Τι παστίλιες πουλάνε;

του Σταύρου Θεοδωράκη/protagon.gr
Ξέρει ελληνικά ο Χαβιέ Μπαρδέμ; Αυτή ήταν η πρώτη απορία όταν τον είδα να λέει σε άψογα ελληνικά «παστίλιες για τον πόνο του άλλου». Ξέρει ελληνικά; Αν ναι, τα πράγματα δυσκολεύουν για όλον τον ελληνικό ανδρικό πληθυσμό. Και μετά είναι και ένα άλλο ερώτημα. Ο Μπαρδέμ συμμετέχει σε αντίστοιχες καμπάνιες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες;  Δηλαδή και οι Ιταλίδες ακούν τη βραχνή φωνή του; Και οι Σουηδέζες; Παρεμπιπτόντως πώς είναι τα βραχνά σουηδικά;  Ή μήπως  από όλες τις χώρες του κόσμου επέλεξε την Ελλάδα για να μιλήσει «για τον πόνο του άλλου»; Αυτό μου φαίνεται πιο πιθανό. Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φημισμένη χώρα του δυτικού, τουλάχιστον, κόσμου, στο εμπόριο του πόνου του άλλου.

Το πρωί του Σαββάτου επιχείρησα μια γρήγορη τηλεοπτική περιπλάνηση και έπεσα πάνω στον Γιώργο Αυτιά. «Ο λαός μας ζει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη». Είπε και άλλα υπερθετικά αλλά αυτό ήταν το ρεζουμέ. Δεν ήταν οι πόλεμοι, δεν ήταν οι εμφύλιοι, δεν ήταν οι λιμοί και οι καταποντισμοί, είναι το ΔΝΤ και η Μέρκελ υπεύθυνοι για τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση στην ιστορία της Ευρώπης. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θέα έχει από το γραφείο του στο Φάληρο, αδυνατώ να πιστέψω όμως ότι ο Φλοίσβος έχει μεταβληθεί σε κατεστραμμένη Σμύρνη και η παραλιακή οδός σε δρόμο του Κοσσόβου. Γιατί όμως ένας δημοσιογράφος που ξέρει οικονομικά – και για να είμαι ειλικρινής είναι από τους λίγους δημοσιογράφους που ξέρει οικονομικά – καταφεύγει σε τέτοιες ακρότητες; Τι παστίλιες πουλάει;
Έκλεισα την τηλεόραση και άνοιξα τις εφημερίδες. Η Ελευθεροτυπία έγραφε ότι στις απεργίες που έκανε στη ΔΕΗ ο Φωτόπουλος συμμετείχε το
1.5% των εργαζομένων. Προσοχή δεν είναι τυπογραφικό λάθος – ενάμιση τοις εκατό! Και δεν το έλεγαν οι μνημονιακοί αντίπαλοι του Φωτόπουλου, το έλεγαν οι σύντροφοί του συνδικαλιστές. Η εφημερίδα είχε ρεπορτάζ από το Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ όπου ο Φωτόπουλος είπε «όποια μάχη δώσαμε τα συνδικάτα, ηττηθήκαμε και παρ' όλα αυτά ουδείς παραιτήθηκε» και οι «αντίπαλοι» του απάντησαν «δεν μπορείς να μιλάς εσύ που οι απεργίες σου στη ΔΕΗ είχαν 1.5% συμμετοχή». Τι παστίλιες πούλαγαν δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια με τις καθημερινές τους απεργίες και συγκεντρώσεις;

Έκλεισα την εφημερίδα και βγήκα στους δρόμους. Όλη η Αθήνα ήταν ένα ατέλειωτο πάρκινγκ. Κάποιοι είχαν κλείσει την Ομόνοια, κάποιοι το Σύνταγμα, κάποιοι το Μετρό υπερασπιζόμενοι τον πόνο του άλλου αλλά στην ουσία αδιαφορώντας για τον πόνο του άλλου. Οι άνθρωποι κάνανε ουρές γύρω από τις στάσεις προσπαθώντας να διακρίνουν πίσω από την ατέλειωτη ουρά των αυτοκινήτων το λεωφορείο ο πόθος. Το Σάββατο έφευγε και αυτοί εκεί… να περιμένουν.

Περασμένα μεσάνυχτα αποφάσισα να συνεχίσω τη βόλτα στα «σκοτεινά». Αλεξάνδρας, Πατησίων λίγο, Αχαρνών, Άγιο Παντελεήμονα, μετά «ποτάμι», μπήκα για λίγο στην Ιερά Οδό, πήγα στις γέφυρες της Πέτρου Ράλλη - για μεγάλη βόλτα σας μιλάω - Ταύρος, Χαμοστέρνας, Συγγρού, Καισαριανή, Ζωγράφου και επιστροφή στο κέντρο. Το ντεπόζιτο της μηχανής άδειαζε αλλά εγώ επέμενα. Κάνιγγος, Πραξιτέλους, Αθηνάς, Σωκράτους, Μεταξουργείο, Κεραμικός. Αναζητούσα τους 10.000 άστεγους που μένουν τα βράδια στους δρόμους της Αθήνας, σύμφωνα με τις πρόσφατες ανακοινώσεις της ΜΚΟ Κλίμακας. «Χίλιοι διακόσιοι με χίλιοι τετρακόσιοι είναι» θα μου πουν από την ΜΚΟ «Praxis». «Χίλιοι διακόσιοι» θα μου πει και ο Δήμος Αθηναίων. Ναι, αλλά γιατί κάποιοι επιμένουν ότι οι άστεγοι είναι δεκάδες χιλιάδες; Τι παστίλιες πουλάνε; Το ξέρω, ίσως στεναχωρώ φίλους σήμερα, αλλά δεν πάει άλλο. Ο πόνος του άλλου είναι πράγματι μεγάλος. Ο πόνος του άνεργου, του άστεγου, του άπορου,  του απολυμένου… Ο πόνος του κουτσουρεμένου που ζούσε τσίμα τσίμα με 1.500 ευρώ και τώρα πρέπει να ζήσει με 700 ευρώ. Ο πόνος του «οικογενειάρχη» που τα μαζεύει και ξενιτεύεται. Αλλά δεν είμαστε όλοι άνεργοι, άστεγοι, άποροι, απολυμένοι, κουτσουρεμένοι και ξενιτεμένοι. Ας σεβαστούμε λοιπόν τον πόνο του άλλου. Μη γινόμαστε πολιτικάντηδες. Σαν και αυτόν που θυμηθήκαμε στους τελευταίους Πρωταγωνιστές. Που το πρωί έκανε «αγώνα» στους δρόμους «για να πέσουν οι τιμές» και τα βράδια κλεινόταν στο σπίτι του και μετρούσε εκατομμύρια τις μίζες.