H "άλλη" ελλάδα

irene skylakaki - in the light
larry gus - achilleas kyriakidis
empty frame - πόσο λυπάμαι
olga kouklaki feat. melani pain - sweetheart
billa qause - am i blue
kill emil - sound of mine
auditors domination - rempeto
roza eskenazi - preza (konstantinos kostaras rework)
mimis plessas & the orbiters - vasilikos
feakes - megali moy agapi
his majesty the king of spain - she killed me because i loved her

...

Βαρέθηκα την επαναστατική σου γυμναστική του περασμένου αιώνα, το γύρισμα στις σπηλιές των ανθρώπων στη σημερινή κηδεία του χουντικού αποβράσματος,το λεκτικό μαλλιοτράβηγμα των "κυριών" του κοινοβουλίου, το μέλι του κατάρ, τη διαβούλευση με τους δημοσιογραφους για το νέο φορολογικό.
Δημοσιογράφοι; Είδα σήμερα το εξής καταπληκτικό.Κυρία κοκκινομάλα, κοντό μαλλί, λευκή επιδερμίδα, ανοιχτόχρωμα μάτια, καυστική, ακριβοδίκαια (νομίζει), μαχητική, σε συζήτηση για την ημερομηνία των συντάξεων, καθώς πλέον πληρώνονται μετά απο επτά  ημέρες, κάνει την ερώτηση του αιώνα : 
" Αυτές τις έξι ημέρες θα τις πληρωθούν οι συνταξιούχοι ή θα τις χάσουν;"

Και μετά υπάρχουν οι άλλοι.Ούτε στα κανάλια ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε στο δρόμο.
Οπως γράφει σήμερα ο Γιαννακίδης :
  Πώς εξαφανίζεται ένας άνθρωπος; Πώς το κάνεις; Τι γίνεται μετά;
Εντάξει, δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση χωρίς ολοκληρωμένη ερώτηση. Αλλιώς εξαφανίζεται ο τραπεζίτης και αλλιώς ο μπακάλης. Όμως να μείνουμε στον μέσο όρο. Πώς χάνεται ένας άνθρωπος σαν και μας; Και πού πηγαίνει; Έχει πίσω του κάποιες τράπεζες με δάνειο και κάρτες, εφορία. Αν είναι ελεύθερος επαγγελματίας σηκώνει και τις εισφορές στον ΟΑΕΕ. Με παιδιά ή άνευ; Ωραία απορία. Χωριό με διαθέσιμο σπίτι υπάρχει; Κρίσιμο. Ακόμα και αν πας εκεί, τι κάνεις; Κάποια στιγμή θα χρειαστείς ΑΦΜ, ΑΜΚΑ. Και λεφτά να έχεις στην άκρη, πρέπει να είναι πολλά. Γιατί όταν πιάσουν οι βροχές, θα πρέπει να βγεις σαν το σαλιγκάρι για να φας. Ναι, η τράπεζα δεν θα ξέρει που είσαι, η εφορία θα αφήνει φακέλους σε ένα ορφανό γραμματοκιβώτιο. Εσύ όμως είσαι ελεύθερος ή εγκλωβισμένος; Και άραγε πόσο να ζει στον ουρανίσκο η γεύση τού «Άι στον διάολο» λίγο πριν κλείσεις την πόρτα πίσω σου...

Όσιος Τρακτέρ ο πετρελαιοκίνητος

Αλεξία Μπακοπούλου/eyedoll.gr
Aυτό που τηρούμε με ευλάβεια σε αυτή τη χώρα είναι οι παραδόσεις και ιδιαίτερα οι παραδόσεις που σχετίζονται με εορταστικές περιόδους.
 Το καλοκαίρι έχουμε τη ναυτική εβδομάδα, το χειμώνα τις Αλκυονίδες ημέρες, το Σεπτέμβρη τη Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης και τον Ιανουάριο τη γιορτή του τρακτέρ.
 Είναι η περίοδος που οι αγρότες αποφασίζουν να σηκωθούν από καφενεία, καφετέριες, μπαρ, σκυλάδικα, ντιβανοκασέλες και πουφ και να βγάλουν τις αγροτικές αρμάτες στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν.
Αποτελεί μεγάλη παράλειψη της Ιεράς Συνόδου το γεγονός ότι δεν έχει φροντίσει να  ορίσει την περίοδο τέλη Γενάρη - αρχές Φλεβάρη ως νηστεία στη χάρη του Όσιου Τρακτέρ, του Πετρελαιοκίνητου.
 Όλοι σε αυτή τη χώρα έχουν δικαιώματα, αλλά κανείς υποχρεώσεις.
Όλοι είναι αδικημένοι.  
 Οι αγρότες είναι ίσως ο μοναδικός κλάδος που δικαιούται να αποζημειώνεται όταν το χαλάζι σε συνωμοσία με την ύπουλη μουχρίτσα και τον παλιοβέλιουρα, χτυπάνε τις καλλιέργειες.
Αποτελούν το χαϊδεμένο παιδί της εθνικής οικονομίας που χρηματοδοτείται όταν την ελιά τη θωπεύει ο δάκος και το πορτοκάλι τα μαμούνια. 
Τους άλλους επαγγελματίες δεν τους έκανε μανούλα.
Μόνο η Γκόλφω το Θανάση.
 Συμφωνώ ότι είναι ένα επάγγελμα που υπόκειται στη διακριτική ευχέρεια των καιρικών συνθηκών και των ορέξεων των μετεωρολογικών φαινομένων, αλλά

Εναντίον των εργαζόμενων

Είναι ένας δικηγόρος εργαζόμενος; Ένας έμπορος; Ένας γιατρός; 

Νίκος Δήμου/lifo.gr
«Σας διαβάζω – σας διαβάζω» μου είπε ο άγνωστος κύριος στο ταχυδρομείο. «Καλά τα λέτε, αλλά με τους εργαζόμενους είστε λίγο σκληρός».   
Τον κοίταξα με απορία. Δεν θυμάμαι να έχω γράψει κάτι για τους «εργαζόμενους». Αυτός ο όρος μου φαίνεται εντελώς αόριστος. Ποιοι είναι οι εργαζόμενοι; Αν εξαιρέσουμε μερικούς εισοδηματίες (και πόσοι είναι αυτοί;), όλοι εργαζόμενοι είμαστε. Πώς θα μπορούσε κανείς να γράψει κάτι που να περιλαμβάνει από τον σκουπιδιάρη μέχρι τον βιομήχανο και από τη νοικοκυρά ως τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου;   
Όμως, σε δεύτερη σκέψη νομίζω πως ο όρος, όπως τον χρησιμοποιεί η Αριστερά, πάει να υποκαταστήσει την παλιά έννοια του προλεταριάτου. Οπότε, βέβαια, δεν μπορείς να αποκαλέσεις τον εργοστασιάρχη «εργαζόμενο», κι ας εργάζεται μερικές φορές πιο σκληρά και από τον τελευταίο του εργάτη.   
Πάντα θεωρούσα άδικη αυτήν τη διάκριση, διότι υπονοεί ότι στην πραγματικότητα μόνον οι εργάτες, οι χειρώνακτες και οι ακτήμονες αγρότες εργάζονται πραγματικά, ενώ όλοι οι άλλοι πλουτίζουν άκοπα. Είναι ένας δικηγόρος εργαζόμενος; Ένας έμπορος; Ένας γιατρός;   
Το ότι αυτήν τη στιγμή οι διευθυντές κλινικών του ΕΣΥ παίρνουν 60 ευρώ μεροκάματο και κάνουν εικοσιτετράωρες εφημερίες χωρίς να πληρώνονται (διότι δεν υπάρχουν μεν κονδύλια, αλλά δεν μπορούν να αφήσουν τους αρρώστους να πεθάνουν) τους τοποθετεί πού; Άκουσα προχθές στο ραδιόφωνο κάποιον που απολύθηκε να λέει: «Και καλά, εγώ θα γυρίσω στο χωριό μου. Εκείνο το αφεντικό μου σκέφτομαι, που έμεινε μόνο στο μαγαζί και τον κυνηγάει η εφορία, το ΙΚΑ, η Τράπεζα...». Είναι αυτό το αφεντικό εργαζόμενος; Ή ως αφεντικό ανήκει αυτονόητα στους κεφαλαιοκράτες κι εκμεταλλευτές;   
Πολλοί έχουν γράψει ύμνους στην εργατιά. Αλλά το δράμα του μικρομεσαίου, του ελεύθερου επαγγελματία που περιμένει μάταια τον πελάτη, του ιδιοκτήτη που πληρώνει χαράτσια για δύο ξενοίκιαστα διαμερίσματα, του εμπόρου που πουλάει κάτω από το κόστος για να δει μετρητό – ποιος το έχει περιγράψει;   
Οι μόνοι για τους οποίους αμφιβάλλω αν είναι εργαζόμενοι –παρόλο που προβάλλονται έτσι– είναι οι εργατοπατέρες. Αυτοί, περισσότερο και από τους καπιταλιστές, αποζούν από την εργασία των άλλων. Κι έχουν μεταβάλει την Ελλάδα σε ένα δίκτυο συντεχνιών που βραχυκυκλώνει και εμποδίζει κάθε αλλαγή. Αν ο άγνωστός μου κύριος εννοούσε αυτούς, τότε είχε δίκιο. Εναντίον αυτών των (δήθεν) εργαζόμενων και έγραψα, και γράφω και θα γράφω. 

Η μεγάλη απάτη του αντιμνημονίου

Θανάσης Μαυρίδης/capital.gr

Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν σήμερα ότι αυτό που τους έχει οδηγήσει στην καταστροφή είναι το μνημόνιο. Πίστεψαν τις ανοησίες που τους πούλησαν οι πολιτικοί, ότι μία αόρατη δύναμη μας οδήγησε στην καταστροφή και όχι όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας. Σήμερα φαίνονται όλο και πιο καθαρά όλοι εκείνοι που κερδοσκόπησαν σε βάρος του πόνου ενός ολόκληρου λαού και εμπορεύτηκαν τους φόβους του. 

Η ιστορία του μνημονίου είναι απλή: Η χώρα δεν μπορούσε να δανειστεί και χρειάστηκε την συμφωνία της ΕΕ. Οι Γερμανοί έβαλαν στο παιγνίδι το ΔΝΤ, ίσως επειδή δεν ήσαν σίγουροι ότι θα έμεναν μέχρι το τέλος να δουν όλο το έργο. Η ΕΕ και το ΔΝΤ (κυρίως όμως η ΕΕ) μας δάνεισαν και μας έθεσαν όρους για να πάρουν κάποια στιγμή τα χρήματά τους πίσω. Δηλαδή, τα χρήματα των φορολογουμένων τους. 
Σε όλη αυτή τη διαδικασία έγιναν λάθη και μάλιστα σημαντικά. Είναι σημαντικό όμως να καταλάβουμε ότι το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να ακολουθήσουμε τις συνταγές των καιροσκόπων και να παίξουμε ζάρια το μέλλον της χώρας μας. Μπορεί κάποιοι να έχουν κάνει τις μπαρμπουτιέρες δεύτερό τους σπίτι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους επιτρέψουμε να παίζουν στον τζόγο τα δικά μας σπίτια.

Το μεγαλύτερο λάθος της τρόικας ήταν ότι δεν κατανόησε αμέσως το πόσο διαλυμένο και διεφθαρμένο ήταν το κράτος μας. Χάθηκε έτσι πολύτιμος χρόνος σε ανούσιες συζητήσεις. Για παράδειγμα, πολλοί υπηρεσιακοί παράγοντες του δημοσίου προσπάθησαν να φανούν περισσότερο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους και να βγάλουν τον εαυτό τους από το κάδρο της κακοδαιμονίας του ελληνικού δημόσιου τομέα. Στην προσπάθειά τους αυτή έδωσαν λαθεμένες πληροφορίες στους συναδέλφους τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες και πρότειναν απίστευτα πράγματα. 
Η ΕΕ εμπιστεύτηκε, επίσης, τους Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι απέκρυβαν συστηματικά το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο ήταν ο γιγαντισμός του κράτους. Δεν ήταν μόνο ο μεγάλος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Ήταν και το γεγονός ότι πολλές ιδιωτικές εταιρείες είχαν έναν και μόνο πελάτη! Σωστά μαντέψατε, το κράτος. 
Αυτή την στιγμή υπάρχουν

Αξιολόγηση: Η απαγορευμένη λέξη

Φώτης Γεωργελές/athensvoice


Η απεργία στις συγκοινωνίες δεν είναι η πιο σημαντική. Ούτε η πιο αναίτια. Είναι όμως συμβολική και αποκαλυπτική. Δείχνει ότι η εποχή της παραπλάνησης έχει τελειώσει. Αν κάτι καλό μάς έμεινε απ’ αυτή την τριετία είναι ότι όλοι κάναμε ταχύρρυθμα μαθήματα οικονομίας. Μάθαμε να μετράμε. Καταλάβαμε ότι η ζωή δεν είναι μόνο πρόσθεση και πολλαπλασιασμός. Είναι και αφαίρεση. Ό,τι προστίθεται από κάπου αφαιρείται.
Το τέλος της απεργίας ήταν προδιαγεγραμμένο. Γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Η μετακύλιση της χρεοκοπίας του κράτους στην κοινωνία έφτασε στα όριά της. Τρία χρόνια προσπαθούν να κρατήσουν όσο το δυνατόν ανέγγιχτες τις δομές του χρεοκοπημένου Δημοσίου μεγαλώνοντας την ύφεση, διαλύοντας την οικονομία. Τώρα δεν γίνεται άλλο. Βάζουν φόρους στο πετρέλαιο, 70% των πολυκατοικιών της Αθήνας δεν ανάβει καλοριφέρ. Αυξάνουν τα τέλη κυκλοφορίας, 100άδες χιλιάδες παραδίδουν τις πινακίδες.
Αυξάνουν τους φόρους στα καύσιμα, είναι άδειες οι εθνικές οδοί, χάνουν κι από τα διόδια. Αυξάνουν τους φόρους στα τσιγάρα, εκτινάσσεται το λαθρεμπόριο. Μεγαλώνει ο αριθμός όσων δεν μπορούν να πληρώσουν τους φόρους τους. Ανεβαίνουν κάθε μήνα 1 δις οι ανείσπρακτοι φόροι. Οι μισθοί των εργαζομένων στις συγκοινωνίες μειώνονται γιατί δεν υπάρχουν λεφτά να τους πληρώσουν. Τώρα κανείς πια δεν μπορεί να πει «η κρίση είναι παραμύθι χωρίς δράκο». Τα ψέματα τελείωσαν. Από δω και πέρα θα μιλάμε με αριθμούς.
Οι insiders του πελατειακού κράτους, μεταμφιεσμένοι σε απεργούς, συνδικαλιστές, πολιτικούς, ούτε έχουν καταλάβει την καταστροφή που υπέστη η κοινωνία αυτά τα 3 χρόνια. Όταν οι συνδικαλιστές διαψεύδουν το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και ισχυρίζονται ότι

Tη μέρα νοικοκύρης, το βράδυ αμαααρτωλόςςς

Δείγμα της ελληνικής επιχειρηματικότητας.
Το consumer promotion - outside promotion - night & special event organization, στα χέρια της ατομικής πρωτοβουλίας. 
Στο άκουσμα βέβαια του ονόματος της τραγουδίστριας, ένας fun δε κρατιέται με τίποτα.
Και επειδή τα είπαμε και τα παρουσιάσαμε super λέμε, κλείνουμε και με ένα άσμα.
Τσαχπίνικα.

στον "αέρα" οι αγώνες... με-τά-βολη

"Αν φοβάται να αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες, μην τυχόν και "μολυνθεί" ή απολέσει τον ριζοσπαστισμό του, αν αποφύγει την εν θερμώ πολιτική του ωρίμανση και την εκπόνηση μιας πραγματικά εναλλακτικής του πρότασης, στο όνομα μιας μεταφυσικής επαναστατικότητας που υποβαθμίζει τη διαλεκτική του συγκεκριμένου για χάρη των "ιερών κειμένων", τότε όχι μόνο θα μείνει στα αζήτητα της ιστορίας, αλλά τελικά θα απολέσει και τον ίδιο τον ριζοσπαστισμό του.

Ο ιστορικός ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να υιοθετεί όποιο αίτημα διατυπώνουν οι κοινωνικές ομάδες, που πλήττονται από τις πολιτικές σοκ, αλλά να ιεραρχεί και να συνθέτει τα αιτήματα αυτά στην κατεύθυνση της εξόδου και όχι της αναπαραγωγής των όρων της κρίσης, ανοίγοντας τον δρόμο στον κοινωνικό μετασχηματισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη."

Το απόσπασμα αυτό είναι από άρθρο του σταύρου καπάκου στην "αυγή", με τίτλο "Γιατί κολλάει ο ΣΥΡΙΖΑ;"

Τώρα, εαν θέλεις, αντικατέστησε τη λέξη "ΣΥΡΙΖΑ" με τη λέξη "ΔΗΜΑΡ".

Καημένε Φώτη Κουβέλη, τζάμπα άκουγες το "«Τα δικαιώματά μας τα έκανες κουρέλι, / άντε και γ… σύντροφε Κουβέλη». Τζάμπα θα έχεις μοίρα χειρότερη απ΄ οτι επιφύλαξε η ιστορία στον τσιριμώκο.
Σπατάλη τα γιαούρτια στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ, δοκάρι στο γάμμα η ρίψη μπύρας στον Ψαριανό.
Με τη γροθιά ψηλά, το κεφάλι χαμηλά και τον ομπρελοπνίχτη frontman-αρχηγό, κατευθύνονται οι νέοι followers στο planbook του "κυρ φώτη".

Εκ του ασφαλούς

theelfatbay.net
Αν κάποιος με ρώταγε πού βρισκόμαστε, δεν θα του απαντούσα. Όχι γιατί δεν έχω απάντηση αλλά διότι ντρέπομαι. Θα μπορούσα να αντιτάξω τις γαλλικές Χάρτες του 1830 όπου οι αστοί αποδυνάμωναν τον βασιλιά και την Άνω Βουλή, τον καπιταλιστικό εφιάλτη, αιώνιο άλλοθι για τα δεινά που δικαιολογούν την δικτατορία του Ροβεσπιέρου, την αποφράδα ημέρα του 1803 όταν το Ανώτατο Δικαστήριο της Washington έλεγξε για πρώτη φορά την συνταγματικότητα του νόμου. Κοινώς, θα μπορούσα να γράφω για ώρες πώς το ελληνικό κράτος, αρνείται να δεχθεί τον θεσμό της παγκοσμιοποίησης, αντιτάσσοντας με δήθεν ψύχραιμο τρόπο επιχειρήματα για την μείωση του εαυτού του με θαυμαστή επιστημοσύνη, χωρίς ωστόσο να πείθει για τα λεγόμενά του, θυμίζοντας τον Henry Ford που με την έκρηξη του Α’Παγκοσμίου πολέμου, χρίστηκε φιλειρηνιστής ακτιβιστής, πριν πετάξει το γελοίο προσωπείο του κι αποκαλύψει τον λυσσαλέο αντισημιτισμό του.
Επειδή το μόνο σωστό που κάνω είναι να διαβάζω και να διακρίνω την υπερβολή η οποία πλέον έχει τα χαρακτηριστικά πανδημίας, φρονώ ότι δεν με αγγίζει πλέον το αστείο πάρτι που γίνεται γύρω μου. Αντάρτικα και τραγούδια Θεοδωράκη από σφαλιστά διαμερίσματα, καταθλιπτική συνδρομή με ψήγματα διπολικής διαταραχής, υπόρρητα συμπεράσματα με φιλοεργατική

Δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές - oh yeah!

του Μάνου Ματσαγγάνη/protagon.gr

Πριν από 3 μήνες, ρεπορτάζ των Financial Times (9 Οκτωβρίου 2012) ανέφερε ότι οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ δεν θεωρούν πλέον ότι οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές είναι 0,5 (η υπόθεση εργασίας του ΔΝΤ στα Μνημόνια της Ελλάδας και των άλλων χωρών), αλλά πολύ υψηλότεροι: από 0,9 έως 1,7. Το ρεπορτάζ επιβεβαιώθηκε σε «κείμενο συζήτησης» που υπογράφουν οι Blanchard και Leigh (μεγάλα κεφάλια του ΔΝΤ, ιδίως ο πρώτος), και το οποίο κυκλοφόρησε λίγο πριν από τις γιορτές με τη διευκρίνηση ότι πρόκειται για «προσωπικές απόψεις» των συγγραφέων.
Με λίγα λόγια, λένε οι συγγραφείς, μια μείωση του ελλείμματος κατά 5% (όπως συνέβη στην Ελλάδα το 2010) δεν προκαλεί ύφεση 2,5% (0,5 x 5%), αλλά 2 ή και 3 φορές παραπάνω. Πράγματι, η ύφεση στην Ελλάδα ήταν 7% το 2011, 6% το 2012, 4% με 4,5% το 2013 και πάει λέγοντας. Οι Blanchard και Leigh λένε ότι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έπρεπε να μειωθεί το έλλειμμα, αλλά ότι η μείωση έπρεπε να γίνει αλλιώς (με άλλη αναλογία αύξησης φόρων και μείωσης δαπανών), μαζί με ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές (άλλοι προσθέτουν: με διαφορετικό timing) κ.λπ.

Συνεπώς; Τι συμπέρασμα βγάζουμε από όλα αυτά; Ότι το λάθος που έκανε το ΔΝΤ το πληρώνουμε εμείς; Ότι κακώς υπήρξε το Μνημόνιο; Ότι τζάμπα τραβάμε όσα τραβάμε τα τελευταία 3 χρόνια;
Κατά τη γνώμη μου, η πολιτική ουσία του πράγματος δεν είναι αυτή. Η Ελλάδα στις αρχές του 2010 είχε κατ’ ουσίαν χρεοκοπήσει, αφού δεν μπορούσε να δανειστεί από τις αγορές. Οι μόνοι που μας δάνειζαν ήταν η τρόικα (παραβιάζοντας μάλιστα την περίφημη ρήτρα μη διάσωσης, την οποία όλα τα μέλη της Ευρωζώνης -και η Ελλάδα- είχαν υπογράψει). Το να θεωρεί κανείς ότι επρόκειτο ποτέ να μας δάνειζαν άνευ όρων ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Πολύ περισσότερο, όταν η εν λόγω χώρα έδινε την (εν πολλοίς ορθή) εντύπωση σπάταλης και διεφθαρμένης Μπανανίας που μαγειρεύει τα νούμερα σε τερατώδη κλίμακα. Ας θυμηθούμε ότι η πρόβλεψη Παπαθανασίου για το έλλειμμα του 2009 ήταν 3,7% του ΑΕΠ, ενώ η τελική εκτίμηση της Eurostat ήταν 15,6%!(Παραβλέπω την τρέχουσα υπόθεση δικαστικής δίωξης Ζωής Γεωργαντά προς Ανδρέα Γεωργίου ως εμπίπτουσα στη σφαίρα της κοινωνικής ψυχολογίας, που άλλωστε δεν είναι ειδικότητά μου).
Συνεπώς, το θέμα ήταν (και παραμένει) άλλο: τι

Ναι ρε, εμφύλιος

 xpsilikatzoy.wordpress 

 Είμαι σε κάθε περίπτωση με την πλευρά του εργαζόμενου. Έχω υποστηρίξει στο παρελθόν με λύσσα το δικαίωμα της απεργίας διότι πιστεύω ακράδαντα πως είναι το ύστατο αληθινά διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια του αδυνάτου και της εργατιάς και άλλες πίπες που μετά από μία άθλια πενταετία ασυδοσίας, τις έκανα ευχαρίστως γαργάρα και ειδικά την τελευταία φορά πριν ξενιτευτώ, που χάλασα από τα λεφτά του ηλεκτρικού για να πληρώσω τα έξι πολύτιμα εικοσάευρα στους ταρίφες που με πηγαινόφερναν Αιγάλεω - Γέρακα πρωί βράδυ, για ένα μαρτυρικό τριήμερο με συν περίπου 2 ώρες κίνησης προστιθέμενες στο τετράωρο που ήδη ξόδευα στους δρόμους καθημερινά για να πάω στη δουλειά μου.   
Με λίγα λόγια, αυτό σήμαινε ότι όσες φορές το μήνα ήθελαν διάφορα οι ΑΡΧΙΜΑΛΑΚΕΣ των μμμ εγώ έπρεπε να τη βγάζω 6 ώρες τη μέρα στους δρόμους, να μην βλέπω καθόλου το μωρό μου ξύπνιο, να χάνω τουλάχιστον δύο θηλασμούς (και άρα να πρέπει να θηλάζω όλη νύχτα για να μη μου κοπεί το γάλα) και να ζητάω στο τέλος και δανεικά για να τσοντάρω στους λογαριασμούς μου που τσεκουρεύονταν από τα ταξί και τις βενζίνες όποτε είχα αμάξι.   

Έχω βαρεθεί να μου τη λένε για την έλλειψη αλληλεγγύης, για τον "εμφύλιο που θα γυρίσει εναντίον όλων μας, για τους κοινούς αγώνες που όλοι πρέπει να κάνουμε απέναντι στον κοινό εχθρό και μετά από τόσα χρόνια ταλαιπωρίας, απολύσεων και ΧΟΝΤΡΗΣ ανασφάλειας το μόνο που θέλω να τους ζουμπήξω τη μάπα και να τους ρωτήσω ΡΕ, ΠΟΥ ΖΕΙΤΕ;  
 Πέφτουν κορμιά καθημερινά στον ιδιωτικό τομέα, οι πρώτοι που φάγανε μειώσεις ήμασταν εμείς και μάλιστα ΤΡΙΑ χρόνια πριν που ούτε σας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό για κρίση, οι άνθρωποι που πλέον πεινάνε κυριολεκτικά πεινάνε, προήλθαν ΜΟΝΟ από τον ιδιωτικό τομέα, εκείνοι που πριν την κρίση, με πρόφαση την κρίση έχασαν πρώτοι τις δουλειές τους ήταν ΜΟΝΟ από τον ιδιωτικό τομέα και εκείνοι που πρωτοδέχτηκαν μισθούς για τους οποίους θα καιγόταν η Αθήνα αν ήσασταν στη θέση τους ήταν ΜΟΝΟ από τον ιδιωτικό τομέα.   Βάλτε λίγο το όποιο μυαλό σας να δουλέψει. 

Ποια αξιοπρέπεια και ποια κεκτημένα και ποιοι κατώτατοι μισθοί; Για να φτάσει ο μισθός σας ΜΑΛΑΚΕΣ σήμερα στα 700 ευρώ, σημαίνει ότι εμείς ΉΔΗ ξενιτευτήκαμε, ΉΔΗ είμαστε απλήρωτοι, ΉΔΗ η εταιρεία μας έβαλε λουκέτο, ΉΔΗ πεινάμε. ΗΔΗ δεν έχουμε μισθό. 
Κι εσείς που τώρα ξυπνήσατε από τη νιρβάνα σας, το πρώτο που σκεφτήκατε να κάνετε ενάντια σε εκείνους που σας καταπιέζουν με χρονοκαθυστέρηση ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΠΗΔΗΞΑΝ ΠΡΩΤΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΖΩΕΣ είναι να βάλετε ΠΑΛΙ ΕΜΑΣ να φάμε σκατά. Και άμα τολμήσουμε και πούμε κουβέντα αμέσως "ΕΜΦΥΛΙΟΣ". Ναι ρε, εμφύλιος! 
Εμείς είμαστε οι αληθινά καταπιεσμένοι, οι αληθινά διωγμένοι, οι αληθινά ταλαίπωροι και καταλήγω πως πέραν κάθε ιδεολογίας* ΕΙΣΤΕ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΡΕΜΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ.-   

*και μην ακούσω χαζομάρες για την ιδεολογία μου, όλα τα παραπάνω έχουν τόσο πολύ να κάνουν με την ιδεολογία μου, όσο αυτοί που τα προκαλούν όλα αυτά τολμούν να αποκαλούνται αριστεροί. 

syriza's actors studio

14-06-12 Την άποψη ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ» υιοθέτησε σε χθεσινή του συνέντευξη στη ΝΕΤ ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας...

26/1/2013... Α.Τσίπρας: Εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ

2 Φεβρουαρίου 2013... and the oscar goes to....

Κεφάλαιο που έχει πατρίδα

Του Αριστου Δοξιαδη/kathimerini.gr
Κάθε τόσο υπάρχει ένα καινούργιο ζητούμενο, που υποτίθεται ότι αν το πετύχουμε, θα μπορέσει να ορθοποδήσει η οικονομία. Τους τελευταίους μήνες το ζητούμενο είναι να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα. Βραχυπρόθεσμα, η κυβέρνηση προσπαθεί να το πετύχει αυξάνοντας φορολογικούς συντελεστές. Μεσοπρόθεσμα, λέει η τρόικα, πρέπει να το πετύχουμε περιορίζοντας τη φοροδιαφυγή. Φοβάμαι ότι το κυνήγι φορολογικών εσόδων είναι χίμαιρα, και μας απομακρύνει από τον πιο σημαντικό στόχο, που πρέπει να είναι, σε απόλυτη προτεραιότητα, η δημιουργία θέσεων εργασίας σε διεθνώς ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.

Η τρόικα κάνει το μεγάλο λάθος να νομίζει ότι η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή στην Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπιστούν στον ελληνικό μικροκαπιταλισμό όπως αντιμετωπίζεται στον βορειοευρωπαϊκό εξωστρεφή κορπορατισμό. Περίπου το ίδιο λάθος κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει να αυξηθούν στα επόμενα τρία χρόνια τα φορολογικά έσοδα κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Η δε κυβέρνηση, πιεσμένη από την τρόικα και μην μπορώντας να κόψει περισσότερο τις δαπάνες, καταφεύγει σε φορολογικούς νόμους «έκτακτης ανάγκης», γνωρίζοντας μάλλον ότι δεν μπορούν να αποδώσουν.
Ας δούμε ποιο είναι το πρόβλημα. Αν οποιοδήποτε κράτος βάλει στόχο να συγκεντρώσει ένα μεγάλο ποσό φόρων είναι πιθανό να αποτύχει για τέσσερις διαφορετικούς λόγους: Πρώτον, οι

Ο Έλληνας ανακάλυψε επιτέλους την Αμερική

Ευθύμης Μαραμής
Παρά τις δυσκολίες, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών σε ποσοστό 76,5% υποστηρίζει την παραμονή της χώρας στο ευρώ.
Οι περισσότεροι είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών.
 Το 62,5% υποστηρίζει τόσο τις αποκρατικοποιήσεις, όσο και την αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου, ενώ ανάλογο ποσοστό θεωρεί ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις θα λειτουργούσαν καλύτερα ως ιδιωτικές.
 Όσο για τη συγχώνευση φορέων του Δημοσίου, τις επιθυμεί το 86,6%, ενώ οι δύο στους τρεις (66,7%) βλέπουν θετικά το μέτρο της διαθεσιμότητας των υπαλλήλων που προσελήφθησαν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση εκτός ΑΣΕΠ.
 Αυτά τα ευρήματα παρουσιάστηκαν σε δημοσκόπηση, η οποία διεξήχθη από την Κάπα research για το ΒΗΜΑ πριν ένα μήνα.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η συσπείρωση των πολιτών σε επιμέρους θέματα, ανεξάρτητα από τις κομματικές τους προτιμήσεις.
Δηλαδή, το 63% των πολιτών που επιθυμούν αποκρατικοποιήσεις, αθροιστικά, είναι το ποσοστό που καταλαμβάνουν τα πέντε πρώτα κόμματα του κοινοβουλίου μαζί.
 Έγραψα πρόσφατα ότι η στροφή 180 μοιρών του Αλέξη Τσίπρα προς τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, καθώς επίσης και η επίσκεψη του στην Αμερική, έχουν εμφανώς προκύψει από αυτά τα συντριπτικά στοιχεία, τα οποία είναι ουσιαστικά πολύ πιο ενδιαφέροντα από τις προθέσεις ψήφου προς τα κόμματα.
Είναι μια αν θέλετε καθαρή απόδειξη ότι την πολιτική, ειδικά των κομμάτων εξουσίας, ανέκαθεν την καθορίζουν οι πολίτες.
 Μετά τον Αντώνη Σαμαρά λοιπόν, πήρε σειρά και o κύριος Τσίπρας, ο οποίος από την Αμερική (όχι τη νότια) διαβεβαίωσε ότι θα σεβαστεί τις συμβάσεις που υπέγραψε η χώρα, καθώς και ότι το ευρώ είναι και θα παραμείνει το εθνικό μας νόμισμα.
Έστω λοιπόν και αργά κάποιοι ανακάλυψαν, κυριολεκτικά, την Αμερική. 
Ο μέχρι πριν 7 μήνες σκληρός αντιμνημονιακός οπλαρχηγός ανακάλυψε επίσης, ότι

ο μαρξιστής διαβεβαιώνει ότι μια κοινωνία δεν εξαφανίζεται ποτέ πριν αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές της δυνάμεις!

Στο αδιάφορο ημεδαπό τσαντίρι, απαγγέλλουμε την επωδό του Χέγκελ: «Η παγκόσμια ιστορία δεν είναι τόπος της μακαριότητας». Σε κάποιο βιβλίο, ο Καστοριάδης αναρωτιόταν· «Ο καπιταλισμός ανέπτυξε τις παραγωγικές δυνάμεις περισσότερο απ’ό,τι τις είχαν αναπτύξει σαράντα ολόκληροι αιώνες. Πώς ένας μαρξιστής μπορεί να μιλά σήμερα για επαναστατική προοπτική παραμένοντας μαρξιστής;» Δηλαδή, ο μαρξιστής διαβεβαιώνει ότι μια κοινωνία δεν εξαφανίζεται ποτέ πριν αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές της δυνάμεις! Αντίφαση; Σαφώς το οξύμωρο και ο πλουραλισμός εμπλουτίζουν την κοινωνία, ασχέτως εάν οι απεργίες αποτελούν θόρυβο παρά ουσιαστικό ερώτημα και αγωνία προς συζήτηση. Ό,τι αλλάξει αναγκαστικά θα είναι απόρροια σοβαρότητας, συναίνεσης και προπάντων αναγκαιότητας προς μια Δημοκρατία που όχι μόνο θα νομοθετεί αλλά θα εφαρμόζει τους νόμους. Δύσκολο και ίσως ακατόρθωτο, δεδομένου ότι στην Ελλάδα οι φροϋδικοί δευτερογενείς σχηματισμοί εξακολουθούν να συνδέονται με έκδηλες σωματικές δραστηριότητες. Το παιδικό πείσμα και οι μούτζες, η αδιαφορία για την φοροδιαφυγή, τα γκαρίσματα και οι κατάρες απ’το αντιεξουσιαστικό νοσηρό κρησφύγετο, οι συνδικαλιστικές παλινωδίες, η δουλοπρέπεια και η γυμνασιακή ψυχολογία δεκαπενταμελούς σε έξαρση, προδίδουν το άτομο που λέγεται Τσίπρας. Ένας σαραντάρης που επιθυμεί την Πρωθυπουργία, με αισθήματα καταπιεσμένου Σλοβάκου για τους γραφιάδες των ΜΜΕ, προσπαθώντας να συγκεράσει συνιστώσες αναρχίας, χουντοπαροξυσμού και νοικοκυραίων κουλάκων με ελπίδα την προσωπολατρία λόγω του νεαρού της ηλικίας. Δεν έχει τα κότσια, ούτε τα φόντα.
theelfatbay.net

Το κήτος της πολιτικής

Ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ-Κ.Λ.Π, Αλέξης Τσίπρας, βγαίνοντας από την έδρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δέχτηκε την ερώτηση δημοσιογράφου «πώς νιώσατε που επισκεφθήκατε το ναό του Καπιταλισμού;» και απάντησε:
 «…Ο κύριος Λίπτον με δέχτηκε λέγοντάς μου "καλωσόρισες στην κοιλιά του κήτους". Του είπα ότι είναι πολύ άνετα στην κοιλιά του κήτους. Το δύσκολο είναι να βρίσκεται κανείς στο στόμα του κήτους».

Το παγκόσμιο χειροκρότημα στην καταπληκτικά έξυπνη απάντηση του Ιωνά της αριστερής διανόησης, πλημμύρισε την υδρόγειο και βούλωσε τα μικρόφωνα και τα αυτιά κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.
 Για άλλη μια φορά το τέρας (με την καλή έννοια) της κοφτερής σκέψης του Ελληνικού κοινοβουλίου, του μοναδικού Αλέξη-Τσίπρα-γιες-αϊ-ντάζ, άφησε άλαλα τα χείλη των ασεβών.
 Η τρομερή αυτή απάντηση με τη βαθιά κοινωνικοπολιτική σημασία, αποτέλεσε για άλλη μια φορά την εγκάρσια τομή και το ισχυρό ράπισμα στο οικονομικό γίγνεσθαι και στα μούτρα της Λαγκάρντ και του Λίπτον.

Φυσικά ο πανέξυπνος αυτός άνθρωπος, το καμάρι κάθε ταλαιπωρημένου μικροαστού και πρώην ταληροφονιά πασόκου της Ελληνικής επικράτειας, δεν είπε μόνο αυτό.
Προηγήθηκε η μπηχτή του για την περικοπή του 13ου και 14ου μισθού που επιβάλει το ΔΝΤ στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στη χώρα μας.
 Βέβαια, η εξυπνάδα δεν ήταν αυτή, για χαζό τον έχετε;
Όταν του είπαν ότι πήγε πάλι αδιάβαστος όπως πήγαινε στα Αγγλικά και ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, φρόντισε να τα μπαλώσει λέγοντας: «Ααα…δεν σας τα ΄λεγα εγώ; Ακόμα και το ΔΝΤ δεν θέλει κάτι τέτοιο, σε αντίθεση με την Ελληνική κυβέρνηση!».
 Αυτή ήταν η εξυπνάδα κυρίες και κύριοι και πού να ήσασταν από μια μεριά να δείτε τι έγινε και να μην το πιστεύετε.
Αφού ο Λίπτον βόγκηξε από κόμπλεξ.
 Πέσανε κάτω ως και τα πατώματα σου λέει, χυθήκαν τα μελάνια απ΄ τα στυλό, φύγανε πόντοι απ΄ τις κάλτσες της Λαγκάρντ, τέτοια συγκίνηση τραβήξανε μαζί του.
Μέχρι κι ο αετός ο Αμερικάνικος έφυγε από τη σημαία στο λευκό τον Οίκο και πήγε και γονάτισε μπροστά του. 
Ο Έλληνας ημίθεος Αλέξης, ο λεγόμενος και ομπρελοπνίχτης, είχε κάνει ακόμα μια φορά το χρέος του απέναντι στον ταλαίπωρο λαό που τον περίμενε πίσω με ανοιχτό το στόμα, σαν τον φλώρο που προσμένει καναβούρι.
Συγκινημένος πια και ο ίδιος με τον εαυτό του, μπήκε στο αεροπλάνο και αναστέναξε βαθιά από ικανοποίηση.
 Ώσπου του ήρθε η τελευταία ατάκα και φύγανε κηροζίνες, καφέδες, αυτόματοι πιλότοι, ένα χαμός, τι να σας λέω.
Ποια δώρα, ποιες περικοπές, ποια κήτη, ποιες κοιλιές;

Με το που μπήκε ρώτησε, εάν ο Λίπτον έχει καμιά σχέση με το τσάι που πίνουμε.
tsaousa

Όταν ένας συνδικαλιστής λέει ότι έχουμε χούντα

«Έχουμε χούντα» φώναζε ένας συνδικαλιστής σήμερα στην τηλεόραση μιλώντας για την επίταξη των απεργών στα ΜΜΜ. Σκέφτηκα: Φαντάσου έναν άνθρωπο που έχει περάσει βασανιστήρια επί χούντας, που έχει κρυφτεί, έχει κυνηγηθεί, έχει συλληφθεί για τις απόψεις του και τα πιστεύω του να παρακολουθεί αυτή την στιγμή τηλεόραση. Θα διασκέδαζε άραγε με αυτή την performance του «Τσε της φακής» ή θα μούντζωνε την οθόνη;

Μετά σκέφτηκα εκείνα τα καημένα στο ίντερνετ. Όταν δεν συμφωνούν με κάποιον, αρχίζουν να γράφουν περί «χούντας» και «φασισμού» σαν να μασάνε τσίχλα και μετά να την βάζουν κάτω από τις θέσεις των ΜΜΜ. Έτσι απλά γεννιέται η χούντα στα μυαλουδάκια τους. Ορίστε ρε παιδιά, χούντα έχουμε, καλά λέτε, το λέει και ο συνδικαλιστής στην τηλεόραση!
Ευτυχώς όμως δεν έχουμε χούντα. Ευτυχώς έχουμε δημοκρατία. Αυτή την δημοκρατία που σου επιτρέπει να λες ότι σου έρχεται στο κεφάλι. Να βάζεις ότι ταμπέλα έχεις στο μυαλό σου για τα πράγματα και να μας την μοστράρεις φάτσα-φόρα στην τηλεόραση. Να φωνάζεις ακόμα και αν έχεις άδικο. Να καίγεται ο κόσμος και εσύ τον χαβά της συντεχνίας σου. Να μας διασκεδάζεις και να μας θλίβεις ταυτόχρονα. Αυτή την δημοκρατία έχουμε. Ευτυχώς…
vam33.blogspot

Τι λέει στην πραγματικότητα η περίφημη έκθεση του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης για τους εργαζομένους του ΜΕΤΡΟ;

Αρης Δημοκιδης/lifo.gr

Καθώς γίνονται όλα αυτά με την απεργία στα ΜΜΜ, και οι δύο αντίπαλες πλευρές επικαλούνται -εκτός των άλλων- και την έκθεση του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή. 
H πολυσυζητημένη έκθεση, που υπάρχει και ονλάιν ολόκληρη - εδώ - για να την διαβάσει όποιος θέλει και να βγάλει τα συμπεράσματά του.  
Από την πλευρά των απεργών ακούστηκε το πρωί σε ραδιοφωνικό σταθμό πως η έκθεση Ρακιντζή αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν υπεράριθμοι στο Μετρό, απ' την πλευρά της κυβέρνησης ειπώθηκε ότι η έκθεση είναι καταδικαστική.

Η αλήθεια είναι πως, ναι, είναι καταδικαστική - και εξοργιστική.   Για ποιον

Φλικ φλακ

Είναι ανεξάρτητος, είναι ηγέτης, είναι παληκάρι, είναι το φιδάκι ο διαμαντής.

"Συζητήθηκε ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου η αγωγή του Αντρίκου Παπανδρέου σε βάρος του Πάνου Καμμένου σχετικά με όσα είχε υποστηρίξει ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων περί εμπλοκής του αδερφού του πρώην πρωθυπουργού στην αγοραπωλησία ασφαλίστρων κινδύνων (CDS) ενδεχόμενης ελληνικής χρεοκοπίας από επενδυτική εταιρεία στο στελεχιακό δυναμικό της οποίας ανήκε ο ενάγων.


Ο κ. Καμμένος κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας είπε ότι τιμά την προσωπικότητα του κ. Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ ισχυρίστηκε ότι παρουσίασε γεγονότα που είχαν παραχθεί από διάφορα blogs και διευκρίνισε ότι τα blogs και τα sites που αναπαρήγαγαν τα περί εμπλοκής του ενάγωντος δεν είχαν ως πηγή τον ίδιο τον κ. Καμμένο."
πηγη

Πεεεεφτειιιιιι….. Ειδοποία ρεεεεεε…….

Μιχάλης Γ. Τριανταφυλλίδης/metarithmisi.gr
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση το πόσο πολύ γεμίζουν με έκπληξη τα αθώα ματάκια όλων μας για τα τελείως πασιφανή και πρόδηλα.
Μας ενόχλησε η εικόνα της βουλής και το επίπεδο της.
Καλέ τι μας λέτε;;;
Χάσαμε τη μνήμη μας χιλιάδες από μας, που περάσαμε ώρες επί ωρών, μέρες επί ημερών, στα φοιτητικά αμφιθέατρα από «ιδρύσεως» τους;;
Εκεί μάθανε περί τη δημοκρατία η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευομένων. Ελάχιστοι εκείνοι που συμμετείχαν σε διαδικασίες πριν τη δικτατορία.
Μήπως μάθανε αλλιώτικα;;
Ο εκφυλισμός μάλιστα των διαδικασιών στο πέρασμα των χρόνων έφτασε σε σημείο διάλυσης.
Κι όλο αυτό το κατρακύλισμα άλλοι το επεδίωκαν, άλλοι εσμπρωχναν να μεγαλώσει η ταχύτητα, άλλοι παρακολουθούσαν, άλλοι παρατηρούσαν, άλλοι αγρόν ηγόραζον άλλοι γυναίκα έγημoν και πάει λέγοντας.
Παραφράσαμε ως πολιτική από

Η χώρα του "ναι μεν αλλά"

alexacos.blogspot
Πες ότι επιχειρείς να γράψεις μία εισήγηση που αφορά ένα κομμάτι της δημόσιας διοίκησης, και θες να ξεκινήσεις από το πλαίσιο:
Το κράτος στο κομμάτι της δημόσιας διοίκησης δεν διαφέρει πολύ από μία μεγάλη εταιρεία. Μία τεράστια εταιρεία. Ο σκοπός ύπαρξης είναι ειδικός και δεν αποσκοπεί στο κέρδος όπως μία ιδιωτική, χωρίς όμως να το αποκλείει. 
Να σταματήσω εδώ, εφόσον στο ελληνικό παράδοξο θα μπορούσαμε ήδη να ξεκινήσουμε ένα μικρό εμφύλιο για τις διαφωνίες που μπορούν να δημιουργήσουν αυτές οι τρεις απλές γραμμές. Ιδεολογικό πόλεμο, για το ρόλο του κράτους, την κοινωνία, την παγκόσμια οικονομία, τις τράπεζες, τα παιδιά που πεθαίνουν στον αναπτυσσόμενο κόσμο, την Παλαιστίνη, τις ΑΟΖ, την μετανάστευση, την πολυπολιτισμικότητα, την ταξική κοινωνία, και άλλα πολλά, ο καθένας με διαφορετικά επιχειρήματα βασισμένα στην πολιτική θεώρηση του καθενός μας. 

Αυτός ο μικρός εμφύλιος ξεκινάει κάθε φορά που η κοινωνία μας προσπαθεί να πάρει μία απόφαση, όσο μικρή κι αν είναι· ακόμα και μία διεκδίκηση από ομάδα που απασχολείται στο κράτος, είτε σιτίζεται από αυτό (όπως οι αγρότες - το λες και οξύμωρο).
Δεν αναιρώ την πολιτική διάσταση των αποφάσεων σε ένα κράτος, κάθε άλλο. Η εφαρμοσμένη πολιτική με συναρπάζει. Στην Ελλάδα όμως δεν συμβαίνει αυτό. Εδώ

λάι του μι... στην προανακριτική

Να καταγράφεται με κάμερες η εξέταση των μαρτύρων για να αποτυπώνονται οι αντιδράσεις τους και η βιολογική τους εικόνα στις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, πρότεινε η  βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ζωή Κωνσταντοπούλου, κατά τη χθεσινή πρώτη συνεδρίαση της προανακριτικής για τη Λίστα Λαγκάρντ. 
Με την πρόταση συμφώνησε και ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης. 
Πηγή: skai.gr

Είναι αυτά τα tv series που δε σε αφήνουν ούτε στην προανακριτική.
Και επειδή πλησιάζουν οι απόκριες, η Ζωή θα ντυθεί Carrie Mathison (Ηomeland) και o Ηλίας Peter Quinn ,παίζοντας το ρόλο του καλού και του κακού μπάτσου απέναντι στον Chris Brody (Παπακωνσταντίνου).Με τρικς και βιομετρικά.
Επιτέλους η φαντασίωση θα γίνει πραγματικότητα.

Και όταν δυσκολέψουν τα πράγματα, η Ζωή θα υποδυθεί την Dr. Gillian Foster και ο Ηλίας τον Dr. Cal Lightman. Το Lie to me στην αποθέωσή του.  
Ο Ηλίας θα γέρνει το κεφάλι προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει τις γκριμάτσες του Παπακωνσταντίνου και η Ζωή έξω από το γυάλινο κουβούκλιο, θα τον ελέγχει με τα επτά pc και το ένα tablet.

Ερμε Παπακωνσταντίνου τι σε περιμένει.
Ερμε λαέ από που το περιμένεις...

Ξέρεις το έργο

Με Μαρκογιαννάκη, Άδωνι, Κασιδιάρη και Ζωή παίρνεις την προανακριτική επιτροπή και τη βάζεις να συνεδριάζει Κυριακή βράδυ, να γονατίσει το Dancing with the stars. Ακόμα καλύτερα, αν υπάρξει Ειδικό Δικαστήριο, το δείχνεις κάθε πρωί από την ΕΤ1, του αλλάζεις όνομα (κάτι σε Special Court) και μετά έρχεται το σουτιέν να διαφημιστεί και σε σένα, όχι μόνο στον Καμπουράκη.

Και όλο μαζί θα θυμίζει έργο του Ταραντίνο: ακόμα και αν δεν ξέρεις την υπόθεση, είσαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα αρχίσουν να τρέχουν τα αίματα. Η Ζωή θα επαναλαμβάνει μονότονα κάτι, ο Άδωνις θα φωνάζει, ο Κασιδιάρης θα χειρονομεί, ο Μαρκογιαννάκης θα επιβάλλει την τάξη, το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου.

Διότι όλα αυτά

Ξαναπαίζουμε το 2010

edito420
Φώτης Γεωργελές/athensvoice.gr
Όταν άρχισε αυτή η περιπέτεια, έγραφα διάφορα αισιόδοξα και αφελή πράγματα. Δεν είχε και καμία σχέση η κατάσταση με ό,τι συμβαίνει σήμερα. Το πρώτο μνημόνιο επέβαλε μια μείωση συντάξεων και μισθών στο Δημόσιο 10-15%, τον ιδιωτικό τομέα ακόμα δεν τον άγγιζε, μιλούσαμε για αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας και ιδιωτικοποιήσεις, για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, για ταξί και κρουαζιέρες. Κι όμως η Αθήνα είχε παραλύσει, οι συγκοινωνίες δεν λειτουργούσαν μήνες, 3 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Μας φαίνεται σήμερα απίστευτο ότι η Μαρφίν κάηκε Άνοιξη του 2010.

Εγώ έγραφα ότι αυτή η χώρα πρέπει να υποδέχεται τουρίστες όλο το χρόνο, ότι πρέπει να οργανωθούν εβδομάδες Μόδας, μήνες shopping. Ήμουν επηρεασμένος, η Κωνσταντινούπολη είχε οργανώσει τον πρώτο τέτοιο Μήνα με τζίρο 4 δις. Τον διαφήμιζε με το σλόγκαν «Ένα μήνα όλα ανοιχτά 24 ώρες». Ο δεύτερος, τον επόμενο χρόνο, έφτασε τα 8 δις.
Προσγειώθηκα από ένα γράμμα αναγνώστριας. Καλοπροαίρετα, φαινόταν, αλλά απογοητευμένη, έγραφε: Τελικά, και η ATHENS VOICE ένα lifestyle έντυπο είναι. Εδώ έχουμε μνημόνιο και συ γράφεις για ταξιδάκια και ρουχαλάκια. Η αναγνώστριά μας δεν υποψιαζόταν καν ότι μέχρι τώρα από «ταξιδάκια και ρουχαλάκια» ζούσε. Ότι όλη η χώρα απ’ αυτό ζούσε. Τόσες 10ετίες πελατειακού κράτους έχουν κάνει την κοινωνία μας να αγνοεί τις στοιχειώδεις λειτουργίες, αυτές που ξέρει ενστικτωδώς και ένας 16χρονος στο Οχάιο. Δεν ξέρουμε τι είναι η δουλειά, τι είναι παραγωγή, τι είναι έργο, πώς αμείβεται και από ποιον. Η δουλειά είναι κάτι

Στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάμε μόνο για σχοινί

ellinaki.blogspot
Κάθε Σάββατο βράδυ η εκπομπή "Στην υγειά μας" προσπαθεί να ψυχαγωγήσει τις τηλεόπληκτες εσώκλειστες ψυχές με τηλεοπτικά λαϊκά γλέντια. Και ο Σπύρος, μετά από τόσα χρόνια που κάνει την ίδια δουλειά, έχει απλά κουραστεί. Αλλά συνεχίζει. Λόγω δουλειάς, λόγω γούστου, δεν ξέρω. Το βλέπεις στο πρόσωπό του. Και αυτό το πρόσωπο, στα μάτια μου βγάζει αυτόν τον παραιτημένο λαϊκό ήρωα που σέρνεται σε έναν ανούσιο νταλκά νοσταλγίας και λατρείας για το παρελθόν και το συναίσθημα, που απλά περιμένει να λυτρωθεί από τον θάνατο. Χωρίς καμία λατρεία για το παρόν ή προσμονή για το μέλλον. Αυτός ο παραιτημένος, ηττοπαθής μηδενιστής που μεθάει, νοσταλγεί και αδυνατεί να δημιουργήσει κάτι νέο.
Δεν μιλάω προσωπικά  για τον Σπύρο. Μιλάω για το πρόσωπο και το βλέμμα του που πλέον αποτυπώνεται στον μέσο Έλληνα. (Αυτόν με τα 1,8 παιδιά). Μιλάω για μία παρακμιακή εκπομπή που εκφράζει αυτά ακριβώς τα στοιχεία. Μιλάω για την εμμονή σε καταστάσεις του παρελθόντος, ως μέσο ανακούφισης για το θλιβερό παρόν.
Πριν τον Σπύρο, πέφτει αυλαία σε μία εβδομάδα ανούσιων αντιπαραθέσεων. Ο Δένδιας που αποκαλεί παράνομο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ που αντιδρά. Μία παρέλαση από «Εισαγγελάτους» που

Η εκ του ασφαλούς επανά-σταση. Θα κατέβει κανείς;

Απεργία 17/1/13
Εργαζόμενοι σε μετρό: 1.300
Απεργοί: 430
Ποσοστό απεργών: 33%
Ρεπό, άδειες, ασθένεια: 790
Προσωπικό ασφαλείας: 80
Απεργία 18/1/13
Εργαζόμενοι σε μετρό, ΗΣΑΠ, τραμ: 2.522
Απεργοί: 967
Ποσοστό απεργών: 38%
Ρεπό, άδειες, ασθένεια: 1.310
Προσωπικό ασφαλείας: 181
Απεργία 19/1/13
Εργαζόμενοι σε μετρό: 1.300
Απεργοί: 210
Ποσοστό απεργών: 16%
Ρεπό, άδειες, ασθένεια: 1.010
Προσωπικό ασφαλείας: 80
Απεργία 20/1/13
Εργαζόμενοι σε μετρό: 1.300
Απεργοί: 190
Ποσοστό απεργών: 14%
Ρεπό, άδειες, ασθένεια: 1.030
Προσωπικό ασφαλείας: 80
* απόκλιση +/- 5%
Πηγή: Υπουργείο Μεταφορών

Λίγα λόγια για τον Leon Levy, το Ινστιτούτο Levy και τις πηγές του σοσιαλισμού του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Leon Levy: Συνδημιουργός των hedge funds, φιλάνθρωπος, αρχαιοκάπηλος;

Το Ινστιτούτο Levy, το οποίο συνδιοργανώνει την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα και της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ (Μηλιός, Δούρου, Σταθάκης, Παππάς) ιδρύθηκε από τον Leon Levy το 1986. Ο Leon Levy γεννήθηκε το 1925 και πέθανε το 2003. Ήταν, σύμφωνα με την Wall Street Journal, "μια επενδυτική ιδιοφυϊα της Wall Street", ο οποίος βοήθησε στη δημιουργία των hedge funds και των mutual funds. Ο πατέρας του, Jerome Levy, ήταν μεγαλοεπιχειρηματίας, και έδινε έμφαση στην σημασία των εταιρικών κερδών για την κατεύθυνση της εθνικής οικονομίας. [1]
Ο Leon Levy ήταν επίσης γνωστός για την φιλανθρωπική του δραστηριότητα, μέρος της οποίας αφορά αρχαιολογικές ανασκαφές στην Ελλάδα (στην Πέλλα και την Κνωσσό). Το 2006, μετά το θάνατο του Levy, η συζυγός του Shelby White, η οποία επαγγέλεται "συλλέκτης έργων τέχνης"[2], υποσχέθηκε 200 εκατομμύρια δολάρια στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης για τη δημιουργία Ινστιτούτου για την Μελέτη του Αρχαίου Κόσμου. Η προσφορά δημιούργησε εντάσεις στο πανεπιστήμιο, καθώς κάποιοι ακαδημαϊκοί

Κωλοτούμπες σωρηδόν

Του Γιώργου Καισάριου / capital.gr

Ενώ πριν μερικούς μήνες η Γερμανίδα καγκελάριος ήταν “persona non grata” για τον κύριο Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ξαφνικά ο κύριος Τσίπρας τα έχει κάνει “τάτσι μήτσι κότσι” με την γερμανική πολιτική ηγεσία. Όχι μόνο αυτό, αλλά ξαφνικά θα επισκεφτεί και τη χώρα του διαβόλου (ΗΠΑ) και θα πάει στο στόμα του διαβόλου του ιδίου (ΔΝΤ).
Άσχετα αν διαφωνώ σε πολλά θέματα με την σημερινή κυβέρνηση, δεν ασκώ και πολύ έντονη κριτική λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης. Παρ’ όλο αυτά όμως, δεν μπορώ να ξεχάσω τις προεκλογικές μπαρούφες που έλεγαν τα διάφορα πολιτικά πρόσωπα αυτής της κυβέρνησης (και ομιλώ για όλους, όχι μόνο για των της ΝΔ).
Σήμερα βέβαια η ρητορική είναι τελείως διαφορετική και πιο προσγειωμένη. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι

κάποιο κάλπικο στατιστικό επιχείρημα

του Φώτη Κοκοτού [via]
Ένας γνωστός από το fb, προσπαθεί να πείσει ότι οι επιχειρήσεις πληρώνουν λίγους φόρους. Μου στέλνει, λοιπόν, το Στατιστικό Δελτίο του ΥΠ.ΟΙΚ. με τους δύο πίνακες (δείτε φωτό), και μου αναφέρει μόνο τον δεύτερο: οι μισθωτοί και συνταξιούχοι πληρώνουν το 55% των φόρων εισοδήματος, οι επιχειρήσεις το 30%, και οι υπόλοιποι (ελεύθεροι επαγγελματίες, εισοδηματίες, κλπ.) πληρώνουν το 15%. 

Κοιτάω όμως τον πρώτο και βλέπω ότι οι επιχειρήσεις αποτελούν μόλις το 11% των εισοδημάτων. Αν κάνετε μία απλή πράξη, να διαιρέσετε τους φόρους με το εισόδημα, θα δείτε ότι οι επιχειρήσεις πληρώνουν με συντελεστή 23% (3δις στα 12,8) ενώ οι μισθωτοί/συνταξιούχοι με συντελεστή 7% (5,7 στα 81,8). Και φανταστείτε, όταν οι μισθωτοί στενάζουν υπό το βάρος του 7%, τι πρόβλημα έχουν οι επιχειρήσεις με το 23%.

Προφανώς, και σε αυτό συμφωνούμε, το ουσιαστικό πρόβλημα της φοροδιαφυγής είναι που οι «υπόλοιποι» αποκρύπτουν εισοδήματα. Αλλά το να λες ότι οι μισθωτοί πληρώνουν πολλά (7%) και οι επιχειρήσεις λίγα (23%) είναι απλώς ένα χοντροκομμένο ψέμα. Αφήστε που εκτός από τους φόρους, οι επιχειρήσεις πληρώνουν και όλες τις ασφαλιστικές εισφορές, τόσο του «εργοδότη» όσο και του «εργαζόμενου». 

Πείτε, τώρα, ότι οι επιχειρήσεις μοιράζουν όλα τα κέρδη στους μισθούς και προσλαμβάνουν ανέργους. Αυτό δε θέλουν και οι ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, και λοιποί λαϊκιστές; Δηλαδή, τότε θα πλήρωναν οι επιχειρήσεις μηδέν φόρο και οι μισθωτοί ακόμη περισσότερο. Άρα, το να λες ότι οι επιχειρήσεις πληρώνουν λίγους φόρους και να πληρώνουν παραπάνω είναι και "αντι-λαϊκό" υπό αυτό το πρίσμα.

Είναι σαφές: οι επιχειρήσεις είναι οι θέσεις εργασίας, κι όσο εξαντλείς τις επιχειρήσεις τόσο καταστρέφεις τις θέσεις εργασίας. 
Χωρίς τις επιχειρήσεις δεν υπάρχει οικονομία. 

Όταν, λοιπόν, ακούτε από συνδικαλιστές να σας λένε "φορολογείστε τις επιχειρήσεις" (αντί να σας λένε, πιάστε τη φοροδιαφυγή των "υπολοίπων") να περιμένετε κάποιο κάλπικο στατιστικό επιχείρημα.

Το φοβερό πλάσμα Ον Κονγκ

Στη Wikipedia στο λήμμα για την ελιά αναφέρεται ότι η γηραιότερη αποδεδειγμένα ελιά βρίσκεται στην Πορτογαλία και είναι δύο χιλιάδων και ότι η γηραιότερη ελιά,σύμφωνα με ντόπιους είναι μία τεσσάρων χιλιάδων ετών στην Μπσάαλε του Λιβάνου. Το γράφω πριν κάποιος πει ότι η «ελιά του Πλάτωνα» ήταν η αρχαιότερη του κόσμου.
 Ασε που όλους τους έπιασε το μεταφυσικορομαντικό ότι πριν από 18 χρόνια ένα λεωφορείο είχε πέσει στην ελιά και την είχε κάνει κολυμπυθρόξυλα, αλλά μετά από κάποια χρόνια ξαναφύτρωσαν πράσινα κλαράκια. Γιατί αυτή είναι η Ελλάδα μας, μερκελιστές, τσολάκογλου, οδηγοί του ΕΑΣ που σχολάνε, να προσπαθήσουν να την καταστρέψουν, αυτή ξανανθίζει, ρε! Γιατί εμείς δεν είμαστε Χονγκ Κονγκ, είμαστε Ον Κονγκ, ο εξυπνότερος λαός στη Γη, φτάνει να σταματήσουνε να τον ραντίζουν.

Το φοβερό πλάσμα Ον Κονγκ αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον Πάνο Καμμένο στη Βουλή όταν κάποια στιγμή, ενώ μιλούσε άρχισε να σπινάρει και ενώ όλοι νόμισαν ότι προσπαθούσε να πει Χονγκ Κονγκ, είπε Ον Κονγκ. Ο Ον Κονγκ που έζησε στην Ελλάδα από το 128.935 π.χ. μέχρι πρόπερσι, κατοικούσε σε πυραμίδες έξω από τη Θήβα μιλούσε στη σούπερ νοηματική γλώσσα που σήμερα χρησιμοποιείται στο IPad. Η αρχιτεκτονική των οικισμών του διατηρείται στα κτίρια γραφείων του Βωβού στο Μαρούσι. Η τεχνολογία της κοινωνίας των Ον Κονγκ κάλπαζε τόσο γρήγορα, που πολλές φορές μέχρι να τελειώσουν έναν μηχανισμό είχαν ξεχάσει γιατί άρχισαν να τον φτιάχνουν. Κλασικό παράδειγμα το «μαραφέτι των Μεθάνων». Βρέθηκε στον βυθό του ωκεανού έξω από τα Μέθανα και κάνει τον μηχανισμό των Αντικυθήρων να μοιάζει με παιχνίδι. Εικόνες των Ον Κονγκ όπως και περιγραφές των συνηθειών ένδυσης και αναπαραγωγής τους υπήρχαν στα χαμένα σήμερα βιβλία του Περδίου του Ευκλεούς και σε ξαναγραμμένες βιντεοκασέτες του Τηλεάστυ. Μεγάλος εχθρός του Ον Κονγκ ήταν ο Τσολάκογλου, τον οποίο όμως μπόρεσε να νικήσει. Δεν μπόρεσε όμως να νικήσει τους ύπουλους ψεκασμούς. Ο τελευταίος των Ον Κονγκ ψεκάστηκε μέχρι θανάτου από Εβραίους και Νεφελίμ το 2011. Τελευταία του κραυγή ήταν «Είμαι ανεξάρτητος, είμαι ο τελευταίος, είμαι ο Ον Κονγκ».
 Μετά τον θάνατο και του τελευταίου Ον Κονγκ, η λέσχη Μπίλντεμπεργκ, το παγκόσμιο εβραϊκό λόμπι Χάβα Ναγκίλα, η εταιρεία αγροτικών ψεκασμών Δάκος και Μουχρίτσα και οι άλλες ανθελληνικές οργανώσεις που σκοπό έχουν να στερήσουν το φυσικό μας αέριο και τη νοηματική μας γλώσσα νόμισαν ότι είχαν νικήσει. Οχι, όμως, όσο υπάρχει η νέα φουρνιά του ελληνικού κοινοβουλίου που με τις μεγάλες εμφανίσεις της αδειάζει τα γήπεδα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Σε λίγο καιρό η ΕΠΟ και η Σούπερ Λίγκα θα ζητάνε να μην ορίζονται συνεδριάσεις της Βουλής τα Σαββατοκύριακα και όταν έχει ματς Κυπέλλου για να κόψουν και κάνα εισιτήριο. Ακόμα και ο Γιάννης Ματζουράνης όταν φώναζε «Εθνικάρααα!» δεν έπιανε μία μπροστά στη Ζωή όταν φωνάζει «Οχι σε όλα».  Λίγο να μεγαλώσουν τη χωρητικότητα  της Βουλής, μερικούς καλούς ξένους βουλευτές να φέρει από τα κοινοβούλια της Κορέας και του Αζερμπαϊτζάν ο Νικήτας Κακλαμάνης, τσολιάς υπάρχει στην είσοδο και η Βουλή είναι έτοιμη να κόψει τα διαρκείας της θερινής σεζόν.
 Αντώνης Πανούτσος/sday.gr

Απολογισμός 100 χρόνων απραξίας

Του Γιώργου Φρέρη/politicalreviewgr.blogspot
 Φέτος γιορτάζεται η εκατοστή επέτειος της «απελευθέρωσης» της Θεσσαλονίκης από τον οθωμανικό ζυγό και η ένταξή της στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Το 1912, το φυσικό λιμάνι της Βαλκανικής χερσονήσου ήταν μια γοητευτική και πολυάνθρωπη κοσμοπολίτικη πόλη, μ’ ένα πλήθος εθνοτήτων από Εβραίους, Τούρκους, Έλληνες, Σλάβους και Φραγκολεβαντίνους, να συνυπάρχουν όλοι τους σχεδόν ειρηνικά, παρά τις θρησκευτικές ή πολιτιστικές τους διαφορές. 
Ήταν μια πόλη ζωντανή, με ποικίλες συνοικίες που σχηματίζονταν με κριτήριο την εθνότητα ή την κοινωνική τάξη, μια πόλη που ευημερούσε εξαιτίας του διαπολιτισμικού αυτού παντρέματος, μια πόλη που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στις αρχές του περασμένου αιώνα, σε πολλούς τομείς· εδώ δημιουργήθηκε η πρώτη τράπεζα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο πρώτος σιδηροδρομικός σταθμός που

Τι παστίλιες πουλάνε;

του Σταύρου Θεοδωράκη/protagon.gr
Ξέρει ελληνικά ο Χαβιέ Μπαρδέμ; Αυτή ήταν η πρώτη απορία όταν τον είδα να λέει σε άψογα ελληνικά «παστίλιες για τον πόνο του άλλου». Ξέρει ελληνικά; Αν ναι, τα πράγματα δυσκολεύουν για όλον τον ελληνικό ανδρικό πληθυσμό. Και μετά είναι και ένα άλλο ερώτημα. Ο Μπαρδέμ συμμετέχει σε αντίστοιχες καμπάνιες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες;  Δηλαδή και οι Ιταλίδες ακούν τη βραχνή φωνή του; Και οι Σουηδέζες; Παρεμπιπτόντως πώς είναι τα βραχνά σουηδικά;  Ή μήπως  από όλες τις χώρες του κόσμου επέλεξε την Ελλάδα για να μιλήσει «για τον πόνο του άλλου»; Αυτό μου φαίνεται πιο πιθανό. Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φημισμένη χώρα του δυτικού, τουλάχιστον, κόσμου, στο εμπόριο του πόνου του άλλου.

Το πρωί του Σαββάτου επιχείρησα μια γρήγορη τηλεοπτική περιπλάνηση και έπεσα πάνω στον Γιώργο Αυτιά. «Ο λαός μας ζει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη». Είπε και άλλα υπερθετικά αλλά αυτό ήταν το ρεζουμέ. Δεν ήταν οι πόλεμοι, δεν ήταν οι εμφύλιοι, δεν ήταν οι λιμοί και οι καταποντισμοί, είναι το ΔΝΤ και η Μέρκελ υπεύθυνοι για τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση στην ιστορία της Ευρώπης. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θέα έχει από το γραφείο του στο Φάληρο, αδυνατώ να πιστέψω όμως ότι ο Φλοίσβος έχει μεταβληθεί σε κατεστραμμένη Σμύρνη και η παραλιακή οδός σε δρόμο του Κοσσόβου. Γιατί όμως ένας δημοσιογράφος που ξέρει οικονομικά – και για να είμαι ειλικρινής είναι από τους λίγους δημοσιογράφους που ξέρει οικονομικά – καταφεύγει σε τέτοιες ακρότητες; Τι παστίλιες πουλάει;
Έκλεισα την τηλεόραση και άνοιξα τις εφημερίδες. Η Ελευθεροτυπία έγραφε ότι στις απεργίες που έκανε στη ΔΕΗ ο Φωτόπουλος συμμετείχε το

Ναζήδες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι

του Γαλαξιάρχη / parallhlografos.wordpress 
Γράφω χωρίς ψυχραιμία. Επέλεξα να γράψω χωρίς ψυχραιμία, γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι περιπτώσεις που η εγρήγορση από την έκκριση αδρεναλίνης κάνει τις σκέψεις καθαρότερες. Αποτρέπει την αυτολογοκρισία της ενήλικης καθημερινότητας. 
Αν και ζω σε μία χώρα που τα κατάπτυστα πρωτοσέλιδα εφημερίδων αποτελούν κοινό τόπο. Που η επίσημη κυβέρνηση και σχεδόν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα έχει νομιμοποιήσει το ρατσισμό, την ξενοφοβία και -γιατί όχι- το νεοναζισμό. Που δεν περνάει μέρα να μην διαφημίζεται ένας τουλάχιστον παραλογισμός ως φυσιολογική κατάσταση. Αρνούμαι να αποδεχτώ αυτήν την "κανονικότητα". 
Ευχαριστώ συμπολίτες μου της αστικής ευγένειας, αλλά προτιμώ να οργιστώ. Αρκετά όμως με την ψυχαναλυτική εισαγωγή. 
Στο (Πρώτο) θέμα μας Σήμερα το βράδυ, ή το αργότερο αύριο το πρωί, θα βρεις φίλε αναγνώστη στο περίπτερο της γειτονιάς σου το παρακάτω πρωτοσέλιδο. Μέσα σε σακούλα και κάτω από δεκάδες ένθετα κωλόχαρτα.   
Αφήνω στην άκρη το προφανές της παραπληροφόρησης, καθώς το ρεπορτάζ κατά 99% (θέλει να) αγνοεί την ευρωπαϊκή πηγή της χρηματοδότησης για την σίτιση των έγκλειστων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης συνανθρώπων μας. Επίσης να μην αναφέρεται στο γεγονός ότι, επίσης προφανώς, συνέλληνες ιδιώτες χρεώνουν διπλά και τρίδιπλα τα περιττώματα με τα οποία ταΐζουν αυτούς τους ανθρώπους. Και τέλος να μην έχει πάρει χαμπάρι τις προτροπές που διατυμπάνιζε η "Γκάγκαρη" βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Φωτεινή Πιπιλή προς τους τοπικούς άρχοντες: "Μη μιλάτε εναντίον των κέντρων κράτησης, αφού θα φάμε ευρωπαϊκά κονδύλια". 
Αυτά, πίστεψέ με, είναι δευτερεύοντα. Σήμερα, μία μέρα μετά την άγρια δολοφονία 27χρονου ποδηλάτη Σαχτζάτ Λουκμάν* που πήγαινε ξημερώματα στην εργασία του, από ένστολο Έλληνα νεοναζιστή, κάποιοι νοσηροί εγκέφαλοι στο Πρώτο Θέμα αποφάσισαν να βγάλουν ένα τέτοιο τίτλο σε πρωτοσέλιδο. Κάποιοι "εργαζόμενοι" δημοσιογράφοι θεώρησαν λογικό να υπογράφουν ένα αρθρίδιο που στάζει ρατσιστικό μίσος. Κάποιοι "μεροκαματιάρηδες" υπάλληλοι να βοηθήσουν βαριεστημένοι (ή και με ενθουσιασμό ακόμη) στην παραγωγή του. Όχι φίλε αναγνώστη. Δεν μου φταίει ο "κομιστής" ντοκουμέντων εκβιασμού, ο επιχειρηματίας πορνοκαλόγερος των ΜΜΕ (...)Θέμος Αναστασιάδης. Όχι. Αυτός είναι γνωστός κι εύκολος θύτης. Εκείνος ο διευθυντής σύνταξης που στήνει το πρωτοσέλιδο. Εκείνος ο αρχισυντάκτης που εγκρίνει το άρθρο. Εκείνοι οι λακέδες που υπογράφουν την "έρευνα". Αυτοί ευθύνονται φίλε μου. Αλλά και οι λοιποί μισθοσυντήρητοι παραγωγοί αυτού του ρατσιστικού βόθρου. Το ίδιο ενεργά συνυπεύθυνοι είναι. 
Για την άνοδο του ναζισμού δεν έφταιγε ένας αιμοσταγής ημιπαράφρων δικτάτορας, ούτε μόνο όσοι τον ψήφισαν (αρχικά) και τον στήριξαν στη συνέχεια. Ακόμη κι εκείνοι που αδιαφόρησαν για το συνάνθρωπό τους έγιναν συνυπεύθυνοι, αν όχι στο πρώτο έγκλημα, ούτε στο δεύτερο, ούτε και στο τρίτο. Αλλά κάποια στιγμή έγιναν. Και τα παιδιά των Γερμανών έως και πρόσφατα ποτίζονταν με αυτήν την κληροδοτημένη συνενοχή για ένα παγκόσμιο αιματοκύλισμα που έγινε από τους παππούδες τους, πριν 70 χρόνια. Δεν μπορεί να την βγάζουν καθαρή μερικές δεκάδες χιλιάδες "λειτουργοί" της δημοσιογραφίας, σήμερα, στη χώρα μου, όταν ο νεοναζιστικός συρφετός σκοτώνει ανθρώπους. Βολική η ευθύνη του σκουλικιού, ονόματι Θέμος Αναστασιάδης, αλλά δεν ξεπλένει τη συνενοχή του αρμόδιου οργάνου, αλλά και χιλιάδων ακόμη επαγγελματιών του κλάδου που σφυρίζουν κλέφτικα. 
Αγαπητοί δημοσιογράφοι, φροντίστε για μία ακόμη φορά να σωπάσετε. Να βάλετε τις υπογραφές σας σε ρατσιστικά παραληρήματα που βαφτίζονται "αποκαλυπτικά ρεπορτάζ". Ή έστω και να μην τις βάλετε, στρέφοντας απλώς το βλέμμα προς άλλη κατεύθυνση. Αν δεν βλέπετε τον ελέφαντα στο δωμάτιο, τότε το σύνθημα "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι" είναι πολύ επιεικές. Τότε σας αξίζει μόνο το... 
Ναζήδες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι 
Και γνωρίζετε πώς πρέπει η κοινωνία να αντιμετωπίζει τους ναζί; 
* Ναι ρε παπάρα ελληναρά, 27 ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ και με ονοματεπώνυμο. Ούτε "αλλοδαπός", ούτε "Πακιστανός". 
Μόνο στη δική σου "ράτσα" θα αναφέρομαι με αηδία.


ΨΥΧΡΑΙΜΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Το ημερήσιο κόστος της σίτισης κρατουμένων στα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας είναι καθορισμένο με Κοινή Υπουργική Απόφαση και σταθερό εδώ και δώδεκα (12) χρόνια. Πριν ακόμη από το ευρώ. Με την ΚΥΑ Οικονομικών-Δημόσιας Τάξης αρ.2/30868/0022/ΕΚ Β΄3-8-2001 τα τροφεία των κρατουμένων καθορίστηκαν σε 2.000 δρχ/ημέρα. Αν οι υπάλληλοι του Θέμου Αναστασιάδη γνωρίζουν αριθμητική αυτό σημαίνει 5,87 ευρώ/ημέρα. Επαναλαμβάνω, εδώ και ΔΩΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑΘΕΡΟ!

κι εσύ ελπίζεις...

Kάθε άνδρας που τον πλησιάζει ένας άλλος άνδρας κρατώντας κάτι που είναι σκληρό και μακρουλό γίνεται καχύποπτος.
Ιδιαίτερα αν ο άνδρας που τον πλησίασε έχει μυστήρια φήμη, όπως ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Οπότε καταλαβαίνω την πρεμούρα του Γιάννη Διώτη να πάρει το στικάκι της Λαγκάρντ -που άνετα γίνεται τίτλος για πορνό- και να μη ζητήσει πολλές εξηγήσεις. Αλλά ότι πήγε στο γραφείο του στο ΣΔΟΕ, ότι δεν ρώτησε τους υφισταμένους του «πώς δουλεύει, ρε παιδιά, αυτό το μαραφέτι;» και το κλείδωσε σε ένα συρτάρι μην αγριέψει και τον δαγκώσει, μου φαίνεται υπερβολικό. Εκτός αν ρώτησε, και κανένας στο ΣΔΟΕ δεν ήξερε πώς δουλεύουν τα στικάκια.

Ο κόσμος πάει μπροστά όχι από τους Διώτηδες, αλλά από τα ασυμβίβαστα πνεύματα, από τους Στρατούληδες που ξέρουν να διεκδικούν τη θέση τους στα παράθυρα της ζωής. Αν όχι στα παράθυρα της ζωής, στα παράθυρα της ΝΕΤ και στην εκπομπή «Συμβαίνει Τώρα». Με ευαισθησία στο πρωτόκολλο αυλάρχη της Ελισάβετ, ο ευκλεής Στρατούλης κατάλαβε ότι στη σειρά των παραθύρων στην οθόνη είχε φάει χοντρό ρίξιμο, αφού πάνω αριστερά ήταν οι παρουσιαστές, δίπλα τους ο Μάκης Βορίδης, κάτω αριστερά ο Τριαντάφυλλος του ΠΑΣΟΚ, κέντρο ο ίδιος και κάτω δεξιά ο Μαριάς των ΑΝ.ΕΛ. Οπότε ο Στρατούλης έκανε δυναμική παρέμβαση, είπε το κλασικό «την ΕΡΤ την πληρώνουμε όλοι» και ζήτησε να του αλλάξουν παράθυρο με τον Τριαντάφυλλο. «Πού θέλετε να βάλουμε το παράθυρό σας;», ρώτησε η Κλείτου, παρουσιάστρια της εκπομπής. «Εκεί που είναι ο κύριος Τριαντάφυλλος», βοήθησε ο Βορίδης. Και ω του θαύματος, ο Στρατούλης άλλαξε παράθυρο και βρέθηκε κάτω αριστερά. Θα έρθει όμως η άγια μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει κυβέρνηση και το πάνω αριστερό παράθυρο θα είναι μονίμως του λαού.

Αντώνης Πανούτσος/sday.gr

Ο λαός τού 'Δεν κάνει για τίποτα'.

Διαβάζω μεταξύ άλλων στην Καθημερινή, σε άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη, το παρακάτω:
 …Πρόκειται για το βιογραφικό ενός υποψηφίου για πρόσληψη, επάνω στο οποίο, κάποιος από το γραφείο του Γ. Σουφλιά έχει γράψει ιδιοχείρως: «Δεν κάνει για τίποτε. Βολέψτε τον κάπου».
Εκ πρώτης όψεως, μια απλή φράση που ειπώθηκε καλοπροαίρετα σε κάποιο τηλεφώνημα για ρουσφέτι και φαντάζομαι ότι σημειώθηκε στο χαρτί αυτολεξεί.
Ειπώθηκε για να ενισχύσει την υποψηφιότητα  από το μπαμπά/μαμά/θείο/ θεία και λοιπούς συγγενείς, του υποψηφίου προς πρόσληψη.
Από κάποιον τέλος πάντων που είχε πρόσβαση, βύσμα δηλαδή, στο Γραφείο του Υπουργού.
Να βολέψουμε το παιδί αφού «δεν κάνει για τίποτε» τώρα που «είμαστε στα πράγματα».
 Δηλαδή, η ιστορία της μέσης ελληνικής οικογένειας τα τελευταία τριάντα χρόνια.
 «Παιδί μου, να διαβάζεις, να πας στο Πανεπιστήμιο, να πάρεις το πτυχίο σου και να διοριστείς», «Από το δημόσιο δεν χάνει κανείς», «Να βρίσκεις το μεροκάματο κάτω από το μαξιλάρι σου κάθε μέρα, βρέξει, χιονίσει», «Να κάθεσαι Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι και να σχολάς νωρίς για να κοιτάς τα παιδιά σου και τον άντρα σου, λίγο είναι;», «Να βγεις στη σύνταξη στα 45 και μετά να κάνεις μια δική σου δουλειά, να ανοίξεις ένα μαγαζί και να παίρνεις και τη σύνταξη, πασάς στα Γιάννενα!».
 Μια νοοτροπία και στάση ζωής, που βασίστηκε σε έναν αυθαίρετο, παράλογο και κατά βάθος, ανήθικο συλλογισμό.
Και πέρα για πέρα απαξιωτικό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Το «δεν κάνει για τίποτε».
 Πότε, πού και ποιος το αποφάσισε ότι δεν κάναμε για τίποτε άλλο, πέρα από το διορισμό στο Δημόσιο μαντρί, που με τον ήλιο τα βάζουμε, με τον ήλιο τα βγάζουμε και μετά διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε»;
 Και γιατί δε μας επέτρεψαν ποτέ να διανοηθούμε καν, ότι υπήρχαν κι άλλοι τόποι, άλλοι τρόποι, άλλοι δρόμοι;

Όταν οι Αμερικάνοι φοιτητές γύριζαν όλη την Ευρώπη με τα σακίδια στην πλάτη και μπάτζετ 20 δολάρια την ημέρα, εμείς, τα μοσχαναθρεμμένα, φοβικά, καθηλωμένα ελληνόπουλα, αποστηθίζαμε το ανώμαλο ρήμα «έχω».
Γιατί «έχω» την ιερή υποχρέωση να συνεχίσω να έχω την ασφάλεια, το μισθουλάκο, τα κεκτημένα, τα δεδομένα, τη βολή μου, αυτά που κληρονόμησα από τους γονείς.
 Χωρίς να παίρνουμε μυρωδιά ότι τα μόνα ρήματα που πρέπει κανείς να μάθει στη ζωή είναι τα «ονειρεύομαι», «πιστεύω», «μπορώ», «τολμάω» και τελικά το «είμαι».
Τολμάω να είμαι ο εαυτός μου.
 Και έτσι, γεμίσαμε τη χώρα και τις Υπηρεσίες μας με ανθρώπους μισούς.
Και έτσι, οι υπηρεσίες που μας παρέχουν, είναι και θα παραμείνουν μισές.  
Και έτσι, την ίδια στιγμή που αλλάζουν τα πάντα στον πλανήτη, κάποιοι δεν έχουν ακόμα καταλάβει πως είναι μισοί.
 Επειδή οι άνθρωποι αυτοί ζουν τελικά τη ζωή που προέκυψε όχι από επιλογή δική τους, αλλά από επιλογή των άλλων.
Εκείνων που κυριολεκτικά ή μεταφορικά ψιθύρισαν κάποτε σε κάποιο αυτί ή σε κάποιο ακουστικό: «Δεν κάνει για τίποτε. Βολέψτε τον κάπου».
 Σκοτώνοντας ουσιαστικά, γενιές και γενιές Ελλήνων.

Άντζελα Κροκίδη