Στον απόηχο της παρέλασης

'Ελξη Αναφορικού

Ένα βήμα μπροστά για τον παραστάτη, τρία βήματα πίσω για την κοινωνία




Ο άνθρωπος έβρισκε πάντα σε τύπους και συμβολισμούς καταφύγιο από την ηθική και πνευματική του ανεπάρκεια. Οι έμμεσες καταγραφές και οι θεατράλε αναπαραστάσεις της αποστειρωμένης και ιδεατής του φαντασίωσης νομίζω πως αποτελούν έναν καταπραϋντικό συμβιβασμό του ευσεβούς του πόθου και της σκληρής πραγματικότητας που τείνει να τον χλευάζει αιωνίως. Τα ιδεώδη και οι ηθικές αρχές, που σπάνια του κάνουν τη χάρη να μετουσιωθούν εμπράκτως, βγαίνουν από τη συντηρητική τους φορμόλη και σχεδόν εκβιαστικά ψάχνουν ένα μάταιο αντίκρισμα στην ψυχή του, υπό τον κίνδυνο του θλιβερού υποβιβασμού τους σε μυθολογικά στοιχεία.

Δεν κατάλαβα ποτέ πως η έννοια της εθνικής υπερηφάνειας μπορεί να ενέχεται στον χορογραφημένο βηματισμό και την στρατιωτική πειθαρχία. Η υποχρεωτική σύζευξη της βίαιης πολεμικής και πολιτικής ιστορίας, η χρήση της προδομένης λαϊκής μνήμης ως συνεκτικού δεσμού και η αναγωγή όλης αυτής της σύνθεσης σε δόγμα που πρέπει να σέβεται και να υπηρετεί ο καθένας ξεχωριστά μου φαινόταν πάντοτε φασιστική και άσχετη από κάθε έννοια δημοκρατικότητας.

Θεωρώ ανόητη και υποκριτική την υπερηφάνεια που πηγάζει από κατορθώματα, διπλωματικές δραστηριότητες και ιστορικές συγκυρίες, που ποτέ δεν γνώρισα και ούτε θα έχω τη δυνατότητα να ελέγξω διυποκειμενικά. Σχεδόν όσο ανόητο θα ήταν να επιτρέψω στο στοιχειό της διαχρονικής αιματοχυσίας να με προσδιορίσει ως άνθρωπο. Η βία σε κάθε μορφή και οποιοδήποτε χρονολογικό σταθμό της μου δημιουργεί αποστροφή και δεν μπορεί να αποτελέσει το δομικό λίθο της ψυχικής μου ανάτασης. Κυρίως επειδή οτιδήποτε ψυχικό, για να είναι γνήσιο, πρέπει να με διεγείρει συναισθηματικά και την ανάμνηση του πολέμου μόνο με κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα μπορώ να τη συνδέσω. Προτιμώ λοιπόν να μην εξυμνώ την ζωώδη ανθρώπινη φύση, ακόμα κι αν ο καταλύτης της αφύπνισής της ήταν το αίσθημα αδικίας και η ανάγκη για άμυνα. Ακόμα κι έτσι, παραμένει ζωώδης.

Προτιμότερη από κάθε απαρχαιωμένη και τυπολατρική εκδήλωση κίβδηλης εθνικής υπερηφάνειας ήταν και θα είναι η προαγωγή, με κάθε τρόπο, της γόνιμης και υγιούς δημιουργικότητας του λαού. Δεν ξέρω ποιός ικανοποιείται από την εθνικιστική πασαρέλα εποχιακών ζόμπι, τη στιγμή που η διαφθορά, το μίσος, η παρανομία και ο ουσία ανθελληνισμός είναι οι μεγάλοι χορηγοί αυτού του σχιζοφρενικού catwalk. Γιατί σε μια τόσο κρίσιμη ιστορικά εποχή συνεχίζουμε να διοχετεύουμε τα εναπομείναντα ψήγματα ζωτικότητάς μας στο χαϊδολόγημα ενός κακάσχημου τέκνου, αντί να ξεριζώσουμε τον καρκίνο που του κατατρώει τα σωθικά;

Πιστεύω ακράδαντα πως η αυτιστική εμμονή στην παράδοση πέρα από παρεπόμενη συνέπεια του νεοελληνικού κομπλεξισμού είναι και μια από τις ελάχιστες ίσως, πραγματικές συνωμοσίες που διαμορφώνουν τεχνηέντως την ψυχοσύνθεση ενός ολόκληρου λαού. Οι Έλληνες έχουν γαλουχηθεί με το δηλητηριώδες γάλα της πλάνης, με αποτέλεσμα ο οργανισμός τους να ποτιστεί εξαρχής με τα δραστικά ιχνοστοιχεία της ψευδαίσθησης, της νομιζόμενης αδικίας και της έπαρσης. Γεννιούνται πιστεύοντας πως έχουν αδικηθεί, μεγαλώνουν αδικώντας τους άλλους για να κερδίσουν με τόκο όσα τους στέρησαν και πεθαίνουν θεωρώντας πως είχαν δίκιο.

Έχει άραγε τέλος ο φαύλος κύκλος;
Μέχρι να το μάθουμε, ας κάνουμε μια παρέλαση. Δε χάλασε κι ο κόσμος.