Dead can dance?

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Το πελατειακό σύστημα αλλάζει χίλια πρόσωπα και κόμματα αλλά το αγκομαχητό της επιβίωσης δεν κρύβεται.Όπως τα παλιά βαρέλια δεν κρατάνε το καινούργιο κρασί, έτσι και οι "πασόκοι χωρίς αύριο" δεν μπορούν να μεταφέρουν το μήνυμα της ανανέωσης, οι καμμένοι, καζάκηδες, δημαράδες δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν την εύλογη αντιμνημονιακή ανησυχία. 
Όλοι τους μα όλοι, συγκαταλέγονται στα παλιά και φθαρμένα πρόσωπα της πολιτικής μεταπολίτευσης.
Μετά την επιδρομή στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς -με αφορμή και όχημα την κενολογία της προσωποπαγούς της ηγεσίας (που εκποίησε όλες τις μεταρρυθμιστικές περγαμηνές της για μια θέση στο debate), τώρα παίζουν υπολογισμένα, μέρα τη μέρα, για την διατήρηση της νέας φούσκας Καμμένου ως τις εκλογές. 
Σκοπός η παγίδευση, όσο μεγαλύτερου ποσοστού των απρόθυμων ψηφοφόρων στο δίλημμα μνημόνιο/αντιμνημόνιο και όσο γίνεται πιο μακριά από το στοίχημα της ελληνικής μεταρρύθμισης.
Ούτως ή άλλως, το καταθλιπτικό πολιτικό μας προσωπικό αδυνατεί να ανανεωθεί από μόνο του - η παρακμή είναι βαθιά και ολοκληρωτική. 
Ότι θετικό "παραχωρείται" απρόθυμα από το βενιζελοσαμαρικό κονκλάβιο, γίνεται είτε εκβιαστικά κάτω από την σιδερένια πυγμή των δανειστών/εταίρων είτε κάτω από τον κίνδυνο εκλογικής τους καθίζησης και πολυκομματικών συνεργασιών με απρόβλεπτες συνέπειες για την πελατειακή μαφία. 
Αυτήν που χρεοκόπησε τον τόπο για να συντηρήσει τους πολιτικούς της πελάτες και συντηρητές και την βυζαντινή συντεχνιακή δομή του συστήματός της. Αυτήν που προσπαθεί να μας πείσει ότι το μνημόνιο ευθύνεται για την κρίση και δεν είναι αποτέλεσμά της. Αποτέλεσμα από τις τρύπες στο σκαρί της οικονομίας που άνοιξε μια τριακονταετία "Τσοβόλα δώστα όλα"...
. 
Ο εχθρός λαός πρέπει να μείνει σε κάθε περίπτωση στο σκοτάδι.
Να πιστεύει ότι υφίσταται ξενική επιδρομή. Ότι οι δανειστές δεν είχαν να δανείσουν αλλού με μεγαλύτερα επιτόκια και σίγουρη αποπληρωμή...
Να νοσταλγεί τα ψίχουλα του παρασιτικού καπιταλισμού τους και την υπεξαίρεση-αναδιανομή στους ημετέρους της κοινοτικής αναπτυξιακής βοήθειας και του καταναλωτισμού με δανεικά. 
Να πιστεύει ότι υπάρχει τρόπος για την επιστροφή στην προ μνημονίων περιόδου, αρκεί να ξαναφέρει αυτοδύναμα στην εξουσία τον ένα ή τον άλλο πυλώνα του συστήματος.
Μα και οι φίλοι του λαού, η αριστερά, μοιάζει να έφτασε πια στα όριά της. 
Δεν μπορεί να προσφέρει ούτε εναλλακτική λύση, ούτε ανακουφιστική ενότητα, ούτε όραμα πέραν του κρατικού καπιταλισμού. 
Και ακόμα χειρότερα θυσιάζει κάθε μεταρρυθμιστική δυνατότητα που παρουσιάζεται για να επιβιώσει απλά εκλογικά και να διατηρήσει τον μηχανισμό που συντηρεί τους επαγγελματίες της. 
Τίτλοι τέλους για την παράταξη των ηρώων και της ανιδιοτελούς προσφοράς.
Πέραν των κομμάτων όμως υπάρχουν και οι άνθρωποι.
Κι όσο εκείνα είναι φανερά υπερεκτιμημένα, οι άνθρωποι παραμένουν αόρατοι πίσω από τους κληρονομικούς ηγέτες και τους μονιμάδες της κάθε νομενκλατούρας.
"Κάτω από την άσφαλτο η παραλία" λέει ένα σύνθημα του Μάη... και πίσω από τα κόμματα οι άνθρωποι: συρρικνώστε τα και θα φανούν.Και μαζί ότι αληθινά νέο και δημοκρατικό, από τα κάτω, υπάρχει στην πολιτική σκηνή.
aristeristrouthokamilos.blogspot