Ραντεβού στο Γουδή

Θανάσης Πολλάτος

Tους τελευταίους μήνες έχει αναπτυχθεί από τους θιασώτες του εθνολαϊκισμού που κυβερνούν τις πλατείες, τα καφενεία και τις τηλεοράσεις της χώρας μια συγκεκριμένη αφήγηση αυτού που μας συμβαίνει. Όπως είναι αυτονόητο πρόκειται για ένα συμπίλημα από συντηρητικά στερεότυπα, παρανοϊκά σενάρια και ομιχλώδεις αναμνήσεις. Η διατύπωσή του δεν είναι σαφής και ξεκάθαρη, αλλά συνιστά μια φαιοκόκκινη αύρα του πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από τη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης. Μια αντίστοιχη ασάφεια χαρακτηρίζει κάθε ρητορική μίσους. Η στοχοποίηση και η προγραφές των εχθρών γίνονται με έναν αφηρημένο τρόπο και με «επιχειρήματα» που μπορεί να μην αντέχουν τη βάσανο της λογικής εξέτασης, αλλά είναι αρκετά για να υποδαυλίζουν τα πάθη του εξεγειρόμενου όχλου ή «λαού». Η θεωρία αυτή αρέσκεται να μιλά για «κατοχή της χώρας», για «προτεκτοράτα», για «αποικίες», για «χούντες», για «δωσίλογους», για «προδότες του Έθνους», για «ανθέλληνες», για «συνεργάτες των Γερμανών», για «διορισμένες κυβερνήσεις», για κρεμάλες κ.λπ. Στην ουσία πρόκειται για μια ακόμα ρητορική μίσους που έχει ως μοναδικό σκοπό να  κατασκευάσει αποπροσωποποιημένους εχθρούς για να συσπειρώσει το ακροατήριό της. 
Η ρητορική αυτή του μίσους έχει ως συνέπεια να υφίστανται λεκτική ή και σωματική βία όσοι πολίτες της χώρας και όσοι πολιτικοί δεν συντονίζονται επαρκώς με την κυριαρχούσα ιδεολογία του αντιμνημονιασμού. Η διατύπωση θετικών σχολίων για το περιεχόμενο των προωθούμενων μεταρρυθμίσεων οδηγεί στην προσπάθεια τρομοκράτησής τους με κάθε –σχεδόν- μέσο. Τη θέση της παράθεσης επιχειρημάτων έχουν πάρει οι αυτόματες ιαχές μίσους. Για την ακρίβεια, η παράθεση επιχειρημάτων είναι αδύνατη, τόσο λόγω της ψυχολογίας της μάζας που επικρατεί μετατρέποντας τους ανθρώπους σε ζώα όσο και λόγω της παντελούς άγνοιας για το περιεχόμενο και τον χαρακτήρα των μεταρρυθμίσεων που κατά τ’ άλλα καταγγέλλονται. 
Η ρητορική μίσους γίνεται τόσο έντονα πιστευτή από τους θιασώτες της τρομοκρατίας αυτού του τύπου ένεκα πολλών παραγόντων. Η άγνοια του περιεχομένου του Μνημονίου πρέπει να θεωρείται ολική λόγω της προπαγανδιστικής συσκοτιστικής συμβολής των ΜΜΕ και της ανεπάρκειας του πολιτικού συστήματος να το υποστηρίξει ρητά αφού αυτό υποσκάπτει τα συμφέροντα των πελατών του. Έπειτα, η άγνοια συνδυάζεται με την επίσης παντελή έλλειψη ορθολογικής σκέψης και ψυχραιμίας. Το μείγμα γίνεται εκρηκτικό με την εμπρηστική συμβολή των συντεχνιών που υπερασπίζονται τα προνόμιά τους και των τυχοδιωκτικών κομμάτων της Αριστεράς και της ακροδεξιάς που ψαρεύουν ψήφους στα θολά νερά του αντιμνημονιασμού. 


Τέλος, πολλοί από τους θιασώτες αυτής της ρητορικής μίσους έχουν οδηγηθεί και οι ίδιοι στα όρια της ψυχικής τους ισορροπίας. Πολλοί και πολλές ζουν με επαρκή γι’ αυτούς πειστικότητα μια αναβίωση του Εμφυλίου Πολέμου ή της Εθνικής Αντίστασης. Η εμφάνιση του Μανώλη Γλέζου είναι ως προς αυτό συμβολική. Η φαντασίωση της «αντίστασης ενάντια τον κατακτητή» παραπέμπει ευθέως στον υποτιθέμενο «γερμανό κατακτητή» και στα χρόνια του ΕΑΜ, στην κοιτίδα της εν Ελλάδι αριστεροφροσύνης. Η εποχή της Εθνικής Αντίστασης αποτελεί το τοτέμ της ελληνικής Αριστεράς καθώς συμβολίζει την ευκαιρία, την πραγματική ιστορική της δυνατότητα κατάκτησης της εξουσίας. Και καθώς η Αριστερά από τότε εισπράττει μονάχα ήττες και ματαιώσεις, τουτέστιν απωθείται στο χώρο του ουτοπικού προτάγματος, της αμφιβολίας,  η αναφορά στην ιστορική εκείνη συγκυρία οφείλει να είναι εμμονική καθώς μόνο έτσι θεωρείται πως διαφυλάσσει την ίδια την πραγματικότητά της, τη δυνατότητα εγγραφής της στο πεδίο του πραγματικού δηλαδή.
Στα πλαίσια αυτής της αναβίωσης, η σημερινή μεγέθυνση της Αριστεράς γεννά αντίστοιχες αξιώσεις κατάκτησης της εξουσίας και επιβολής των κανόνων του παιχνιδιού, καθώς η αριστερά τίθεται επικεφαλής του αντιμνημονιακού αγώνα που μοιάζει να συμμερίζεται το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η βιωνώμενη φαντασίωση της παντοδυναμίας και της πολιτικής κατίσχυσης, οδηγεί πολλές φορές στα άκρα καθώς φέρνει στην επιφάνεια την επιθυμία της ολοκληρωτικής κυριαρχίας διά της εξόντωσης των αντιπάλων. Θέλω να πω ότι η εγγεγραμμένη στο φαντασιακό της αριστεράς ιστορική μνήμη (πολιτικές διώξεις, ήττα στον Εμφύλιο, αίσθηση ηθικής ανωτερότητας του ηττημένου) σε συνδυασμό με τις υπάρχουσες συνθήκες που βιώνονται ως συνθήκες πολέμου προκαλούν την

Καλώς να έρθουν, αλλά θα φύγουν νύχτα...

Eρχονται λέει, Γερμανοί εφοριακοί για να βοηθήσουν στην ανασυγκρότηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού.


Οι συνήθεις υπερπατριώτες ευρέως φάσματος μιλούν για εθνική ταπείνωση. Μάλλον είναι πολύ χοντρόπετσοι που δεν έχουν νιώσει την εθνική ταπείνωση από τη μέρα κιόλας που η Ελλάδα ανακοίνωσε ότι τα λεφτά τελείωσαν, ότι η χώρα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της και ζητάει διεθνή βοήθεια για να συνεχίσει να λειτουργεί. Αυτή ήταν η πραγματική εθνική ταπείνωση καθώς και ο διεθνής χλευασμός που προκάλεσε η αποτυχία μας να εφαρμόσουμε και την παραμικρή μεταρρύθμιση στα δύο χρόνια που ακολούθησαν.
Αν η αποτυχία αυτή οφειλόταν στο ότι οι Έλληνες δεν μπορούσαμε ή δεν ξέραμε να φτιάξουμε ένα αποτελεσματικό κράτος, η αποδοχή βοήθειας από άλλους που τα έχουν καταφέρει σ’ αυτό, όχι μόνο δεν θα συνιστούσε εθνική ταπείνωση αλλά θα έδειχνε αναγνώριση του προβλήματος και διάθεση για τη λύση του.


Όχι μόνο Γερμανούς για τα φορολογικά να δεχόμασταν, αλλά και Φινλανδούς για την παιδεία, Σουηδούς για την υγεία και κάθε άλλον που θα μπορούσε επιτέλους να μας δείξει πως στήνεται ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Όμως δυστυχώς το πρόβλημα μας δεν ήταν ότι δεν μπορούσαμε ή ότι δεν ξέραμε αλλά ότι δεν θέλαμε. Οι κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, οι συντεχνίες και το πελατειακό πολιτικό σύστημα αντιστάθηκαν σε κάθε αλλαγή και εκσυγχρονισμό της κρατικής λειτουργίας της Ελλάδας, όχι από άγνοια ή ανικανότητα. Αλλά μελετημένα και με πλήρη γνώση για το τι έκαναν, προκειμένου να εξαιρεθούν από την καταβολή του κόστους της χρεοκοπίας. Οι ομάδες αυτές κατάφεραν σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους, να παγώσουν κάθε κίνηση απεγκλωβισμού της Ελλάδας από το βάλτο της χρεοκοπίας, καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια να εφαρμοστούν μόνο τα βάρβαρα και άδικα μέτρα που προέβλεπαν τα μνημόνια, που δεν έπλητταν τους ίδιους αλλά βούλιαζαν βαθύτερα τη χώρα, και να διατηρήσουν ακέραιο το τριτοκοσμικό σύστημα του οποίου οι ίδιοι είναι τα καλολαδωμένα γρανάζια.


Οι Γερμανοί τεχνοκράτες λοιπόν, καθώς και όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι που θα έρθουν στην Αθήνα για να προσφέρουν τα φώτα τους, θα πέσουν πάνω στον ίδιο τοίχο που πέφτει το υγιές κομμάτι αυτής της χώρας εδώ και δεκαετίες. Ένα πλέγμα ατομικών συμφερόντων, συντεχνιακών διεκδικήσεων και διαφθοράς μέχρι το κόκαλο.
Το βαθύ και σκοτεινό Δημόσιο και οι πολιτικοί προστάτες του, όχι μόνο δεν θα δεχτούν υποδείξεις και συμβουλές, όχι μόνο θα αρνηθούν να συνεργαστούν, αλλά θα σαμποτάρουν με κάθε τρόπο τους «Γερμαναράδες εισβολείς». Που πολύ σύντομα θα διαπιστώσουν ότι οι δυνάμεις της «ηρωικής αντίστασης» που θα αντιμετωπίσουν είναι ανίκητες και θα γυρίσουν νύχτα, εκεί απ' όπου ήρθαν.
Βαγγέλης Κορωνάκης

νέες πολιτικές δυνάμεις

failgreece.tumblr.com


σιγα που θα αφηνε τον καμμενο να "αλωνιζει".

Υποβάθμιση στην κατηγορία ΕΛΛΑΔΑ

Αντάρτικο και απειλές ΟΛΜΕ κατά της αξιολόγησης

Αποστολος Λακασας


«Αντάρτικο» κατά της αξιολόγησης των καθηγητών κήρυξε η ΟΛΜΕ, ανακοινώνοντας ότι «θα ακυρώσει στην πράξη την προσπάθεια επιβολής της αξιολόγησης». Υιοθετώντας πρακτικές άλλων εποχών, απειλεί με διώξεις και στοχοποιήσεις τα στελέχη της εκπαίδευσης και τους εκπαιδευτικούς που θα συμμετέχουν στη διαδικασία, καλώντας τους να διαλέξουν με ποιον θα πάνε!


Ειδικότερα, το υπ. Παιδείας προγραμματίζει την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου σε όλες τις σχολικές μονάδες από το 2012-2013. Σύμφωνα με σχετική απόφαση της αρμόδιας υφυπουργού Παιδείας κ. Εύης Χριστοφιλοπούλου άρχισε η προετοιμασία της διαδικασίας και έως το τέλος της τρέχουσας σχολικής χρονιάς θα επιμορφωθούν οι περίπου 13.000 διευθυντές των σχολείων και οι σχολικοί σύμβουλοι που έχουν επιλεγεί για την οργάνωση της αυτοαξιολόγησης των σχολικών συμβούλων. Στο πλαίσιο της αξιολόγησης μελετώνται τα μέσα-πόροι και το ανθρώπινο δυναμικό, η οργάνωση και διοίκηση του σχολείου, το κλίμα και οι σχέσεις στο σχολείο, τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα.


Ως απάντηση στην προετοιμασία του υπουργείου, η ΟΛΜΕ εξέδωσε χθες ανακοίνωση όπου αναφέρει ότι «έχουμε επανειλημμένα δηλώσει ότι θα αντισταθούμε για να μην περάσει η αξιολόγηση-χειραγώγηση των εκπαιδευτικών, που φέρνει την υποταγή, τη διάσπαση του κλάδου, τη μισθολογική καθήλωση, την άρση της μονιμότητας, τις απολύσεις». Μάλιστα, η ΟΛΜΕ προχωρά σε πρακτικές άλλων εποχών, απειλώντας όσους συμμετάσχουν. «Ολοι οι παράγοντες και τα στελέχη της εκπαίδευσης καλούνται να αποφασίσουν με ποιον είναι. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί που θα συμβάλλουν στη χειραγώγηση, τη μισθολογική και βαθμολογική καθήλωση συναδέλφων τους; Υπάρχουν εκπαιδευτικοί που θα αποτελέσουν τον φορέα των απολύσεων συναδέλφων τους;» λέει η ΟΛΜΕ. Και προσθέτει: «Κανείς εκπαιδευτικός αξιολογητής. Κανείς συνεργός στις απολύσεις. Δεν έχει θέση στον κλάδο όποιος συνεργήσει σε απολύσεις. Πρέπει να διαλέξουν όλα τα στελέχη της εκπαίδευσης με ποιον είναι: με το δημόσιο σχολείο και τον εκπαιδευτικό ή με την τρόικα και την πολιτική διάλυσης του δημόσιου σχολείου;».

Θα γίνουμε Ευρωπαίοι με το στανιό…

του Ν.Γ.Δρόσου
«Ξεπαγώνουν» έργα ΣΔΙΤ, που είναι κολλημένα από το 2006 και το θεωρούν επιτυχία.
Καταφέρνουν να απορροφήσουν ένα ελάχιστο ποσοστό των κονδυλίων του ΕΣΠΑ και πανηγυρίζουν.
Πας στη δικαιοσύνη μια υπόθεσή σου και σου δίνουν δικάσιμο για μετά από δύο χρόνια, τρως και κανα – δυό αναβολές, και όταν εντέλει αυτή εκδικαστεί, σου λένε, περίμενε και ένα εξάμηνο να «καθαρογραφεί» η απόφαση…
Δίνουν, επιτέλους, «πράσινο φως» για τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών, μπας και μαζέψει επιτέλους κανένα φράγκο το Δημόσιο, και για όσους επιθυμούν επέκταση των δόσεων άνω των 24 μηνών, τους δίνουν 48 ώρες διορία, χθες Τρίτη και σήμερα Τετάρτη, ώστε να προσκομίσουν ένα κάρο απαραίτητα δικαιολογητικά…


Δεν είναι μόνον ότι δεν «το έχουν» αυτοί οι άνθρωποι, αλλά κυριότερα, είναι ότι πλέον τίποτε δεν δουλεύει σε αυτήν τη χώρα.


Η Ελλάδα είναι μια χώρα σε αποσάθρωση, η οποία λειτουργεί κατά το δοκούν και μόνον όποτε συγκεκριμένα συμφέροντα, κυρίως συντεχνιακά και συνδικαλιστικά, θέλουν να γίνει κάτι…


Ακόμη και αυτή η περίφημη υπόθεση με τον «εκατομμυριούχο βουλευτή» αποδεικνύεται τραγέλαφος, καθώς αν και μετέτρεψαν σε «Αστυνόμο Σαΐνη» τους πάντες επί μια εβδομάδα, τελικά γίνεται σαφές ότι ούτε οι ίδιοι είχαν «ψάξει» τη δουλειά επαρκώς, ή ότι έριχναν επί τόσο καιρό «στάχτη στα μάτια» του κόσμου.
Χθες, ξεφούρνισαν δε και νέες λίστες με βουλευτές ή συγγενείς βουλευτών στους οποίους καταλογίζουν «μία από τα ίδια», και πάλι όμως δίχως να είναι «σίγουροι»…
Οι πολιτικές πιρουέτες, αναμφίβολα, είναι μέρος του παιχνιδιού.
Αυτό, όμως, που φαίνεται ότι δεν έχουν καταλάβει αυτοί οι κύριοι, είναι ότι με καντρίλιες δεν βρίσκεται άκρη και ότι είναι πολύ αργά πλέον για να παίζουν με τους θεσμούς.


Έχουν καταρρεύσει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του κράτους δικαίου, με αποτέλεσμα η πατρίδα μας να μην είναι πλέον μια «συντεταγμένη πολιτεία».
Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα έχει αποτύχει παταγωδώς και έχει συμπαρασύρει μαζί της όχι μόνον όσους την ανέδειξαν και τη στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά το πανελλήνιο και τη χώρα ολόκληρη.
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε διασυρθεί τόσο βάναυσα το όνομα της πατρίδας μας, διεθνώς.
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε οδηγηθεί η Ελλάδα σε τέτοια απαξίωση, σε καιρό ειρήνης.
Ακόμη και στη χούντα των συνταγματαρχών, ήμασταν στο «γύψο», αλλά ξέραμε ότι το γεγονός αυτό συνιστούσε συνταγματική εκτροπή και ότι μας είχε επιβληθεί διά της βίας.
Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται σε ένα πρωτοφανές τέλμα.
Αντιμετωπίζει βαθειά ύφεση, στρατιές ανέργων και το φάσμα της άτακτης χρεοκοπίας, εξαιτίας της ανεπάρκειας που έχει επιδείξει το πολιτικό της προσωπικό, κάθε χρώματος και κάθε τάσης.


Στην Ευρώπη μας θεωρούν ανεπαρκείς και διεφθαρμένους, και μας λένε ευθέως, δια στόματος του επικεφαλής του Eurogroup, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ότι οι οικονομικές δομές της χώρας "δεν είναι συγκρίσιμες σε τίποτε με τις δικές μας", τις ευρωπαϊκές…
Τάσσονται, δε, υπέρ του διορισμού ενός ευρωπαίου επιτρόπου αρμόδιου για την ανασυγκρότηση της οικονομικής δομής της Ελλάδας, λέγοντας ότι η ελληνική κυβέρνηση "μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει"…
Και να μην μας το πρότειναν, θα έπρεπε να το ζητούσαμε πρώτοι, εμείς.


Όταν σου δίνουν γάιδαρο, δεν τον κοιτάς στα δόντια, λένε στο χωριό μου…

Αντώνη πώς πάνε οι καταθέσεις στο εξωτερικό; Αβγατίζουν;

Σύμφωνα με τη δήλωση πόθεν έσχες του Αντώνη Σαμαρά για το 2009, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας διατηρούσε μέχρι τότε σχεδόν το σύνολο των καταθέσεων του στo τραπεζικό ίδρυμα "KBC BANK" του Βελγίου.


Περισσότερα εδώ. Δεν "έβγαλε" τα λεφτά του έξω κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Τα είχε...


...ήδη από πριν. Κανείς όμως δεν τον κατηγόρησε για έλλειψη πατριωτισμού.


Αν είσαι πολιτικός αρχηγός κι έχεις καταθέσεις στο εξωτερικό, δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν είσαι σύζυγος βουλευτή όμως, είναι...ανήθικο να έχεις συναλλαγές με τράπεζες του εξωτερικού! Πόσο μάλλον αν έκανε το έγκλημα να παντρευτείς την "κόρη του Μητσοτάκη"...
parapolitiki.com

Οι «φίλοι του λαού» και ο νατιβισμός του Τσίπρα

Γιώργος Σιακαντάρης
Πολλούς εξέπληξε αρνητικά η δήλωση του προέδρου της Κ.Ο του Συριζα Αλέξη Τσίπρα ότι «μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά μάλλον κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν». Γράφηκαν πολλά άρθρα και έγιναν πολλές δηλώσεις για το πόσο άτοπη και εκτός κλίματος του λόγου της Αριστεράς ήταν αυτή η δήλωση. Σε ρεπορτάζ της Μαρίας Νταλιάνη στα Νέα (25-02-2012) ο παλαίμαχος αριστερός ηγέτης Πάνος Δημητρίου δήλωνε πως « όσοι στο παρελθόν έχουμε υποστεί λόγω της συμμετοχής μας στους λαϊκούς αγώνες διώξεις, φυλακίσεις και εκτοπισμούς, με βασική την κατηγορία του «εθνοπροδότη», του «εαμοβούλγαρου» και του «ανθέλληνα», με έκπληξη και βαθιά λύπη ακούσαμε να χαρακτηρίζονται «λιγότερο Έλληνες», και μάλιστα από αριστερά χείλη, πολιτικοί μας αντίπαλοι. Πρόκειται για σοβαρό και μεγάλο λάθος». Ακόμη και ο βουλευτής του Συνασπισμού Δημήτρης Παπαδημούλης χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη δήλωση «ατυχή».


Ο Τσίπρας μας είχε προειδοποιήσει για την ποιότητα του λόγου του. Τον Σεπτέμβριο του 2011 με το θέμα που είχε προκύψει για την πώληση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου είχε αναρωτηθεί, «διερωτόμαστε εάν μια τέτοια επιλογή δεν σημαίνει έσχατη προδοσία για τον ελληνικό λαό και για την πατρίδα. Και αν δεν σημαίνει αυτό προδοσία, τότε τι είναι προδοσία;»


Επίσης πριν λίγες μέρες δήλωνε, ότι «η συμφωνία για το δημόσιο χρέος θα αποδειχθεί ολοκαύτωμα για τον λαό». Εδώ ενστερνίζεται ένα από τα βασικά αξιώματα της ακροδεξιάς σκέψης, πως το ολοκαύτωμα δεν αποτελεί ένα μοναδικό ιστορικό γεγονός, το οποίο χαρακτηρίζει τη σχέση του αντισημιτισμού με τον ναζισμό και την εξόντωση των Εβραίων. Η παγκόσμια ακροδεξιά αρνούμενη τη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος επιδιώκει να θεωρηθεί το Ολοκαύτωμα των Εβραίων ως ένα γεγονός ανάμεσα σ’ όλα τα άλλα.


Δεν θα με απασχολούσε ο λόγος του Τσίπρα αν στην περίπτωση αυτή είχαμε να κάνουμε με ένα βασικά αμόρφωτο παιδί, που αναπαράγει καφενειακές κοινοτοπίες λίγο πριν ξεκινήσει το ματς. Ένα παιδί, το οποίο μοίρα κακή το έφερε να γίνει αρχηγός κόμματος.


Το πρόβλημα είναι αλλού και αφορά το γεγονός πως στη χώρα μας σε καθημερινή βάση αποδεικνύεται ό,τι τα άκρα δεν συγκλίνουν απλά, αλλά ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Αυτή η αφετηρία είναι ή άρνηση των βασικών αξιών της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η φιλελεύθερη αντίληψη αντιλαμβάνεται τις σύγχρονες κοινωνίες ως πολύπλοκες κοινωνίες, με πλούσιες αντιθέσεις και αντιφάσεις, οι οποίες δεν μπορούν να αναχθούν σε μια διπολική αντίληψη για το κοινωνικό σύνολο. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη οι κοινωνίες δεν χωρίζονται απλά σε λαό και ελίτ, σε φίλους του λαού και σ’ εχθρούς του. Ο λόγος των άκρων αντιθέτως θεωρεί πως οι κοινωνίες χωρίζονται στον λαό και τους λαϊκούς ηγέτες από τη μια και την ελίτ, τους πλούσιους, το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, και τους προδότες από την άλλη.


Πριν λίγες μέρες διαβάσαμε για την ενθουσιώδη υποδοχή που είχαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής, όταν επισκέφθηκαν τους απεργούς της Χαλυβουργικής στην Ελευσίνα, στην απεργία πρωτοστατεί το ΠΑΜΕ, για να τους δηλώσουν τη συμπαράστασή τους. Ο Καμμένος και πολλές δεξιο-λαϊκίστικες φωνές στο χώρο των ΜΜΕ δεν σταματούν να επαινούν τις «αριστερές» φωνές που αντιτίθενται στην πώληση της πατρίδας στους Ευρωπαίους τοκογλύφους.


Ο Τσίπρας με τις δηλώσεις του δεν αποδεικνύει την ανεπάρκεια του, αλλά αντιθέτως αναδεικνύει την (συνειδητή ή ασύνειδη, αδιάφορο) αγωνία του, να καλύψει από τα αριστερά ένα χώρο που για λόγους ιστορικούς δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να καλύψει η ακροδεξιά. Ο Τσίπρας εκφράζει ένα αριστερό νατιβισμό, ο οποίος σύμφωνα με τον Κας Μούντε ορίζεται ως «εκείνη η ιδεολογία που υποστηρίζει πως τα κράτη θα πρέπει να κατοικούνται αποκλειστικά από μέλη της αυτόχθονης ομάδας»* . Εδώ βεβαίως δεν γίνεται λόγος για πιστοποιημένους βιολογικά Έλληνες, αλλά για Έλληνες με πολιτικά πιστοποιητικά ελληνοφροσύνης. Πιστοποιητικά που μοιράζουν εκλογικές μειοψηφίες, οι οποίες πάντοτε την επόμενη μέρα των εκλογών εμφανίζονται ως εκφραστές της πλειοψηφίας και της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας βέβαια που την «τιμούν» μόνο και όταν τους συμφέρει, διαφορετικά την υποτιμούν βαθύτατα. Ο ελληνικός ακροαριστερός και ακροδεξιός νατιβισμός χωρίζει τους πολίτες αυτής της χώρας σε γνήσιους πατριώτες και προδότες και τους ηγέτες σε φίλους και εχθρούς του λαού.


Ο Τσίπρας, η Παπαρήγα, ο Καμμένος, ο Μεντρέκας και πολλοί άλλοι, το λεγόμενο αντιμνημονιακό μπλόκ είναι οπαδοί ενός ιδιότυπου ελληνικού νατιβισμού. Αυτοί όμως δεν συναντώνται εκεί, αλλά είναι μαζί από την ίδια την αφετηρία τους. Αυτή είναι αφενός η απλοποίηση της σύνθετης πραγματικότητας και αφετέρου η κοινή τους άρνηση να αποδεχτούν τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ο χώρος του αντισυνταγματικού τόξου δεν συγκλίνει, είναι πάντα μαζί και ανάλογα με τις ιστορικές συγκυρίες αυτή η συμπόρευση συγκαλύπτεται ή γίνεται απροκάλυπτη, όπως συμβαίνει σήμερα. Η παρότρυνση προς την ανομία, η χρήση της δημοκρατίας και του Συντάγματος ως έννοιες λάστιχο, τις οποίες οι υποστηρικτές του αντισυνταγματικού τόξου χρησιμοποιούν όπως τις συμφέρει, η άρνηση της δημοκρατίας ως ουσιαστικού περιεχομένου των σύγχρονων κοινωνιών και η θεώρηση της ως τυπικής των πραγμάτων πλευράς, ο διαχωρισμός σε άξιους και ανάξιους, πατριώτες και προδότες δεν είναι απλά κοινοί τόποι συνάντησης της ελληνικής κομμουνιστικής και κομμουνιστογενούς Αριστεράς με την ακροδεξιά, είναι οι κοινές τους αφετηρίες.


Οι εξόφθαλμες αδυναμίες των κομμάτων του συνταγματικού φιλελεύθερου τόξου ενδυναμώνουν όλο και περισσότερο, όσους πλέον χωρίς προσχήματα κινούνται εκτός αυτού του τόξου. Αυτό κάνει τα πράγματα πολύ πιο επικίνδυνα, αλλά και την ανάγκη συσπείρωσης του συνταγματικού τόξου ακόμη πιο επιτακτική.

Αλληλέγγυοι στο γερμανικό λαό; Σκέψεις περί δημοψηφίσματος

Ψηφίζει σήμερα το γερμανικό κοινοβούλιο για το δεύτερο πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα και όπως φαίνεται θα δώσει την απαραίτητη έγκριση καθώς και οι σοσιαλδημοκράτες αλλά και οι Πράσινοι έχουν δηλώσει ότι θα δώσουν θετική ψήφο. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το μεγαλύτερο μέρος του γερμανικού λαού (63%) δεν επιθυμεί την έγκρισή του.
Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά; Στη Γερμανία δεν έχει τεθεί θέμα δημοκρατικής νομιμοποίησης του κοινοβουλίου της αν και οι πολίτες της καλούνται να πληρώσουν μια χώρα που στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της βλέπουν την καγκελάριό τους με σβάστιγκες, μεγάλους τίτλους για κατοχή από το 4ο Ράιχ κοκ. Κανείς δε ζητάει δημοψήφισμα για το αν θα πρέπει να δοθούν τα λεφτά στη χώρα μας γιατί έχουν μάθει να σέβονται τους όρους της δημοκρατίας. Υπάρχει μία εκλεγμένη κυβέρνηση από την πλειοψηφία του κόσμου, εφαρμόζει το πρόγραμμά της και στο τέλος της θητείας της θα κριθεί για τις επιλογές της.
Δεν έχω δει αυτές τις μέρες το αντιμνημονιακό μέτωπο (παλαβή αριστερά, βαθυπασόκοι, γραφική δεξιά, ακροδεξιά) να στέκεται αλληλέγγυο στους πολίτες της Γερμανίας που στο κάτω-κάτω της γραφής δε γουστάρουν να πληρώσουν τα σπασμένα άλλων. Γιατί δε στηρίζουν όλοι αυτοί την ιδέα ας πούμε, ενός δημοψηφίσματος για το αν θα πρέπει να δοθούν τα λεφτά στους Έλληνες;
Λοιπόν, για να μην κοροϊδευόμαστε στην όμορφη χώρα που ζούμε: τα δημοψηφίσματα για τέτοια ζητήματα, στα οποία ο κόσμος δεν είναι πλήρως ενημερωμένος, δε γνωρίζει με λεπτομέρειες γιατί ψηφίζει (πόσοι άραγε έχουν διαβάσει το Μνημόνιο;) και άρα θα στραφούν στους κομματικούς ινστρούχτορες, θα επιφέρουν μεγαλύτερη πόλωση και θα επιβάλλουν ακόμα περισσότερο στη συζήτηση μανιχαϊστικές απόψεις.
Σε καταστάσεις σύγχυσης, όπως αυτή που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, οι αμεσοδημοκρατικές λύσεις, όπως είναι το δημοψήφισμα, θα ευνοούσαν αυτόν που γνωρίζει καλύτερα το επικοινωνιακό παιχνίδι, αυτόν που ξέρει να φωνάζει περισσότερο, το λαϊκιστή, τον καιροσκόπο.
feleki.wordpress

"Δεν πιστεύω καθόλου πως έχουμε εδώ ένα 'πακέτο σωτηρίας' της Ελλάδας" / του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «εργαζόμενοι» /.ppol.gr 

Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η ελληνική κρίση, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ (Daniel Cohn-Bendit, DCB) ήταν από τους λίγους Ευρωπαίους πολιτικούς που στάθηκαν στο πλάι του ελληνικού λαού. Ο πρόεδρος της ομάδας των «πρασίνων» στο «ευρωπαϊκά κοινοβούλιο» (ΕΚ) άσκησε σκληρή κριτική στις μεθοδεύσεις των κυρίαρχων ευρωπαϊκών ελίτ που οδήγησαν στο σημερινά αδιέξοδα. Ο Κον ­Μπεντίτ γνώριζε την ύπαρξη του απεργιακού μας φύλλου από τα δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού τύπου και δέχτηκε με προθυμία να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.

«Εργαζόμενοι» (Ε): Ποια είναι η γνώμη σας για τη συμφωνία των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης σχετικά με την Ελλάδα;
DCB: Η απόφαση είναι ορθή κατά το ήμισυ. Είναι σωστό ότι με την απόφαση αυτή επιχειρείται μια μείωση του συνολικού χρέους, αλλά εκείνο που λείπει είναι ένα γιγάντιο επενδυτικό πρόγραμμα για την Ελλάδα. Λείπει ένα ηράκλειο σχέδιο επενδύσεων με στόχο να ανασυνταχθεί η οικονομία και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
 Ε: Δεν πιστεύετε δηλαδή ότι αυτά είναι ένα οριστικό πακέτο σωτηρίας.
 DCB: Όχι, καθόλου. Πρέπει να αγωνιστούμε για τη συγκρότηση αυτού που ονομάζω «ηράκλειο σχέδιο». Θεωρώ ότι οι στόχοι που έχουν τεθεί από τη συμφωνία είναι πολύ αισιόδοξοι ως προς τους ρυθμούς με τους οποίους προβλέπεται ότι η Ελλάδα θα βγει από τη σημερινή κατάσταση και θα επανέλθει σε μια φυσιολογική οικονομική κατάσταση. Η ελληνική οικονομία θα αποκατασταθεί μόνο όταν υπάρξουν επενδύσεις, και όχι μόνο περιορισμός των δαπανών.
 Ε: Και πώς θα προκύψουν αυτές οι επενδύσεις;
 DCB: Το πρώτο που απαιτείται είναι η αναδόμηση των πιστώσεων από την «ευρωπαϊκή επιτροπή» (Κομισιόν) και η διοχέτευση των ευρωπαϊκών κεφαλαίων προς τον επενδυτικό τομέα. Και εδώ δεν μιλάμε μόνο για επενδύσεις στην Ελλάδα, αλλά και στην Πορτογαλία ή την Ιταλία Χρειάζεται δηλαδή να συγκροτηθεί ένα γενικά επενδυτικό σχέδιο για όλη την Ευρώπη.
 Ε: Γνωρίζετε άτι στην Ελλάδα είναι δύσκολο να υποστηριχτεί αυτό το νέο σχέδιο, εφόσον συνοδεύεται από εξαιρετικά σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.
 DCB: Ναι, βεβαίως, αλλά στην Ελλάδα πρέπει να είναι κανείς ειλικρινής και με τον εαυτό του. Είναι πολύ το χρήμα που έχει πέσει στο τραπέζι. Δεν πρέπει να το υποτιμά κανείς. Και στην Ελλάδα πρέπει να γίνει ειλικρινής συζήτηση για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Υπεύθυνοι για την εξαθλίωση δεν είναι μόνον οι ξένοι.
 Ε: Όμως αυτές οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται από την τρόικα κινούνται μόνο προς τη μία πλευρά. Τα μέτρα θίγουν μόνο τους χαμηλόμισθους , τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επαγγελματίες.
 DCB: Αυτό ισχύει. Και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να ανασυγκροτηθεί η κρατική διοίκηση έτσι ώστε όλοι να πληρώνουν φόρους. Οι πλούσιοι πρέπει βέβαια να πληρώνουν περισσότερο, αλλά συστατικό στοιχείο ταυ κράτους είναι να πληρώνουν όλοι φόρους.
 Ε: Έχετε παλιότερα αναφερθεί στη δυνατότητα να εξοικονομηθούν χρήματα από τις αμυντικές δαπάνες και από την περιουσία της εκκλησίας.

"Ως εδώ ήταν"... ή, η Αριστερά και τα ασημικά της

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
Μετά την καταψήφιση χτες του PSI+, ΚΑΙ από την Δημοκρατική Αριστερά, νομίζω ότι κλείνει ένας κύκλος. Ο κύκλος της ελληνικής ανανεωτικής αριστεράς. 
Το εγχείρημα κατέρρευσε.  
Και δεν φταίει μόνο ο Φώτης Κουβέλης, με την καιροσκοπική του μικροκομματική πολιτική. Φταίμε όλοι. Όσοι είχαμε ή έχουμε ακόμη αναφορά στην "ανανέωση της αριστεράς". 
Φαίνεται τελικά ότι η αριστερά δεν ανανεώνεται. Πρόκειται για αυταπάτη. 
Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα ή αν κάπου αλλού κάτι τέτοιο έχει συμβεί - μέχρι στιγμής βλέπω νεοσταλινικά μορφώματα και αναγεννημένους σοσιαλδημοκράτες, αριστερούς ανανεωμένους και της εποχής μας πουθενά. Ακόμη και τα πειράματα της οικοαριστεράς χλωμά δείχνουν. Θα μου πείτε, εδώ η αριστερά δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε με τον ευρωκομμουνισμό και γίγαντες της πολιτικής σαν τον Ενρίκο Μπερλιγκουέρ - θα κάνει τώρα και την δεύτερη απόπειρα ανανέωσης την οικολογική;
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην χώρα μας. 
Όσοι εμπνευστήκαμε από το εγχείρημα -το τελευταίο, όπως καλά γνωρίζαμε- της δημοκρατικής αριστεράς, βγαίναμε από ένα περιβάλλον αυταρχικών ιδεών, συγκεντρωτικής καθοδήγησης, δεσποτικών και συχνότατα κατασκευασμένων πλειοψηφιών, φραξιών χωρίς αρχές και μονολιθικών πολιτικών τάσεων. Άλλοι επέστρεφαν από μακρά περίοδο ιδιώτευσης ξανά στα κοινά.
Υποτίθεται ότι ο καθαρός αέρας μιας νέας δημοκρατικής πια αρχής θα εκτόξευε τη νέα συλλογικότητα στον ουρανό του εκσυγχρονισμού, της ανανέωσης και της υιοθέτησης των οικολογικών αξιών. Τόσοι καλόπιστοι άνθρωποι, τόσες καταχωνιασμένες ιδέες, τόσα πέτρινα χρόνια μέσα στα νεοδογματικά αριστερά κόμματα. Κι όμως το νέο ύφος και ήθος φάνηκε μόνο για λίγο και ακριβώς στις αυτοδιοικητικές εκλογές - και είχε αποτέλεσμα ανατροπές στους βασικούς Δήμους της χώρας. Έκτοτε, ουδέν...
Και νάταν μόνο το "ουδέν"... Σε λίγο ήρθε και η ολική επαναφορά στην παλιά συνταγή. Συριζοποίηση του κόμματος, περιορισμός των ελευθεριών και των αμεσοδημοκρατικών λειτουργιών, πελατειακή πολιτική, αντιμεταρρύθμιση στην Παιδεία, τις συντεχνίες, τα κλειστά επαγγέλματα, υπεράσπιση των προνομίων, των επιδομάτων και των παροχών άλλων εποχών. Και τέλος αφόρητος και τυφλός αντιμνημονιασμός. Από την υποστήριξη των αποφάσεων της ΕΕ τον Ιούλιο στα στρογγυλά "όχι" του Οκτωβρίου και την καταψήφιση μέχρι και του κουρέματος του χρέους, χτες...
Η ομάδα που με τη νοθεία των λιστών στο ιδρυτικό συνέδριο, εξόντωσε σιωπηρά την μεταρρυθμιστική άποψη στο κόμμα, ολοκλήρωσε σιγά σιγά την μετάλλαξη του εγχειρήματος σε πιστό αντίγραφο ενός Συριζα από την ανάποδη, ενός Συριζα με περισσότερες συνιστώσες του βαθέως Πασοκ μέσα του, ενός πρασινοσκότεινου Συριζα στην θέση του άλλου με τους αριστεριστές...


Σήμερα, το κόμμα αυτό πέρασε στην άλλη όχθη. Έγινε ένα ακόμη κόμμα του Δημοσίου, με μια νομενκλατούρα που στοχεύει στην αυτοαναπαραγωγή της με την κρατική επιδότηση, μια εκ του ασφαλούς αντιπολιτευόμενη δύναμη που δεν προτείνει, δεν αναλαμβάνει ευθύνες, δεν βρέχει τα πόδια της, δεν λερώνει τα χέρια της. 
Καμιά σχέση με το όραμα που μας ενέπνευσε ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης για μιαν αριστερά της οικολογίας και του συγκεκριμένου. Με "εξτρεμιστές σοσιαλδημοκράτες", μια κυβερνώσα ριζοσπαστική αριστερά χωρίς πελατεία στους αργόμισθους και τους βολεμένους του συστήματος. Που -επιτέλους- θα λερώνει τα χέρια της λύνοντας προβλήματα και διορθώνοντας τα λάθη της για να τα λύσει με μεγαλύτερη επιτυχία την επόμενη φορά.
Όχι. Στη θέση της ήρθαν οι ξερόλες του προεδρικού κουβελικού περιβάλλοντος, οι φίλοι από τα παλιά, οι μετριότητες που νόμισαν ότι "ήσαν άλλοι", οι μοιραίοι που όταν ο Παπαδήμος τους πρότεινε συμμετοχή στην κυβέρνηση σωτηρίας, κλώτσησαν μακριά την καρδάρα με τους κόπους και τις ιδέες δεκαετιών αριστερών ανανεωτικών διεργασιών.
Και μαζί τα κουράγια όσων αφιλοκερδώς πρόσφεραν τις ιδέες και τις ικανότητές τους για μια νέα και σύγχρονη αριστερή συλλογικότητα, εφάμιλλη των καλύτερων παραδόσεων ενός αριστερού πολιτικού φιλελευθερισμού.


Όμως, υπάρχει μαζί και ένα ακόμη θέμα που κατά βάθος τριβελίζει το νου όλων όσων νοιώθουν "ιδεολογικά" αριστεροί. Κι ένα ερώτημα: μπορεί η αριστερά να αλλάξει πραγματικά; Εφόσον έχουν χυθεί τόνοι μελάνι και έχει εξαντληθεί κάθε σχετική συζήτηση, γιατί αυτό δεν γίνεται; Είναι θέμα παλαιοκομματικών χειρισμών ή ακριβώς σε αυτούς αντανακλάται το αυταρχικό και δογματικό background της αριστεράς; Μήπως γι αυτό αποτυγχάνουν οι προσπάθειες ανανέωσης και οικολογικοποίησής της παντού στον κόσμο;


Δεν φταίει αποκλειστικά ο ( και οικολόγος ) Νίκος Τσούκαλης και το "όχι" του, χτες, εκ μέρους της Δημαρ στο σωτήριο για την χώρα PSI... 
Είναι που στα μάτια του είδα την αριστερά που δεν μπορεί πια να καταλάβει τον κόσμο. Που η μπογιά της πέρασε ανεπιστρεπτί. Που η ιστορική της προσφορά καλύτερα να περιοριστεί στους αγώνες και τους ήρωές της. Γιατί η σκέψη της είναι δομημένη λάθος. Δογματικά. Και της ανανεωτικής λεγομένης. Παιδί κι αυτή της όλης και παρωχημένης αριστεράς των μουσείων.
Είναι που στα μάτια του είδα τα δικά μου μάτια... και κατάλαβα. Αριστερά, αυταρχισμός και δογματική σκέψη είναι ένα -είμαστε ένα. 


Καιρός για αποτοξίνωση στην πραγματικότητα. Την πραγματικότητα μιας αδυσώπητης κρίσης-ευκαιρίας που μας επιτρέπει να δούμε έστω και τώρα τις ευθύνες μας στην παρακμή της χώρας και να εργαστούμε δημιουργικά για την σωτηρία της. Προσθέτοντας και όχι αφαιρώντας στην διαφάνεια, την ανταγωνιστικότητα, την παραγωγικότητα και την βιώσιμη ανάπτυξή της. Απελευθερωμένοι/ες από τις ατελείωτες και κενές περιεχομένου δικαιολογίες του αριστερού BRAND NAME...

Η επανάσταση ως μόδα

Στη σειρά της LifO «Naked City». Περασμένο τεύχος: Diana V. / Cat Black jewelry designer. Φωτογραφήθηκε στο σπίτι της στα Εξάρχεια, τη Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου. Δήλωσε: «Στην Αθήνα μου αρέσουν αυτά που όμορφα καίγονται».
Τη θυμήθηκα δύο μέρες αργότερα, περπατώντας στη Σταδίου. Αυτά «που όμορφα κάηκαν» ήταν εκεί και δεν ήταν καθόλου όμορφα. Ήταν αποτρόπαια, εφιαλτικά.
Όμως η Diana, την ώρα που η Ελλάδα ανατρίχιαζε, βλέποντας τις φωτιές στην τηλεόραση, την ώρα που οι πυροσβέστες προσπαθούσαν να σώσουν τα νεοκλασικά, απολάμβανε το όμορφο θέαμα. Κι αν ήταν στους δρόμους, ίσως θα συνεργαζόταν με αυτούς που προσπαθούσαν να εμποδίσουν τους πυροσβέστες. Για να μην της χαλάσουν την ευχαρίστηση.
Προσπαθώ να καταλάβω. Μία νέα γυναίκα, σχεδιάστρια κοσμημάτων (άρα αρκετά καλλιεργημένη) απολαμβάνει την καταστροφή. Όχι της ασκήμιας - της ομορφιάς, της ευγένειας, της αρχοντιάς και της ιστορίας.
Θα μου πείτε: γούστο σου και γούστο της. Εκείνης δεν της αρέσουν τα νεοκλασικά. Ναι, αλλά «όμορφα καίγονται»; Ακόμα και στην ταινία του Ντραγκόγιεβιτς (Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται) ο τίτλος είναι σαρκαστικά τραγικός. Τίποτα δεν καίγεται όμορφα. Κάθε φωτιά είναι καταστροφή.
Ίσως, σκέπτομαι, να είναι πυρομανής. Τι λέει η εγκυκλοπαίδεια; «Πυρομανία, η: ψυχαναγκαστική παρόρμηση που παρωθεί ορισμένα άτομα να προκαλούν πυρκαγιές. Έχει όλους τους χαρακτήρες της γνήσιας ιδεοληψίας».
Όμως, η Diana δεν είπε πως βάζει πυρκαγιές, αλλά ότι της αρέσουν. Μήπως όμως τις έβαζε κιόλας; Λέτε ν’ ανήκε στις παρέες που πέταγαν τις νέες μολότοφ μέσα στα κτίρια;
Μπα - τίποτε από όλα αυτά. Το πιθανότερο: είναι ένα κορίτσι της μόδας. Σχεδιάζει κοσμήματα, βάφει τα νύχια της μαύρα, μένει στα Εξάρχεια και το παίζει επαναστάτρια. Αυτό ζητάει σήμερα η μόδα. Και πώς ορίζεται η επανάσταση; Μα, με την καταστροφή, τη φωτιά, την αντίδραση. Τι πιστεύουν οι καλοί αστοί: ότι τα νεοκλασικά είναι ωραία; Ε - να, λοιπόν. Εμείς τα καίμε και το χαιρόμαστε!
Αχ καημένοι πραγματικοί επαναστάτες και μεγάλοι αναρχικοί, εκεί καταντήσαμε. Εσείς γκρεμίζατε (όσο γινόταν λιγότερο) για να χτίσετε. Τώρα, όμως, η επανάσταση έγινε μόδα, κάτι σαν πρετ-α-πορτέ. Θέλεις να είσαι in, trendy, fashion; Παίζεις τον επαναστάτη και θαυμάζεις την καταστροφή.
Μόνο που μερικοί την πατάνε και παίρνουν τη μόδα στα σοβαρά. Και μετά αδυνατούν να σβήσουν τις πυρκαγιές που άναψαν.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ

φοιτητες....

δοιήκηση

failgreece.tumblr.com

Operation ANTI-ACTA (The anthem)

http://www.facebook.com/greekhiphopagainstacta

Υπουργικά ανέκδοτα

Tου Πασχου Μανδραβελη


Είναι προφανές ότι κάποιον θέλει να κοροϊδέψει ο κ. Γιώργος Κουτρουμάνης, αφήνοντας να διαρρεύσει ότι θα δημιουργηθεί ένας νέος οργανισμός στη θέση της Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας. Κι επειδή από τις τελευταίες διαπραγματεύσεις έγινε σαφές ότι η τρόικα δεν προσφέρεται για περαιτέρω «δούλεμα», ο στόχος μάλλον είμαστε εμείς, οι Ελληνες πολίτες.


Μετά, λοιπόν, τον χαμό των περασμένων ημερών -όταν η χώρα κινδύνευσε να καταστραφεί από τα κόλπα διάφορων υπουργών που ολημερίς μεταρρυθμίζουν και το βράδυ απορρυθμίζουν-, μετά τα δύσκολα μέτρα και πριν καν υπογραφεί η δανειακή σύμβαση, από το υπουργείο Εργασίας διαρρέουν τα εξής: «τη δημιουργία ενός νέου Οργανισμού, στον οποίο θα περάσουν ορισμένες από τις παροχές της Εργατικής Εστίας και της Εργατικής Κατοικίας που καταργούνται, εξετάζει το υπουργείο Εργασίας. Η χρηματοδότηση του Οργανισμού θα γίνεται μόνο από τις εισφορές των εργαζομένων». Το πρώτο ερώτημα είναι το εξής: αν η χρηματοδότηση του Οργανισμού θα γίνεται μόνο από τις εισφορές των εργαζομένων, τότε ο υπουργός γιατί ανακατεύεται; Δικά τους θα είναι τα λεφτά, οπότε ο κ. Κουτρουμάνης δεν έχει ούτε λόγο ούτε ψήφους λαμβάνειν από τις εισφορές των άλλων. Δηλαδή αν η ΓΣΕΕ αποφασίσει να σοβαρευτεί και αποκτήσει έναν ευρύτερο της διεκδίκησης ρόλο, δημιουργώντας π.χ. μηχανισμούς αλληλεγγύης, τότε ο υπουργός το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να τη χειροκροτήσει μαζί με όλους τους υπόλοιπους πολίτες.


Βεβαίως, μπορεί ο υπουργός να ελπίζει ότι οι εισφορές θα είναι υποχρεωτικές. Ετσι θα δημιουργηθεί ένας νέος ελληνικός τραγέλαφος. Οι μισθοί των εργαζομένων θα μειώνονται και το κόστος εργασίας θα αυξάνεται για να συντηρούνται μηχανισμοί ψηφοθηρίας του πολιτικού συστήματος. Ετσι σε δύο χρόνια πάλι θα αναρωτιόμαστε: με μειώσεις τη βάζουμε με μειώσεις τη βγάζουμε τι έχει η οικονομία και ψοφάει;


Κι αυτό διότι πριν φτάσουμε στο δεύτερο Μνημόνιο και στις δραματικές αποφάσεις για μείωση των κατώτατων μισθών, υπήρξε μια σειρά άλλων αποφάσεων που ροκάνισε το πρόγραμμα σταθεροποίησης. Γράφαμε σ’ αυτή εδώ τη στήλη στις 5/7/2011 ότι «αν μπει κάποιος στο et.diavgeia.gr, θα βρει διάφορα ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως μια δαπάνη “125.000,00 ευρώ στον Πανελλήνιο Σύλλογο Προσωπικού Εργατικής Εστίας για την ενίσχυση των δραστηριοτήτων του που αφορούν την πνευματική και σωματική καλλιέργεια και ψυχαγωγία των μελών του”! Ποιος είπε ότι οι φορολογούμενοι πληρώνουν μόνο τα ταξιδάκια της ΓΕΝΟΠ; “Για την ανωτέρω δαπάνη”, γράφει η απόφαση του υπουργείου Εργασίας, “έχει εγγραφεί πίστωση στον προϋπολογισμό του ΟΕΕ οικονομικού έτους 2011 στον ΚΑΕ 2522Α Επιχορήγηση εργατοϋπαλληλικών οργανώσεων ύψους 19,2 εκατ. ευρώ”».


Για να μοιράζει η Εργατική Εστία αυτά τα 19,2 εκατομμύρια ξοδεύει μόνο για τη μισθοδοσία των τακτικών υπαλλήλων (έχει και έκτακτους) 12.971.943 ευρώ. Προφανώς, όμως, έχει πέσει πολλή δουλειά και η πρόεδρος του Δ.Σ. κ. Βασιλική Τσιμπίδα υπέγραψε -μόνο για τον Ιανουάριο- υπερωρίες τακτικού προσωπικού 58.031,46 ευρώ και έκτακτου προσωπικού 2.762 ευρώ.


Οπότε αν υπάρχουν κάποιοι που αναρωτιούνται γιατί στην Ιρλανδία δουλεύει το Μνημόνιο και όχι στην Ελλάδα, ας τηλεφωνήσουν στον κ. Κουτρουμάνη.

trippin'

Τα ΕυρωΔραχμικά!

αναδημοσιευση αποσπασματος απο το Μπλογκ ΕΛΛΑΔΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ. ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ


Μα το δίλημμα Ευρώ-δραχμής.
Ας βγάλουμε από την εικόνα όσους εκ συμφέροντος προωθούν τη μια ή την άλλη άποψη. Αυτούς δηλαδή που έχουν τεράστια δάνεια (επιχειρηματίες κλπ) σε ευρώ και προσδοκούν να τα πληρώσουν σε δραχμή αλλά και εκείνους που επενδύουν σε ακίνητα ας πούμε και ελπίζουν εσαεί η περιουσία τους να αποτιμάται σε σκληρό ευρώ. Ας βγάλουμε δηλαδή εκείνους που έχουν πρόσβαση σε ΜΜΕ, σε διαμορφωτές κοινής γνώμης ή σε πολιτικούς μοχλούς και ωθούν τα πράγματα στη μια ή στην άλλη πλευρά.
Ας μείνουμε δηλαδή στον μέσο -αν υπάρχει! - πολίτη ως παρατηρητή των εξελίξεων, ως τελικό αποδέκτη των μειζόνων αποφάσεων και ως υφιστάμενο τη λαίλαπα μέτρων, περικοπών και αλλαγών στην οικονομική του κατάσταση.
Αυτός ο πολίτης λοιπόν καλείται να μεταφέρει ενεργά στην καθημερινότητά του τη μια ή την άλλη επιλογή. Ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, είτε το ξέρει είτε όχι, κινείται με διαφορετικούς βαθμούς έντασης είτε προς το ευρώ είτε προς τη δραχμή. Η κατάσταση αυτή σαφώς εμπεριέχει και αντιφάσεις. Ουδόλως ενδιαφέρουν την οικονομία. Δηλαδή, μπορεί ο πολίτης να υποστηρίζει θερμά σε θεωρητικό επίπεδο το ευρώ. Παράλληλα όμως, δεν εμπιστεύεται - και με το δίκιο του! - την ελληνική οικονομία, διακρατώντας τις όποιες αποταμιεύσεις του μακρυά από το τραπεζικό σύστημα, φοροδιαφεύγει ή ακόμη  υποστηρίζει πως η χώρα χρειάζεται να διατηρεί "εθνικές" επιχειρήσεις (ΔΕΚΟ κλπ) ακόμη και με ζημία ή θεωρεί πως είναι απαραίτητη η διατήρηση άχρηστων κρατικών οργανισμών. Πρακτικώς δηλαδή κινείται στο "μονοπάτι" της δραχμής. 
Εν κατακλείδι, έχουμε έναν αδρανή κοινωνικό ιστό, μια κοινωνία σε "δραχμική σκλήρυνση" και ταυτόχρονα μια θεωρητική προσήλωση στο ευρώ ενός ικανού τμήματος της κοινωνίας, χωρίς να έχουμε αντιληφθεί τι ακριβώς σημαίνει αυτό και τι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό αλλά - ακόμη χειρότερα - θα θέλαμε το ευρώ χωρίς να κάνουμε πράξη αυτά που η δομή ενός σκληρού κοινού νομίσματος απαιτεί.
Σήμερα όμως θα μακρηγορήσω.


Κατ' αρχάς θέλω να σου θυμίσω ότι το ευρώ είναι ένα εισαγόμενο "προϊόν". Δεν παράγεται - διάβαζε τυπώνεται - στη χώρα. Όπως λοιπόν εισάγεις λεμόνια, πετρέλαιο, φάρμακα, αυτοκίνητα, έτσι εισάγεις και ευρώ. Η διαφορά είναι πως το προϊόν ευρώ μπορείς να το ανταλλάξεις με οτιδήποτε, σε αντίθεση με τα λεμόνια που δεν μπορείς να τα ανταλλάξεις με σεσουάρ. 
Ως εισαγόμενο λοιπόν προϊόν, αν δεν έχεις κάποιον να στο προμηθεύσει απλά δεν το έχεις. Και ποιος στο προμηθεύει;
Η ΕΚΤ
Οι Δανειστές (ιδιώτες ή κρατικοί)
Οι εμπορικοί εταίροι του κράτους ή των επιχειρήσεων ή των ιδιωτών: εξάγεις προϊόντα ή υπηρεσίες, πληρώνεσαι, έρχεται χρήμα.
Τουρίστες
Επενδυτές σε ελληνικές αξίες (με την ευρεία έννοια μη βάζω κι άλλες κατηγορίες...)
Αν δεν λειτουργήσει έστω και ένας παράγοντας  από τους παραπάνω απλώς δεν έχεις ευρώ. Και τσουπ! Αυτομάτως βγήκες από το ευρώ. Δεν είναι ανάγκη να σε "βγάλει" κάποιος. Στραγγίζεις και τέλος.
Τότε τυπώνεις. Δραχμή, νέα δραχμή, ό,τι γουστάρεις.
Εδώ έρχεται η φαντασίωση!
Η φαντασίωση της οικονομικής ανεξαρτησίας.
Όπως λοιπόν δεν

"Εκτός Θέματος.."

 Το τελευταίο διήμερο και μετά τη συμφωνία της Κυριακής, διαβάζοντας άρθρα επί άρθρων στα εγχώρια και τα διεθνή μέσα μου ήρθε στο μυαλό η γνωστή φράση από τα διαγωνίσματα στο δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο, «ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ».. Η φράση δεν αφορά τα ξένα μέσα μιας και εμφανίζονται αρραγή κατά κανόνα στις διαπιστώσεις τους, αλλά  τις αναλύσεις, τα σχόλια, ακόμα και τις πολιτικές θέσεις  στη χώρα μας που εκτός από την υπερβολή, το λαϊκισμό και την περιχαράκωση στα καθ ημάς, απαντούν  σε επιμέρους προεκτάσεις και όχι στο λόγο ύπαρξης και την αιτία αυτής της σύμβασης που είναι σαφής και έχει μια και μόνο στόχευση. Την εξυπηρέτηση του ΥΠΑΡΚΤΟΥ ελληνικού χρέους που με τα σημερινά δεδομένα και κάτω από την χρονική πίεση ομολόγων που λήγουν το Ελληνικό κράτος όντας έξω από τις αγορές δεν ήταν δυνατόν να αποπληρώσει.
   Χρέος που αποτελεί υποχρέωση του Ελληνικού κράτους απέναντι στους πιστωτές του και που αφαιρεί ένα μεγάλο κομμάτι των κρατικών εσόδων, που ξεκινά να προϋπολογίζει τις δαπάνες του αφαιρώντας το, ανεξαρτήτως εάν είναι απεχθές, προϊόν κακοδιαχείρισης, εξωτερικής κερδοσκοπίας ή οποιασδήποτε αιτίασης. Τα μέτρα που συνοδεύουν τη σύμβαση κινούνται ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο. Όχι στο επιμέρους και εσωτερικό κομμάτι της  διαχείρισης των εσόδων για κοινωνικούς ή αναπτυξιακούς άξονες, αλλά στην εξασφάλιση των πιστωτών για την αποπλήρωση του νέου εκτός αγορών δανείου.  
   Η διάρθρωση της χώρας στην παραγωγή πλούτου και η κουλτούρα που αναπτύχθηκε από το κράτος και οδήγησε στο σημερινό μόρφωμα δεν αποτελούν για τους πιστωτές παρά ένα μέσο πίεσης ή ακόμα και εκβιασμών για την εξασφάλιση τους και είναι ενταγμένο μέσα στους σκληρούς όρους του λεγόμενου «παιχνιδιού των αγορών» που γνώμονα δεν έχει την  ηθική ή δίκαιη απόδοση ελαφρυντικών, αλλά την κεφαλαιακή εξασφάλιση,  το κέρδος, ή στη χειρότερη για αυτούς κατάληξη, στην ελαχιστοποίηση του ρίσκου των απωλειών. Αυτός είναι και ο λόγος που η κατεύθυνση των χρημάτων του πακέτου των 130δις πηγαίνει στην ανανέωση ομολόγων, τους πιστωτές και τις εκτεθειμένες ελληνικές τράπεζες. Αυτός είναι και ο λόγως των επαχθών μέτρων που προαπαιτεί.
   Κάτω από αυτό το πρίσμα, και με δεδομένη τη δεινή θέση της χώρας στο πανευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον, το μνημόνιο ΙΙ όντως έδωσε μια ανάσα στην ελληνική οικονομία. Της έδωσε χρόνο και καλύτερους όρους σε σχέση με την πρότερη κατάσταση. Χρόνο για να προχωρήσει άμεσα σε αλλαγές διαχείρισης των εσόδων και δαπανών της, και καλύτερους όρους επιτοκίων αποπληρωμής των υποχρεώσεων, που αποτελούν το μη υπολογίσιμο τμήμα των εσόδων μιας και δεν παραμένουν στη  διαχειριστική ικανότητα της εκάστοτε κυβέρνησης αφού δεν έχει πλέον το πλεονέκτημα κάλυψης τους με νέο δανεισμό.
   Ο ξένος τύπος αλλά κυρίως οι αναλυτές ξένων τραπεζών εστίασαν στο κομμάτι του χρόνου κρίνοντας πως με την παρούσα συμφωνία σε άμεση συνάρτηση της  υφεσιακής κατάστασης της χώρας, το κέρδος είναι βραχυπρόθεσμο και ο ορίζοντας όχι μόνο δεν φτάνει μέχρι το 2020 που είναι και η χρονολογία σταθμός θεωρητικά της επίτευξης στόχων, αλλά η ανάσα που παίρνει η Ελλάδα είναι πολύ περιορισμένη χρονικά, μιλώντας ακόμα και για χρεοκοπία μέσα στην επόμενη διετία ενώ δεν έλειψαν και ακόμα πολύ πιο βραχυπρόθεσμες προβλέψεις.  
   Στη χώρα μας όμως η ανάγνωση έγινε διαφορετικά και κάτω από το πρίσμα του νέου διπολισμού ανάμεσα σε Μνημονιακούς και Αντι-μνημονιακούς. Θρίαμβος και ανακούφιση από τη μια, και καταστροφή από την άλλη. Και στις δύο περιπτώσεις όμως κάτω όχι από τα  πραγματικά δεδομένα για το που στοχεύει και τι εξασφαλίζει ή όχι το νέο μνημόνιο, ούτε από το ότι το ευρωπαϊκό περιβάλλον δεν είναι της αλληλεγγύης των λαών και της συνεργασίας όπως ο οραματισμός της ενιαίας δημιουργίας του, αλλά από στο πώς θα θέλαμε να είναι. 
Όχι στο ότι ανεξαρτήτως μνημονίου ή χρεοκοπίας είναι επιτακτική η ανάγκη άμεσης αναδιάρθρωσης ολόκληρου του οικονομικού περιβάλλοντος της χώρας που πρέπει άμεσα να αναθεωρήσει την έννοια του κράτους πελάτη και παραγωγής πλούτου ημετέρων και να περάσει στο στάδιο παραγωγής πλούτου αυτάρκειας και περιορισμού της αλόγιστης σπατάλης αρχικά, και κέρδους -δηλαδή πλεονασμάτων- στη συνέχεια με γνώμονα την κοινωνική ισότητα στην κατανομή βαρών και την ενίσχυση αδυνάτων κοινωνικών ομάδων, ειδικά στις μέρες που ζούμε.  
   Η μία πλευρά όμως πανηγυρίζει για την ανάσα, την «σωτηρία» και την αλληλεγγύη που έδειξαν οι εταίροι και επενδύουν στην πολιτική τους διατήρηση μέσα από φρούδες ελπίδες ανάπτυξης -με μικρές ή έστω και μεγάλες παραλλαγές λόγω μνημονίου- με όρους του πάλε ποτέ κραταιού συστήματος και χωρίς προαπαιτούμενο την άμεση εκμετάλλευση του χρόνου που σχεδόν δεν υπάρχει. 
   Η άλλη πλευρά στρουθοκαμηλίζει ανάμεσα σε νέα σχέδια Marshall και εξετάζοντας τους όρους  του μνημονίου κάτω από το πρίσμα της γερμανικής μπότας και τη οικονομικής κατοχής χωρίς να θέτει το ερώτημα στον εαυτό της πως θα φύγουμε από αυτή την κατάσταση. Χωρίς στοχευόμενο πρόγραμμα για το ποιες είναι οι άμεσες επιταγές της κρατικής διαχείρισης ανεξαρτήτως της ξένης επιβολής ακόμα και αν επιλέγαμε να διαγράψουμε μόνοι μας το χρέος με στάση πληρωμών, και χωρίς απαντήσεις για την αμεσότητα της πραγματικότητας που κοινωνικά είναι ζοφερή
Και οι μεν, και οι δε στον κανόνα, ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ… 
antilogos-leonidas.blogspot

Οι προστάτες των ΑΕΙ

Η βαθιά συντηρητική συμπεριφορά μειοψηφιών στα πανεπιστήμια
Του Αχιλλέα Γραβάνη



Διαπιστώνουμε και πάλι τις τελευταίες ημέρες την άποψη που έχει η θρησκόληπτη και η χαοτική Αριστερά για τη δημοκρατία στα πανεπιστήμια. Με βία και προπηλακισμούς εμποδίζουν την εφαρμογή του νέου νόμου για τα ΑΕΙ και την εκλογή των μελών των Συμβουλίων τους. Μειοψηφίες φοιτητών βρίζουν και προπηλακίζουν εν χορώ και κάτω από τις τηλεοπτικές κάμερες τον πρώην πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και τους συναδέλφους του, γιατί εφαρμόζουν ως όφειλαν τον νόμο, συμμετέχοντας στην Οργανωτική Επιτροπή της εκλογικής διαδικασίας. Είναι οι ίδιας «προοδευτικής» αντίληψης φοιτητές που προπηλάκισαν στο Πάντειο Πανεπιστήμιο τον βιοπαλαιστή συνομήλικό τους ειδικό φρουρό γιατί, άκουσον άκουσον, μπήκε να δει τη φοιτήτρια κοπέλα του και ξέχασε ο δύσμοιρος να αλλάξει μέρος της «κατασταλτικής» περιβολής του. Οι «προοδευτικοί» προστάτες λοιπόν του Πάντειου Πανεπιστημίου των Κοινωνικών Επιστημών αντιδρούν με κοινωνικό ρατσισμό! Ποιος άραγε νόμος απαγόρευε στον ειδικό φρουρό να μπει στο πανεπιστήμιο ενώ επιτρέπει στους μάστορες της χημείας των μολότοφ και των παραισθήσεων; Και εάν ήθελε να χρησιμοποιήσει τη βιβλιοθήκη για να μορφωθεί έπρεπε να είναι «αριστερά ευπρεπώς ενδεδυμένος»; Η βαθιά συντηρητική συμπεριφορά των αριστερών αυτών φοιτητών δείχνει πόσο προβληματική είναι η λειτουργία των κομμάτων της θρησκόληπτης και της χαοτικής Αριστεράς στη χώρα μας. Το κακό θα ήταν μικρό εάν έμενε στον μικρόκοσμό τους. Ομως το σπέρνουν απλόχερα και προσπαθούν να το επιβάλουν με τη βία στο πανεπιστήμιο, δηλαδή στον κατ' εξοχήν πνευματικό χώρο της μόρφωσης, της ελεύθερης πρόσβασης και έκφρασης. Σε ποια άραγε χώρα της Ευρώπης έχουν δει οι φοιτητές που πρόσκεινται σε αδελφά αριστερά κόμματα να προπηλακίζουν τους καθηγητές, να καταλαμβάνουν κάθε λίγο και λιγάκι τα κτίρια των πανεπιστήμιων, διακόπτοντας το διδακτικό και ερευνητικό έργο, να επιβάλλουν με το έτσι θέλω τις απόψεις τους στις εκλογικές διαδικασίες;


Εάν θεωρούν ότι οι απόψεις τους για τον νέο νόμο για τα ΑΕΙ εκφράζουν την πλειοψηφία των πανεπιστημιακών, γιατί δεν αφήνουν να εξελιχθεί ελεύθερα η διαδικασία εκλογής ώστε να αναδειχθεί η αλήθεια τους ότι οι καθηγητές του ελληνικού πανεπιστήμιου είναι ενάντιοι στον «απεχθή» νόμο; Εάν πάλι σφάλλουν και η πλειοψηφία των καθηγητών συμφωνεί με τις διαδικασίες του νέου νόμου, ποιος τους δίνει το δικαίωμα παρεμπόδισης της δημοκρατικής έκφρασης της πλειοψηφίας; Η «πεφωτισμένη» άποψή τους για το πανεπιστήμιο που απαιτεί την διά της βίας επιβολή της; Και τι σχέση έχει η αντίληψη αυτή με τη δημοκρατική λειτουργία του πανεπιστημίου για την οποία κόπτονται; Κι αν δεν είναι αυτό φασίζουσα υποκρισία τι είναι;
Είχα εκφράσει πριν από κάμποσους μήνες την άποψη ότι η εφαρμογή του νέου νόμου για τα ΑΕΙ (ψηφίστηκε από τα 4/5 της Βουλής) θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από την ενεργητική στάση της πλειοψηφίας των φοιτητών και των καθηγητών. Θέλει τόλμη και αρετή η ελευθερία, θα πρόσθετα και η πρόοδος κόντρα στη βίαιη συντήρηση. Οι καθηγητές και φοιτητές που οραματίζονται ένα ελεύθερο, διεθνώς ανταγωνιστικό, αξιοκρατικό πανεπιστήμιο, πρέπει μαζικά να προστατεύσουν με την παρουσία τους τις εκλογικές διαδικασίες για τα Συμβούλια των ΑΕΙ. Η διά της βίας επιβολή των μειοψηφικών απόψεων δεν προσβάλλει μόνο τη δημοκρατική νομιμότητα και τον αυτοσεβασμό τους ως δημοκρατικών και ελεύθερων ακαδημαϊκών πολιτών, αλλά διευκολύνει τα μέγιστα και στην εγκατάσταση ενός κλίματος βίας και χάους σε μια περίοδο που η χώρα χρειάζεται τη συντεταγμένη υπερπροσφορά όλων μας για να βγει από την κρίση. Το αποτέλεσμα της διαπάλης των συντηρητικών δυνάμεων που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που στοχεύουν σε ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό και τη δυνατότητα της κοινωνίας μας να προχωρήσει μπροστά. Κι αυτό γιατί σε μια σύγχρονη κοινωνία η γνώση και η επιστήμη καθορίζουν όχι μόνο τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές των ανθρώπων, αλλά και την οικονομία της.


Την ευθύνη όμως της προστασίας τής νομιμότητας στα ΑΕΙ τη μοιράζεται η ακαδημαϊκή κοινότητα και με τη Δικαιοσύνη. Η παρεμπόδιση της εφαρμογής του νόμου δεν αποτελεί και παράβαση του νόμου; Η επαναλαμβανόμενη, δημόσια παρεμπόδιση από συγκεκριμένους πολίτες της νόμιμης διαδικασίας εκλογής των οργάνων διοίκησης των ΑΕΙ ή η σχετική ολιγωρία των σημερινών διοικήσεών τους δεν θα έπρεπε να έχει οδηγήσει στην αυτεπάγγελτη παρέμβαση της Δικαιοσύνης;
Ο Αχιλλέας Γραβάνης είναι καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης gravanis.med.uoc.gr

Στοιχήματα χωρίς αντίκρυσμα

Οι δραχμολάγνοι υποστηρικτές της χρεοκοπίας έχουν δίκιο σε ένα από τα βασικότερα επιχειρήματά τους. Το νέο πακέτο στήριξης, μας δίνει απλά πίστωση χρόνου και δεν λύνει τα στοιχειώδη προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Βέβαια, το ίδιο επιχείρημα ισχύει και αντίστροφα, και μάλιστα σε δυνατότερο βαθμό. Πώς, δηλαδή, μία οικονομία με τα συγκεκριμένα στοιχειώδη προβλήματα μπορεί να αναπτυχθεί εν μέσω χρεοκοπίας, με αδύναμο νόμισμα, υψηλό πρωτογενές έλλειμμα και σε οικονομική απομόνωση; Τι περιέχει αυτός ο μαγικός αεροψεκασμός που θα γεμίσει τον ελληνικό ουρανό και ξαφνικά θα μετατρέψει την Ελλάδα σε οργανωμένη, παραγωγική, εύνομη, αδιάφθορη και συλλογική οικονομία;


Σε αντίθεση με τα λεγόμενα των θεωριών διαφόρων «διανοούμενων» ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, οι οικονομίες απαρτίζονται από ανθρώπους. Για την ακρίβεια, απαρτίζονται από τις ψυχολογίες των ανθρώπων. Όσο αυξάνει η αισιοδοξία, η παραγωγικότητα και εν τέλει η αμοιβαία εμπιστοσύνη σε μία κοινωνία, η οικονομία αναπτύσσεται. Όσο υπάρχει απαισιοδοξία και κοινωνική διάσπαση, αναγκαστικά η οικονομία θα κατακερματίζεται σε μικρότερες επί μέρους προσπάθειες που θα αλληλοσυγκρούονται και θα αποτρέπουν την ανάπτυξη.

Ρεαλιστικά μιλώντας, και κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ιστορίας του σύγχρονου ελληνικού Κράτους, η Ελλάδα δεν έχει επιδείξει ποτέ την ικανότητα να αναπτυχθεί οικονομικά από μόνη της, χωρίς δανειακές ενέσεις από το εξωτερικό για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Και ο λόγος είναι ότι ανέκαθεν κοινωνικά ήταν κατακερματισμένη, με διάσπαρτες κοινωνικές ομάδες και συντεχνίες που συγκρούονταν έχοντας ως προτεραιότητα την προσωπική τους ευμάρεια και όχι την συλλογική.


Πέρα από την «τελευταία ευκαιρία», δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι όλα αυτά είναι συνειδητοποιημένα από την κοινωνία μας. Παρά την εξασφάλιση της οικονομικής ανακούφισης για τα επόμενα 2-3 χρόνια και τις προϋποθέσεις για νέο ξεκίνημα, ήδη οι ερχόμενες εκλογές ετοιμάζονται να αναδείξουν ακραίες τάσεις του πολιτικού χώρου. Ένας αχταρμάς του υπάρχοντος σάπιου συστήματος, με καταστροφολόγους «ισοπεδωτές» και παθιασμένους επενδυτές του λαϊκού συναισθηματισμού, ετοιμάζεται να αναλάβει τα ηνία της χώρας για να φέρει εις πέρας μία σειρά από δύσκολες υποχρεώσεις της. Το πελατειακό σύστημα άντεξε και ψάχνει νέους τρόπους να επιβιώσει. Ταυτόχρονα, σε κοινωνικό επίπεδο, η πόλωση, η ακρότητα και η καχυποψία βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο άνευ προηγουμένου. Ο φασισμός έχει ξεφύγει πλέον από τα παραδοσιακά άκρα και διαχέεται ανενόχλητος ακόμα ανάμεσα και σε πιο μετριοπαθείς ομάδες, ενώ η ανομία σε διάφορα επίπεδα αποτελεί συνηθισμένη πρακτική.


Στην ουσία το πραγματικό στοίχημα είναι η αναχαίτιση όλων αυτών των στοιχείων και όχι η υπερανάλυση αριθμών και θεωριών που ήδη έχει ξεπεράσει κάθε όριο κούρασης και κορεσμού. Φαίνεται ότι πάνω στον οίστρο τους, τα δύο «στρατόπεδα» ξέχασαν να αναφέρουν τους ανθρώπους που απαρτίζουν την οικονομία μας. Και δεν αναφέρομαι στον ανθρωπισμό των συγκεκριμένων θεωριών, αλλά στην διαπίστωση ότι χωρίς κοινωνική συνοχή μέχρι ένα μεγάλο βαθμό, οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να δημιουργείται εσαεί μόνο με ενέσεις ρευστότητας έξωθεν. 
Διαφορετικά, σε 2-3 χρόνια, πάλι τις ίδιες συζητήσεις θα έχουμε, αλλά χωρίς την επιλογή της εξωτερικής βοήθειας. Βέβαια, θα μας έχει μείνει η «εθνική κυριαρχία»…
ellinaki.blogspot

Kουβέλης: Στην όχθη, για να μη βραχούν τα παπούτσια

του Κώστα Ρεσβάνη

Ο Φώτης Κουβέλης γνωρίζει πολύ καλά ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά που απολαμβάνει ο ίδιος και η Δημοκρατική Αριστερά, οφείλονται κατά κύριο λόγο στον κατακερματισμό και στην έλλειψη αξιόπιστης ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Δεν αγνοεί επίσης ότι το μειλίχιο ύφος που διαθέτει, στολισμένο με φιλοευρωπαϊκή εσάνς, φέρνει κοντά τους κεντρώους και προοδευτικούς ψηφοφόρους που δεν ανέχονται τις ανερμάτιστες κραυγές του Τσίπρα και το άνυδρο τοπίο των σταλινικών της Παπαρήγα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως σχεδόν μονοπωλεί τον δημόσιο λόγο, αφήνοντας στη σκιά τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ. Γνωρίζει ότι το στυλ του «πουλάει» και έχει δίκιο.
Αλλά ας δούμε, με πολιτικούς όρους, τι απομένει αν ξύσουμε τη δημόσια εικόνα του Φώτη Κουβέλη.


Η αντινομία: Ορκίζεται στο ευρώ και στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» και ταυτόχρονα καταψηφίζει οτιδήποτε παρέχει την δυνατότητα-μέσα από απίστευτες δυσκολίες και θυσίες-να τελεσφορήσει αυτό που λέει ότι πιστεύει! Κάποιοι, περισσότερο βίαιοι, θα ονόμαζαν αυτή την αντινομία, «κουτοπονηριά». Και ευρωπαϊστής και αντίθετος με τις υπάρχουσες υποχρεώσεις μας στην Ευρώπη! Την απάντηση σε αυτά τη γνωρίζουμε ήδη: «Υπάρχουν άλλοι δρόμοι», υπάρχουν άλλα μείγματα» και λοιπές γοητευτικές λύσεις. Κι αναρωτιέται κάθε νοήμων: Τώρα θ’ αρχίσουμε τα σχέδια για «άλλα μείγματα»; Τη στιγμή που κινδυνεύουμε κάθε στιγμή να γίνουμε η χώρα που ονειρεύεται ο Μεντρέκας και ο Σκουρλέτης;


Μετά την καταστροφή της χώρας από μία άθλια διακυβέρνηση του Κ. Καραμανλή και μια αθλιότερη του Γ. Παπανδρέου, πολλοί απεγκλωβισμένοι αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες πίστεψαν ότι κάποιο νέο σχήμα θα ξέφευγε από την μικροπολιτική και το θανάσιμο για τον τόπο «κομματικό κόστος». Θα ήταν η ΔΗΜΑΡ; Πολλοί το εύχονταν και δυστυχώς στην πορεία πολλοί διαψεύδονται. Αλλά παρατηρούμε και κάτι χειρότερο.


Ο καιροσκοπισμός: Υπάρχει πιο επώδυνο τραύμα για έναν δημοκράτη από τη στάση της ΔΗΜΑΡ, δηλαδή του Φ. Κουβέλη, στο θέμα του νόμου για τα Πανεπιστήμια; Στη Βουλή καταψήφισε τον νόμο με δικαιολογίες α-μπε-μπα-μπλομ και έσπρωξε σπουδαίους ανθρώπους, ιδρυτικά μέλη του κόμματος, να αποχωρήσουν τρέχοντας. Γιατί το έκανε άραγε; Για όσους αναρωτιόμαστε, η απάντηση είναι οδυνηρή για όλους μας: Για να χαϊδέψει κάποια «αριστερά» φοιτητικά αυτιά και να ομαδοποιήσει τους «δικούς του» πανεπιστημιακούς. Με άλλα λόγια, σκαστός πολιτικός καιροσκοπισμός εν όψει εκλογών. Τις αθλιότητες αυτής της σύμπραξης της ΔΗΜΑΡ τις βλέπουμε καθημερινά στις Ανώτατες Σχολές, αγκαλιά με τους μπαχαλάκηδες του Τσίπρα, τους επαγγελματίες φοιτητές της ΚΝΕ και τους απερίγραπτους Πελεγκρίνηδες και Μυλόπουλους που δεν θέλουν να χάσουν την κότα με το χρυσό αυγό…


Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι ο Φ. Κουβέλης δεν τόλμησε ούτε ένα, κιχ αποδοκιμασίας, έστω και με μειλίχιο ύφος, για την καταστροφική ανομία που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες στα ΑΕΙ. Ούτε ένα κιχ για τις έως και χθες φασιστικές μεθόδους που δεν επιτρέπουν να εφαρμοστεί ένας ψηφισμένος από τη Βουλή νόμος! Αυτή είναι η «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» που επαγγέλλεται; Αν λοιπόν, αυτό είναι ένα δείγμα της «κυβερνώσας Αριστεράς» που ως ελκυστικό σλόγκαν εξαπολύει ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, είναι προφανές ότι οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους ή προσφέρονται ως υπνωτικό στους καλόπιστους.


Η λεγόμενη «αντιμνημονιακή» στάση, άνευ όρων και ορίων, δεν είναι παρά ένα αμπρί για να μαζέψεις αλώβητος κάποιες ψήφους και ασφαλώς δεν ταιριάζει σε μια «κυβερνώσα Αριστερά». Μάλλον μοιάζει με στάση βολεμένων που στέκονται στην όχθη ορμητικού ποταμού, βλέπουν ανθρώπους που παλεύουν να μην πνιγούν και δεν δέχονται να βρέξουν ούτε τα παπούτσια τους για να τους σώσουν.


*Ο Κώστας Ρεσβάνης γεννήθηκε «Δεκέμβρη του '44»  στον Πειραιά ακριβώς «σε μια μοτοσυκλέτα του ΕΛΑΣ». Διακόπτει τις σπουδές Ιατρικής και υπηρετεί μουλαράς. Δημοσιογράφησε στην προδικτατορική Αυγή, στον ΔΟΛ (Ομάδα, Ταχυδρόμος, ΝΕΑ) και ΕΡΤ (Τμήμα Ειδήσεων και ραδιοφωνικός Σταθμός Βόλου) για πάνω από τριανταπέντε  χρόνια. Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Γιώργο Αρβανίτη δημιούργησε την εικοσάλεπτη ταινία «χωριό ένα, κάτοικος ένας!» που προβλήθηκε στην πρώτη εκπομπή των «Ρεπόρτερς».

Ο ρεαλιστής Μόντι και ο Ελληνομέτρης Τσίπρας

Ο Ιταλός πρωθυπουργός κ. Μάριο Μόντι είναι καθολικός και θρησκευόμενος, πάει ανελλιπώς κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Φαίνεται όμως ότι, παρόλα αυτά, είναι σοβαρός άνθρωπος. Εκτός του ότι υπό την ηγεσια του η Ιταλία μοιάζει να ξεφεύγει από τα προβλήματα του μπερλουσκονισμού (κι όχι μόνο), που λίγο έλλειψε να την κάνουν Ελλάδα, αποφάσισε να φορολογήσει την καθολική εκκλησία. Το Βατικανό θορυβήθηκε, ενοχλήθηκε και όλα τα σχετικά, αλλά ο Μόντι δε μασάει: στην κρίση πληρώνουν όλοι - και η εκκλησία.


Η σύγκριση με μας είναι συντριπτική. Μειώνονται τα πάντα, εκτός από τα ιερά και τα όσια του πολιτικού συστήματος. Το ποια είναι τα ιερά και τα όσια αυτά, το έχουμε γράψει εκατό φορές και θα το γράψουμε άλλη μία: πολιτικοί (και μαζί τους υπάλληλοι Βουλής και Προεδρίας), επιλεγμένες ΔΕΚΟ (με πρώτα τα ΕΛΠΕ), δικαστικοί, συνδικαλιστές, εξοπλιστικά προγράμματα και - καλά το μαντέψατε - ορθόδοξη εκκλησία. Η οποία ορθόδοξη εκκλησία, αν και στο απυρόβλητο, ξεσπαθώνει φυσικά κατά του μνημονίου, της Ευρώπης και του ρεαλισμού.


Ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι η ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ. Η τελευταία του δήλωση είναι ότι αυτοί που μας κυβερνάνε δεν είναι Έλληνες. Αντί να γράψω ο ίδιος το σχόλιο για το ελληνόμετρο, που προφανώς απόχτησε πρόσφατα και αυτός (έχουμε πήξει στα ελληνόμετρα και στους ελληνομέτρες, νισάφι!), αντιγράφω το μέιλ ενός αναγνώστη. Μου γράφει λοιπόν ο κ. Κώστας Κορωναίος:


1. Η βαθιά εκκλησία, αιώνες τώρα, λέει: «όποιος δεν ειναι χριστιανός ορθόδοξος, δεν είναι Ελληνας»
2. Η άκρα δεξιά το 1946-1949 λέει: «πας μη εθνικά σκεπτόμενος δεν ειναι Ελληνας»
3. Ο Τσίπρας το 2012 λέει: «Αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι Έλληνες».


Το συμπέρασμα ούτε ο κ. Κορωναίος, ούτε γω, χρειάζεται να το γράψουμε.
Δημήτρης Φύσσας

Ελλειμμα και (αυτο)τιμωρία

Θανάσης Διαμαντόπουλος


Εκατόν ενενήντα εννέα βουλευτές, κάποιοι εξαναγκαζόμενοι, προσπάθησαν - με αμφίβολη την ευόδωση του εγχειρήματος - να «επιλέξουν» το επίπεδο ζωής των χωρών της Ιβηρικής, αντί αυτού της Αφρικής. Ηδη κατέστησαν νεοαπόβλητοι του δημόσιου βίου της χώρας. Εύλογα, ίσως, διότι χτύπησαν λάθος έλλειμμα. Πράγματι…
Το βασικό έλλειμμα του κράτους μας δεν βρίσκεται στα ταμεία του, αλλά στον τρόπο σκέψης των πολιτών του. Είναι έλλειμμα κριτικής ικανότητας και ικανότητας αυτοκριτικής. Ελλειμμα, επίσης, αυτόνομης σκέψης, αφού για λογαριασμό της κοινωνίας «συλλογίζονται» οι επικοινωνιοκράτορες και τα φερέφωνά τους. (Ισως είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό μας να «σκεφτόμαστε» μέσω κάποιου άλλου. Οταν πέθανε ο Ελ. Βενιζέλος, ο Γρ. Δαφνής έγραψε: «Οσο αυτός ζούσε, σκεπτόταν διά λογαριασμό των Ελλήνων. Οι οπαδοί του συμφωνούσαν με οτιδήποτε έλεγε. Και οι αντίπαλοί του θεωρούσαν υποχρέωσή τους να διαφωνήσουν προς κάθε πρότασή του. Επομένως το πολιτικό πρόβλημα της χώρας είχε λυθεί»).
Ετσι, για να επανέλθουμε στο σήμερα, αφού εθιστήκαμε στις συνεχείς μιντιακές υμνωδίες προς το «λαϊκό αλάθητο» και αφού γίναμε μάρτυρες της επιβολής της «λαολειχίας» ως δεσπόζουσας εθνικής ιδεολογίας, όπως όλοι οι διανοητικά ετερόφωτοι έχουμε καταστεί άκριτοι, άρα αντιπαραγωγικοί. Πιστέψαμε και εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως οι πάντες κάνουν για όλα και όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση παντού (με κατάργηση κάθε ουσιαστικής επιλογής, αξιολόγησης ή ιεράρχησης: η απαίτηση της ποιότητας θεωρήθηκε «ελιτισμός»). Ετσι, επίσης, πιστέψαμε πως το βιοτικό επίπεδο της χώρας προσδιορίζεται από τις επιθυμίες, όχι τις δυνατότητές μας. Υποκαταστήσαμε στην «πραγματική πραγματικότητα», μια άλλη φτιαγμένη από το βουλητικό μας.
Ετσι, όμως, φτιάξαμε και πολιτικό προσωπικό στο μέτρο των διανοητικών μας μεγεθών. Οδηγήσαμε - ή επιτρέψαμε να φτάσουν - στον προθάλαμο της πρωθυπουργίας Κουτσόγιωργας, Τσοχατζόπουλος, Εβερτ, Σουφλιάς, Πετσάλνικος κ.λπ. Ο δε σταυρός προτίμησης απογείωσε την Κα Ανουσάκη, στέρησε όμως την έδρα από δημόσιους άνδρες σαν τον Σάκη Πεπονή και, παραλίγο, από τον πολύπλευρα συκοφαντημένο, πολιτικά και ηθικά, Γ. Ράλλη.



Τώρα, λοιπόν, που οι διαχρονικές επιλογές μας οδήγησαν στο αναπόφευκτο, μας φταίνε οι πάντες: κόμματα, πολιτικοί, τροϊκανοί, η Δύση, η Φραγκοκρατία, η Τουρκοκρατία, οι διαιτητές, ο «στρατηγός άνεμος», όλοι πλην του εαυτού μας. (Λες και οι σημερινοί πολιτικοί μας, νανοειδείς, «κωλοτουμπιστές» ή «σούπερ διαπραγματευτές», υπήρξαν αυτοφυείς… Λες και οι μεταρρυθμίσεις «αναβάλλονταν» χωρίς κοινωνική πίεση… Λες και η εγκαθιδρυμένη τηλεσυνδικαλιστική δικτατορία επιβλήθηκε από τανκς). Κατά συνέπεια, με κάποιες «κλαψοσυμπονιάρικες» τηλεοπτικές εκπομπές να τείνουν να μετατρέψουν την οικονομική ασθένεια του τόπου σε ψυχική νόσο της κοινωνίας, η χώρα αναζητεί ενόχους για εξόντωση. Αποδοκιμάζει οποιονδήποτε είχε κεντρικές πολιτικές ευθύνες και στρέφεται στους «άμωμους»: τους νυν και αεί σταλινικούς του ΚΚΕ, τους πυρπολητές (ψυχών) συριζαίους, τους «μπρατσωμένους» χρυσαυγίτες, τον - μεταρρυθμιστή των λόγων και «ψηφοκαρπωτή» των μόχθων των άλλων - Φ. Κουβέλη και βέβαια, μέχρι πρόσφατα, τον Σαμαρά, τον οποίο η μοίρα ευεργέτησε με μια πολύχρονη «οικουρία» (όμως η καθυστερημένη αποκατάσταση της επαφής με την πραγματικότητα - μολονότι τραγικά ημιτελής και, ως εκ τούτου, αμφίβολης ουσιαστικής αποτελεσματικότητας, γιατί δεν είναι εποχές να λες στους δανειστές μας «αναθεώρηση» - εκλογικά μπορεί να τον καταστήσει… Καμμένο).



Ωστόσο, οι συνέπειες αυτής της στάσης είναι προβλέψιμες. Από τη στιγμή που η τιμωρητική διάθεση του λαού για τους «μόνους υπεύθυνους» οδηγεί σε επιβράβευση πολιτικών δυνάμεων με καθολικό αρνητισμό (ή με «προτάσεις» εφαρμόσιμες σε… άλλο πλανήτη), τότε αυτή η διάθεση είναι σχεδόν βέβαιο πως θα λειτουργήσει αυτοτιμωρητικά. Στην προσφερόμενη επιλογή - «μοντέλο ζωής Πορτογαλίας, Βουλγαρίας ή Αφρικής», «επιστροφή στη δεκαετία του '70, του '50 ή στον χειμώνα του 1941;» - οδηγεί στην τρίτη απάντηση.
Βέβαια, ένα ερώτημα παραμένει: εντάξει, η απελπισία και η απότομη κατάρρευση βεβαιοτήτων φέρνουν παραλογισμό. Ορθολογισμός από απελπισμένους δεν αναμένεται. Καταργήθηκε, όμως, και το ένστικτο κοινωνικής αυτοσυντήρησης; (Γιατί, μην αυταπατώμεθα, όταν ο γαλάζιος πασοκάνθρωπος Μανώλης λέει: «Να επιλέξουμε πώς θα πεθάνουμε», εννοεί: «Να επιλέξουμε πώς θα πεθάνουν οι άλλοι». Οι συνδικαλιστές θα επιβιώσουν)…



ΑΣΧΕΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Κε Πρόεδρε, η κοινωνική επιστήμη δεν ασχολείται με το ποιοι είναι, αλλά τι κάνουν: μας σιτίζουν! (Εστω, μας υποσιτίζουν)…
Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι καθηγητής Πολιτικών Θεσμών και Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
tanea.gr

το ασαλευτο παρον

      οι φωτογραφιες απο το failgreece.tumblr.com             

Η ηλιθιότητα είναι αήττητη Παράδειγμα # 981

 Ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Αττικής αγωνίζεται ενάντια στην βαρβαρότητα κατάλυσης (sic) του κοινωνικού κράτους:


Παράλληλα ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Πειραιά Κ. Κούβαρης σε ανοικτή επιστολή σημειώνει:

 “Συνάδελφοι, αυτές τις δύσκολες ώρες έχοντας στα χέρια μας ακόμα το φάρμακο, είμαστε σε θέση να επιβάλουμε και να επιλύσουμε το σύνολο των προβλημάτων, αρκεί να αποφασίσουμε να το στερήσουμε από τον Έλληνα ασφαλισμένο. Οι τύψεις και οι αναστολές δεν μας ταιριάζουν” 

ΣτΣ:  Master Class νταβατζήδων.


mementumvivere.blogspot.com

"ΕΛΛΗΝΟΜΕΤΡΟ" ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΝΕΙ ΤΡΕΛΛΕΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ !!!

Δηλωση πολλων καρατιων , του Αλεξη Τσιπρα 

«Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά μάλλονκάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν», τόνισε.

{ σε απλα ελληνικα 197 βουλευτες και ολη η μεριδα του ελληνικου λαου που υποστηριζουν τη δανειακη συμβαση , φυσικα , ειναι επιεικως " ξεθωριασμενοι Ελληνες " που δεν φωσφοριζουν οσο πρεπει  , η ελληνικοτητα παντα φωσφοριζει πρωι- βραδυ , δεν ενδυονται τις σημαιες οπως στους γηπεδικους παροξυσμους, εχουν μπασταρδο αιμα νοθευμενο με  ευρωπαικες αιμοδοσιες , και κυριως προδοτικα μυαλα ετοιμα να ανοιξουν καθε δυνατη κερκοπορτα  και να βαλουν μεσα ολους τους Σοιμπλε  που το επιχειρουν...Γιατι απλως ετσι γουσταρουν....Γιατι ειναι διεστραμμενοι...Γιατι δεν πινουν μια κουπα " ελληνικοτητα " πρωι - μεσημερι -βραδυ , οπως απαιτει το ελληνικο διατροφικο πρωτοκολλο ... 

Ποσο παιρνει στις δημοσκοπησεις ειπαμε; Α, γυρω στο 8 % και στις 3 χτεσινες....Καλα , τοτε , αλλα καλου κακου ετοιμαστε του ενα καλο δωματιο στη " Βιλλα Ελληνικοτητα " με θεα την Ακροπολη ...}

Στον αντιποδα ενα νεο παιδι δημοσιογραφος 

«Η συναίνεση είναι κομπίνα»

{ συνθημα τεραστιο στη διαδηλωση της Κυριακης } 

Του Μιχάλη Τσιντσίνη

Είναι, λένε, όλοι Ελληνες. Αλλά ποιους Ελληνες εννοούν; Ολοι οι Ελληνες δεν είναι ίδιοι. Υπάρχουν έλληνες μνημονιακοί και έλληνες αντιμνημονιακοί.

Υπάρχουν εκείνοι που ξέρουν ποιος είναι ο Σόιμπλε κι εκείνοι που μεγαλοφώνως αναρωτιούνται. Από τη μία οι γερμανόφιλοι, οι νεοφιλελεύθεροι, οι ολλανδοτσολιάδες. Κι από την άλλη οι επαναστάτες, οι δραχμολεβέντες, οι Βαλκάνιοι.

Κάποιοι ξένοι επιμένουν ότι είναι Ελληνες, αλλά οι Ελληνες όλο και περισσότερο αποξενώνονται από τον συλλογικό εαυτό τους. Οι μισοί αναγνωρίζουν ως εθνική σωτηρία αυτό ακριβώς που οι άλλοι μισοί αναθεματίζουν ως εθνική καταστροφή. Οι μισοί εξορίζουν τους άλλους μισούς στο αντίπαλο στρατόπεδο, συνθλίβοντας - χάριν ευκολίας - τυχόν ενδιάμεσες αποχρώσεις.

Οχι, δεν επιβιώνουν πια τα μακροσκελή επιχειρήματα. Δεν ακούγονται οι προσωπικές απόψεις. Είναι ο καιρός που κάθε φωνή πρέπει να βρει την ντουντούκα της. Κάθε σκέψη πρέπει να μεταφραστεί στον υπερθετικό της. Ή είσαι με μας ή είσαι εναντίον μας. Γιατί, όπως αποφαινόταν και το πανό που δέσποσε το Σάββατο στο Σύνταγμα, «η εθνική συναίνεση είναι κομπίνα».

Αντε τώρα να εξηγηθείς στον φιλεύσπλαχνο ξένο που θέλει να είναι Ελληνας. Τι θα του πεις; Οτι το «Ελληνας» είναι άλλη μια κομπίνα μας; Οτι, κάθε φορά που η Ιστορία μάς δοκιμάζει, ο διχασμός είναι το εθνικό αντανακλαστικό μας;

Αντε τώρα να εξηγείς στον ξένο ότι δεν μπορεί έτσι απλά να είναι Ελληνας. Γιατί το «Ελληνας» είναι έννοια ιστορικά εκκρεμής. Μία παλιά αντίφαση που ακόμα χάσκει.

planus.pblogs.gr