Λογομαχώντας στο mute

Πώς ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρνουν πάντα να φωνάζουν σιωπηλά

Ακρογωνιαίος λίθος των κοινοβουλευτικών αντιπαραθέσεων στη σύγχρονη Ελλάδα είναι τα άσφαιρα πυρά, που ακριβώς επειδή εγκυμονούν μηδαμινούς κινδύνους, εκτοξεύονται αλόγιστα προς κάθε κατεύθυνση, όταν αυτό κρίνεται πρόσφορο για το διακομματικό συμφέρον. Αν σε κάτι συμφωνούν οι συστηματικοί θεατές των συνεδριάσεων της Βουλής, ανεξαρτήτως προσωπικών ιδεολογιών και συναισθημάτων, είναι πως τις περισσότερες φορές αυτό που παρακολουθούν αποτελεί ένα προπληρωμένο θέατρο με μελετημένο cast, διακριτούς ρόλους και καίρια σκηνοθετική επιμέλεια.

Οι δυο αγαπημένοι μου πρωταγωνιστές είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώτος, χάρη στην αδιαμφισβήτητη ευφράδειά και την ζηλευτή νομική του κατάρτιση διαθέτει την παρεπόμενη και πρωταγωνιστική ικανότητα να μιλάει για ώρες μαγεύοντας το κοινό του και κρύβοντας με μαεστρία την ουσιαστική κενότητα όσων είπε. Με το πέρας της ακρόασης μιας ομιλίας του κυρίου Βενιζέλου, ο ακροατής αποκομίζει μια πλασματική εντύπωση πληρότητας και διαβεβαίωσης, η οποία φυσικά αίρεται όταν η επήρεια των επαγγελματικών φίλτρων ρητορικής εξασθενήσει.
 Από την άλλη πλευρά, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ιδανικός για το δευτεραγωνιστικό ρόλο του ενοχλητικού πασαδόρου που μπορεί να αφομοιωθεί επιτυχώς σε κάθε πράξη, γιατί ο λόγος του εκπορεύεται μονίμως από το ασφαλές επικοινωνιακό σημείο του ανέξοδου. Ο Αλέξης δεν έχει τίποτα να χάσει και τίποτα να κερδίσει (το λευκό μητρώο και οι μηδαμινές προοπτικές να κυβερνήσει ποτέ το αποδεικνύουν), επομένως είναι σχεδόν καρμικά καταδικασμένος να επιβεβαιώνει την ύπαρξή του αμφισβητώντας, αμφιβάλλοντας και καμιά φορά προτείνοντας κάτι εξωπραγματικό. Τι κι αν οι εξωπραγματικές προτάσεις πραγματοποιούνται σε εξωπραγματικούς γαλαξίες; Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα χρειαστεί ποτέ να τις εφαρμόσει. Γι αυτό και νομιμοποιείται να τις πλάθει, άλλωστε.

Είναι προφανές πως ο συνδυασμός των δυο αυτών προσώπων ισούται με την μαθηματική επαλήθευση του θεατρικού χαρακτήρα που έχουν προσλάβει οι εναλλασσόμενες αγορεύσεις στο βήμα της Βουλής. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει το ελεύθερο να επιτίθεται συνεχώς και χωρίς στοιχεία και ο Ευάγγελος Βενιζέλος την ιδιότητα να αμύνεται έναντι της πλέον εξωφρενικής κατηγορίας μιλώντας για άσχετο θέμα. Αν το καλοσκεφτούμε, τα κωμικά ,κατά τ’ άλλα, χαρακτηριστικά της ρητορείας του καθενός είναι εκείνα που ανατροφοδοτούν αυτό τον φαύλο κύκλο ασυνεννοησίας που στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι άλλο παρά μια συγκεκαλυμμένη, εθιμική συναίνεση.
 Σε πρόσφατη συνεδρίαση της Βουλής ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε διευκρινίσεις από τον Ευάγγελο Βενιζέλο σχετικά με τις φήμες (!) που θέλουν την κυβέρνηση και τον ίδιο τον υπουργό, να έχουν δεχτεί πιέσεις από μεγάλο τραπεζικό όμιλο για να εξαιρεθούν από τη διαδικασία κουρέματος τα δάνεια που χορήγησε ο τελευταίος στο δημόσιο. Προσέχουμε φυσικά ότι δεν αναφέρεται η πηγή της φήμης, ούτε βέβαια και ο τραπεζικός όμιλος. Η επίθεση στον Ευάγγελο Βενιζέλο έχει τον κατάλληλο στόμφο και την δέουσα λεπτότητα, ώστε να προκαλέσει μεν μια μικροέκρηξη εντυπωσιασμού αλλά όχι και το συνεπακόλουθο ωστικό κύμα (που θα συνεπαγόταν πολιτική ευθύνη).

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως δια μαγείας, ακολούθησε το ίδιο μοτίβο έκφρασης στην απόκρισή του, χαρακτηρίζοντας τον πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ εκτελωνιστή αθλιοτήτων και τη στάση του ως παρέμβαση μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων. Με λίγα λόγια, μια πολύ σημαντική κατηγορία περιβλήθηκε τον πιο άκακο και φατικό τύπο και εκτοξεύτηκε ελαφρά τη καρδία, με τη βεβαιότητα πως ο δέκτης της θα την αποκρούσει αναίμακτα. Και οι δυο πολιτικοί γνωρίζουν για ποιο πράγμα μιλάνε αλλά δεν κρίνουν σκόπιμο να μας διαφωτίσουν σχετικά με αυτό. Πολύ περίεργη στάση για δυο πολιτικούς αντιπάλους.
 Η συζήτηση συνεχίστηκε με μερικά από τα all time classic εκατέρωθεν πολιτικά χτυπήματα, όπως είναι οι μπηχτές σχετικά με τις δεκαετίες διαφθοράς (πασοκ) και οι μομφές για την αδράνεια της αντιπολίτευσης (συριζα), που πάνω κάτω νομίζω πως συμπεριλαμβάνονται από συνήθεια ακόμη και στα χιουμοριστικά sms των βουλευτών. Κανείς δεν πληγώθηκε, τίποτα δεν αποκαλύφθηκε, απλώς συμπληρώθηκε άκαρπα πλην όμως θεαματικά ακόμη μια μέρα στο βαρετό πρόγραμμα των πολιτικών μας. Το μόνο που καθίσταται εμφανές για ακόμη μια φορά είναι πως κατά έναν παράξενο τρόπο η επιβίωση του ενός εξαρτάται καταρχήν από την επιβίωση του άλλου, γι αυτό και ο μόνος λόγος για την αποκάλυψη της άβολης αλήθειας ήταν και θα είναι ο πρόωρος θάνατος κάποιου από τους δυο.
'Ελξη Αναφορικού