Το κήτος της πολιτικής

Ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ-Κ.Λ.Π, Αλέξης Τσίπρας, βγαίνοντας από την έδρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δέχτηκε την ερώτηση δημοσιογράφου «πώς νιώσατε που επισκεφθήκατε το ναό του Καπιταλισμού;» και απάντησε:
 «…Ο κύριος Λίπτον με δέχτηκε λέγοντάς μου "καλωσόρισες στην κοιλιά του κήτους". Του είπα ότι είναι πολύ άνετα στην κοιλιά του κήτους. Το δύσκολο είναι να βρίσκεται κανείς στο στόμα του κήτους».

Το παγκόσμιο χειροκρότημα στην καταπληκτικά έξυπνη απάντηση του Ιωνά της αριστερής διανόησης, πλημμύρισε την υδρόγειο και βούλωσε τα μικρόφωνα και τα αυτιά κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.
 Για άλλη μια φορά το τέρας (με την καλή έννοια) της κοφτερής σκέψης του Ελληνικού κοινοβουλίου, του μοναδικού Αλέξη-Τσίπρα-γιες-αϊ-ντάζ, άφησε άλαλα τα χείλη των ασεβών.
 Η τρομερή αυτή απάντηση με τη βαθιά κοινωνικοπολιτική σημασία, αποτέλεσε για άλλη μια φορά την εγκάρσια τομή και το ισχυρό ράπισμα στο οικονομικό γίγνεσθαι και στα μούτρα της Λαγκάρντ και του Λίπτον.

Φυσικά ο πανέξυπνος αυτός άνθρωπος, το καμάρι κάθε ταλαιπωρημένου μικροαστού και πρώην ταληροφονιά πασόκου της Ελληνικής επικράτειας, δεν είπε μόνο αυτό.
Προηγήθηκε η μπηχτή του για την περικοπή του 13ου και 14ου μισθού που επιβάλει το ΔΝΤ στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στη χώρα μας.
 Βέβαια, η εξυπνάδα δεν ήταν αυτή, για χαζό τον έχετε;
Όταν του είπαν ότι πήγε πάλι αδιάβαστος όπως πήγαινε στα Αγγλικά και ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, φρόντισε να τα μπαλώσει λέγοντας: «Ααα…δεν σας τα ΄λεγα εγώ; Ακόμα και το ΔΝΤ δεν θέλει κάτι τέτοιο, σε αντίθεση με την Ελληνική κυβέρνηση!».
 Αυτή ήταν η εξυπνάδα κυρίες και κύριοι και πού να ήσασταν από μια μεριά να δείτε τι έγινε και να μην το πιστεύετε.
Αφού ο Λίπτον βόγκηξε από κόμπλεξ.
 Πέσανε κάτω ως και τα πατώματα σου λέει, χυθήκαν τα μελάνια απ΄ τα στυλό, φύγανε πόντοι απ΄ τις κάλτσες της Λαγκάρντ, τέτοια συγκίνηση τραβήξανε μαζί του.
Μέχρι κι ο αετός ο Αμερικάνικος έφυγε από τη σημαία στο λευκό τον Οίκο και πήγε και γονάτισε μπροστά του. 
Ο Έλληνας ημίθεος Αλέξης, ο λεγόμενος και ομπρελοπνίχτης, είχε κάνει ακόμα μια φορά το χρέος του απέναντι στον ταλαίπωρο λαό που τον περίμενε πίσω με ανοιχτό το στόμα, σαν τον φλώρο που προσμένει καναβούρι.
Συγκινημένος πια και ο ίδιος με τον εαυτό του, μπήκε στο αεροπλάνο και αναστέναξε βαθιά από ικανοποίηση.
 Ώσπου του ήρθε η τελευταία ατάκα και φύγανε κηροζίνες, καφέδες, αυτόματοι πιλότοι, ένα χαμός, τι να σας λέω.
Ποια δώρα, ποιες περικοπές, ποια κήτη, ποιες κοιλιές;

Με το που μπήκε ρώτησε, εάν ο Λίπτον έχει καμιά σχέση με το τσάι που πίνουμε.
tsaousa