαλύπτουν στο δρόμο τους.
Ένα μόνο παράδειγμα: Οι ΔΕΚΟ χρησιμοποιήθηκαν ως φέουδα των κομμάτων εξουσίας, όπου τοποθετούσαν τους «πελάτες» τους, μόνο και μόνο για να μισθοδοτούνται. Η σχέση αυτή στη συνέχεια αντιστράφηκε. Οι «πελάτες», δηλαδή, θεώρησαν τις ΔΕΚΟ δικά τους φέουδα, προορισμένα για ιδιωτική εκμετάλλευση, μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων. (Ο Π. Κονδύλης, στο βιβλίο του «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας», μιλάει για μερική αντιστροφή. Είμαστε όμως μάρτυρες ολικής αντιστροφής).
Όποιος λοιπόν επιχειρεί σήμερα να επαναφέρει υπό δημόσιο έλεγχο
οποιαδήποτε ΔΕΚΟ, δηλαδή όποιος επιχειρεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε να αποφασίζει το δημόσιο για την τύχη τους και όχι οι διορισμένοι «πελάτες», καταγγέλλεται ως εγκληματίας. Κατά του δημοσίου, μάλιστα!
Ενώ το ποιος εγκληματεί, είναι προφανές: Αυτός που δεν διστάζει να οικειοποιηθεί το νεοναζιστικό ήθος που περιγράψαμε και να το καταστήσει «κοινοτοπία του κακού», μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την ευγενή «πελατεία».
Υ.Γ.
Για λόγους δικαιοσύνης, σημειώνουμε ότι η οικογένεια Παπανδρέου, ο Κ. Καραμανλής (ο μικρός) και ο Α. Σαμαράς, το ίδιο αντιπολιτευτικό ήθος επέδειξαν. Η διαφορά είναι πως σήμερα, ενώ η χώρα βρίσκεται με μετέωρο το βήμα στο γκρεμό, η αντιπολίτευση αστόχαστα «αναβαθμίζει» τον παραλογισμό.
Κώστας Κούρκουλος/metarithmisi.gr