Υπάρχουν και τα πόμολα, Alexis...

Ο Κόναν πληροφορείται ότι στην άλλη άκρη του κόσμου υπάρχει ένα πανύψηλο βουνό, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ένα παλάτι και μέσα στο οποίο κατοικεί ο γέροντας που κατέχει την απόλυτη σοφία της ζωής. Ζαλώνεται, λοιπόν, την ασπίδα, γραπώνει τη σπάθα, φοράει το γούνινο σωβρακάκι του και ξεκινάει για το βουνό.  
Περνάει την Έρημο της Δίψας, το Φαράγγι Χωρίς Πάτο, ξυστά απ' το Πηγάδι των Χιλίων Ευχών, και μετά από πορεία εκατό ημερών στην Τούνδρα των Μηδέν Βαθμών Κέλβιν, φτάνει στους πρόποδες του Βουνού της Σοφίας, το οποίο βλέπει να χάνεται μέσα στα σύννεφα.
Αρχίζει την ανάβαση, τα μπράτσα σφίγγονται, οι φλέβες τινάζονται, το γούνινο σωβρακάκι τον προστατεύει απ' το κρύο.
 Βρυχάται όταν, κουρασμένος από την ανάβαση, πατάει στο πλάτωμα στην κορυφή και βλέπει το κάστρο του Γέροντα να ορθώνεται απροσπέλαστο μπροστά του.
 Η ξύλινη πύλη είναι κλειστή, αλλά την γκρεμίζει βρυχόμενος με ένα χτύπημα της ασπίδας του.  Η επόμενη πόρτα, πιο βαριά, απαιτεί πιο δυνατό χτύπημα.  Η τρίτη, σιδερένια, πέφτει μετά απ'το δεύτερο χτύπημά του.  Η τελευταία βαριά σιδερένια πόρτα πέφτει με θόρυβο καθώς ο βρυχηθμός του Κόναν σπάει τη σιωπή της ψυχρής κυκλικής αίθουσας, στην οποία ο γέροντας συλλογίζεται με τα δάχτυλα ενωμένα κάτω απ'το πηγούνι του καθισμένος στον θρόνο του. 
Ο Κόναν πλησιάζει το κέντρο της αίθουσας και ακουμπάει τα όπλα του μπροστά στα πόδια του Σοφού. 
- Ρησπέκτ, γέροντα. Μου είπαν ότι κατέχεις το μυστικό των μυστικών. 
- Υπάρχουν και τα πόμολα, Κόναν. 
- Μιλάς με γρίφους, γέροντα...


Η κοινωνία μας, μετά την εκλογική ανάπαυλα όπου είχε τον (πανάκριβο) χρόνο να συνειδητοποιήσει μερικά πράγματα και να πάρει τις αποφάσεις της, διάγει τώρα την περίοδο της αφομοίωσης όσων έμαθε για την ...πραγματική πραγματικότητα. 
Ότι πχ οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν κοστίζουν αλλά απελευθερώνουν - κάτι που επιμελώς απέκρυβαν δυο χρόνια οι πελατειακοί πολιτικοί μας, κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων, γιατί η εφαρμογή τους θα τους αφαιρούσε το μέσον της συναλλαγής με τους ψηφοφόρους. 
Ότι πχ η σειρά των μέτρων θάπρεπε να είναι η αντίστροφη, δηλαδή πρώτα εξοικονομήσεις και περιορισμοί δαπανών από τις διαρθρωτικές αλλαγές και μετά περικοπές εισοδημάτων (και μάλιστα από πάνω προς τα κάτω). Οι πολιτικοί μας καθόρισαν την σειρά αλλά και την τυφλότητα των οριζόντιων άδικων μέτρων - για να μην αγγίξουν τις τροφοδότριες συντεχνίες τους.
Έτσι σήμερα, μέσα σε μια εύθραυστη ισορροπία ελπίδας - απόγνωσης, καλούμαστε να απορρίψουμε τους βολικούς μύθους της διετίας και να συγχρονίσουμε το βήμα μας με εκείνο των άλλων ευρωπαϊκών κοινωνιών, οι πολίτες των οποίων χρεώνονται περικοπές για να μας δανείσουν και απαιτούν, ως έχουν κάθε δικαίωμα, να δουν αποτελέσματα. Και όχι τόσο στην οικονομική πολιτική - κάτι που είναι δύσκολο για όλους - αλλά στο νοικοκύρεμα του αλόγιστου, παρασιτικού, πελατειακού μας κράτους.
Σε ένα τέτοιο κλίμα, σοφά η τρικομματική κυβέρνηση βάζει μπροστά την αποκατάσταση πρώτα της αξιοπιστίας μας και μετά την αναδιαπραγμάτευση όρων του προγράμματος. 
Σε ένα τέτοιο κλίμα η συνέχιση του αντιπολιτευτικού στυλ των τζάμπα τσαμπουκάδων από τον Alexis, αντί για την εθνική συναίνεση στην κρίσιμη εθνική προσπάθεια, είναι το μόνο που δεν χρειαζόμαστε για να παραβιάσουμε τις ανοιχτές θύρες της ΕΕ, αυτήν την στιγμή ...
Βάζω γρίφους, Alexis;
aristeristrouthokamilos.blogspot.gr