Δυτικά της παράνοιας

Ακούγοντας ραδιόφωνο, άναρθρες κραυγές και κορόνες μίσους, αντιλαμβάνομαι το εξής παράλογο: η μεσαία τάξη ακούει την εμφυλιοπολεμική ρητορική των κομμάτων που φορώντας την πορφύρα της Αριστεράς, προπαγανδίζουν την βαλκανική ρωσομέθεξη με κλειστοφοβικό λεξιλόγιο αυτιστικού μεγαλείου, λοξοδρομώντας σε πολιτικές Σπαρτακιστών της Βαϊμάρης, δεδομένου ότι ο Κάιζερ είναι νεκρός και τα σκυλιά δεμένα. Η μεσαία τάξη αντιλαμβάνεται την αήττητη βλακεία και το έωλο συνεχές της αμετροέπειας αλλά αφού δεν υπάρχει πια ο Hinderburg να κόψει τον βήχα στην ακροδεξιά, μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων νοικοκυραίων, που θεωρούν εαυτούς συνεχιστές της παράδοσης, κλείνουν το μάτι στην δύση που περιλαμβάνει ρεπουμπλικανικό όραμα, άγχος κατοχύρωσης της περιουσίας με ηλεκτροφόρα σύρματα και αλλαγή νοοτροπίας με μεγαλύτερο συντηρητικό πρόθεμα, απρόσβλητο στην απείρως πολυπλοκότερη αδιαφάνεια του όχλου.
Η συναίνεση δεν αφορά το άβατο των ασόβαρων δηλώσεων. Περισσότερο έργο παρήγαγε η συνθήκη της Φρανκφούρτης το 1871, με τον Ναπολέοντα Γ΄κατηφή και γελοιωδέστερο όλων, παρά η σημερινή πολιτική σκηνή. Όταν οι Γάλλοι έχασαν την Αλσατία και ένα τμήμα της Λωρραίνης, ο ασύμμετρος γερμανικός εκδημοκρατισμός κατά Winkler, προσπάθησε να τερματίσει τις οριακές έννοιες, προβάλλοντας οικουμενικά προτάγματα από τον μακρινό Διαφωτισμό. Τα έθνη μετά τον βιομηχανικό καπιταλισμό, έκαναν σημαντικά βήματα προόδου καθώς η εγελιανή Καταγωγή της Οικογένειας δεν συνδέει την εξέλιξη της τεχνικής με την γέννηση των τάξεων, όπως σωστά επισημαίνει ο Καστοριάδης στα κείμενά του. Κοινώς, ενώ η ευρωπαϊκή οικογένεια κάνει ένα βήμα μπροστά, εν Ελλάδι τα ταμπού της μαρξιστικής νομοτέλειας αποτελούν τροχοπέδη δεδομένου ότι οτιδήποτε εκ Βρυξελλών οφείλει να αναλυθεί με γραφειοκρατική μνησικακία από τις μούμιες του Περισσού και τους αναρχοφασίστες.

Τονίζω τούτο: όσο το τοπίο παραμένει θολό, τόσο η πλειοψηφία θα κρύβεται πίσω από κλειδωμένες πόρτες, δίνοντας τροφή στον φασισμό συριζοκουκουλοφόρων, κνιτών, χρυσαυγιτών και αναρχορεμαλιών. Η κυβέρνηση του Κωστάκη Καραμανλή, η φύσει επαιτεία του μεσήλικα συνταξιούχου, η αδιαφορία έναντι του νόμου, η απαξία των θεσμών και η απόρριψη των κοινωνικών κανόνων, θυμίζουν τις μεταφραστικές αβαρίες των κειμένων του Ψελλού, τους αρχαϊσμούς της βυζαντινής γραμματείας από ηλιθίους λογίους, τις κατηγορίες του Πλούταρχου στον Ηρόδοτο εξαιτίας της φιλοβάρβαρης πολιτικής του τελευταίου, τους χιλιάδες Ούζους που νικούσαν τα ρωμαϊκά στρατεύματα βγάζοντας την γλώσσα στους ανίκανους Βούλγαρους. Δηλαδή η προχειρότητα και η γενίκευση, η ατομική συνειδητοποίηση του αλάνθαστου έργου χωρίς κοινωνικό έλεγχο, η απομόνωση λόγω πόζας, οδήγησαν στο τωρινό ανάγλυφο που κράζει πανταχόθεν για δικαιοσύνη πετώντας μάρμαρα και τραμπουκίζοντας τον Καμίνη.

Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στην ρήση του Σαρτρ «Η κόλαση είναι οι άλλοι». Ούτως ή άλλως η συνωμοσιολογία ήταν και παραμένει κομμάτι της βαλκανικής πορδής που επαίρεται για την φιλοσοφία του Πλάτωνα, ξεφυλλίζοντας περιλήψεις τουρκικών σίριαλ, πετώντας γαρίφαλα στις πίστες και φωνάζοντας συνθήματα με περίσσεια ανιστόρητης επιμονής λόγω τοπικιστικού κύρους. Το να καλείς το πόπολο για εξέγερση με μένος Karl Liebknecht, ξεχνάς το προφανές. Δεν ζούμε στον 19ο αιώνα, ούτε στον 20ο. Η εικόνα του Stefan Zweig στην Βραζιλία μετά την αυτοχειρία του, τα βραχύβια σοβιέτ της Βαυαρίας, τα γκρουπούσκουλα που παρελαύνουν για το αστυνομευόμενο κράτος, το αντιφιλελεύθερο κόασμα για τον απαραίτητο αποδιοπομπαίο τράγο, αφορούν τους παρανοϊκούς, τους δολοφόνους της 17Ν και τους θαυμαστές της, τις μουρλοκακομοίρες με τα iPhone που διαρρηγνύουν κιλότες λόγω ευθιξίας όταν χαρίζουν δύσοσμα χνότα σε σφηκοφωλιές αυτοάνοσης ψυχικής ανημπόριας. Ο 21ος αιώνας έχει πολύ ενδιαφέρον, πολλή δουλειά και απεριόριστη ευτυχία. Προσωπικά συμμετέχω και χαμογελώ. Όσον αφορά τους θιασώτες της κακομοιριάς, της βλακείας και της εκδίκησης, αδιαφορώ. Πολύ.
theelfatbay.net