Ιδρυτική διακήρυξη των Απελπισμένων

«Υπάρχει μόνο ένα βήμα από τον φανατισμό στην βαρβαρότητα» -  Denis Diderot

Τώρα που οι αγανακτισμένοι κατάφεραν και πλημμύρισαν το εσωτερικό της Βουλής, και αφού η παράνοια κατέκλεισε τη χώρα, θέλω να οργανώσω τους «απελπισμένους». Αυτούς που σιχάθηκαν τις δυνατές φωνές, τον παραλογισμό και τα γουρλωμένα μάτια που βρίσκονται ολόγυρα σε κατάσταση έκστασης˙ εκτός εαυτού, με οπτικά νεύρα αποκομμένα από τον εγκέφαλο.

Απελπισμένους που δεν μπορούν να σταυρώσουν λέξη χωρίς να τους διακόψει κάποιος, πετώντας την εξυπνάδα του, αναζητώντας τσαμπουκά. Τέλος στον διάλογο. Τώρα μόνο τσαμπουκάς και όποιου οι νευρώνες αντέξουν. Τέλος και στην ησυχία. Μόνο φωνές, βρισίδια και βία.

Δεν χρειαζόμαστε πλέον άρτο και θεάματα. Το αντι-μνημόνιο έγινε το νέο όπιο του λαού. Ανάθεμα και αν ξέρει κανείς τι είναι το καθεαυτό μνημόνιο. Ανάθεμα και αν ενδιαφέρθηκε κάποιος έστω και από περιέργεια να μάθει. Ανάθεμα και αν έχει πλέον καμία σημασία. Λαοπλάνοι διάσπαρτοι  που μαγνητίζουν χωρίς σχεδόν καμία προσπάθεια. Μίλα για ξένους που φθονούν, μίλα για σκοτεινά συμφέροντα σε σκοτεινές γωνίες που επιβουλεύονται τον λαό. Μίλα για τον λαό. Λες και είναι κάποιος κακομοίρης χωρίς μοίρα στον ήλιο. Λες και μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο να βγεις για καφέ μαζί του για να σου πει δυο τρία πράγματα για τον εαυτό του. Και ξέρεις ιστορικά ποιοι αναφέρονταν στον λαό ως μία ενιαία οντότητα, ε; Για ψάξτο λίγο στα βιβλία σου.

Δώσε κι άλλο όπιο. Μίλα για τα μαγικά λεφτά που θα πέσουν από τον ουρανό. Πάτα πάνω στην ημιμάθεια με την αλαζονεία που ακόμα και στην σάπια μεταπολίτευση, ουδείς πολιτικός τόλμησε να αναπτύξει. Δώσε ελπίδα στον ανέλπιστο.

Ξεφτίλισε κι άλλο τον αδύναμο. Μίλα του για χούντα, κυβέρνηση Τσολάκογλου, κακούς ανθρωποφάγους ξένους, την «μάνταμ Μέρκελ». Τρομοκράτησέ τον με φτηνή προπαγάνδα. Παρομοίασε τον Παπαδόπουλο με τον Παπανδρέου και τρίψτου την δήθεν δημοκρατία στα μούτρα μέχρι να απελπιστεί τελείως, να αρπάξει ένα περίστροφο και να τινάξει τα μυαλά του στη μέση της πλατείας Συντάγματος.

Λίγο όπιο ακόμα. Δώστου ένα εύκολο δίλημμα. Βάλε το νέο κορίτσι να κρατάει το πανό. «Ή εμείς ή αυτοί». Έλα που δεν ξέρεις ποιοι είναι αυτοί; Τα βλέπεις κάθε μέρα. Αυτοί είναι οι άλλοι, και εμείς είμαστε αυτοί που ντε φάκτο είμαστε μαζί σου. Είναι απλό το δίλημμα. Ή είσαι μαζί μας, ή εναντίον μας. Και αν είσαι εναντίον μας, εκείνος ο τυπάκος, ο λαός, που βγήκατε για καφέ τις προάλλες, θα στήσει κρεμάλες και θα σου δείξει ποιος είναι ο μάγκας. Αλήτη του συστήματος!

Μετά τις εκλογές, και αφού η Βουλή πλημυρίσει και πάλι με κουστουμαρισμένους

αγανακτισμένους, θα οργανώσω τους απελπισμένους.  Θα κοιτάμε ο καθένας την πάρτη του, την οικογένειά του, το παιδί του και θα σιωπούμε περνώντας έξω από τη Βουλή. Θα χαζεύουμε το νέο δικομματισμό, και τα παλιά λαμόγια που εισχώρησαν και πάλι σε σημαντικά πόστα, ευελπιστώντας ότι ίσως τα παιδιά μας να έχουν την τύχη να ανατρέψουν αυτή τη σαπίλα και να καταφέρουν να χτίσουν ότι δεν υπήρχε ποτέ στη σύγχρονη Ελλάδα. Την ταπεινότητα και την ευθύνη.

Και να σου πω κάτι φιλαράκι; Ίσως και να σου απέκρυψα κάτι σκόπιμα. Μερικές φορές, ο λαός υπάρχει όντως ως μία οντότητα. Τις προάλλες σχολίαζε τα μπουκέτα του «φασίστα» στο «παλιοκουμούνι» στα καφενεία και σιγοψιθύριζε: «Ε, μεταξύ μας τώρα, τα ψιλοάξιζε εδώ που τα λέμε». 

ellinaki.blogspot