η αποθεωση της εικονας

Ένας άντρας χωρίς ταυτότητα, καλείται να φέρει εις πέρας μια απροσδιόριστη αποστολή. Η πράξη ανάθεσης είναι ένας ακατάληπτος γρίφος σε μια ξένη σ' αυτόν γλώσσα από έναν περίεργο τύπο, του οποίου τα λόγια αντί να μας δώσουν μια κατεύθυνση, συσκοτίζουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Ο άντρας χωρίς όνομα όμως φαίνεται να καταλαβαίνει, και ξεκινά με βάση τα λόγια αυτά μια περιπλάνηση σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ισπανίας χωρίς σαφή προορισμό, συναντώντας στο δρόμο του αλλόκοτους ανθρώπους που με τη σειρά τους τον οδηγούν σε άλλες, ακόμα πιο εκκεντρικές φιγούρες μέχρι να φτάσει στο τέλος του ταξιδιού του. Κάθε συνάντηση ενώνεται με την προηγούμενη όπως το κομμάτι ενός αλληγορικού παζλ, που σαν εκκίνηση έχει το γρίφο του άγνωστου ανθρώπου στην αρχή της περιπλάνησης.

Είναι μάλλον παραπλανητικό να προσπαθήσει να χωρέσει κανείς το νέο φιλμ του Jim Jarmusch σε μια συμβατική περίληψη. Στο «Limits of Control» ισχύει το -αμφιλεγόμενο, είναι η αλήθεια- αξίωμα, "το στόρυ δεν έχει καμία σημασία". Αυτό που έχει σημασία είναι οι εικόνες, η φωτογραφία, τα κάδρα, η αισθητική. Φετιχιστής και υπηρέτης της εικόνας, ο Jarmusch μας βάζει να παρακολουθήσουμε το εμμονοληπτικά επαναλαμβανόμενο ταξίδι του πρωταγωνιστή του, χωρίς να προσποιείται ότι το ιδιόμορφο αυτό film noir (;) έχει αγωνία ή σασπένς. Ο θεατής μετά από λίγο θα συνειδητοποιήσει ότι λίγο ενδιαφέρει η έκβαση της αποστολής. Περίπου στα μισά της ταινίας σταματά να ενδιαφέρεται για τον γρίφο που κρύβεται στην επόμενη συνάντηση. Πώς μπορεί λοιπόν μια ταινία απογυμνωμένη από το συναίσθημα και χωρίς ιστορία και σασπένς, να μπορεί να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή;

Αυτό που κρατά το βλέμμα καθηλωμένο στην οθόνη μοιάζει απροσδιόριστο, είναι όμως τελικά η σχέση πάθους που καλλιεργεί ο Jarmusch με τις εικόνες του. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο φωτογράφος του είναι ο Christopher Dayle, μόνιμος συνεργάτης του επίσης εικονολάτρη Wong Kar Wai. Διαλέγοντας προσεκτικά τα τοπία του, σκηνοθετώντας με αβάσταχτη ακρίβεια τα κάδρα του, ντύνοντας με προσεκτικές, εκκεντρικά σινεφιλικές πινελιές τους εξωφρενικούς χαρακτήρες που παρελαύνουν από την οθόνη (με αποκορύφωμα την εμφάνιση της Tilda Swinton), μοιάζει να θέλει με το Limits of Control να αγγίξει τα δικά του όρια -και τα όρια του κοινού του. Μια ταινία για τα μάτια και όχι για το μυαλό (οι όποιες προσπάθειες αποκωδικοποίησης του 'γρίφου' έχουν μάλλον απογοητευτικά αποτελέσματα), που, με τη σωστή οπτική, μπορεί -και θα έπρεπε- να καταγοητεύσει.
cinemanews.gr