H φαντασία στην εξουσία

Θα μπορούσε να είναι και η προγραμματική σύγκλιση των τριών

Η τρόικα θα επιστρέψει στις 23 Ιουλίου, όχι για να τιμήσει την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, αλλά για να ασχοληθεί με όλα όσα ακολούθησαν την ευτυχή έκβαση της εθνικής περιπέτειας. Μέχρι τότε η κυβέρνηση οφείλει να παρουσιάσει ένα πλαίσιο μέτρων με απόδοση 11.5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Κοινώς έχει δέκα μέρες στη διάθεση της για να επεξεργαστεί πειστικές προτάσεις. Ακούγεται παράλογο. Και είναι. Αν θέλετε είναι μια πινελιά γελοιότητας στο δράμα που βιώνουμε.
Η χώρα πέρασε από δύο εκλογικές αναμετρήσεις προκειμένου να διαμορφώσει το πολιτικό περιβάλλον της επαναδιαπραγμάτευσης. Ουσιαστικά χρειάστηκε τρεις μήνες για να προσδιορίσει νέους κυβερνητικούς και κομματικούς συσχετισμούς. Χρήσιμο και απαραίτητο. Η έκφραση της λαϊκής βούλησης και η λειτουργία της Δημοκρατίας είναι υπεράνω όλων. Δεν ξέρω, όμως, τι ήταν σημαντικότερο στη συγκεκριμένη περίοδο: να καταγραφεί ανόθευτη η λαϊκή ετυμηγορία ή να τεθούν ουσιαστικές βάσεις για την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης; Για να το πω και αλλιώς, δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ο Σαμαράς και αδυνατούσε να φέρει εις πέρας ο Παπαδήμος. Θα μου πείτε ότι η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό χαρτί για την κυβέρνηση απέναντι στην τρόικα. Ναι, αλλά προς το παρόν δεν απέδωσε ούτε παράταση μίας ημέρας. Θα μου αντιγυρίσετε λέγοντας ότι η κυβέρνηση δεν επιδεικνύει σθένος διαπραγμάτευσης. Και θα σας ρωτήσω αν βλέπετε τους άλλους διατεθειμένους να το συζητήσουν. Εν προκειμένω η συζήτηση περί «εθνικού τσαμπουκά» και «πυρηνικών όπλων» ανήκει πλέον στη σφαίρα του υποθετικού και ίσως ποτέ να μη βγήκε από εκεί.


Δέκα μέρες, λοιπόν. Ούτε καν 300 ώρες για να υπάρξει στοιχειοθετημένος άξονας μέτρων με απόδοση 11.5 δισεκατομμυρίων. Δεν πρέπει να υπάρχει ιστορικός όρος για να το περιγράψει, το «τσαπατσουλιά» και το «βλακεία» υστερούν σε ειδικό βάρος. Πιστεύει, λοιπόν, κανείς ότι υπάρχει χώρος και χρόνος για να ανθίσει η καινοτομία και να επικρατήσει η αποφασιστικότητα; Λέτε να πείθονται οι δανειστές με την επιβολή διδάκτρων στους αιώνιους φοιτητές, την αύξηση της θητείας και την επιβάρυνση της Εκκλησίας με το μισό μισθολογικό κόστος των κληρικών; Εσείς πείθεστε; Τείνω να πιστέψω ότι πια όλο το σύστημα συνωμοτεί προκειμένου να φορολογεί τους ίδιους και να συντηρεί τις αντιφάσεις που το θρέφουν. Είμαστε πάνω από δύο χρόνια μέσα σε αυτή τη δίνη και ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε ένα δίκαιο και λειτουργικό φορολογικό νόμο. Δεν έχει «τρέξει» ούτε μία σοβαρή αποκρατικοποίηση, δεν έχει κλείσει ένας οργανισμός. Εκ των πραγμάτων, όταν οι εκπρόσωποι της τρόικας καθίσουν στο τραπέζι, πρώτα θα απαιτήσουν τα μέτρα που αποδίδουν σίγουρα και ύστερα θα επιτρέψουν στη φαντασία των δικών μας να εκφραστεί. Μετά μπορεί να τους δώσουν και χαρτιά για να ζωγραφίσουν τα μέτρα, ας πούμε έναν παπά που στέκεται μπροστά σε μια εκκλησία και μια τράπεζα. 
 του Κώστα Γιαννακίδη/protagon.gr