Όχι καμπίσια άλογα, αλλά μουλάρια που πατούν γερά

Ωραία (δηλαδή τι ωραία, φρίκη!) πέρασε το Υπερμνημόνιο, σκίστηκαν στα δυο τα κόμματα, κάηκε η Αθήνα (αληθινά, όχι συμβολικά), βγήκε ο κόσμος στον δρόμο (άσχετο, αυτό, με το προηγούμενο), αναθάρρησαν οι αγορές ότι το άμεσο ελληνικό αδιέξοδο υποχωρεί. Α, ναι, έγινε και μια επίθεση των Anonymous σε πολλά επίσημα sites, με πρώτο του Έλληνα Πρωθυπουργού. Μένει ένας ανασχηματισμός – νάχουμε να ασχολούμαστε. «Μένει» να συμφωνήσουν και οι Ευρωπαίοι και οι του ΔΝΤ ότι συμφωνήσαμε πειστικά (ως χώρα) σ’ αυτά που είχαν συμφωνηθεί. Και να προωθήσουν στα δικά τους Κοινοβούλια τα συμφωνημένα. Και να τα περάσουν. «Μένει» να υλοποιηθεί και να πετύχει – όχι απλώς να διακηρυχθεί! – το PSI-Plus μας. Και να στηθούν ύστερα οι λυτρωτικές κάλπες…


Φίλε αναγνώστη, όλη η προηγουμένη παράγραφος είναι χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο. Είναι αναντίστοιχη με την πραγματικότητα. Διότι το πρώτο και κύριο που θα χρειαζόταν, τώρα, ούτε καν επισημαίνεται. Χρειάζεται να βρεθούν και ανασυρθούν από κάπου (που;) άνθρωποι να αναλάβουν την ευθύνη υλοποίησης όλων των συμφωνημένων/ψηφισμένων/προωθούμενων. Άνθρωποι που να πιστεύουν σ’ αυτά – η ιστορία θα δείξει αν είχαν δίκιο ή άδικο, αλλά να πιστεύουν τώρα σ’ αυτό που θα κάνουν. Άνθρωποι που να πιστεύουν πρώτα στον εαυτό τους, και γι αυτό να μπορούν να μιλήσουν, ευθέως, για αυτό που κάνουν: όχι να κρύβονται, όχι να αλλάζουν κάθε τόσο, όχι να υπεκφεύγουν. Σαν τα μουλάρια του Αλβανικού μετώπου («ημίονοι φόρτου» λέγονταν) που πατούσαν γερά. Όχι σαν τα καμπίσια άλογα σίγουρα όχι σαν τους επιμελημένα ξυστρισμένους δρόμωνες ίππους ή ίππους επίδειξης.  Αυτοί μένουν πάντα στην μέση του δρόμου, όταν έλθουν τα δύσκολα.
του Αντώνη Παπαγιαννίδη