ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή: στο ίδιο κουφάρι

Έχουν περάσει μέρες, αλλά η εικόνα γυρίζει ακόμα στο μυαλό μου. Νύχτα με υγρασία, στην πόλη της Πάτρας, εκατόν πενήντα χρυσαυγίτες έχουν στήσει καρτέρι σε πενήντα μετανάστες που τρύπωσαν στο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο της Πειραϊκής-Πατραϊκής. Οι μετανάστες είναι άφαντοι στα πλάνα της τηλεόρασης που δείχνει τους χρυσαυγίτες να πλακώνουν στο ξύλο αστυνομικούς, να τους παίρνουν και να τους καίνε τις μηχανές.
Στη εικόνα και στο σχόλιο το εργοστάσιο δεν έχει θέση. Κάπου στο βάθος του πλάνου θα είναι, σκοτεινό, μαύρο σε μαύρο. Αυτή η εικόνα, σε αυτό που δείχνει και σε αυτό που ξεχνά ή κρύβει, μού φαίνεται πως είναι η εικόνα της Ελλάδας.


Η Πειραϊκή-Πατραϊκή ήταν η εμβληματική κλωστοϋφαντουργία της Ελλάδας στον 20ο αιώνα. Διαβάζω ότι έφτασε στη δεκαετία του ’60 να απασχολεί 4.000 εργάτες σε πέντε εργοστασιακές μονάδες. Όμως, στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής της, η επιχείρηση υπήρξε βουλιμικός καταναλωτής δανείων από την κρατική Εθνική Τράπεζα, προς όφελος των ιδιοκτητών της, στο γενικό «πρότυπο» της ελληνικής βιομηχανικής ανάπτυξης.
Το 1984, με το λαό στην εξουσία, και υπουργό Οικονομίας τον Γεράσιμο Αρσένη, η προβληματική Πειραϊκή-Πατραϊκή ανατέθηκε στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και πέρασε στα χέρια των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ. «Είναι χαρακτηριστικό της κακοδιοίκησης των συνδικαλιστών ότι η Πειραϊκή-Πατραϊκή υπήχθη στον ΟΑΕ το 1984 με χρέη 50 δις δρχ. και έκλεισε το 1996 με χρέη 240 δις που τα πλήρωσαν η Εθνική και οι Έλληνες φορολογούμενοι», έγραφε στην Καθημερινή (2008) ο Νίκος Νικολάου.


Σήμερα, στο κουφάρι της Πειραϊκής-Πατραϊκής, στα βιομηχανικά ερείπια της Ελλάδας, χρυσαυγίτες κυνηγούν τους μετανάστες. Οι μετανάστες βρίσκονται εκεί για να φύγουν από τη χώρα αυτή και να πάνε σε μια χώρα βιώσιμη, να βρουν δουλειά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόθυμος να τους εφοδιάζει με τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα που θα τους ανοίξουν τις πόρτες του κόσμου όλου. Πραγματικά, οι μετανάστες είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας στην Ελλάδα. Οι φασίστες τους βαράνε αλύπητα και οι αριστεροί τους κοροϊδεύουν ασύστολα.
 Όμως, στην Ελλάδα υπάρχουν και οι πολίτες business class. Πέρα απ’ αυτούς που φανταζόμαστε, στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι επιβάτες της κάθε εξουσίας. Το περιβάλλον Αρσένη και Τσοχατζόπουλου, μαζί και θρυλικοί συνδικαλιστές της Πειραϊκής-Πατραϊκής, έβαλαν πλώρη για την Κουμουνδούρου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει ασφαλή αφετηρία για το ταξίδι του κάθε μετανάστη. Δίνει και ασφαλές λιμάνι και ορμητήριο στους πρώην πασόκους συνδικαλιστές που ρήμαξαν τη χώρα. Θα κρατικοποιήσει και τις τράπεζες. Θα επιβάλει «κοινωνικό έλεγχο» και στις επιχειρήσεις. Το ριμέικ δεν επαναλαμβάνει την ιστορία, ούτε ως φάρσα. Πιστοποιεί, με τραγικό τρόπο, τα κίνητρα που εμμένουν σ’ έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά.


Το μόνο που θα μας απεγκλώβιζε από τους επάλληλους φαύλους κύκλους ήταν η πάση θυσία παραμονή μας στο ευρώ. Δεν αναφέρομαι στο νόμισμα, αλλά στο θεσμικό πλέγμα, έστω το ημιτελές και το υπό κατασκευή, μιας ευνομούμενης κοινότητας που κλυδωνίζεται αλλά προχωράει και συνιστά το παράδειγμα του δυτικού κόσμου. Υπό την έννοια αυτή, το ευρώ ασκούσε στην ελληνική κοινωνία μια ιστορική πίεση. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο θα φύγουμε από το ευρώ.
Αλέξης Καλοκαιρινός/metarithmisi.gr