Τα «Δίκια» των Ασφαλιστικών Ταμείων

Όπως είναι γνωστό, ο πλέον εύκολος τρόπος για να κριθεί μία στάση, πράξη ή παράλειψη, είναι να αναλογιστούμε τι θα συνέβαινε εάν έκαναν όλοι το ίδιο. Έτσι, για παράδειγμα, δεν περνάμε με κόκκινο το φανάρι, διότι αν έκαναν όλοι το ίδιο, η πόλη θα έμοιαζε με νεκροταφείο αυτοκινήτων. Ομοίως, δεν παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας όταν θεωρούμε ότι αδικούμαστε, διότι αν έκαναν όλοι το ίδιο, η Καμπούλ θα έμοιαζε με παράδεισο μπροστά στην Αθήνα. Και δεν πετάμε τα σκουπίδια μας από το παράθυρο, έστω και αν είναι ταλαιπωρία να τρέχεις μέχρι τον κάδο, διότι αν έκαναν όλοι το ίδιο, θα ζούσαμε σε χωματερή. 


Με την ίδια λογική, μπορεί να κρίνει κανείς και τη στάση ορισμένων Ασφαλιστικών Ταμείων που αρνούνταν ως χθες να συμμετάσχουν «εθελοντικά»στο PSI, θέτοντας το ερώτημα «τι θα συνέβαινε αν έκαναν όλοι το ίδιο». Πολύ απλά, το PSI δεν θα προχωρούσε, λεφτά από την Ε.Ε για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας μας δεν θα είχαμε, η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε ατάκτως και συντάξεις δεν θα καταβάλλονταν επ' αόριστον. Άσχετα αν τα εν λόγω Ταμεία έχουν ή δεν έχουν κρατικά ομόλογα, δεν θα έπαιρναν δεκάρα τσακιστή, διότι «ουκ ανλάβοις παρά του μη έχοντος». Προσέξτε: δεν θα έπαιρναν απλώς λιγότερα, όπως συμβαίνει τώρα. Δεν θα έπαιρναν δεκάρα! 
Οι διοικήσεις των Ταμείων λοιπόν μας σπρώχνουν προς αυτό που προσπαθούμε - με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα - επί δύο χρόνια να αποφύγουμε. Επίσης, δρουν εναντίον των συμφερόντων των ασφαλισμένων τους, που δεν είναι άλλα βέβαια από τη συνέχιση της ομαλής καταβολής μισθών και συντάξεων. 


Πέραν του πρακτικού ζητήματος, υπάρχει όμως και ένα ηθικό. Εάν εμείς δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε στο κούρεμα, επωμιζόμενοι το κόστος των πράξεων και των παραλείψεων των εκλεγμένων από εμάς κυβερνήσεων, τότε πως ζητάμε από τους ξένους να συμμετάσχουν; Με τι μούτρα απαιτούμε από τα ασφαλιστικά ταμεία άλλων κρατών να κουρέψουν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που κατέχουν και να ζημιώσουν τους δικούς τους ασφαλισμένους; Με τι θράσος ζητάμε δάνεια με τόκο 4% από τους Ιταλούς φορολογούμενους που πληρώνουν 6% στις αγορές για να δανειστούν εκείνοι; Δεν έχει κανείς τσίπα επιτέλους; 


Και τέλος, ΌΧΙ, τα λεφτά που είναι επενδεδυμένα σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου δεν είναι των ασφαλισμένων των Ταμείων. Οι συντάξεις επιδοτούνται εδώ και πολλά χρόνια από τον κρατικό προϋπολογισμό, με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Λόγω της ραγδαίας γήρανσης του ελληνικού πληθυσμού τα τελευταία 30 χρόνια και της αναλογίας 1 προς 1, που έχει δυστυχώς δημιουργηθεί μεταξύ οικονομικά ενεργού και οικονομικά ανενεργού πληθυσμού, οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τις παλιές εισφορές των συνταξιούχων, οι οποίες έχουν πια εξαντληθεί. Πληρώνονται από τους φόρους των νυν εργαζομένων. Οι οποίοι εργαζόμενοι το μόνο που ελπίζουμε είναι ότι μέχρι να φτάσουμε στη σύνταξη, θα συνεχίσουν να υπάρχουν αρκετοί νέοι για να πληρώνουν τις δικές μας συντάξεις. 
Ακόμη όμως και τα Ταμεία που είναι θεωρητικά «Υγειή» και δεν επιδοτούνται από τη φορολογία μας, το οφείλουν στις «εισφορές υπέρ τρίτων» - στα χαράτσια δηλαδή που πληρώνει σύμπας ο πληθυσμός της Ελλάδας για να τα συντηρήσει. Για παράδειγμα, το δικό μας φοβερό ταμείο των δημοσιογράφων εισπράττει ταρίφα 20% επί της τιμής κάθε διαφήμισης, σε τηλεόραση, ραδιόφωνο, ή εφημερίδα. Ως εκ τούτου, το ταμείο είναι φυσικά εύρωστο. Αυτή η ταρίφα όμως περνάει στην τιμή κάθε προϊόντος που πληρώνει ο καταναλωτής, από γιαούρτι μέχρι αμάξι. Είτε γουστάρει λοιπόν ο πολίτης να συντηρεί τους δημοσιογράφους, είτε όχι, τους πληρώνει. Το ίδιο ισχύει και για τους δικηγόρους με τα χαρτόσημα και τα συμπαρομαρτούντα που πληρώνουμε ταρίφα σε κάθε συναλλαγή μας με αυτούς. Και μετά, έχουν το θράσος και λένε «κάτω τα χέρια από τα λεφτά μας». Ποια λεφτά σας ρε μάγκες; Τα λεφτά του κοσμάκη είναι. Του κοσμάκη που θέλετε να χαντακώσετε με μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. 


Τελικά, το θράσος δεν έχει όρια στην Ελλάδα...
Νικηφόρος Μαλεβίτης