Διλήμματα/αδιέξοδα/μονόδρομοι/αδιέξοδα/διλήμματα...

Ωραία αποδέχτηκα κι εγώ και πολύς κόσμος οτι το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος, ωραία αποδεχτήκαμε οτι και το Μεσοπρόθεσμο ήταν μονόδρομος, άντε και η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, τώρα και το μεγαλύτερο κούρεμα, οσονούπω θα εμφανιστεί ως μονόδρομος και η επιτροπεία, μετά δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Πώς οδηγηθήκαμε όμως σε αυτούς τους μονοδρόμους, που μονόδρομοι δεν είναι, αλλά συνεχή αδιέξοδα, τα οποία μετατρέπονται με κόπο σε μονοδρόμους με διεθνή βοήθεια; Πριν εγκλωβιστείς σε μία πορεία αδιέξοδη, πάντα έχεις κάνει μία σειρά επιλογών μπροστά σε σταυροδρόμια.
Η πρώτη επιλογή ήταν το Μνημόνιο, συγκεκριμένος οδικός χάρτης, χρονοδιαγράμματα και προϋποθέσεις για την εκταμίευση κάθε δόσης.
Υπάρχουν πολλοί που κραυγάζουν δικαιωμένοι οτι το Μνημόνιο απέτυχε, άλλοι μαζί κι εγώ απαντάνε οτι δεν εφαρμόστηκε και δεν ξέρουμε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν είχε εφαρμοστεί. Είναι πολύ πιθανό πάλι να αποτύγχανε, να πέφταμε έξω στους στόχους, αλλά σίγουρα θα είχαμε περισσότερη αξιοπιστία και μεγαλύτερη διαπραγματευτική ικανότητα αν είχαμε προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και αποδεικνυόταν οτι το μόνο λανθασμένο, ήταν η συνταγή και όχι η εφαρμογή της. Σίγουρα όταν ο άλλος βλέπει οτι μπορείς να ανταπεξέλθεις και προσπαθείς, ανέχεται μικρές καθυστερήσεις και αναθεωρεί και ο ίδιος τη στάση του προς το ηπιότερο. Δεν είναι τυχαίο οτι παρ' οτι και άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία δεν πιάνουν όλους τους στόχους, μας αντιμετωπίζουν ως ξεχωριστή περίπτωση.


Δυο χρόνια τώρα πραγματικά δεν θυμάμαι να ελήφθη ένα μέτρο μη άμεσης απόδοσης, να πέρασε ένα νομοσχέδιο που να δίνει κίνητρα για επενδύσεις, το οποίο θα αποτελούσε τη βάση ενός αναπτυξιακού σοκ που πολλοί ονειρεύονται τώρα, ένα μέτρο που θα δούμε την απόδοσή του σε ορίζοντα 5ετίας. Μήπως το brainstorming αφορά μόνο σε μέτρα άμεσης απόδοσης που είναι συνήθως ή οριζόντιες περικοπές ή εφεδρείες της πλάκας είτε αύξηση της φορολογίας;
Όποιος πολίτης αυτής της χώρας δεν ένιωσε βαθιά προσβεβλημένος με το πόρισμα του ΟΟΣΑ που κατέληγε οτι η χώρα μας είναι μη μεταρρυθμίσιμη, δεν μπορεί παρά να προσβλήθηκε με την επιτροπεία που προτείνεται. Δεν μιλάμε για light επιτροπεία συμβουλευτικού χαρακτήρα, αλλά για διορισμένο Επίτροπο που θα έχει λόγο για τις δαπάνες κάθε Υπουργείου...


Το συνομολογούν πλέον όλοι, οτι με αυτούς που διοικούν τη χώρα δεν πάμε πουθενά, δεν θέλουν, δεν μπορούν, είναι βουτηγμένοι στις πελατειακές σχέσεις και τη διαπλοκή. Παρ' όλα αυτά εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν στον ορίζοντα και σίγουρα τα προβλήματα που υπάρχουν δεν θα περιμένουν μέχρι να αποφασίσουμε να κάνουμε μία συλλογική προσπάθεια και να αλλάξουμε μυαλά και διοικούντες. Λένε κάποιοι λοιπόν οτι μόνο αν έρθουν και μας φορέσουν έτοιμο ένα μοντελάκι και ανθρώπους που έχουν το know-how να το εφαρμόσουν, θα μπορέσουμε να προσαρμοστούμε και να κινηθεί κάτι προς το καλύτερο.
Είναι τρομερά προσβλητικό και ομολογία συλλογικής αποτυχίας κάτι τέτοιο, αφήστε που θα μιλάμε για ακόμα μία δημοκρατική έκπτωση "για το καλό μας".


Κι ενώ οι κυβερνώντες, επιμένουν να συζητούν τη λήψη νέων υφεσειακών μέτρων, σε επίπεδο κοινωνίας όπου θα έπρεπε να συζητείται πώς θα προκληθεί ένα θετικό κοινωνικοπολιτικό σοκ, την ώρα που θα έπρεπε να επικρατεί παραγωγικός αναβρασμός, να γεννιούνται συνεχώς νέες πρωτότυπες ιδέες, η μόνη (ήπια) ελπίδα από την οποία προς το παρόν πιάνονται οι περισσότεροι, είναι η Δημοκρατική Αριστερά.
Εντάξει η κοινωνία έχει τους δικούς της ρυθμούς και δεν είναι απαραίτητο οτι επειδή κάποιοι ελπίζουμε σε μία κοσμογονία και σε μαζική στροφή των πολιτών στα κοινά, θα συμβεί και κάτι τέτοιο. Υπάρχει άλλωστε και απογοήτευση και αηδία και παραίτηση. Αλλά οι κυβερνώντες δεν έχουν πραγματικά καμία δικαιολογία και κανένα περιθώριο να πηγαίνουν με τους δικούς τους ρυθμούς. Αντί να συζητούν για το πώς θα προκληθεί το περιβόητο αναπτυξιακό σοκ, φτάσαμε πάλι στο σημείο: "δεν προλαβαίνουμε, χρειάζονται μέτρα άμεσης απόδοσης". Στο σημείο δηλαδή που φτάνουμε κάθε φορά επειδή στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην εκταμίευση των δόσεων, κάποιοι επαναπαύονται, ελπίζουν οτι αφού το πρόβλημα είναι συνολικό θα τη γλιτώσουμε ξώφαλτσα κι εμείς και οτι τελικά θα αποδεχτούν και οι Ευρωπαίοι οτι είμαστε μη μεταρρυθμίσιμη χώρα, θα μας χαρίσουν τα ωραία τους δις και μετά δε θα ξαναασχοληθούν....
Οι άνθρωποι είναι εμφανές οτι δεν μπορούν γιατί δεν θέλουν. Δεν γίνεται σε τέτοια κρίση, να κάνουν ένα βήμα μπρος δυο πίσω. Δεν θέλουν. Αφού λοιπόν δεν μπορούν και δεν θέλουν, αφού και τη νέα συμφωνία θα την "πατήσουν" και δεν θα εφαρμόσουν τίποτα, δεν ξέρω τι μπορούμε εμείς σαν πολίτες να κάνουμε.
Θα ήθελα πραγματικά αυτή τη στιγμή  η διαμόρφωση της άποψής μου να εξαρτώταν από έναν πρόγραμμα. Να μπορούσε να μου πει: ευρώ/δραχμή, αν κάνεις αυτό, θα γίνει αυτό, οι πιθανότητες αστοχίας είναι τόσες και μπορούν να έχουν τα τάδε αποτελέσματα, να καλύπτεται κάθε πιθανό μονοπάτι και το κάθε μονοπάτι να αντιστοιχίζεται σε έναν συγκεκριμένο εκπρόσωπο. Απλά, ξερά και αντικειμενικά, να μπορώ να επιλέξω με πλήρη γνώση και συναίσθηση τι πορεία θέλω να ακολουθήσει η χώρα και ποιοί θα κληθούν να με εκπροσωπήσουν.


Δυστυχώς το πρόγραμμα αυτό δεν υπάρχει και να υπήρχε θα ήταν κατασκευασμένο από μη αντικειμενικό άτομο, οπότε είμαστε έρμαια όποιου την άποψη ή την κρίση επιλέγουμε συγκρατημένα να εμπιστευτούμε. Το κακό είναι οτι ελάχιστοι πλέον μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν και να προσπαθήσουν να είναι αντικειμενικοί μέσα στην υποκειμενικότητά τους.


Το χειρότερο όλων είναι οτι εκτός από αδιέξοδα επιλογών, οδηγούμαστε σιγά σιγά και σε αδιέξοδα σκέψης...
tsougdw.blogspot.com