Ο λαϊκισμός των άλλων είναι πάντα πιο βολικός

Κανονικά θα έπρεπε να ποινικοποιηθεί η λέξη. «Λαϊκισμός». Να πληρώνει ένα σεβαστό πρόστιμο όποιος τη μεταχειρίζεται δημοσίως, είτε είναι πολιτικός είτε αρθρογράφος είτε παρουσιαστής. Κάνοντας πώς δεν ξέρει ότι ο λαϊκισμός στην ελληνική πολιτική είναι ότι το παρασκήνιο για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν δεν τον δουλεύεις, απλά δεν κερδίζεις. Sad but true. Αυτό ακριβώς ήταν το περίγραμμα των χθεσινών εκλογών και πιθανότατα σε μια διευρυμένη μορφή του, θα είναι και το περίγραμμα των επόμενων (αν τελικά έρθουν σύντομα).
Στα χαλάσματα της αμηχανίας που έφερε το χθεσινό, και με αριθμητικά στοιχεία πια, «Τέλος της Μεταπολίτευσης» τα «λαϊκίστικα» βέλη εκτοξεύονται απ’ όλες (και προς όλες) τις κατευθύνσεις. Με μπαλαντέρ τα κροκοδείλια δάκρυα για την ανατριχίλα του «εγέρθητι», όλοι καταδίκασαν – μέχρι και ο Αϊβαλιώτης του ΛΑ.Ο.Σ στο κωμικό peak της χθεσινής βραδιάς – αποκρύπτοντας τις ευθύνες τους που μια συμμορία έχει πια 21 μέλη με βουλευτική ασυλία. Φυσικά και ο Τσίπρας κατέληξε να είναι ο μεγάλος κερδισμένος της χθεσινής βραδιάς (αν και πάντα προλαβαίνει να αξιοποιήσει τη συνιστώσα του αυτογκόλ) επειδή χρησιμοποίησε αριστοτεχνικά το ψευδεπίγραφο δίλημμα «Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο». Όμως μισό λεπτό, ποιοι τον κατηγορούν γι’ αυτό;


Η ΝΔ της τόσο ξεκάθαρης στάσης που διέγραφε βουλευτές επειδή ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο, μετά επειδή καταψήφισαν το δεύτερο και μετά τους ξανάνοιγε τις πόρτες γιατί δεν ήθελε να αποχωριστεί την εκλογική πελατεία τους; Η ΝΔ που θα ασκούσε οικονομική πολιτική εξόδου από την κρίση «με την βοήθεια του Θεού» και με όραμα το 2021 στα 200 χρόνια μετά την Επανάσταση; Η ΝΔ του εμετικού σποτ με το οποίο επιτίθεται στο νόμο Ραγκούση υιοθετώντας ρητορική Χ.Α. με πιο χαμηλά λιπαρά;


‘Η το ΠΑΣΟΚ; Πού στην τούρλα του Σαββάτου (συγγνώμη της Παρασκευής) πανηγύριζε για τη σύλληψη των επίορκων υπαλλήλων του υπουργείου Ανάπτυξης 40 ώρες πριν το άνοιγμα της κάλπης; Που ανέχτηκε την άθλια προεκλογική μεσαιωνική εκστρατεία του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη; Όσοι, από το Κίνημα (sic) τόλμησαν να χρεωθούν μεταρρυθμίσεις σε δύσκολους τομείς (Ραγκούσης, Διαμαντόπουλου) έμειναν εκτός Βουλής – όσοι επένδυσαν στην εντυπωσιοθηρία γλίτωσαν. Απλά, το Κίνημα (ξαναsic) απέθανε.


Τον λαϊκισμό της μούτζας με σος «λέσχες Μπίλντερμπεργκ, τεκτονικές στοές και ξένα κέντρα» δεν έκανε κόμμα ο (εντελώς) Καμμένος και πήρε 10% σε δύο μήνες; Ή είδε κανείς καμιά πολιτική πρόταση; Μήπως η αντιπαραβολή του ΣΥΡΙΖΑ με την άκρα δεξιά που επιχείρησαν τα κόμματα του νέου φιλελεύθερου χώρου, δεν είναι μουσική στα αυτιά των συντηρητικών ψηφοφόρων τους;
Όσον αφορά το ΚΚΕ, αυτό τουλάχιστον είναι συνεπές στο «δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι στον κόσμο μου». Επίσης πιστό στην αφασία που επιθυμεί η βάση του.


Ας τις καταργήσουμε τις αναφορές στον λαϊκισμό. Είναι βασικός όρος του παιχνιδιού. Απλά τώρα λέρωσε επιτυχημένα τα χέρια του με αυτόν κι ένας τρίτος πόλος κι έγινε δεύτερο κόμμα. Ο Τσίπρας εισέπραξε την εμπιστοσύνη/διαμαρτυρία της τσακισμένης μεσαίας τάξης, μόνο να δει κανείς τον θρίαμβό του στα αστικά κέντρα θα το καταλάβει. Δεν ξέρω αν ο κόσμος ψήφισε αντιμνημονιακά, αλλά σίγουρα θέλει να δει και μια εναλλακτική στην εσωτερική διαχείριση αλλά και στη διαπραγμάτευση με την Ευρώπη.
Απομένει λοιπόν να συμπεριφερθεί ως πολιτικός ηγέτης και όχι ως πρόεδρος 15μελούς (όπως συνήθως κάνει ως τώρα), να αφήσει τον τζόγο με τα ευρώ και τις δραχμούλες, να σπεκουλάρει πάνω στην γαλλική αλλαγή του Ολάντ και να εξηγήσει ότι η χθεσινή ψήφος δεν είναι απαραίτητα εναντίον της Ευρώπης και του ευρώ, αλλά εναντίον της εφαρμοσμένης έως τώρα ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Να τιμήσει το ποσοστό του και όχι κάποια ανύπαρκτη συνιστώσα με δύο λόγια. Τα νέα από την Γαλλία είναι εναθρρυντικά, τα νέα από την σταυροδοσία του ΣΥΡΙΖΑ που θυμίζει παραπονεμένο ΠΑΣΟΚ όχι και τόσο.


Η αμηχανία είναι το βασικό συναίσθημα αυτών των πρώτων ωρών μετά τις χθεσινές ιστορικές εκλογές. Υπάρχει η γοητευτική πλευρά της που συνιστά το τέλος του δικομματισμού, το οποίο κατέρρευσε τώρα που δεν έχει τίποτα να τάξει. Υπάρχει η ανησυχία της ακυβερνησίας, προϊόν και του φανταστικού εκλογικού νόμου που φέρει την υπογραφή των Σκανδαλίδη - Παυλόπουλου. Υπάρχει και αυτό το πρωτόγνωρο μούδιασμα που είχες χθες το βράδυ όταν ο Μιχαλολιάκος ολοκλήρωσε με το μυθικό «Βένι, Βίντι Βίκι»…
Παναγιώτης Μένεγος/athensvoice.gr