Οι 2 δρόμοι της Ελλάδας και το ζητούμενο!

Το πρωτογενές έλλειμμα της ελληνικής γενικής κυβέρνησης μειώθηκε κατά 8,2 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ τα δύο προηγούμενα χρόνια για να κλείσει στο 5,4% το 2011, ενώ το αντίστοιχο της Λετονίας κατά 6,3 μονάδες στο 2,2% του ΑΕΠ πέρυσι. 
Κοινώς, η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας την περίοδο 2010-2011 ήταν μεγαλύτερη σε σχέση με της Λετονίας, αλλά η κ. Λαγκάρντ και οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. είχαν πρόσφατα καλά λόγια να πουν μόνο για τη μικρή χώρα της Βαλτικής. 
Δύο χρόνια αρνητικής παρουσίας στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου έχουν κάνει αρκετή ζημιά στη χώρα, σε συνδυασμό φυσικά με τις υποσχέσεις των Ελλήνων κυβερνητικών αξιωματούχων, τις οποίες τις περισσότερες φορές δεν τήρησαν, υπονομεύοντας την αξιοπιστία των ίδιων και της χώρας στα μάτια των ξένων. 
Οι Έλληνες πολίτες θα πάνε την Κυριακή στις κάλπες για να ψηφίσουν, ελπίζοντας προφανώς ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα οδηγήσει στον σχηματισμό μιας ισχυρής, βιώσιμης κυβέρνησης, που θα κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη, θα απαλύνει τον πόνο των πολιτικών λιτότητας και θα συμβάλει στην ανάκαμψη της οικονομίας.
Όμως, πολλοί συμπολίτες μας φαίνεται να πιστεύουν ότι υπάρχει κάποιος άλλος πιο εύκολος δρόμος που διατηρεί τη χώρα στο ευρώ και φέρνει την ανάπτυξη, ενώ ταυτόχρονα εγκαταλείπεται η πολιτική λιτότητα. 
Ο συγκεκριμένος δρόμος θα μπορούσε να υπάρχει αν υπήρχε επαρκής, φθηνή χρηματοδότηση από τις αγορές ή την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. 


Όμως, οι αγορές δεν δανείζουν την Ελλάδα από το α΄ τρίμηνο του 2010. 
Επιπλέον, οι εταίροι μας και το ΔΝΤ διαμηνύουν, όταν βρίσκουν την ευκαιρία, ότι επιπρόσθετη χρηματοδότηση πέραν της προβλεπομένης δεν πρόκειται να δοθεί αν η χώρα δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της για σφιχτή δημοσιονομική πολιτική και μεταρρυθμίσεις. 
Επιπρόσθετη χρηματοδότηση ίσως προκύψει αργότερα, αλλά μέχρι τότε η Ελλάδα θα πρέπει να έχει δείξει στους πιστωτές της ότι έχει βάλει το νερό στο αυλάκι του νοικοκυρέματος των δημόσιων οικονομικών και της υλοποίησης των διαρθρωτικών αλλαγών, ισχυρίζονται οι επαΐοντες. 
Όμως, τέτοιος ευκολοδιάβατος δρόμος, που να περνά μέσα από την ευρωζώνη, χωρίς κάποια δόση λιτότητας για τη μείωση του ελλείμματος δεν διαφαίνεται αυτήν τη στιγμή. 
Πόσο όμως ορατό είναι το ανέφικτο του ευκολοδιάβατου δρόμου εντός ευρώ σε πολύ κόσμο που βρίσκεται ήδη σε δύσκολη οικονομικά θέση και αναζητά κάποιο διέξοδο και ελπίδα; 
Δεν νομίζουμε ότι είναι τόσο ορατό αν κάποιος είναι ένας από τους 1,1 εκατ. ανέργους του ιδιωτικού τομέα ή και από τα δεκάδες χιλιάδες άτομα που έχουν προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας, ζητώντας τα δεδουλευμένα τους ή και τις εκατοντάδες χιλιάδες που πληρώνονται με καθυστέρηση 3 μηνών και πάνω. 
Ούτε είναι τόσο ορατό για κάποιον άλλον που έχει υποστεί σημαντικές μειώσεις μισθού στον δημόσιο τομέα και αισθάνεται ότι μπορεί να απειληθεί η δουλειά του, που θεωρεί δεδομένη. 
Φυσικά, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για κάθε περίπτωση. 
Μια εναλλακτική λύση είναι οι διάφορες εκφάνσεις ενός δυσκολοδιάβατου δρόμου, που απαιτεί μεγαλύτερο σφίξιμο του ζωναριού και θυσίες μαζί με μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θίγουν τα συμφέροντα οργανωμένων επαγγελματικών ομάδων, φέτος και του χρόνου. 
Σε αυτήν την περίπτωση, θα χρειαστεί η υπομονή και η επιμονή του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της χώρας που θα βαδίσει σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι χωρίς να γνωρίζει πότε θα φθάσει στο τέλος του. 
Πολύ περισσότερο όταν θα έχει αισθανθεί την κόπωση μετά από 4-5 χρόνια ύφεσης. 
Έχει όμως η μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού αρκετά αποθέματα υπομονής και αντοχής για να διανύσει την απόσταση και να παραμείνει η χώρα στο ευρώ; 
Οι εκλογές της Κυριακής θα μας δώσουν μια πρώτη γεύση των αποφάσεων του λαού, αν και πιθανόν να μάθουμε την απάντηση αρκετούς μήνες αργότερα. 
dr.money/euro2day.gr