Ο Σύριζα στην κυβέρνηση το βαθύ ΠαΣόκ στην εξουσία

Λεωνίδας Καστανάς/metarithmisi.gr


Η εκλογική άνοδος του Σύριζα έχει σημάνει συναγερμό στις τάξεις των κρατικοδίαιτων μεσαίων πολιτικών στελεχών του πάλαι ποτέ κραταιού ΠαΣόκ. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης τα οδηγεί σχεδόν αυτόματα σε νέα κομματική επιλογή και αυτή δεν μπορεί παρά να είναι, Σύριζα, έστω και με σφιγμένα δόντια. Αμφιλεγόμενοι πολιτευτές, συνδικαλιστές, παράγοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, ανώτεροι και μεσαίοι κρατικοί υπάλληλοι, συνεταιριστές, στελέχη των ΔΕΚΟ, που μέχρι χτες έβγαζαν το ψωμί ή το παντεσπάνι τους κάτω από τον πράσινο ήλιο, σήμερα σηκώνουν την τρίχρωμη σημαία, σφίγγουν την αριστερή γροθιά τους και προχωράνε.
Δεν είναι πια «αυτοί», είναι «εμείς».


Όλες αυτές και όλοι αυτοί με τα «καθαρά» χέρια  τρέχουν να ξεπλυθούν στη νέα κολυμπήθρα του Σιλωάμ που άνοιξε και λειτουργεί στην πόλη μας. Πρώτα θα εξασφαλίσουν ασυλία και μετά θα πάρουν τη θέση που τους αρμόζει στην κρατική μηχανή, για να συνεχίσουν το φιλολαϊκό τους έργο, αυτό που πρόδωσαν οι νεοφιλελεύθεροι τέως σύντροφοί τους.
Από κοντά θα ακολουθήσουν και μικρομεσαίοι παράγοντες της ΝΔ, κυρίως από το χώρο του κρατικού συνδικαλισμού. Τόσα χρόνια, στα σωματεία του δημόσιου τομέα, όπως για παράδειγμα στην  ΟΛΜΕ, δεξιοί και σοσιαλιστές ασπάζονταν και υλοποιούσαν τη γραμμή του πιο σκληρού Σύριζα. Πάντοτε για το καλό των συναδέλφων τους, πάντοτε για το κακό της υπόλοιπης κοινωνίας. Η νέα πολιτική τους στέγη θα τους φανεί τόσο οικεία. Απέναντι στη «μνημονιακή λαίλαπα» που επιβουλεύεται το κράτος - λάφυρο κανείς δεν πρέπει να μείνει αδιάφορος. Με το αζημίωτο βέβαια.
Η υποψήφια αριστερή διακυβέρνηση ξέρει ότι δεν έχει βαθιές ρίζες μέσα στην κοινωνία,  τουλάχιστον σαν αυτές που είχαν τα άλλα κόμματα εξουσίας. Ξέρει ότι οι περισσότεροι από αυτούς που σήμερα επιλέγουν Αριστερά, δεν είναι Αριστεροί, δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιοι. Άλλοι ελπίζουν να ανακτήσουν το προηγούμενο επίπεδο ζωής τους. Άλλοι έχουν μείνει άνεργοι, είναι χρεωμένοι, εξαθλιωμένοι. Άλλοι είναι νέοι και ξέρουν ότι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Όλοι αυτοί ελπίζουν σε ότι τους απέμεινε. Στην Αριστερά. Ελπίζουν γενικά, χωρίς να διαβάζουν τα προγράμματα, να ζυγίζουν τους αριθμούς, να γνωρίζουν τα πρόσωπα.  Χωρίς να συνειδητοποιούν ότι δεν αρκούν οι υποσχέσεις για να γλιτώσουν. Χρειάζονται και τα χρήματα.  
Η υποψήφια αριστερή διακυβέρνηση ξέρει ότι, στην αρχή,
τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Όλο αυτό το αγανακτισμένο πλήθος του 25-30%, που επενδύει σήμερα στον Τσίπρα, μόλις καταλάβει ότι οι λύσεις δεν είναι αυτόματες και απαιτούν δουλειά, θυσίες, χρόνο και βοήθεια από την ΕΕ, δεν θα αρχίσει απλά να δυσανασχετεί, αλλά θα βγει στους δρόμους. Τα παλιά επίκαιρα από  «το κίνημα της κατσαρόλας», που γκρέμισε τον Αλλιέντε, είναι σκηνές από τα προσεχώς της πλατείας Συντάγματος.  Και τότε μπροστά του, οι μπάχαλοι θα μοιάζουν παιδική χαρά. Η πλειοψηφία των θιγμένων δεν καταλαβαίνει ούτε από προοδευτικά λόγια, ούτε από εθνική ανεξαρτησία, ούτε από σοσιαλιστική προοπτική. Αυτά είναι για το 5%, για τους δικούς μας. Οι άλλοι, οι εκλογικοί νομάδες, καταλαβαίνουν και δικαίως μόνο από το πρακτικό αποτέλεσμα. Άπαξ και νιώσουν ότι «προδόθηκαν» θα γίνουν επικίνδυνοι.


Γι’ αυτό και αυτή η Αριστερά χρειάζεται αναχώματα. Χρειάζονται πολιτικά και συνδικαλιστικά στελέχη με δεσμούς ποικίλων εξυπηρετήσεων με την κεντρώα μεσαία τάξη. Στελέχη ικανά να ανακόψουν τα πιθανά κύματα δυσαρέσκειας λόγω έλλειψης ρευστού, αλλά και ικανά να βοηθήσουν στην προσαρμογή όλου αυτού του συρφετού, στο νέο κομματικό - κρατικό  περιβάλλον. Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι η μαζική μετακίνηση του βαθέως ΠαΣόκ, στο Σύριζα, δεν συνάντησε κανένα εσωτερικό εμπόδιο. Και αυτό συνέβη γιατί, δύο χρόνια τώρα, η άκριτη αντιμνημονιακή και λαϊκίστικη πολιτική ύφανε έναν ιστό, όπου το δεξιό και το αριστερό, το φιλεργατικό και το συντεχνιακό ήταν συχνά δυσδιάκριτα. Θεωρώ ιδιαίτερα επιτυχημένη την απόφαση του Σύριζα να εισχωρήσει αμέσως, αλλά διακριτικά, στο «κίνημα των αριστερών αγανακτισμένων» της κάτω πλατείας. Η επιλογή αυτή τον έφερε σε επαφή και με τις απολίτικες ή λούμπεν μάζες της μούντζας και του «δεν πληρώνω» αλλά και με τη δεξιά ή και την ακροδεξιά των αγανακτισμένων της άνω πλατείας. Τον καθιέρωσε ως «φιλολαϊκή μαζική δύναμη» στη νέα μνημονιακή εποχή, κάτι που το ΚΚΕ, προς τιμή του, απέφυγε και το πλήρωσε εκλογικά. Η αντισυστημικότητα έδωσε τη θέση της σε ένα ιδιότυπο βίαιο αριστερό εθνολαϊκισμό. Στην ίδια κατεύθυνση δούλεψαν οι παρεμβάσεις του στις παρελάσεις, η ενθάρρυνση και ανοχή της πολιτική βίας κατά των «προδοτών», οι σκληρές δηλώσεις για τους Ευρωπαίους, οι καταλήψεις στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.


Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι μανιχαϊσμοί τρέφονται και πολλαπλασιάζονται. Το πολιτικό παρελθόν λησμονείται μπροστά στον κοινό εχθρό που είναι η τρόικα. Αντίθετα κυριαρχούν ο φανατισμός, η εκδίκηση, η τιμωρία. Ιδιαίτερη συμβολή σε αυτήν τη συνάντηση είχε και η βία. Σε μια χώρα, όπου η ΕΟ 17 Νοέμβρη έχει ακόμα ευρύτατη αποδοχή, η άσκηση βίας κατά των πολιτικών ή οικονομικών αντιπάλων, φαντάζει πολιτικά τελείως νόμιμη. Αρκεί να είναι επαναστατική, να γίνεται στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων. Η βία ενδυναμώνει τους δεσμούς της ανερχόμενης Αριστεράς με λαϊκές μάζες του γηπέδου και του καφενείου, αλλά και με το μικροαστικό αναρχισμό της μεσαίας τάξης. Έρχεται να συμπληρώσει την απέχθεια που τρέφει η πλειοψηφία της κοινωνίας μας προς τη συνεργασία, το συμβιβασμό, την υποχώρηση και τη διαπραγμάτευση.  


Μια παρένθεση. Στην αρχή του χρόνου οι δημοσκοπήσεις έδιναν έως 7% στο Σύριζα και ως 15% στη ΔΗΜΑΡ. Προφανώς, πολλοί αγανακτισμένοι ψηφοφόροι του δικομματισμού και κυρίως του ΠαΣόκ δοκίμασαν αρχικά τη Δημοκρατική Αριστερά. Εκεί όμως συνάντησαν μεταρρυθμιστικό και ήπιο πολιτικό λόγο, χωρίς υποσχέσεις, ακρότητες και λαϊκισμούς. Κοντοστάθηκαν και οι περισσότεροι προσπέρασαν για να καταλήξουν σε ένα νέο ΠαΣόκ, με το δυναμισμό όμως και την αμετροέπεια που απαιτούν οι σύγχρονοι καιροί. 


Ποιος όμως θα  αναλάβει να σιτίζει, όλους αυτούς τους πολιτικούς μετανάστες; Μα και βέβαια ο ευρύτερος δημόσιος τομέας. Όχι όπως παλιά, γιατί τα δανεικά μας τέλειωσαν, αλλά σίγουρα θα αναζητηθούν λύσεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Στην ουσία, η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου από το Σύριζα στόχο θα έχει να διαφυλάξει τα βασικά πλεονεκτήματα του κρατικού έναντι του ιδιωτικού τομέα. Πάντοτε στο δεδομένο οικονομικό και δημοσιονομικό περιβάλλον.


Η Αριστερή διακυβέρνηση προκειμένου να έχει στο πλευρό της όλους αυτούς τους «επαγγελματίες», δηλαδή τη πλατιά βάση του πολιτικού συστήματος, θα τους εκχωρήσει το κράτος, ολοκληρωτικά. Η προσωπική ευθύνη, η αξιολόγηση, η πάταξη της διαφθοράς και των μεσαίων στελεχών, η μείωση της γραφειοκρατίας, η αύξηση της παραγωγικότητας, η περιστολή των δαπανών, έχουν ήδη βαπτιστεί από το Σύριζα ως στοιχεία νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και έχουν μπει στη μαύρη λίστα. Απεναντίας, αναδύονται και πάλι τα παχιά επαναστατικά λόγια, η ανευθυνότητα όλων μέσω της συλλογικής ευθύνης, η υποβάθμιση της ιεραρχίας και η αναβάθμιση της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας. Στο κυβερνητικό πρόγραμμα του Σύριζα υιοθετούνται όλα τα πάγια οικονομίστικα αιτήματα της Αριστεράς προς το κράτος. Μόνο που τώρα το κράτος θα είναι στα δικά της χέρια και δυστυχώς είναι ελλειμματικό, ανίκανο να δανειστεί, ανίκανο να ικανοποιήσει.
Ο Σύριζα (και το βαθύ ΠαΣόκ) μας υπόσχεται μέρες  ευημερίας, ενώ ήδη έχουμε πτωχεύσει. Αποφεύγει να μας πει πόσο θα κοστίσει αυτό το κοινωνικό πρόγραμμα σε απόλυτους αριθμούς. Η επέκταση του επιδόματος ανεργίας θα κοστίσει 1,5 δισ., ενώ η άρση των επιπτώσεων στις συντάξεις του δευτέρου μνημονίου άλλα 700 εκατ. ευρώ. Αυτά τα 2,2 δισ. θα προστεθούν στα 4 δισ. πρωτογενές έλλειμμα.
Που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα;
Ποντάρει να μαζέψει ένα μέρος (8 εκ) από τη φοροδιαφυγή, η οποία αγγίζει ετησίως τα 45 εκατομμύρια. Δύσκολο. Τα ίδια έλεγε και ο Παπακωνσταντίνου. Προφανώς αυτός δεν είχε την πολιτική βούληση, ενώ οι νέοι θα την έχουν. Οι φορολογικοί νόμοι, η δικαιοσύνη και οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί είναι έτσι δομημένοι και διαπλεκόμενοι ώστε να θωρακίζουν τη φοροδιαφυγή. Υπάρχει σχέδιο και κοινωνικές συμμαχίες εντός του κράτους, για να ανατραπούν; Και με ποια καινούργια και αποδοτικά συστήματα θα αντικατασταθούν; Ποιοι θα υπηρετήσουν το νέο σύστημα; Και κυρίως, πόσο χρόνο θα χρειαστούν για να γίνουν όλα αυτά; Ή μήπως νομίζουν ότι 6 μήνες τώρα που παίζουμε τις προεκλογικές κουμπάρες, οι παρανομούντες και οι φίλοι τους αμέλησαν να καλυφθούν;
Γνωρίζει η επερχόμενη Αριστερά ότι 1.000.000 ελεύθεροι επαγγελματίες κάνουν κάθε χρόνο δήλωση κάτω από το αφορολόγητο; Γνωρίζει ότι σε όλες τις χώρες με πολύ καλύτερα συστήματα και άλλη νοοτροπία, αυτή η φοροδιαφυγή είναι πολύ δύσκολο να συλληφθεί; Η Αριστερά αυτή αρνείται να δει ότι ο παρασιτισμός είναι απλωμένος σε ολόκληρη την κοινωνία, στα υψηλά, μεσαία και κατώτερα στελέχη της κρατικής μηχανής. Η παραοικονομία ανέρχεται σήμερα στο 24% του ΑΕΠ και η ζημιά της ελληνικής οικονομίας λόγω  της διαφθοράς είναι για το 2011 στο 13% του ΑΕΠ. ( Στοιχεία εδώ)


Και βέβαια θα πρέπει να βρεθούν τα 2,2 δις για τους άνεργους και τους αδύναμους. Και βέβαια θα πρέπει να φτιάξουμε ένα δίκαιο δίχτυ προστασίας. Μήπως όμως θα πρέπει να συμβάλουν σε αυτό πρώτα και κύρια οι έχοντες και κατέχοντες; Και μήπως μέσα σε αυτούς είναι και οι υψηλόμισθοι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ; Μήπως είναι και τα επιδοτούμενα ταμεία τους; Οι σπάταλες και αντιπαραγωγικές δημόσιες επιχειρήσεις; Μήπως γι’ αυτό τα συνδικαλιστικά τους στελέχη δηλώνουν σήμερα Σύριζα;  Μήπως ένα μέρος από το βαθύ κράτος επενδύει στην κρατικιστική Αριστερά  ακριβώς για να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του;
Η ανερχόμενη παραδοσιακή Αριστερά επενδύει όχι μόνο στη διαχείριση του υπάρχοντος υδροκέφαλου κράτους αλλά και στην επέκτασή του. Γι’ αυτό και ελπίζει στη συνεργασία όσων το έστησαν και το δούλεψαν. Αδυνατεί να δει την ανάγκη του ανοίγματος της κοινωνίας μας σε σύγχρονα left - liberal μοντέλα. Στην απελευθέρωση των επαγγελμάτων, στην ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στις διεθνείς επενδύσεις, στις αποκρατικοποιήσεις. Αυτό το κράτος - εργοδότης ( αφέντης και δυνάστης) πρέπει να μεταρρυθμιστεί εκ βάθρων και να περιοριστεί. Μόνο τότε θα γίνει παραγωγικό και θα έχει ελπίδα εξυγίανσης. Όσο είναι αυτό που ρυθμίζει όλη την οικονομία και φαύλο θα είναι και αντιπαραγωγικό και αντιδημοκρατικό. Θα είναι εχθρός της ανάπτυξης και φίλος της καθυστέρησης.
  
 Δυστυχώς, είναι απόλυτα λογικό ότι η Αριστερά αυτή δεν βλέπει. Όταν ιδεολογικά έχει υποβαθμίσει όλα τα φιλελεύθερα στοιχεία της ανανεωτικής αριστεράς με την οποία φλερτάρισε στο παρελθόν, είναι τελείως φυσιολογική η επιστροφή  στις κλασσικές θεωρήσεις της δογματικής Αριστεράς. Μέσω αυτού, του ιστορικά αποτυχημένου μοντέλου, θα αξιώσει την ισχύ της και θα αποπειραθεί να σταθεροποιήσει την εξουσία της. Μόνο που οι εποχές έχουν αλλάξει. Η αναμενόμενη αποτυχία της θα σημάνει και την καταστροφή της χώρας. Εκτός και αν η πιθανή ανάληψη της διακυβέρνησης, δηλαδή η ίδια η ζωή, της δείξει πως τόσο ο Μάρξ όσο και ο Λένιν δεν μένουν πια εδώ. Οι σύγχρονες Ευρωπαϊκές κοινωνίες απαιτούν και σύγχρονες θεωρίες και πολιτικές.