Ευρωπαϊκή Ελλάδα;

του Παναγιώτη Θανασά
Σε πολλούς από τους πολίτες αυτής της χώρας που επιμένουν να σκέπτονται, το αποτέλεσμα των εκλογών έγινε δεκτό με αντικρουόμενα συναισθήματα. Την ικανοποίηση για την κατάρρευση των βασικών πολιτικών υπαιτίων της οικτρής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα αντιστάθμισε η θλίψη για το ποιον των νικητών. 
Για όσους δεν το κατάλαβαν: νικητές των εκλογών ήταν η Πλατεία Συντάγματος και οι αγανακτισμένοι. Η Πλατεία μορφοποίησε πολιτικά τον κυρίαρχο τηλεοπτικό λόγο των τελευταίων ετών («κατοχή», «δωσίλογοι», «τοκογλύφοι» – βλ. και το εξαίρετο πρόσφατο κείμενο Τσακυράκη στα ΝΕΑ της 12/5). 
Και στις πρόσφατες εκλογές, οφέλη είχαν όσοι ιστιοδρόμησαν πάνω σε αυτό το παλιρροϊκό κύμα: ο αριστερός εθνικός λαϊκισμός του Σύριζα, ο δεξιός ψυχωτικός λαϊκισμός του Καμμένου, και βέβαια η πιο ακραία αντισυστημική (και κατά τούτο η πιο «συνεπής»!) εκδοχή της αγανάκτησης: η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή.
Αυτοί που πέρυσι μούτζωναν, τώρα είναι μέσα. Η φωνή τους κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο. Ονειρεύονται (όχι αβάσιμα) ότι σε λίγο θα αποτελούν και την πλειοψηφία στην ελληνική Βουλή. 
Οι εκπρόσωποι του πιο σκοτεινού αρχαϊκού συντηρητισμού είναι προορισμένοι να βαδίσουν χέρι-χέρι, εκφράζοντας όλες τις παθογένειες ενός «παλαιού καθεστώτος» που αρνείται να αναγνωρίσει την κατάρρευσή του. Θα διαφωνούν, βέβαια, για τη Μακεδονία και για τους μετανάστες. Αλλά θα συμφωνούν σε όλα τα υπόλοιπα, συντασσόμενοι πίσω από τα λάβαρα ενός νέου «αντικατοχικού αγώνα».
Από την άλλη πλευρά, ουδέποτε η έννοια του πολιτικού κενού υπήρξε τόσο απτή και πραγματική όσο σήμερα. 
Στο μέτωπο της παλαβής νεοσταλινικής αριστεράς δεν μπορεί φυσικά να αντιταχθεί καμία από τις δύο εκδοχές της δεξιάς: ούτε η διαταραγμένη, ούτε ο νέος πολυσυλλεκτισμός της ΝΔ – η οποία, ανεξαρτήτως των προσωπικών στοχεύσεων που καθοδηγούν τα κυοφορούμενα συνοικέσια, δεν θα πάψει να αποτελεί το κόμμα που με αδιάφορο κυνισμό επέβλεψε τη διάλυση της χώρας. 
Δεν μπορεί να αντιταχθεί ούτε το Πασόκ, που με ανικανότητα την αποτέλειωσε, και που βρίσκεται και πάλι εκτός τόπου και χρόνου. (Αλήθεια, δεν κατάλαβε ο κ. Βενιζέλος ότι η παράταξή του απέκτησε ήδη τριαντάρη αρχηγό; Και ότι λέγεται Αλέξης;)
Αυτό που λείπει σήμερα από τη χώρα είναι ένα μέτωπο της "Ευρωπαϊκής Ελλάδας": ένα μέτωπο όλων των δυνάμεων που δεν διακηρύσσουν απλώς την πίστη τους στην ευρωπαϊκή προοπτική (όπως υποκριτικά πράττουν όλα τα σημερινά μεσαία κόμματα), αλλά είναι διατεθειμένες να προτείνουν και να υλοποιήσουν το σύνολο των επώδυνων, όχι «οριζόντιων» αλλά «κάθετων» μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίες για να διασωθεί αυτή η προοπτική. 
Στο μέτωπο αυτό έχουν θέση πολιτικές κινήσεις...
aristeristrouthokamilos.blogspot