LSD και Αριστερά

Μου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να ασχολούμαι με θλιβερές μειοψηφίες της ημεδαπής οι οποίες βαφτίζονται Αριστερά, είτε αφορούν τις σχιζοφρενείς συνιστώσες του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, είτε τις κινήσεις παπανδρεϊκού μεγαλείου σε γαλλικά σαλόνια αφού οι σπασμωδικές κινήσεις της βαθιάς επιθυμίας της εμψύχωσης του ομοιώματος που έχει τη μορφή του Λένιν, του Τρότσκι ή του Μαρξ μεταλλάσσεται σε ψυχαναλυτικό μετατοπίο όπου επιχειρείται η κατάλυση των ορίων μεταξύ παρόντος κι παρελθόντος, αρχαιολογικής μνήμης κι σύγχρονης πραγματικότητας με θυμικό που επιτάσσει παραληρηματική εξιστόρηση της σημειολογίας των σορών στα ερείπια των θηριωδιών της Νανκίνγκ ή εξιστόρηση της Οκτωβριανής Επανάστασης με όπιο κι χαλαρή κουβέντα επί των πεπραγμένων ή ακόμα με αντιπαράθεση επιχειρημάτων περί κοινωνικού κράτους με λάγνα ματιά στα πρακτικά του Συμφώνου της Βαρσοβίας.


Έχω γράψει πολλάκις ότι η ελληνική ας-την-πούμε Αριστερά καθώς κι η κομμουνιστική πτέρυγα του κοινοβουλίου, είναι κακέκτυπα παλαιοκομμουνιστικού κι σοσιαλφασιστικού αχού που δεν σέβονται την Δημοκρατία, θεωρώντας αυτονόητη την έλλειψη κοινωνικού ελέγχου, την ασυδοσία περί γνωσιολογικής ιδιοτυπίας του ανθρωπολογικού ζητήματος, απορρίπτοντας όπως οι Κνίτες, οποιαδήποτε μοντέρνα ευρωπαϊκή σκέψη, τονίζοντας άθελά τους την πνευματική ανημπόρια που βαφτίζεται αυθαίρετα από τους ίδιους «ταξική υπέρβαση», για να αποφύγουν το αναπόφευκτο ωστόσο πρόβλημα της παιδείας μέσω της κοινωνικής θέσμισης, μη ξεχνώντας να αναφέρω ότι τα προαναφερθέντα κόμματα είναι αντικοινωνικά φύσει κι θέσει, μισάνθρωπα κι με περιορισμένο ορίζοντα αντίληψης για την έννοια του κράτους δικαίου κι την μητροπολιτική θέαση μιας πρωτεύουσας που σέβεται τους νόμους.


Δυστυχώς οι γκάφες του ΣΥΡΙΖΑ στην διπλωματική σκακιέρα, θυμίζουν έντονα το μειράκιο των σχολικών συνελεύσεων Αλέξη, όπου με μπόλικη δόση ελληνικούρας κι αμορφωσιάς, επιχειρηματολογούσε για την κοινωνική αδικία, τους κρατικούς παρεμβατισμούς κι το δίκαιο των διαμαρτυριών, κάτι που κουβαλάει ανερυθρίαστα κι χωρίς συναίσθηση της γραφικότητας που ούσα μνησίκακη, κλείνει το μάτι στις αδηφάγες κάμερες, θυμίζοντας επαρχιώτες Ερυθροφρουρούς, παιδιά ανώτερων αξιωματικών της Πολιτιστικής Επανάστασης, με το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο ανά χείρας, που υπενθυμίζει τον στόχο του επάρατου ηγέτη για την αντικατάσταση του μικροαστικού επιτελείου κι της κομματικής ιεραρχίας με ένα σύστημα προσωπικής εξουσίας, θυμίζοντας το περιβόητο «Αρπάξτε την Εξουσία», δίνοντας έναυσμα στον πρόεδρο της ριζοσπαστικής νομενκλατούρας να αντιγράφει σπασμωδικά μαοϊκές κινήσεις εντυπωσιασμού κι ρηξικέλευθης μέθεξης.


Η ψυχολογία του όχλου, επιρρεπής στην παραβατικότητα, στο μίσος κι στην αναρχοφασιστική έξη της καταστροφής με άλλοθι την ουσιώδη αυτονομία, προκαλεί αντιδράσεις από τον επικεφαλής των ευρωπαίων Πρασίνων Cohn-Bendit, ψυχή του Μάη του ’68, όπου δεν διστάζει να αποκαλέσει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ψευδές κι ηλίθιο, χαρακτηρίζοντας τουλάχιστον ανεδαφικό την ακύρωση της μείωσης των μισθών κι την θεσμοθέτηση κατώτατου μισθού 1300€, προειδοποιώντας ότι τέτοιες σουρεαλιστικές προτάσεις δεν συνάδουν με σοβαρή επιχειρηματολογία διαπραγμάτευσης, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα το προφανές: ο κοσμάκης δεν ψήφισε με γνώμονα την ανανέωση των φαντασιακών σημασιών, την αναδιοργάνωση των κοινωνικών θεσμών κι της κοινωνικής συνοχής, θέσφατο που αποτελεί την ουσία της Δυτικής Ευρώπης αλλά με γνώμονα τις οικονομικές αξίες κι την τσατίλα της αντίδρασης από το ρουστίκ ανεξίτηλο επιγενετικό κώδικα που εξακολουθεί να λαμβάνει επίδομα πλυσίματος χεριών κι κεραίας.
Τι μένει να ειπωθεί; Όπως είθισται, σε περιόδους κρίσης, όπου οι αυτοκτονίες αναδεικνύονται σκοπίμως (επιμένω σε αυτό) σε πολιτική πράξη, όπου τα κατατρεγμένα παπαγαλάκια της φρούδας επανάστασης εξισώνουν το μαρτυρολόγιο ως την θελκτικότερη πλεκτάνη κατά Κωστή Παπαγιώργη, όπου η έννοια του νεοφιλελευθερισμού ερμηνεύεται από τον οποιοδήποτε χωρίς ίχνος στοιχειώδους αποσαφήνισης του όρου κι εννοιολογικής θεμελίωσης, αναδύεται χωρίς αιδώ η πλατωνικοαριστοτελική κοσμολογία με μπόλικη ακατανόητη χρυσόσκονη η οποία πράττει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πρεσβεύει: αντί να αφαιρεθεί η απειρία για να οριοθετηθεί κι να εκλογικευθεί το μεταφυσικό χάος, ψάχνουμε τον Λεύκιππο για περαιτέρω διευκρινίσεις που άπτονται βιομηχανικής πολιτικής, κανόνων ανταγωνιστικότητας, κρατικής ιδιοκτησίας, εκμετάλλευσης της ελληνικής μεταποίησης, επιπτώσεων της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε ένα αέναο λογύδριο συνωμοσιολογικού οίστρου κι ιαχών που προβάλλουν εν τέλει την ανυπαρξία αυθεντικής σκέψης, φέρνοντας στο νου την ντετερμινιστική μοιρολατρία των Στωικών.


Όσο για την Αριστερά· Ποια Αριστερά; Βαλκανολεβέντικο copycat των 80′s, με φαντασιόπληκτη αγροτική ενόραση συνδικαλιστικού χορού κρατικής ευωχίας. Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ελαττώνετε τα παραισθησιογόνα και σοβαρευτείτε. Τρίτη και φαρμακερή.
theelfatbay.net