Δαίμονες

Δεν προκαλεί καμία εντύπωση η επιμονή του Γιώργου Μπαμπινιώτη να προλογίζει βιβλία του Χουντόδουλου, να επισκέπτεται τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, να προσπαθεί να δώσει το στίγμα του μέσα από την αρχαιοελληνική ξόβεργα, να πείσει για το δίκαιο κι επιστημονικό κύρος των κατακρεουργημένων λημμάτων του, να μεταλαμπαδεύσει την στείρα γνώση με το επιβεβλημένο ορθόδοξο ξόμπλι, να πείσει την ευρεία αυλή του για το θεάρεστο έργο που επιτελεί ως Υπουργός Παιδείας, κατακτώντας επάξια μια θέση στο πάνθεον εκείνων που κουβαλούν χωρίς ενοχή αλλά με θαυμαστή προσήλωση κι απουσία άλγους τον βαθύ εγωισμό, τις πανεπιστημιακές περγαμηνές, τα αμέτρητα συγγράμματα, τα επινοημένα παλίμψηστα, τις ξύλινες ατάκες του μορφωμένου βαλκάνιου ο οποίος με εφόδιο το λεξιλόγιο της δημόσιας διοίκησης κι τους προσωκρατικούς υπό μάλης, προσπαθεί να παρεισφρήσει στην ακαδημαϊκή άμμο όπου ο αριβισμός κι η αδιαφορία εναντίον της κριτικής σκέψης είναι τα κυρίαρχα όπλα για αναγνώριση, πολλά χρήματα, παντελής αδιαφορία για τον φοιτητή, φαύλος κύκλος που μιλά για δικαιώματα μετά από καταστροφές σε δημόσια κτίρια, βιβλιοπωλεία κι βιβλιοθήκες από αναρχοφασίστες κι ακροδεξιό υπόκοσμο εφόσον η ύπαρξη μολότοφ στα υπόγεια των ανωτάτων ιδρυμάτων θεωρείται αδήριτη ανάγκη για αντίδραση στο τυφλό κι λυσσαλέο σύστημα.


Από την εμπειρία μου στον χώρο των ελληνικών πανεπιστημίων, τολμώ να πω ότι τα πράγματα δεν είναι απλά αποκαρδιωτικά αλλά έχουν φτάσει στο άλλο άκρο· τα πάντα θεωρούνται δεδομένα κι εύκολα· οι καθηγητές αντιμετωπίζονται με τρόπο αγενή και τραμπούκικο, οι συνδικαλιστές φοιτητές αρέσκονται σε μια μονότονη κραυγή για συμμετοχή σε παλαιοκομματικές κι ξεπερασμένες ατραπούς οι οποίες το μόνο που προσφέρουν είναι τον μελλοντικό θώκο για το κοινοβούλιο κι το κομματικό χάδι από τον αρχηγό της εκάστοτε βασιλεύουσας πολιτικής παράταξης, ο κάθε πικραμένος αντιεξουσιαστής επαρχιώτης, η κάθε φονταμενταλιστική μπούρδα με μπόλικο μαρξισμό κι καλά κρυμμένη αστική ηθική, ο κάθε ποτισμένος κόκκινο αγωνιστικό αίμα με σφυροσφαίρια από το σπίτι του, ξεσαλώνει σε δημόσιο χώρο με άλλοθι την ελεύθερη κίνηση ιδεών, το λουκέτο που δηλοί άρνηση της νατοϊκής υπεροχής, του αστικού κράτους, οτιδήποτε ενοχλεί υπόσχεται χάος από τον συριζοκουκουλοφόρο ο οποίος προβαίνει σε κατάληψη, ικανοποιώντας τους νευροδιαβιβαστές που στέλνουν σήματα στα τέσσερα άκρα για βία, αδιακρισία, κομμουνιστικό παροξυσμό για την πάλαι ποτέ μητερούλα Ρωσία, έτοιμα τσιτάτα από Ένγκελς κι Ρόζα Λούξεμπουργκ, αντίρρηση για την τυφλή αντίδραση η οποία έτσι βολεύει τους απεσταλμένους ταραξίες, θλιβερά υποκατάστατα των κομματικών ταγών.


Θέλω να πω ότι η ελληνική παιδεία είναι τουλάχιστον αστεία να αξιώνει περισσότερη κι ποιοτικότερη κατάρτιση αφού από μόνη της κατάργησε το άσυλο, δεν το υπερασπίστηκε όπως όφειλε γιατί πολύ απλά δεν ξέρει τι εστί ακόμα «άσυλο» αλλά απεναντίας το παρέδωσε σε κάθε τυχάρπαστο λούμπεν άτομο έμπλεο εφιαλτών που σχετίζεται με την κατάλυση του κράτους, την απαξίωση της δημόσιας παιδείας, την εξαθλίωση της ουσιαστικής επικοινωνίας ως μέσο για πρόοδο κι πολιτισμό, οι κατά καιρούς πυρκαγιές, οι καταστροφές στα εργαστήρια των Πολυτεχνικών Σχολών, η μανία εμπρησμού σε οτιδήποτε αφορά δημόσιο κτήμα, το μίσος απέναντι στην στοιχειώδη ηθική του μέτρου, το βουλιμικό κι κανιβαλικό γίγνεσθαι των δυσπρόσιτων τεράτων που γουστάρουν τα άβατα για να καταπνίγουν την μαζοχιστική ακοινώνητη φύση τους, οι καταδιωγμένοι υστερικοί ακτιβιστές που ονειρεύονται εξέγερση κι καταστροφή προς άγραν κοινοβίων κι παρασιτικής άεργης εξουσίας, μετατρέπουν την ήδη κατακρεουργημένη παιδεία σε εγωιστικό στίβο φρονημάτων, ζητήματα μεταναστών κι αναρχικά μπούγια, άσχετες κραυγές περί ανούσιων απαιτήσεων κι ζητήματα κοινωνικής πολιτικής κι διπλωματίας, εμπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι όπου βρομίζουν την ελάχιστη επιθυμία του φοιτητή που θέλει να διδαχθεί, «να μάθει και να μάθει από τους σπουδαγμένους», να εξασκήσει την κρίση του, το μεράκι του για την γνώση.


Ξεκίνησα από τον επάρατο Μπαμπινιώτη για να αρχίσω αυτό το λογύδριο που θα επιφέρει έκπληξη, τρόμο, απόγνωση κι κακεντρεχή σχόλια από επαναστάτες που δεν δείχνουν τα πρόσωπά τους στην κάμερα για να καταλήξω στο εξής: είναι γεγονός ότι αυτή η χώρα που προσπαθεί να βρει ταυτότητα στο βαλκανιομπάσταρδο dna της, θα εξακολουθεί να παραμένει ένας πολύ μικρός λεκές στον απέραντο χάρτη της οικουμένης που θα πουλά χαλβά, θα κόβει εισιτήρια σε μαστουρωμένα μειράκια, θα πουλάει σουβλάκια στην Ιερά Οδό, θα σπάει πιάτα στα μπουζούκια, θα παρακολουθεί Mega κι μεσημεριανές εκπομπές, θα σχολιάζει κι θα πουλάει αέρα κοπανιστό σε συνέδρια κι ρηξικέλευθη επιστημονικότητα, θα γελάει δυνατά ενθυμούμενη το αλβανοοθωμανικό της παρελθόν, θα πετάει κορόνες ανωτερότητας δείχνοντας κι γλείφοντας το παγωτό-Ακρόπολη, θα διορίζει υπουργούς σε δωσίλογα σαλόνια, θα ψηφίζει Καρατζαφέρη, θα φωνάζει υπερήφανη το ξεπερασμένο άσμα «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» αφήνοντας τους ναζιστές να μπαίνουν στην Βουλή ανενόχλητοι, θα θαυμάζει τα νερόβραστα ποτάμια μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι ονειρευόμενη την πολυπόθητη ελληνοφρένεια (ως ψυχική νόσο), θα παραμένει θρασεία απαιτώντας δικαιώματα κι περισσότερα λεφτά, θα προτιμά το καρότο κι το μαστίγιο λόγω συμπλέγματος αιώνιας κατωτερότητας, θα μισεί τους μετανάστες, τους πούστηδες, τους χασικλήδες γιατί έτσι ήταν α ν έ κ α θ ε ν, δεν ά λ λ α ξ ε πρόσωπο απλά πέταξε την μάσκα.


theelfatbay.net