τις καλυτερες μου ευχες

δεν ξερω αν το 2009 ηταν μια καλη χρονια.δεν ξερω επισης αν ηταν μια κακη χρονια.απλα πρεπει να περασεις στο μελλον για να αξιολογησεις το παρελθον.οι μονες σιγουρες καλες στιγμες,αμεσες,ειναι οταν χαμογελας.οταν μαλακωνει η ψυχη σου.υπηρξαν τετοιες στιγμες;ηταν η αισθηση που αφησαν γλυκια;αν ναι,τοτε το αποτελεσμα ειναι θετικο.ανεξαρτητα απο τις δυσκολες στιγμες.αυτες απλα φορτωνουν την εμπειρια του καθενος.μπαινουν στον "σκληρο".τις κατατασω στα παραληφθεντα μαθηματα.και ειμαι σιγουρος πως πολλοι τα παρακολουθησαν αυτη τη χρονια.ειναι γνωση.για το χειρισμο καταστασεων στο μελλον.απο αυτη την οπτικη,περισσοτερο κερδισμενοι βγαινουμε.με τον αναλογο καματο βεβαια.αλλα κερδισμενοι.προφανως αυτο ειναι η ζωη.το περπατημα σε ανηφορες και κατηφορες.ενδιαφερον.

θυμαμαι μια ιστορια,δεν ξερω ακριβως,κινεζικη ή ινδικη.ηταν μια φορα κι εναν καιρο,ενας νεαρος μαθητης.επειδη υπηρχε ελλειψη νερου, θα επρεπε να το πηγαινει σε δυο κουβαδες(αυτους στους ωμους),στο μερος οπου υπηρχε ενας σοφος γεροντας δασκαλος,μεσα απο ενα δυσκολο μονοπατι γεματο πετρες.οι κουβαδες ομως ηταν παλιοι και γεματοι τρυπες.ετσι το νερο στη διαδρομη χυνοταν και ο μαθητης εφτανε παντα με το μισο νερο.μετα απο καιρο ο νεαρος παραπονεθηκε στο γεροντα πως κουραστηκε γιατι πηγαινοερχοταν πολλες φορες και ο κοπος του δεν ανταμοιβονταν.ο δασκαλος σηκωθηκε και προχωρησαν μαζι το μονοπατι που χρησιμοποιουσε ο μαθητης.δεξια και αριστερα ειχε γεμισει με δεντρακια και λουλουδια.ειχε γινει ενας μικρος παραμυθενιος δρομος.ο σοφος γεροντας χαμογελασε στον μαθητη λεγοντας:εκανες τοσες φορες το δρομο.νομιζες πως μεσα απο τη δυσκολια παντα κατι εχανες.κι ομως τιποτε δεν πηγε χαμενο.το νερο που επεφτε,ποτισε το μονοπατι και κοιταξε τι εγινε.ετσι  ειναι και η ζωη.τιποτα δεν χανεται.

τιποτα δε χανεται.κι ο χρονος αυτος μας φορτωσε ακομα ενα κουβα.θελω να πιστευω πως ηταν τρυπιος.ετσι ωστε τον καινουργιο χρονο να περπατω μεσα σε ενα πιο ομορφο μονοπατι.ολοψυχα το ιδιο ευχομαι και σε εσενα.καλη χρονια....