Ο λαϊκός Βενιζέλος

Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν αλλάζουν ποτέ. Μα ποτέ. Το να απευθυνθείς στο κομματικό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ χωρίς αναφορές στο λαϊκό και πατριωτικό χαρακτήρα και άνευ φόρου τιμή στον Ανδρέα, ισοδυναμεί με το να ανέβεις σε άμβωνα και να μη στρέψεις το βλέμμα προς τον ουρανό. Στην εθνική συνδιάσκεψη ο Βενιζέλος δέχθηκε γιαούρτι, άλλαξε πουκάμισο, αλλά όχι και δέρμα. Επρόκειτο για μία ομιλία που, στην ουσία της, θα μπορούσε να την εκφωνήσει και ο Παπουτσής, να την έχει γράψει ο Σημίτης, να τη διαβάσει ο ΓΑΠ. Ήρθε μετά και εκείνη η ατάκα για ανατροπή των δημοσκοπήσεων και νίκη στις εκλογές, για να μας πείσει ότι ακόμα και σήμερα τα προσχήματα προηγούνται της λογικής και οι τύποι υπερτερούν της αλήθειας.


Θα μου πείτε, αυτές τις μέρες ο Βενιζέλος λέει απλώς όσα αρέσουν στο ακροατήριο. Πελάτες ψάχνει, όχι συνεταίρους. Και εγώ θα σας πω ότι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Είναι δυνατόν να αρθρώνεις σήμερα ατόφιο κομματικό λόγο των 80s; Προφανώς ναι, γίνεται. Επειδή γνωρίζεις ότι οι άνθρωποι που θα σηκωθούν την Κυριακή το πρωί, για να διαθέσουν χρόνο και δύο ευρώ στην εκλογή προέδρου του ΠΑΣΟΚ, μοιάζουν αρκετά με τους συμπολίτες τους που την ίδια ώρα θα βρίσκονται στην Εκκλησία. Το δόγμα και το σύμβολο καθορίζουν τη λογική και την ουσία.


Ο Βενιζέλος έπιασε το λαϊκό ρεπερτόριο επειδή ξέρει ότι μόνο αυτοί οι άνθρωποι απέμειναν στο ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να μην έχει τίποτα να τους πει, είναι όμως οι μοναδικοί που έχουν κάτι να του δώσουν. Λογικά σε λίγες ώρες θα γυρίζει το κεφάλι στην προσφώνηση «πρόεδρε». Και θα ηγείται ενός κόμματος που έχει φανέλα, αλλά ξέμεινε από παίκτες και κόσμο. Είναι αντιφατικό, αλλά πολιτικά ρεαλιστικό: αν ο Βενιζέλος θέλει να προσελκύσει κόσμο στο ΠΑΣΟΚ, τότε πρέπει αμέσως να γυρίσει την πλάτη σε αυτούς που θα τον ψηφίσουν. Το λαϊκό και πατριωτικό ΠΑΣΟΚ δεν φέρνει ελπίδα. Τρόμο προκαλεί.
Κώστας Γιαννακίδης