Το χάσμα

theelfatbay.net

Γινόμαστε μάρτυρες της δυσκοίλιας επικοινωνίας μεταξύ Ελλήνων κι Ευρωπαίων, θυμίζοντας το τρίπτυχο του Φουκό που περιλαμβάνει την διελκυστίνδα  ικανότητα-επικοινωνία-εξουσία, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τον χώρο της ιδεολογίας που για τους ημεδαπούς αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο στο φαντασιακό κυκεώνα τους, επηρεάζοντας νευρώνες, υστερικά κατάλοιπα κι μεταβατικές μορφές αιώνων δουλείας που μεταμορφώνουν την κοινωνική πραγματικότητα σε καρικατούρα των μορφών της υποκειμενικότητας μέσω των ΜΜΕ, που παραλύουν την δημιουργική σκέψη, μετατρέποντας τον δέκτη σε γραφικό παρία ατομικής παραμόρφωσης που δρα αντίθετα από την κοινή λογική που τον θέλει σώφρονα κι παραγωγικό στον κρατικό μηχανισμό.


Δυστυχώς ο Έλληνας εξακολουθεί να φέρεται με συμπεριφορά φυλακισμένου καθώς απορρίπτει τον ρόλο του ατόμου ως υποκειμένου δικαίου ύστερα από την υποτιθέμενη συνέτιση που το μνημόνιο επέφερε, ξερνώντας αναρχοφασιστικά τσιτάτα κι ψυχολογία δουλοπάροικου, προτρέποντας την επιστημονική αντικειμενοποίηση να ερμηνεύσει το νήμα της νοηματοδότησης από την αρχή, πολύ περισσότερο με την ηθική κι την κλινική γνωριμία του ατόμου αφού αποκωδικοποιώντας την απούσα πειθαρχία κι την απουσία ηθικής πυξίδας, ερχόμαστε στο μείζον θέμα που απασχολεί κατά βάθος αμφότερες τις πλευρές: ότι οι κώδικες επικοινωνίας μεταξύ των ξένων κι των Ελλήνων δεν συγκλίνουν πουθενά· αντιθέτως, προάγουν την σχιζοφρένεια.


Το πρόβλημα είναι διττό· από την μία πλευρά οι Γερμανοί στέκονται ενεοί στην ελληνική συμπεριφορά που υπόσχεται ότι θ’ αλλάξει αλλά δεν το πράττει κι από την άλλη πλευρά το ελληνικό μπούγιο σαν νωδή γριά που κουτσομπολεύει ανερυθρίαστα καλλιπάρειες καλλονές, μηρυκάζει την στυγνή λογική της Αντάντ έχοντας άλλοθι την επιγενετική καραμέλα του γκιαούρη που θυμάται διωγμούς κι αρπαγές νηπίων, υποσχόμενο ενδόμυχα ότι θα κάνει τα πάντα για να φέρει στο φως, σαν καλός νιτσεϊκός μαθητής, την γενεαλογία όλων των ιστορικών σταθερών από πείσμα, επαναλαμβάνοντας στο αλλοδαπό κοινό την μανία της ελληνικής αμετάβλητης αλήθειας να σφραγίζει σε κουτάκια ορθολογικότητας οτιδήποτε διαφορετικό, αδιαφορώντας για το επιτακτικό συγκείμενο.


Καλά καταλάβατε. Δεν υπάρχει κοινός κώδικας επικοινωνίας μεταξύ εταίρων κι ούτε πρόκειται να υπάρξει διότι το κοσμικό υπόβαθρο το οποίο προηγείται της κοινωνικής σύστασης της ελληνικής κοινωνίας, είναι κατακερματισμένο, ανερμάτιστο, καταναγκασμένο σε ιδεολογίες των επάρατων ανατολικών καθεστώτων, αφού εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τον Νόμο ως δημιούργημα της ίδιας της κοινωνίας, ως θεσμισμένη αντίληψη ότι η φυσιολογική λειτουργία της κοινότητας, επιτάσσει αμφισβήτηση της πολιτικής εξουσίας ούτως ώστε να υπάρχει συνεχής αναθεώρηση κι στοχασμός στην ιδέα της αυτονομίας του ατόμου αν κι ξεχνώ ότι ο φονταμενταλισμός του πορτοφολιού προέχει στο κατατρεγμένο λιβάδι των μπαρουτοκαπνισμένων στεναγμών.


Αυτό που μένει είναι πολύ λίγο κι ίσως να μην ενδιαφέρει κανέναν αλλά θα προσπαθήσω να το εκφράσω όσο γίνεται με λιγότερα καλολογικά στοιχεία: όπως ο Καντ διαφοροποιεί το καθήκον από το ηθικό χρέος, όπως η επικοινωνία είναι πρωτίστως κοινωνική πράξη, όπως η αρετή καλλιεργεί εκθαμβωτικά συναισθήματα χωρίς να κωλυσιεργεί σε αρνητικές ιδιαιτερότητες, όπως οι ψυχικές διακυμάνσεις εφιστούν την προσοχή μας στην ακατανόητη περιπέτεια της ζωής κατά Bataille, πιστεύω ότι υπάρχει έδαφος για μια τελευταία ματιά στην πολιτική ζοφερή σκηνή της μεταπολιτευτικής σάχλας· το πεδίο της βίας, του άκρατου μίσους, της μίζερης νοοτροπίας περί δικαίων κι αδίκων πρέπει να τελειώσει για να αναδυθεί η σκληρή πραγματικότητα που αρνούμαστε να δούμε. Η αλήθεια είναι μία κι η έξοδος κινδύνου παραμένει ανοιχτή εφόσον παραδεχτούμε ότι «πάντα θα πρέπει να φτιάχνουμε τη ζωή μας μέσα στις τραγικές συνθήκες που τη χαρακτηρίζουν , δεδομένου ότι δεν γνωρίζουμε πάντοτε ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, ούτε στο ατομικό ούτε στο συλλογικό επίπεδο». Κορνήλιος Καστοριάδης