Kουβέλης: Στην όχθη, για να μη βραχούν τα παπούτσια

του Κώστα Ρεσβάνη

Ο Φώτης Κουβέλης γνωρίζει πολύ καλά ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά που απολαμβάνει ο ίδιος και η Δημοκρατική Αριστερά, οφείλονται κατά κύριο λόγο στον κατακερματισμό και στην έλλειψη αξιόπιστης ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Δεν αγνοεί επίσης ότι το μειλίχιο ύφος που διαθέτει, στολισμένο με φιλοευρωπαϊκή εσάνς, φέρνει κοντά τους κεντρώους και προοδευτικούς ψηφοφόρους που δεν ανέχονται τις ανερμάτιστες κραυγές του Τσίπρα και το άνυδρο τοπίο των σταλινικών της Παπαρήγα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως σχεδόν μονοπωλεί τον δημόσιο λόγο, αφήνοντας στη σκιά τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ. Γνωρίζει ότι το στυλ του «πουλάει» και έχει δίκιο.
Αλλά ας δούμε, με πολιτικούς όρους, τι απομένει αν ξύσουμε τη δημόσια εικόνα του Φώτη Κουβέλη.


Η αντινομία: Ορκίζεται στο ευρώ και στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» και ταυτόχρονα καταψηφίζει οτιδήποτε παρέχει την δυνατότητα-μέσα από απίστευτες δυσκολίες και θυσίες-να τελεσφορήσει αυτό που λέει ότι πιστεύει! Κάποιοι, περισσότερο βίαιοι, θα ονόμαζαν αυτή την αντινομία, «κουτοπονηριά». Και ευρωπαϊστής και αντίθετος με τις υπάρχουσες υποχρεώσεις μας στην Ευρώπη! Την απάντηση σε αυτά τη γνωρίζουμε ήδη: «Υπάρχουν άλλοι δρόμοι», υπάρχουν άλλα μείγματα» και λοιπές γοητευτικές λύσεις. Κι αναρωτιέται κάθε νοήμων: Τώρα θ’ αρχίσουμε τα σχέδια για «άλλα μείγματα»; Τη στιγμή που κινδυνεύουμε κάθε στιγμή να γίνουμε η χώρα που ονειρεύεται ο Μεντρέκας και ο Σκουρλέτης;


Μετά την καταστροφή της χώρας από μία άθλια διακυβέρνηση του Κ. Καραμανλή και μια αθλιότερη του Γ. Παπανδρέου, πολλοί απεγκλωβισμένοι αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες πίστεψαν ότι κάποιο νέο σχήμα θα ξέφευγε από την μικροπολιτική και το θανάσιμο για τον τόπο «κομματικό κόστος». Θα ήταν η ΔΗΜΑΡ; Πολλοί το εύχονταν και δυστυχώς στην πορεία πολλοί διαψεύδονται. Αλλά παρατηρούμε και κάτι χειρότερο.


Ο καιροσκοπισμός: Υπάρχει πιο επώδυνο τραύμα για έναν δημοκράτη από τη στάση της ΔΗΜΑΡ, δηλαδή του Φ. Κουβέλη, στο θέμα του νόμου για τα Πανεπιστήμια; Στη Βουλή καταψήφισε τον νόμο με δικαιολογίες α-μπε-μπα-μπλομ και έσπρωξε σπουδαίους ανθρώπους, ιδρυτικά μέλη του κόμματος, να αποχωρήσουν τρέχοντας. Γιατί το έκανε άραγε; Για όσους αναρωτιόμαστε, η απάντηση είναι οδυνηρή για όλους μας: Για να χαϊδέψει κάποια «αριστερά» φοιτητικά αυτιά και να ομαδοποιήσει τους «δικούς του» πανεπιστημιακούς. Με άλλα λόγια, σκαστός πολιτικός καιροσκοπισμός εν όψει εκλογών. Τις αθλιότητες αυτής της σύμπραξης της ΔΗΜΑΡ τις βλέπουμε καθημερινά στις Ανώτατες Σχολές, αγκαλιά με τους μπαχαλάκηδες του Τσίπρα, τους επαγγελματίες φοιτητές της ΚΝΕ και τους απερίγραπτους Πελεγκρίνηδες και Μυλόπουλους που δεν θέλουν να χάσουν την κότα με το χρυσό αυγό…


Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι ο Φ. Κουβέλης δεν τόλμησε ούτε ένα, κιχ αποδοκιμασίας, έστω και με μειλίχιο ύφος, για την καταστροφική ανομία που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες στα ΑΕΙ. Ούτε ένα κιχ για τις έως και χθες φασιστικές μεθόδους που δεν επιτρέπουν να εφαρμοστεί ένας ψηφισμένος από τη Βουλή νόμος! Αυτή είναι η «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» που επαγγέλλεται; Αν λοιπόν, αυτό είναι ένα δείγμα της «κυβερνώσας Αριστεράς» που ως ελκυστικό σλόγκαν εξαπολύει ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, είναι προφανές ότι οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους ή προσφέρονται ως υπνωτικό στους καλόπιστους.


Η λεγόμενη «αντιμνημονιακή» στάση, άνευ όρων και ορίων, δεν είναι παρά ένα αμπρί για να μαζέψεις αλώβητος κάποιες ψήφους και ασφαλώς δεν ταιριάζει σε μια «κυβερνώσα Αριστερά». Μάλλον μοιάζει με στάση βολεμένων που στέκονται στην όχθη ορμητικού ποταμού, βλέπουν ανθρώπους που παλεύουν να μην πνιγούν και δεν δέχονται να βρέξουν ούτε τα παπούτσια τους για να τους σώσουν.


*Ο Κώστας Ρεσβάνης γεννήθηκε «Δεκέμβρη του '44»  στον Πειραιά ακριβώς «σε μια μοτοσυκλέτα του ΕΛΑΣ». Διακόπτει τις σπουδές Ιατρικής και υπηρετεί μουλαράς. Δημοσιογράφησε στην προδικτατορική Αυγή, στον ΔΟΛ (Ομάδα, Ταχυδρόμος, ΝΕΑ) και ΕΡΤ (Τμήμα Ειδήσεων και ραδιοφωνικός Σταθμός Βόλου) για πάνω από τριανταπέντε  χρόνια. Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Γιώργο Αρβανίτη δημιούργησε την εικοσάλεπτη ταινία «χωριό ένα, κάτοικος ένας!» που προβλήθηκε στην πρώτη εκπομπή των «Ρεπόρτερς».