Εκ του ασφαλούς

theelfatbay.net
Αν κάποιος με ρώταγε πού βρισκόμαστε, δεν θα του απαντούσα. Όχι γιατί δεν έχω απάντηση αλλά διότι ντρέπομαι. Θα μπορούσα να αντιτάξω τις γαλλικές Χάρτες του 1830 όπου οι αστοί αποδυνάμωναν τον βασιλιά και την Άνω Βουλή, τον καπιταλιστικό εφιάλτη, αιώνιο άλλοθι για τα δεινά που δικαιολογούν την δικτατορία του Ροβεσπιέρου, την αποφράδα ημέρα του 1803 όταν το Ανώτατο Δικαστήριο της Washington έλεγξε για πρώτη φορά την συνταγματικότητα του νόμου. Κοινώς, θα μπορούσα να γράφω για ώρες πώς το ελληνικό κράτος, αρνείται να δεχθεί τον θεσμό της παγκοσμιοποίησης, αντιτάσσοντας με δήθεν ψύχραιμο τρόπο επιχειρήματα για την μείωση του εαυτού του με θαυμαστή επιστημοσύνη, χωρίς ωστόσο να πείθει για τα λεγόμενά του, θυμίζοντας τον Henry Ford που με την έκρηξη του Α’Παγκοσμίου πολέμου, χρίστηκε φιλειρηνιστής ακτιβιστής, πριν πετάξει το γελοίο προσωπείο του κι αποκαλύψει τον λυσσαλέο αντισημιτισμό του.
Επειδή το μόνο σωστό που κάνω είναι να διαβάζω και να διακρίνω την υπερβολή η οποία πλέον έχει τα χαρακτηριστικά πανδημίας, φρονώ ότι δεν με αγγίζει πλέον το αστείο πάρτι που γίνεται γύρω μου. Αντάρτικα και τραγούδια Θεοδωράκη από σφαλιστά διαμερίσματα, καταθλιπτική συνδρομή με ψήγματα διπολικής διαταραχής, υπόρρητα συμπεράσματα με φιλοεργατική
αχλή για το γνήσιο της υπογραφής, ανιστόρητη εγκαθίδρυση εννοιών του 19ου αιώνα, βεβιασμένο πρόταγμα ψευδοαυτονομημένων συμβολισμών, νηπιακοί μετασχηματισμοί με όπλο τις μολότοφ και τις αστραπιαίες αναγωγές στις θηριωδίες των μπολσεβίκων, ανωνυμία που δικαιολογεί κατά το δοκούν τον νόθο διαλογισμό που ο Πλάτωνας αναφέρει στον Τίμαιο. Δεν αισθανόμαστε τον χώρο αλλά τον αγγίζουμε με ονειροπόληση επιτηδευματία πριν τον γρήγορο και ωμό σπασμό για να δικαιολογήσουμε την τυχάρπαστη ύπαρξη. Η απόλυτη δημιουργία στο ναδίρ με κόκκινα μάτια ματαιότητας.

Δυστυχώς οι ιδεολογίες ώθησαν τον άνθρωπο σε έναν τρόπο έκφρασης που αυτοβαφτίζεται «πραγμάτωση» για την αγχωμένη τελικότητα των ιδεών δεδομένου ότι εν Ελλάδι η προτεραιότητα αφορά τις εντυπώσεις και ουχί το αποτέλεσμα. Η επιβολή της καθοδήγας του ΚΚΕ στα μέλη του κόμματός του με την βία, το δισυπόστατο της μεταπολεμικής Δημοκρατίας κατά Αλιβιζάτο, η ατολμία του χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας, η απουσία ενός σοβαρού νομολογιακού συνταγματικού δικαίου με αστραπιαία απονομή δικαιοσύνης, η εθελοτυφλία της ατιμωρησίας των βανδάλων και των εμπρηστών διότι είναι «τα παιδιά μας», η λάγνα ματιά του πόπολου στους δολοφόνους της 17Ν, θαρρείς κι έγινε ο κόσμος καλύτερος, η καθημερινή αθέτηση του κοινωνικού συμβολαίου από αγανακτισμένους ψηφοφόρους που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, κρατώντας το ψηφοδέλτιο στα χέρια ένα βήμα πριν την κάλπη για να αποδείξουν την σοσιαλδημοκρατική τους υστερία, η μεταβίβαση των ενοχών στο κράτος με ψυχολογία βαλκυρίας λίγο πριν την αυτοχειρία, δηλούν την κάκιστη ποιότητα του κοσμάκη και την χρόνια κουτοπονηριά του στις Αρχές.

Δεν πετυχαίνω να βρω μια τομή στην χυδαία διελκυστίνδα του πελατειακού εσμού. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν υπέροχα, τα εφηβικά μου σκιρτήματα συγκινητικά και η μεσήλικη ζωή μου ατάραχη. Ο Καντ έλεγε ότι η ευτυχία διαφθείρει αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που θα διαφωνήσω με τον φιλόσοφο. Ο κλοιός σφίγγει γύρω απ’την λογική. Το ότι εκατό γκρουπούσκουλα διαδηλώνουν για το δίκαιο των αιτημάτων τους, αυτό δεν σημαίνει ότι ο αριθμός των συμμετεχόντων μεγαλώνει. Έστω κι ένας να κατέβει στο Σύνταγμα για να ονειδίσει την Δημοκρατία, φουσκώνει σαν διάνος καθώς τα κοινωνικά δίκτυα τον θόρυβο τον μεταφράζουν σε αριθμούς προς επίρρωση της αγελαίας λογοκρισίας τους. Η προχειρότητα καλύπτεται με μια ακαθόριστη νομοτέλεια, η οποία υπόσχεται άρτο και θεάματα, επιστροφή χρημάτων και την αιώνια ας-την-πούμε Αριστερή ποδολαγνεία, που ηδονίζεται να πατάει ξυπόλητη στα αστικά σαλόνια με την ελπίδα να γλείψει λίγο χαβιάρι πριν τον μακάριο ύπνο. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει.