Η χώρα των θαυμάτων

Οι έλληνες πολίτες «πέφτουν από τα σύννεφα» τον τελευταίο καιρό, με όσα ακούνε από τα μέσα ενημέρωσης. Πάνω από 36.000 ήταν αυτοί που έπαιρναν για πολλά χρόνια προνοιακά επιδόματα, χωρίς να τα δικαιούνται. «Τυφλοί» που έβλεπαν, ανάπηροι… αρτιμελείς, γυναίκες που κατόρθωσαν να γεννάνε δύο με τρία παιδιά το χρόνο. Θαύματα!
Αυτά, τις τελευταίες ημέρες. Λίγο νωρίτερα, μάθαμε πως γιατροί πλούτισαν γράφοντας συνταγές με το κιλό και το αζημίωτο, φυσικά. Φαρμακοποιοί χρέωναν στα νοσοκομεία με πολλαπλάσια τιμή τα φάρμακα που προμήθευαν. Νοσοκομειακοί υπάλληλοι έκαναν παραγγελίες υλικών που δεν χρειάζονταν και γέμιζαν τις αποθήκες… και πλούτιζαν, φυσικά, κατακλέβοντας το δημόσιο.
Μάθαμε ακόμη για υπαλλήλους του ΙΚΑ που πλούτισαν με διάφορες κομπίνες σε βάρος του Ιδρύματος, δηλαδή του κράτους και τελικά των φορολογουμένων. Ακούσαμε, επίσης, για εφοριακούς που σε συνεργασία με φοροφυγάδες κατάκλεβαν το δημόσιο, με πολλά εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια ευρώ. Μάθαμε ότι κάποιοι υπάλληλοι, που η πολιτεία τούς είχε αναθέσει τον τομέα των επενδύσεων, έκαναν «επενδύσεις» για την πάρτη τους με μίζες, εμποδίζοντας τις πραγματικές επενδύσεις και διώχνοντας τους πραγματικούς επενδυτές από τη χώρα… Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τον κατάλογο με την Πολεοδομία, τον ΟΑΕΔ και ό,τι άλλο έχει άμεση ή έμμεση σχέση με το Δημόσιο, στην «αγγελικά πλασμένη» κοινωνία που φτιάξαμε.


Όλα αυτά συνέβαιναν (και συμβαίνουν) επί δεκαετίες. Κανείς μας δεν είχε πάρει είδηση τι συνέβαινε. Ούτε η πολιτεία, ούτε οι πολίτες…  Και εάν κάποιος κατηγορούσε ένα γιατρό που τον εκβίασε ζητώντας «φακελάκι», ή υπάλληλο της Πολεοδομίας, ή εφοριακό, που ζητούσαν «γρηγορόσημο», προκαλούσε την μήνιν των συνδικαλιστικών εκπροσώπων, οι οποίοι διαμαρτύρονταν ότι διασύρεται ο κλάδος τους… Έκαναν λόγο για ασήμαντες μειοψηφίες ή μεμονωμένα περιστατικά.


Μέχρι που ήρθαν οι τρισκατάρατοι και ακατονόμαστοι δανειστές μας, η τρόικα, και άρχισαν να μας πιέζουν, καθώς διαπίστωναν πως κάτι δεν πήγαινε καλά…
Ας σοβαρευτούμε. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ήταν άγνωστο στους πολιτικούς μας, αλλά και στους πολίτες, οι οποίοι ήταν κάθε φορά ο παρτενέρ του ταγκό της μίζας. Αν είχαμε τη δυνατότητα, όταν ανοίξει πλήρως η καταπακτή της διαφθοράς, να μετρήσουμε πόσοι πολίτες συμμετείχαν σε αυτό το ταγκό, θα διαπιστώναμε ότι λίγοι είναι αυτοί που είχαν μείνει απ’ έξω. Για να εκπληρωθεί το παρά Παγκάλου ρηθέν: «Μαζί τα φάγαμε!».
Μιχάλης Κυριακίδης