Η πολυτέλεια της μειοψηφίας ως αιτία του λαϊκισμού

Γενικά δεν συμμερίζομαι την καταστροφολογία περί του τι θα γινόταν αν δεν ψήφιζε χτες η βουλή το Μνημόνιο. Χωρίς να μπω σε λεπτομέριες, νομίζω ότι όλοι υπερβάλουν (και υπέρ και κατά).


Έχοντας πει αυτό όμως, το ερώτημα είναι τι επιλογές έχει αυτή τη στιγμή η πολιτική ηγεσία; Η απάντηση νομίζω είναι ότι δεν έχει επιλογές. Δεν έχει επιλογές διότι απλά είναι πολύ αργά για επιλογές.


Ορισμένοι κάνουν λόγο ότι θα έπρεπε να παίξουμε τη μπλόφα της Ευρώπης. Νομίζουν δηλαδή ότι οι Ευρωπαίοι μπλοφάρουν όσον αφορά το να αφήσουν την Ελλάδα στο έλεος του θεού. Και μπορεί πράγματι να είναι έτσι, αλλά το ερώτημα είναι, μπορεί κάποιος να αναλάβει την ευθύνη να παίξει αυτή τη μπλόφα; Εγώ δεν μπορώ.
Αυτοί που τα λένε αυτά, πριν μερικούς μήνες σας έλεγαν για δραχμές (ενώ ξαφνικά ανακάλυψαν ότι δεν τίθεται πλέον θέμα δραχμών), σας έλεγαν ότι η αναδιάρθρωση είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει (ένα ξαφνικά σήμερα άπαντες το ευαγγελιζόταν) και γενικά όλοι αυτοί:


- Δεν είχαν προτείνει τίποτα εδώ και 2-3 χρόνια
- Δεν είχαν κάνει απολύτως  τίποτα προς την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας
- Ακόμα και την ύστατη στιγμή, υποστηρίζουν χωρίς κανένα δισταγμό τις συντεχνίες (απόδειξη του ότι δεν πέρασε το θέμα σχετικά με την υποχρεωτική παράσταση δικηγόρου και την υποχρέωση εγγραφής στα επιμελητήρια)
- Και γενικά το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας (με λίγες εξαιρέσεις) λαϊκίζουν ασύστολα προς όλες τις κατευθύνσεις.


Η κυριότερη αιτία του λαϊκισμού όμως δεν είναι οι ιδεολογικές διαφορές. Οι ιδεολογικές αυτές διαφορές ναι μεν υπάρχουν, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίον ψηφίζουν όπως ψηφίζουν τα ελληνικά κόμματα (και λένε αυτά που λένε).
Η κυριότερη αιτία του λαϊκισμού, αυτών που λένε αυτά που λένε, που ψηφίζουν όπως ψηφίζουν και λαϊκίζουν όπως λαϊκίζουν, είναι διότι δεν εξαρτάται η έκβαση των πραγμάτων από την ψήφου τους.


Εξηγούμεθα:
Λόγω του ότι το πολιτικό σύστημα είναι τέτοιο, που, απαιτείται η πλειοψηφία της βουλής για να υφίσταται κυβέρνηση, ουσιαστικά όλα τα νομοσχέδια για να γίνουν νόμοι, απαιτούν τη βούλα των κυβερνητικών βουλευτών.
Αυτό σημαίνει ότι την ουσιαστική ευθύνη την έχουν μόνο οι εκάστοτε βουλευτές της κυβέρνησης.
Οι υπόλοιποι λοιπόν έχουν την πολυτέλεια να λένε ότι θέλουν. Έτσι λοιπόν, άπαντες:
- Μονίμως θα λένε το μακρύ τους και το κοντό τους.
- Θα λαϊκίζουν
- Θα λένε διάφορα ψέματα και θα ψηφίζουν αντίθετα στο όνομα του ότι δεν συμφωνούν με την κυβέρνηση, μόνο και μόνο για να δείχνουν ότι δεν συμφωνούν (χωρίς ουσιαστικά να έχουν κάποια αντιπρόταση που να έχει κάποιο νόημα). 
Είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν δεν είχαμε σήμερα μια κυβέρνηση συνασπισμού, η ΝΔ χτες θα έλεγε ακριβώς τα ίδια που έλεγε το ΣΥΡΙΖΑ.
Είμαι απολύτως σίγουρος ότι αν η ΝΔ ήταν σήμερα στην κυβέρνηση και έφερνε προς ψήφιση ακριβώς το ίδιο νομοσχέδιο, με τις ίδιες διατάξεις (όπως του χτεσινού), το ΠΑΣΟΚ που θα ήταν στην αντιπολίτευση, θα έλεγα τα ίδια που έλεγε χτες το ΚΚΕ.
Ο λόγος που σήμερα τα δυο μεγάλα κόμματα συμφωνούν (έστω με το ζόρι), είναι διότι η έκβαση των πραγμάτων εξαρτάται από την ψήφο τους.


Και όταν έρχεται κανείς αντιμέτωπος με την ύστατη ευθύνη των πραγμάτων, όταν δηλαδή εξαρτάται από αυτόν το τι θα γίνει, τότε κάνουν πέρα οι ιδεολογικές χαζομάρες και έχουν προτεραιότητα πιο πρακτικά ζητήματα, όπως είναι το ζήτημα της ζωής και θανάτου.
Είμαι επίσης σίγουρος για κάτι ακόμα. Αν το χτεσινό νομοσχέδιο είχε την καλή τύχη να εξαρτάται αποκλειστικά από την υπογραφή του κυρίου Λαφαζάνη ή του κυρίου Τσίπρα, τότε και αυτοί θα το ψήφιζαν και θα έλεγαν και καμιά πενηνταριά τραγούδια.
Σήμερα όμως όλοι αυτοί έχουν την πολυτέλεια να λαϊκίζουν και να λένε αυτά που λένε.
Άρα ίσως η λαίλαπα του λαϊκισμού που έρχεται κατά πάνω μας (στο βαθμό που οι δημοσκοπήσεις είναι σωστές), τελικά μας βγει σε καλό.
Διότι όταν οι Έλληνες ψηφοφόροι δουν ότι, οι διάφοροι λαϊκιστές θα ψηφίσουν διαφορετικά από αυτά που πρεσβεύουν τόσα χρόνια (στο βαθμό βέβαια που είναι αρκετοί για να εξαρτάται από αυτούς η έκβαση των πραγμάτων), τότε θα είναι και το τέλος τους.
Μέχρι τότε, έχουν την πολυτέλεια να λαϊκίζουν, διότι έτσι και αλλιώς, η ψήφος τους δεν είναι καθοριστική για την έκβαση των πραγμάτων. Με λίγα λόγια, δεν συμμετέχουν στις αποφάσεις.
george.kesarios@capital.gr