Μπροστά

Μέσα σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό των επικείμενων εκλογών, διατρανώνεται ξεκάθαρα το πολιτικό σκηνικό που αφήνει την Μεταπολίτευση στον άγνωστο δρόμο που διεκδικεί γεμάτο πορτοφόλι κι επιδόματα, τεράστιο κράτος, γηπεδικό θυμικό, συνταγματικά δικαιώματα αρκεί να μην θίγεται ο προσωπικός κορβανάς των συνθημάτων που πληρώνονται αδρά από τα κομματικά επιτελεία, αλιτήριοι ακτιβισμοί για eye candy λέγε με Αλαβάνο, αναρχοφασιστοειδές συμβόλαιο που θα διαιωνίζει την άθλια εικόνα των πανεπιστημίων κι την αήθη εκ των ένδων συνδικαλιστική δράση, μετατρέποντας τους φοιτητές σε φερέφωνα εμφυλιακής προπαγάνδας με το βλέμμα στην Οκτωβριανή Επανάσταση κι στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, βουλιαγμένοι σε μία απύθμενη ανιαρότητα, φιλολογώντας μανιωδώς για εξωκοινωνικές αρχές κι μισάνθρωπες δράσεις.


Παρακολουθώ με θυμηδία την πλήρη ανικανότητα του κοινοβουλίου να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, ξεκινώντας από το πολίτευμα κι καταλήγοντας στην αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού αλλά ξεχνώ ότι το πελατειακό μπούγιο που διορίστηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια, ανειδίκευτο κι πιστό στο βόλεμα που επιτάσσει το οικογενειακό δίκαιο, δίνει τροφή στο κρατικοδίαιτο σκουλήκι που απομυζεί αποθέματα κι οικονομικά οφέλη, προσδοκώντας πικετοφορίες κι μεμψίμοιρα άσματα ελληνικού κατατρεγμού από ηχεία, πιστό μέχρι τελευταίας ρανίδας στο σοσιαλιστικό όνειρο με άλλοθι την ρήση ότι το Κράτος φταίει για όλα, ασχέτως αν από αυτό ζει, καταπατώντας την ίδια την υφή του Δημοκρατικού Ιδεώδους, θυμίζοντας έντονα το κραυγαλέο ίδιον του Ελληναρά που γκαρίζει μανιακά αφού γνωρίζει την διακύβευση της ακεραιότητάς του.


Προσωπικά κοιτώ μπροστά, με την ελπίδα ότι η λογική θα επικρατήσει, με επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου από μία κυβέρνηση που θα στέκεται γερά στα πόδια της ειλικρινά δεν ξέρω την έκβαση των αποτελεσμάτων κι αδυνατώ να καταλάβω την λαϊκίστικη καραμέλα του ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε τον Γεράσιμο Αρσένη για να αναλάβει τα ηνία της χώρας, τον αυτισμό του Σαμαρά, το τεράστιο Εγώ του Βενιζέλου, την μετατόπιση του Στέφανου Μάνου, την βραδύνοια του Πάνου Καμμένου, εν τέλει την άρρωστη κι βαθιά νοσηρή σκηνή που αποδεικνύει περίτρανα κι χωρίς φιοριτούρες ότι η ελληνική παθογένεια είναι παρούσα, αρνούμενη να υιοθετήσει την τραγική πραγματικότητα που αναδύεται εμπρός μας: ταγούς που δεν έχουν ιδέα από την πολιτική του δανεισμού, με το Eurogroup να δηλώνει κατηγορηματικά ότι θα στηρίξει την Ελλάδα σε περίπτωση που η τελευταία δεν τα καταφέρει με τα επιτόκια από τις αγορές.


Κρατώ την χαρά της ύπαρξης κι την πίστη στους ελάχιστους θεσμούς αυτής της κωλοχώρας.
theelfatbay.net