Εδώ σε θέλω μάγκα μου...

Στη σημερινή ανάρτηση, σου προσφέρω απλόχερα την παράνοιά μου. Δώσε βάση μεγάλε, για να δεις τι κυκλοφορεί δίπλα σου!




Μπορώ να κατακρίνω την αστυνομική βία, και ταυτόχρονα τη βία της κουκούλας. Μπορώ δηλαδή να καταλάβω πότε οι μπάτσοι βαράνε στο ψαχνό (κακώς), αλλά και πώς είναι όντας μπάτσος να σε βρίζουν και να προσπαθούν να σε λαμπαδιάσουν ή να σου ανοίξουν το κεφάλι (επίσης κακώς). Μπορώ επίσης να κατακρίνω τα πογκρόμ φασιστοειδών που σπάνε κόσμο στο ξύλο, με τον ίδιο τρόπο που κατακρίνω τους και-καλά-αντί-φασίστες που σπάνε και καίνε τα μαγαζιά του κόσμου και τους δημόσιους χώρους. Μπορώ στα επεισόδια που συμβαίνουν σε κάθε πορεία να δω πραγματικούς ανεγκέφαλους μπαχαλάκηδες, αλλά ταυτόχρονα να γνωρίζω ότι δρουν και ασφαλίτες ως κουκουλοφόροι. Μπορώ μέσα σε μία διμοιρία των ΜΑΤ να δω έναν μεροκαματιάρη πιτσιρικά αλλά και ένα φασιστοειδές που βγάζει το άχτι του. Μπορώ ανάμεσα στον κόσμο που διαμαρτύρεται και κατεβαίνει στους δρόμους να δω το λαμόγιο, τον μπαχαλάκια, το κομματόσκυλο, αλλά και αυτόν που πραγματικά ελπίζει και παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του.
Μπορώ από το Μνημόνιο Ι, το Μεσοπρόθεσμο και το Μνημόνιο ΙΙ (που μαζοχίστηκα και τα διάβασα για να γνωρίζω τι γράφουν), να διαχωρίσω τα στοιχεία με τα οποία συμφωνώ από αυτά που διαφωνώ. Έχω λοιπόν αυτή την απίστευτη ικανότητα για τα ελληνικά δεδομένα να μπορώ να είμαι σε κάποια θέματα μνημονιακός και σε κάποια άλλα αντι-μνημονιακός. Ταυτόχρονα ε; Μπορείς να το διανοηθείς;
Μπορώ να μην πηγαίνω μία τον Μπένι για αυτά που λέει και με την ρητορική που τα λέει, αλλά μπορώ από τις 1000 απαξιώσεις που θα του κάνω, να σεβαστώ αυτά που είπε τις προάλλες στον Λαφαζάνη και να τον επαινέσω.


Καταλαβαίνεις με τι παρανοϊκό τύπο έχεις να κάνεις; Έχει κι άλλο όμως. Μπορώ να αλλάζω πολιτική σκέψη και ιδεολογικό χώρο σταδιακά, όταν βλέπω ότι αυτά που θεωρούσα μέχρι πρότινος σωστά, ήταν μία χαζομάρα ή μια αφέλεια και μισή και όταν ανακαλύπτω πλαίσια σκέψης που μου φαίνονται πιο σωστά και λογικά. Έχω το θράσος να πιστεύω ότι η νεανική σκέψη μπορεί να είναι φρέσκια και δημιουργική, αλλά χρειάζεται και η πείρα αρκετών ετών για να μπορεί να εφαρμόζεται έμπρακτα σε ρεαλιστικές καταστάσεις. Μπορώ να έχω ήρεμο το κεφάλι μου γνωρίζοντας ότι υπάρχουν καλοί και κακοί επιχειρηματίες, που απασχολούν καλούς και κακούς εργαζόμενους, αλλά και ότι υπάρχουν κοπρίτες και ευσυνείδητοι δημόσιοι υπάλληλοι, χωρίς να έχω αυτή την καταπληκτική ικανότητα που έχεις εσύ και γνωρίζεις την ακριβή αναλογία ή το απόλυτο νούμερο.
Κοινώς, μπορώ να είμαι γκρι ή καλύτερα, πολύχρωμος. Να αδυνατώ να βλέπω 100% άσπρο ή 100% μαύρο σε καταστάσεις, ιδέες και γεγονότα. Και για να είμαι ειλικρινής, αυτό είναι μία πολύ κουραστική κατάσταση. Είναι η κατάσταση όπου συνεχώς είσαι ξεκρέμαστος, γιατί δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από ταμπέλες, δόγματα ή όχλους. Πρέπει συνεχώς να αμφισβητείς, να διαβάζεις, να ψάχνεις πηγές και να προσπαθείς να μιλάς όσο πιο αντικειμενικά μπορείς. Να δημιουργείς αργά και υπομονετικά το δικό σου πλαίσιο ηθικής και αξιών και να μην επαναπαύεσαι σε έτοιμα πολιτικά ή ιδεολογικά δόγματα. Και όταν σε μία συζήτηση κάποιος σε «κολλάει στον τοίχο» να μπορείς να ξεστομίσεις την άκρως ανθελληνική φράση «σωστά, έχεις δίκιο τελικά» και να υποχωρείς σε κάποιες θέσεις.
Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, αυτή η παράνοια έχει και άλλες ορολογίες. Στις πολιτισμένες κοινωνίες ή μεταξύ πολιτισμένων ανθρώπων για παράδειγμα, ονομάζεται «κριτική σκέψη». Και κατά κάποιο τρόπο είναι αυτός ο τρόπος σκέψης που δεν επαναπαύεται στη μασημένη τροφή, ξεκινάει πάντα αμφισβητώντας, αλλά και τροφοδοτείται συνεχώς από τις απόψεις των άλλων προκειμένου να εμβαθύνει συνεχώς σε διάφορα θέματα.


Γι’ αυτό σου λέω μάγκα μου. Έχεις μπλέξει με κάποιον που σου λέει ενοχλητικά πράγματα, αλλά δεν έχει ταμπέλα για να σημαδέψεις.
ellinaki.blogspot