Οι 40.000 εγκληματίες

Περισσότεροι από 40.000 άνθρωποι εισέπρατταν επιδόματα και συντάξεις εξαπατώντας τα ασφαλιστικά ταμεία. Κανένας τους δεν είναι Γερμανός. Σχεδόν 600 άνθρωποι αποτελούσαν τους θύλακες του κυκλώματος που έκανε πλιάτσικο στο ΙΚΑ Καλλιθέας. Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποιος Ολλανδός ανάμεσα τους. Μπορώ, όμως, να στοιχηματίσω ότι όλο και κάποιος από αυτούς θα δήλωνε «Αγανακτισμένος», στέλνοντας το φάσκελο να περάσει μέσα από το βρόγχο της αγχόνης και να καταλήξει στη Βουλή. Αλλά ακόμα και αν δεν ήταν ανάμεσα στους 600, δεν μπορεί, θα ήταν μερικοί από τις 40.000 των συμπολιτών μας. Δεν ήταν; Του κερατά, θα ήταν κάποιοι από το περιβάλλον τους.


Προσπαθώ να υπολογίσω πόσες χιλιάδες άνθρωποι γνώριζαν ότι στην Ελλάδα πρώτα σου φεύγει η ψυχή και μετά -αρκετά αργότερα- η σύνταξη. Και μου βγαίνουν πολλές χιλιάδες. Πόλεις ολόκληρες, μη σας πω και μία χώρα από τη μία άκρη ως την άλλη. Η χώρα όπου ο πατέρας μεγάλωνε τον γιο για να εισπράττει τη σύνταξη της άγαμης θυγατέρας. Εκεί όπου ο νεκρός δεν ζούσε μόνο στις καρδιές των συγγενών αλλά και στα μητρώα του ασφαλιστικού του ταμείου. Ένα μυστικό που όλοι γνωρίζαμε αλλά κανένας δεν ήθελε να διηγηθεί. Δεν λειτουργούσε, λέει, το σύστημα. Σωστό. Γιατί δεν λειτουργούσε το σύστημα; Επειδή όλοι κέρδιζαν από την καχεξία του. Ο πολίτης βολευόταν, ο πολιτικός καθόταν καλύτερα στην καρέκλα του και η συλλογική συνείδηση έβρισκε άλλοθι σε δικαιολογίες του τύπου «έλα μωρέ, θα κόψουν τη σύνταξη της γριάς, ενώ δεν πιάνουν τους πραγματικούς κλέφτες».


Το έγκλημα έχει πολλούς συνενόχους. Η οικογένεια δεν δήλωνε το θάνατο του παππού, ο αστυνομικός έκανε τα στραβά μάτια, ο κουμπάρος στο ΚΕΠ έβαζε τη σφραγίδα και ο υπάλληλος στην τράπεζα χαμογελούσε με κατανόηση. Ο επιθεωρητής σφράγιζε το πιστοποιητικό αναπηρίας και αν δεν έβαζε κάτι στην τσέπη, ο ξάδερφος του «ανάπηρου» όλο και κάποια εξυπηρέτηση θα είχε να κάνει. Εντάξει, δεν τα φάγαμε μαζί. Έφαγαν, όμως, πολλοί από μας, τσιμπώντας κομμάτι-κομμάτι από τη σάρκα της χώρας. Και το σύστημα δεν λειτουργούσε επειδή έτσι βόλευε τους περισσότερους, τους κουτοπόνηρους με τη γαλιφιά και τη μπαγαποντιά της τουρκοκρατίας να γράφει κώδικα στο DNA τους. Τώρα το σύστημα άρχισε να λειτουργεί, η τσιμπίδα δουλεύει. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, είναι οι ξένοι που τραβούν αυτιά, σηκώνουν το χαλί και βλέπουμε τις βρομιές μας.  
του Κώστα Γιαννακίδη